بررسی بازی Brothers: A Tale of Two Sons Remake

اولین بار که متوجه شدم بازی Brothers: A Tale of Two Sons قرار است ریمیک شود با خودم گفتم مگر این بازی چقدر قدیمی است که نیازی به ریمیک داشته باشد؟ نسخه اصلی این بازی سال ۲۰۱۳ منتشر شده، ۱۰-۱۱ سال پیش زمانی که دروازه‌های ورود به نسل هشتم کنسول‌ها باز و مهاجرت به سوی ایکس باکس وان و پلی استیشن ۴ آغاز شده بود. بعد از آن، جوزف فرس (Josef Fares) دو بازی دیگر ساخت که هر کدام نسبت به قبلی پرش بزرگی را تجربه کرده بودند به این اندازه که آخرین ساخته‌ی وی موفق به کسب جایزه‌ی بهترین بازی سال ۲۰۲۱ از The Game Awards و بسیاری از رسانه‌های حوزه‌ی ویدیوگیم شد.

در همان سال ۲۰۱۳، این بازی (که از اینجا به بعد به اختصار آن را Brothers می‌نویسم) یک اثر دوست داشتنی بود به دو دلیل: اول اینکه مکانیزم جالبی داشت، شما می‌توانستید دو برادر قصه را همزمان کنترل کنید. دوم اینکه داستان غم‌انگیزی برای تعریف کردن داشت که قلبتان را مچاله می‌کرد. چنین سبک روایتی به ندرت در بازی‌ها پیدا می‌شود و هر کس جرات ساخت آن را پیدا کند، احتمالا غم بزرگی همراه خود دارد و وقتی مخاطب تجربه‌اش می‌کند به خوبی درکش می‌کند. دست‌کم این تعبیری است که من از بازی‌های با سبک داستان‌گویی درام دارم.

پس تا اینجا به دو مسئله اشاره کردیم. یکی بحث گیم‌پلی متفاوت و دومی داستان‌گویی نادر. ماجرای گیم‌پلی را بگذارید اینطور بشکافم. سال ۲۰۱۳ که این بازی عرضه شد، گیم‌های مستقل کمی قدرت دیده شدن داشتند. استیم به عنوان یکی از پلتفرم‌های اصلی به اندازه‌ی امروز جا افتاده نبود و ایکس باکس هم سیاست اهمیت دادن به بازی‌های مستقل را که در برنامه‌ی Xbox Live Arcade شروع کرده بود تا پایان نسل هفتم توجهش کمرنگ‌تر شد. پلی استیشن هم که نیازی به اشاره ندارد چون اصلا برایش اهمیت نداشت. به همین دلیل، اگر دنبال چیز جدیدی بودید، به ندرت پیدا می‌کردید و یک بازی کوچک با برچسب بازی مستقل شانس زیادی برای موفقیت نداشت اما کسانی که ارزش واقعی خلاقیت را می‌دانستند پیدایش می‌کردند.

بازی Brothers در آن سال‌ها چنین حکمی داشت. یک بازی بسیار خلاقانه که اجازه می‌داد دو کاراکتر را همزمان با هم به وسیله‌ی دو آنالوگ استیک کنترلر حرکت دهید و معماها را حل کنید. گاهی اوقات نیم‌کره چپ و راست مغزتان با هم به چالش می‌خوردند اما در کل تجربه جالب و کارآمدی بود. معماها آنچنان پیچیده یا بزرگ نبودند، معمولا نحوه‌ی حل کردنشان به این صورت بود که دو کاراکتر باید به شکل همزمان روی یک پلتفرم یک کار خاصی را انجام دهند یا برادر کوچکتر به واسطه‌ی اندام ریزتر خود قابلیت نفوذ به قسمت‌های باریک‌تر را داشت و به این وسیله راه را برای برادر بزرگش باز می‌کرد. تاکید می‌کنم که معماها آنچنان پیچیده و خاص نبودند و همانطور که بالاتر اشاره کردم، بازی‌های بعدی جوزف فرس هر کدام پیشرفت چشمگیری نسبت به قبلی داشتند. حالا تصور کنید در سال ۲۰۲۴ همان گیم‌پلی و مکانیزم بازسازی شده و در برابر شما قرار گرفته. همزمان با این بازی ریمیک‌های دیگری هم ساخته و منتشر شده؛ به آن‌ها نگاه کنید و ببینید وقتی پسوند Remake جلوی نام بازی قرار می‌گیرد مخاطب چه انتظاری دارد. برای این نسخه، نام ریمستر هم شاید حتی سنگین باشد.

در بُعد داستانی نیز چیزی دستخوش تغییر نشده که چه بهتر. داستان ساده اما گیرای بازی نیازی به تغییر ندارد و به عنوان یک تجربه‌ی کمیاب می‌توانید سراغش بروید (خطر اسپویل: قرار است کمی غصه بخورید). برخلاف A Way Out و It Takes Two نه خبری از دیالوگ‌های مفصل است و نه طنزی در بازی جریان دارد. اما ۳ ساعت تجربه‌ی درام شگفت‌انگیز خواهید داشت و در صورتی که بازی اصلی را تجربه نکرده‌اید، تنها حالتی است که پیشنهاد می‌کنم ورژن ۲۰۲۴ را تهیه و بازی کنید. 

کد بررسی این بازی توسط ناشر آن در اختیار ویجیاتو قرار گرفته است.

خلاصه بگم که...

بازسازی Brothers A Tale of Two Sons هیچ چیز جدیدی جز اچیومنت‌های ساده برای آزاد کردن ندارد. اگر نسخه اصلی را تجربه کرده‌اید و دوستش دارید، همان بازی را قرار است دوباره با جلوه‌های دیداری یک مقدار بهتر تجربه کنید. گیم‌پلی تغییری نداشته، داستان همان است که دیدید و با آسودگی خیال می‌توانید بیخیال تجربه این بازی بشوید. جدا از بحث ریمیک، اگر قبلا بازی را تجربه نکرده‌اید، فرصت خوبی است که چند ساعتی را پای روایت یک قصه‌ی جذاب بگذارید.