بررسی بازی Jusant

استودیو بازی‌سازی DON’T NOD اخیرا به‌طرز تحسین‌برانگیزی فعال بوده است و اکنون با Jusant از راه رسیده تا در این سال طوفانی برای گیمینگ، برای چند ساعت بهترین آرامش ممکن را برایتان فراهم کند. با بررسی ویجیاتو از این بازی همراه باشید.

و بگذارید بگویم که بالا رفتن از صخره‌های بازی بی‌نهایت روان و لذت‌بخش است. کوچک‌ترین گیر و تاخیری در انجام حرکات مد نظر بازیکن وجود ندارد و بدون شک در اولین دقیقه‌ای که کنترلر را در دست بگیرید، جوری قادر به حرکت خواهید بود که گویی چندین ساعت با آن تجربه دارید. شخصا در مواقعی احساس می‌کردم که در حال بازی کردن چیزی همچون Assassin’s Creed هستم، اما با این تفاوت که کنترل بیشتری روی حرکات خود دارم. راستش حتی اگر مدت زمان بازی دو برابر مقدار کنونی‌اش بود نیز از این بخش از بازی خسته نمی‌شدم.

همچون هر کوه‌نورد ماهری، بازیکن مجهز به یک طناب است که با استفاده از یک میخ مخصوص کوه‌نوردی به سطوح وصل می‌شود. این طناب علاوه بر اینکه ضامن ایمنی شما هنگام سقوط است، مکانیک‌های بیشتری برای عبور از موانع فراهم می‌کند. شما در هر موقعیت صخره‌نوردی می‌توانید چهار میخ بکارید. حالا ممکن است به موقعیتی برسید که جا دستی شما با فاصله زیادی در پایین و سمت چپ شما باشد. اکنون کافیست که با نصب یک میخ، با طناب کمی به پایین روید، سپس با حرکت به سمت چپ و راست برای خود نیروی حرکتی درست کنید تا با یک پرش به مقصد خود برسید.

پسرک یک موجود کوچک بامزه به‌نام Ballast نیز همراه خود دارد که می‌تواند برخی از المان‌های طبیعی محیط را تغییر دهد. برای مثال گیاهانی در محیط وجود دارند که با سیگنال این موجود رشد می‌کنند و جا دستی بیشتری برای صخره‌نوردی فراهم می‌کنند. یا از طرفی دیگر، در یکی از چپترهای بازی حشراتی وجود دارند که با فرمان این موجود می‌توانند شما را در بر بگیرند و با هر پرش شما را به ارتفاعی فراتر ببرند.

البته هر از گاهی المان‌های چالشی جدید نیز به گیم پلی اضافه می‌شوند. برای مثال در بخشی از بازی با آفتاب شدیدی مواجه می‌شوید که می‌تواند جا دستی‌های ایجاد شده را بسوزاند. یا در بخشی دیگر که وزش باد بسیار شدید می‌شود، بازیکن مجبور می‌شود به جهت باد دقت کند. در غیر این صورت ممکن است با یک پرش به سمت مخالف مد نظرتان پرتاب شوید.

المان نهایی بازی برای ایجاد چالش، استامینای بازیکن است. پسربچه در هر موقعیت صخره‌نوردی باید مراقب سطح انرژی خود باشد که به‌مرور پایین می‌آید، مخصوصا با هر باری که برای رسیدن به سطح بالاتر مجبور به پرش می‌شوید. با فشردن RS/R3 می‌توانید مقداری به دستان خود استراحت دهید تا بخشی از استامینای مصرف شده را جبران کنید.

با این حال بگذارید جلوی ایجاد سوءتفاهم را بگیرم؛ بازی به هیچ وجه چالش‌برانگیز نیست و از ابتدا هم با هدف ایجاد چالش ساخته نشده است. هیچ نوع صفحه Game Over در بازی وجود ندارد و تنها مجازات شما برای شکست در صخره‌نوردی این است که مقداری به سمت پایین سقوط کنید و آن هم به‌لطف اتصال شما به طناب به‌راحتی قابل جبران است. بازی اصلا اجازه نمی‌دهد بدون طناب از کوچک‌ترین ارتفاعی سقوط کنید و حتی بالا رفتن از یک نردبان هم نیازمند اتصال طناب است. آن سیستم استامینا که گفتم؟ تقریبا هیچگاه شما را محدود نمی‌کند و جایگاه‌های استراحت زیادی برای پر کردن آن وجود دارند. آن چهار میخ قابل اتصال؟ نهایتا مجبور می‌شوید دوتا از آن‌ها را بکارید. بقیه صرفا برای احتیاط اضافه هستند.

بدین ترتیب بازی برای جذب شما به دو المان تکیه می‌کند؛ اول از همه لذت صخره‌نوردی، که دوباره جا دارد بگوییم بسیار لذت‌بخش و حتی آرامش‌بخش است. مورد دوم دیدن مناظر مختلفی که پس از بالا رفتن از کوه می‌بینید و شنیدن موسیقی گوش‌نواز بازی است. بازی از این لحاظ یادآور تجربه‌هایی همچون Journey و Abzu است و اصطلاحا با فاکتور ذِن (Zen) خود شما را نگه می‌دارد. شخصا همواره از چنین تجربه‌هایی استقبال می‌کنم، مخصوصا در مواقعی همچون امسال که پر از بازی‌های بلاک‌باستر طولانی و پیچیده بود.

بله، Jusant بازی کوتاه و مختصری است و بعد از ۵ تا ۷ ساعت قادر به دیدن پایان آن خواهید بود. بازی با ریتم خوبی که دارد نه‌تنها اجازه نمی‌دهد حتی ثانیه‌ای خسته‌کننده شود، بلکه قبل از اینکه با طولانی کردن مدت زمان خود بخواهد وارد یکنواختی شود، با شما خداحافظی می‌کند. حقیقتا ایراد خاصی نمی‌توان به ماهیت و نحوه پیاده‌سازی المان‌های Jusant گرفت، اما متاسفانه بازی در بعد فنی خود کمی خرده شیشه دارد.

ژوزان با آنریل انجین ۵ ساخته شده و از فناوری‌های نورپردازی Nanite و Lumen نیز به‌خوبی استفاده می‌کند. قبل از هرچیزی باید گفت که بازی از لحاظ بصری بی‌نهایت زیباست و از این بابت شکایتی وجود ندارد، اما عملکرد فنی بازی متاسفانه مشابه دیگر عناوین اخیر آنریل ۵ است. بنده با یک RTX 3070 در رزولوشن 1440p و گرافیک High نمی‌توانستم یک فریم ریت ثابت داشته باشم. بازی در لحظاتی به ۹۰ فریم بر ثانیه می‌رسید، اما لحظاتی دیگر به ۴۰ و خرده‌ای فریم سقوط می‌کرد. حتی در یک لحظه بازی به شکل عجیبی به ۱۵ تا ۲۰ فریم رسید تا عملا به یک پاورپوینت تبدیل شود، اما ظاهرا این مورد یک باگ بود چون با یک خروج و ورود دوباره، فریم ریت به حالت عادی برگشت.

مسئله دیگری که جا دارد به آن اشاره کنم این است که شخصیت اصلی هنگام راه رفتن علاقه زیادی به گیر کردن در نقاط مختلف دارد. عملا با راه رفتن روی هر سطحی که تعدادی جسم رویش قرار گرفته باشند می‌تواند باعث گیر کردن پسربچه شود. در این حالت برای دو-سه ثانیه در یک نقطه گیر می‌کنید و بعد از آن بازی به شما اجازه می‌دهد که بپرید.

این مشکلات در نهایت آسیب چندانی به تجربه بازی نمی‌زنند. Jusant تجربه‌ای نیست که یک فریم ریت ناپایدار آسیب شدیدی به آن بزند و خب، با تعداد زیاد گزینه‌های گرافیکی و امکاناتی همچون DLSS و FSR می‌توانید فریت ریت بازی را بهبود ببخشید. آن مشکل گیر کردن در محیط هم اگرچه قطعا مقداری روی مخ آدم می‌رود، اما در چند ثانیه برطرف می‌شود. با این حال ای کاش همین مشکلات هم در بازی نهایی وجود نداشتند.

خلاصه بگم که …

بازی Jusant با مکانیک صخره‌نوردی ساده اما لذت‌بخش خود و مناظر زیبایی که به شما نشان می‌دهد، بهترین تجربه آرامش‌بخش و Zen امسال است. هرچند که مشکلات فنی وجود دارند، اما سنگ‌اندازی آن‌ها به‌قدری مخرب نیست که آرامش ۵-۷ ساعت شما را خراب کند.

می‌خرمش

اگر در میان بازی‌های پیچیده و عظیم این سال طوفانی به مقداری استراحت نیاز دارید یا طرفدار تجربه‌هایی همچون Journey و Abzu هستید، ژوزان دقیقا همان چیزیست که نیاز دارید.

نمی‌خرمش

اگر به دنبال یک تجربه چالش‌برانگیز هستید Jusant برای شما نیست. اگر هم جزو افرادی هستید که نسبت قیمت به ساعت گیم پلی برایتان اهمیت دارد، این بازی ناامیدتان خواهد کرد.