بررسی بازی Painkiller

بازی Painkiller به‌عنوان ریبوتی از یک شوتر اول شخص محصول ۲۰۰۴ با همین نام، هم‌اکنون راهی بازار شده است. خب، از حالا به بعد نمی‌دانم که این بازی را باید چگونه توصیف کنم. Painkiller وجود دارد و… همین؟ با هیچ متر و معیاری نمی‌توان این بازی را بد دانست، اما حقیقتا هم توصیفی فراتر از «بد نیست» هم برازنده این بازی نیست. علاقه چندانی به استفاده از این جمله ندارم و به‌نظرم کاربران شبکه‌های اجتماعی با استفاده بی حد و مرزشان آن را بی‌مزه کرده‌اند، اما Painkiller واقعا یکی از بازی‌هاییست که تا حالا ساخته شده. با ویجیاتو همراه باشید.

بررسی بازی Painkiller

امتیاز متاکریتیک: 61 امتیاز

امتیاز دهید:

• عالی
• خوب
• متوسط
• خوب نیست!
• ضعیف!

میانگین امتیاز کاربران 4

در دسترس برای:

بیشتر

ناشر بازی: 3D Realms

مدت زمان بازی:4 ساعت

سازنده بازی: Anshar Studios

کامل کردن بازی:8 ساعت

همانطور که گفتم، این عنوان که توسط Anshar Studios و 3D Realms توسعه یافته، ریبوتی از بازی Painkiller ساخته استودیو People Can Fly است که جزو عناوین کالت و محبوب میان شوترهای اول شخص کلاسیک محسوب می‌شود. از همین حالا می‌گویم که من پین‌کیلر کلاسیک را تجربه نکرده‌ام و تظاهر نمی‌کنم که اطلاعات زیادی راجع به آن دارم. پس به پین‌کیلر جدید صرفا به دید چیزی که هست نگاه می‌کنم: یک شوتر اول شخص کو-آپ که حال و هوایی مشابه Doom Eternal دارد.

قبل از هر چیزی بگذارید کارهایی که بازی درست انجام می‌دهد را شرح دهم. Painkiller بازی خوش‌قیافه‌ای است و از طرف دیگر راندمان فنی بسیار خوبی دارد، به‌طوری که من با یک کامپیوتر مجهز به کارت گرافیک RTX 3070، پردازنده i5-12600K و ۳۲ گیگابایت رم روی تنظیمات گرافیکی High دائما می‌توانستم بیش از ۱۳۰ فریم بر ثانیه با پیسینگ روان و فاقد استاتر دریافت کنم که با توجه به سابقه نه‌چندان درخشان آنریل انجین ۵، دستاورد قابل تقدیری محسوب می‌شود. از طرف دیگر سلاح‌های بازی به‌خوبی طراحی شده‌اند و حس خوبی به شما منتقل می‌کنند. از شاتگان و راکت لانچر گرفته تا تفنگی که میخ شلیک می‌کند و حتی سلاحی با نام Painkiller که دشمنان را از راه نزدیک رنده می‌کند، همگی بسیار خوش‌ساخت هستند و حس قدرت خوبی به شما منتقل می‌کنند. اما به‌غیر از این موارد، حقیقتا چیزی راجع به Painkiller به ذهنم نمی‌رسد که بتوان هیجان چندانی برایش داشت.

شما در پین‌کیلر می‌توانید به‌صورت تک‌نفره یا کوآپ تا سه‌نفر، در نقش یکی از چهار شخصیت بازی قرار گیرید و برای فرار از Purgatory یا برزخ با امواج شیاطین بجنگید. بازی از نظر داستانی تقریبا چیزی برای گفتن ندارد و شخصیت‌ها هم به هیچ شکلی نمی‌توانند به یاد بمانند. بعد از گذراندن یک مرحله تمرینی ساده، وارد هاب اصلی بازی می‌شوید. اینجاست متوجه نکته‌ای می‌شوید. بازی نه مانند یک کمپین FPS همچون نسخه‌های اخیر Doom، بلکه مانند امثال Warhammer: Vermintide طراحی شده است. در واقع شما می‌توانید یکی از سه مپ بازی را انتخاب کنید که هر کدام به سه مرحله تقسیم شده‌اند، و سپس وارد یک Raid شوید. دیگر نکته بحث‌برانگیزی که راجع به بازی وجود دارد این است که شما حتی اگر به‌تنهایی وارد مراحل شوید، دو بات در نقش دیگر شخصیت‌های بازی شما را همراهی خواهند کرد. در واقع اساسا بازی بر اساس یک تجربه کو-آپ طراحی شده است و این را از طراحی آبجکتیوهای مراحل نیز می‌توانید متوجه شوید. حداقل جای شکرش باقی است که بات‌ها توانمندی زیادی از خود نشان می‌دهند و پا به پای شما در کشتن دشمنان شرکت خواهند کرد، هرچند که این اتفاق بعضا می‌تواند به قیمت آسان شدن بازی تمام شود.

به‌طور کل شما در هر مرحله اکثر زمانتان را به کشتن امواج پرتعداد دشمنان اختصاص خواهید داد و حس و حال مبارزات در کل… بد نیست. سلاح‌ها همانطور که گفتم لذت‌بخش هستند، اما در اکثر مواقع استراتژی خاصی راجع به مقابله با دشمنان وجود ندارد. شما انگشتتان را روی ماشه نگه می‌دارید و دشمنان می‌میرند. شاید با خود فکر کنید که خب، مگر یک شوتر اول شخص چیزی غیر از این است؟ منظورم این است که اغلب مواقع هیچ دشمنی در بازی وجود ندارد که شما را حتی اندکی مجبور به تغییر استراتژی کند. حتی اگر در اوایل بازی از گان پلی بازی لذت ببرید، احتمالا بعد از چند ساعت احساس تکراری شدن به شما دست خواهد داد.

بازی با چند سیستم تلاش می‌کند که کمی عمق و ارزش تکرار خود را بالا ببرد. اولا که هر شخصیت یک مزیت مخصوص به‌خود دارد، مثلا یکی سلامتی بیشتری دارد یا دیگری دمیج بیشتری وارد می‌کند. دوما مکانیکی به‌نام کارت‌های تاروت وجود دارد که شما می‌توانید از میان یک دسته تصادفی، کارت‌هایی برای خود انتخاب کنید که هر کدام مزایای خاص خود مانند دمیج و سلامتی بیشتری ارائه می‌دهند. این سیستم‌ها واقعا ساده طراحی شده‌اند و نمی‌توانید برای ساخت بیلدهای خاص رویشان حساب باز کنید. تازه، با اینکه مزایای هر شخصیت و کارت تاروت روی کاغذ قابل توجه به‌نظر می‌رسد، اما حقیقتا داخل بازی هیچوقت حس نخواهید کرد که این مکانیک‌ها فرقی به حالتان ایجاد کرده‌اند.

غیر از این موارد، صحبت کردن راجع به Painkiller سخت است. بازی واقعا بد نیست، از نظر فنی خوب کار می‌کند و به‌لطف کمپین اصلی و حالت جانبی روگ‌لایک خود، تا حدودی می‌تواند قیمت ۴۰ دلاری خود را توجیه کند. اما واقعا دریغ از یک نکته به‌یادماندنی درباره آن. مجددا تاکید می‌کنم که من تجربه‌ای از نسخه کلاسیک Painkiller ندارم، اما مطمئنم که آن بازی اگر در این حد معمولی و فاقد هویت خاص خود بود، نمی‌توانست حتی در مقیاس کالت طرفدار پیدا کند تا یک ناشر بخواهد از نام آن برای این بازی جدید استفاده کند.

می‌خرمش...

پین‌کیلر از نظر فنی خوب کار می‌کند و می‌تواند برای مدتی عطشتان برای یک شوتر اول شخص را برطرف کند. شاید با اضافه شدن محتوا و پشتیبانی سازندگان، بعدا بتوان راحت‌تر این بازی را پیشهاد کرد.

نمی‌خرمش...

اگر از طرفداران نسخه اصلی Painkiller هستید، احتمالا جز چند المان مشابه چیزی راجع به این بازی توجهتان را جلب نکند. اگر هم صرفا دنبال یک شوتر اول شخص کو-آپ هستید، فقط در حالتی که از قبل گزینه‌های بهتر را تجربه کرده باشید می‌توان این بازی را پیشنهاد کرد.

60

امتیاز ویجیاتو

بازی Painkiller روی کاغذ یک شوتر اول شخص کو-آپ خوش ساخت است، اما متاسفانه هیچ‌گاه پایش را فراتر از مرز «بد نیست» نمی‌گذارد. اگرچه همچنان می‌توان بازی را برای طرفداران شوترهای اول شخص پیشنهاد کرد، اما هر لحظه و برای هر کس که بخواهیم این کار را انجام دهیم، احتمالا حداقل سه بازی هم‌سبک دیگر وجود دارند که هم هویت بیشتری دارند و هم کارهای جالب‌تری با فضا و مکانیک‌های خود انجام می‌دهند.