با نزدیک شدن به نسل بعدی و خبرهایی که از ۷۰ دلاری شدن بازی‌های جدید به گوش می‌رسد، صحبت در مورد قیمت بازی‌های ویدیویی به یکی از بحث‌های مهم چند وقت اخیر تبدیل شده است. به غیر از ما که دیگر به لطف نرخ دلار توانایی خرید بازی با هر برچسب قیمتی را نداریم، مصرف کنندگان خارجی بی‌شماری هم از این افزایش قیمت ناراضی هستند. از طرفی دیگر اما برخی از خبرنگاران و فعالیت حوزه بازی می‌گویند که این افزایش قیمت می‌تواند در نهایت به سود گیمرها تمام شود، موضوعی که پیش‌تر به یک مورد از آن‌ها پرداخته بودیم.
اما سوالی که در این میان به شخصه برای خود من پیش می‌آید این است که چه می‌شود اگر همه بازی‌های AAA یا کلان‌بودجه لزوما قیمتی یکسان نداشته باشند؟ قبل از آنکه نسبت به این سوال و پیامدهای آن موضع بگیرید، اجازه دهید در ادامه کمی بیشتر موضوع را باز کنم چرا که همین حالا نیز به نوعی با همین قضیه به شکلی غیر رسمی مواجه هستیم. پس در ادامه با ویجیاتو همراه باشید.
سیستم نمره‌دهی و ارزش‌گذاری بازیها مدت‌هاست که آن معنای عادی و همیشگی‌اش را از دست داده است. اگر نمی‌دانید در مورد چی صحبت می‌کنم، پیشنهاد می‌کنم سری به این مقاله بزنید. اما اگر هم چندان حوصله‌اش را ندارید، باید بگویم خلاصه‌اش این است که مقیاس ۱ تا ۱۰ نمره‌دهی در دنیای بازیها تفاوت زیادی با سینما، تلویزیون و هر سیستم ارزش‌گذاری دیگر دارد و این اتفاق در یکی دو دهه اخیر اتفاق افتاده است.
اگر بخواهیم مقیاس ۱ تا ۱۰ را به صورت مساوی ارزش‌گذاری کنیم، عنوانی با نمره ۵ باید حکم بازی متوسط را داشته باشد در حالی که با معیارهای امروزی این صفت بیشتر در مورد بازی‌هایی با میانگین یا نمره کمتر از ۷۰ و ۷ صدق می‌کند. فراوانی نمرات بازیها در محدوده ۷ تا ۱۰ آنقدر زیاد است که بر خلاف مدیوم‌های دیگر، بازی‌های ویدیویی در متاکریتیک با میانگین کمتر از ۷۵ به عنوان متوسط یا زرد شناخته می‌شوند، در حالی که این محدوده در دنیای سینما کمی منطقی‌تر و برای فیلم‌های زیر ۶۰ است.
اینکه چرا این اتفاق در مقیاس همیشگی ۱ تا ۱۰ افتاده و چه معنایی دارد، موضوعی است که در همان مقاله به طور مفصل به آن پرداخته‌ام اما این سیستم ارزش‌گذاری یک مشکل بزرگ دیگر هم دارد، ایرادی که به طور ناخودآگاه حتی به قضاوت‌های روزانه ما هم سرایت کرده و کمتر متوجه‌اش می‌شویم. اینکه هنگام قضاوت بازی‌های بزرگ یا همان AAA کمتر به برچسب قیمت یکسان آن‌ها توجه می‌کنیم.
به هر حال یکی از مهم‌ترین مولفه‌ها برای قضاوت در مورد یک بازی ویدیویی قیمت عرضه آن‌هاست. به همین خاطر بازی‌های مستقل حتی گاهی با وجود مشکلات بیشتر و محتوای کمتر به اندازه عناوین بزرگ شانس کسب نمرات بالاتری دارند. چرا؟ چون به طبع انتظارمان از یک بازی ۳۰ یا ۱۵ دلاری بسیاری کمتر است. اما بازی‌های بزرگ از بهترین انحصاری‌های سونی و مایکروسافت گرفته تا فیفا و کال آو دیوتی که هر سال کمپانی‌های دیگر تحویل‌مان می‌دهند، همگی قیمتی یکسان دارند و این موضوع به نظرم قضاوت منصفانه در حق آن‌ها را سخت‌تر می‌کند.
گزارش‌های مختلف تحلیل‌گران و ادعای خود سازندگان بازی نشان می‌دهد که هزینه توسعه بازی‌های ویدیویی نسل به نسل بیشتر شده و دیگر این برچسب ۶۰ دلار که نسل‌هاست ثابت باقی مانده، پاسخگو نیاز و تامین هزینه کمپانی‌ها نیست. برای همین آن‌ها به درآمد‌های ثانویه‌ای چون لوت‌باکس‌ها و انواع پرداخت‌های درون برنامه‌ای روی آورده‌اند. اما سوال اول این است که آیا واقعا این قضیه در مورد همه کمپانی‌ها و شرکت‌ها صدق می‌کند؟
بیشتر بخوانید:
- چرا سیستم نمرات بازیها خراب است؟
- چرا افزایش قیمت بازیها می‌تواند به نفع گیمرها باشد؟
- بازی‌های یوبیسافت در نسل آینده گران نخواهند شد
- قیمت بازیها در نسل آینده افزایش پیدا می‌کند
لست آو آس ۲ با آن گرافیک و گیم‌پلی نسل بعد خود و هزینه فراوانی که صرفش شده بود، با همان قیمت ۶۰ دلار عرضه شد. بله درست است، لست آو آس، شبیه‌ساز پرواز مایکروسافت و بازی‌های انحصاری پشتیبانی مالی صاحبان کنسول را با خود به همراه دارند. اما پس راکستار چی؟ حتی اگر عقیده دارید که سیستم درآمدزایی این شرکت از طریق پرداخت‌های درون برنامه‌ای GTA V (کارت‌های شارک) منصفانه نیست و بدون صرف هزینه واقعی نمی‌توان به آن زندگی رویایی در جهان آنلاین جی تی ای دست پیدا کرد، خب به این فکر کنید که باز نه تنها همچنان برای هیچ کدام از این آپدیت‌های ۷ سال اخیر هیچ هزینه اضافه‌ای پرداخت نکرده‌اید، بلکه بدون هیچ شکی GTA V حتی بدون بخش آنلاینش هم کاملا ارزش آن ۶۰ دلار را دارد.
اگر باز هم می‌خواهید ادعا کنید که کمپانی‌ای چون راکستار استثنا است و آن‌ها هم برند بزرگی چون Take-Two را در پشت خودشان دارند، دیگر در مورد سی دی پراجکت رد چی می‌توان گفت؟ خیر، کمپانی‌هایی که سال‌ها روی بازی‌هایشان وقت می‌گذارند و شاهکارهایی را با همان قیمت ۶۰ دلار عرضه می‌کنند، کم نیستند. برای همین به شخصه از چنین کمپانی‌ها و استودیوهای بازی‌سازی راحت‌تر می‌توانم بپذیرم که ادعا کنند۶۰ دلار برای پوشش هزینه‌های ساخت بازی‌هایشان کافی نیست تا الکترونیک آرتز یا یوبیسافتی که هر سال بازی‌هایی عموما متوسط و بدون تغییری روانه بازار می‌کنند که اتفاقا مملو از پرداخت‌های درون برنامه‌ای هم هستند.
با افزایش قیمت و تبدیل شدن ۷۰ دلار به نُرم و استاندارد جدید، بعید می‌دانم چنین رویکردهایی تغییر خاصی کند. شاید در چند سال اول برای اعمال راحت‌تر چنین سیاست‌هایی هم که شده، کیفیت بازیها بیشتر شود و لوت باکس‌ها و انواع و اقسام پرداخت‌های درون برنامه‌ای هم کوله‌بارشان را از بازی‌های ویدیویی جمع کنند اما اگر بخواهیم صادق باشیم، بعضی از این کمپانی‌ها آنقدری حریص هستند تا بعد از عادی شدن چنین تغییر مهمی، شاهد تنبلی آن‌ها در ساخت بازی و استفاده کردن از هر موقعیتی برای خالی کردن جیب‌های مشتریان باشیم.
اما شاید در عوض خارج شدن سیستم قیمت‌گذاری بازی‌های بزرگ از یک عدد یا محدوده مشخص، راه‌حل بهتری باشد. چرا که مشکل ناشرهایی چون اکتیویژن یا الکترونیک آرتز این نیست که مثل سی دی پراجکت رد سال‌ها روی بازی‌هایشان وقت نمی‌گذارند. اگر همه استودیو‌ها و کمپانی‌ها می‌خواستند مثل ناتی‌داگ یا راکستار باشند و سال‌ها وقت و هزینه را تنها صرف یک بازی بکنند، دیگر ما هم به عنوان متقاضی و گیمر باید چهار پنج سالی بین عرضه بازی‌های مهم صبر می‌کردیم. مدل اقتصادی این ناشرین و کمپانی‌ها متفاوت است اما به خاطر همین تفاوت هم که شده، منطقی نیست که بازی‌هایشان هم قیمت با بازی‌های شاهکار و بزرگتر دیگر باشد.
در دنیای امروزی بازی‌هایی چون NBA 2K یا فیفا به صورت سالیانه عرضه می‌شوند و نه تنها تغییراتشان نسبت به سال گذشته کمتر از انگشتان یک دست است، بلکه حتی طرفداران آن‌ها هم معتقدند که گاهی از سال گذشته خودشان هم بدتر هستند. اما این بازیها هم قیمت عناوینی هستند که تیم‌هایی هزار نفره سال‌ها رویشان کار کرده‌اند. پس این وسط یا بازی‌های اول باید قیمتشان کمتر از ۶۰ دلار شود یا اگر گروهی از بازیها هم لیاقت افزایش قیمت داشته باشند، آن دسته دوم است. نظر شما در مورد این موضوع چیست؟ به نظرتان تفاوت قیمت بین بازیها چالش خاصی ایجاد می‌کند؟ دیدگاه‌هایتان را حتما با ما به اشتراک بگذارید.
اینکه هر بازى یک قیمت داشته باشه امکان پذیر نیست چون باید معیار هاى خاصى باشه و براى هر بازى باید ارزش گذارى خاصى بشه که انجام دادن همچین قضاوتى خیلى سخته بهترین کار این هست که خود گیمر ها دست به کار بشن من خودم یه زمانى تمامى نسخه هاى بازى فیفا رو میخریدم هرجور شده ولى بعد از گرون شدن بازى ها با خودم تصمیم گرفتم که بازى هایى که ارزش ۶۰ دلار رو دارن رو بخرم. من براى بازى که ۶۲ ساعت فقط گیم پلى داستانى داره مثل rdr2 حاظرم ۱۰۰ دلار بدم ولى نه براى بازى که فقط ۱۰ ساعت بخش داستانى داره مثل رزیدنت اویل ۲ ریمک
تقریبا همه میدونیم که بازیا ارزش یکسان ندارن ولی قیمت یکسان دارن. اینکه قیمت چی باشه چه معیاری باید پشتش باشه؟ برچه اساسی؟ شاید اینطوری مشکل حل شه ولی از اونطرف ده ها مشکل جدید ایجاد میشه.
خیلی کارا میشه کرد، از قیمتای رقابتی تا معیارهای فیک و باندبازی و…
دیگه وقتشه که گیمو بزارم کنار چون پول یه ماه حقوق رو ندرام بدم به بازی.
کنسول نمیتونم بخرم، کامپیوترم رو نمیتونم ارتقا بدم، قیمت یه کامپیوتر رده بالا برابر با قیمت یه ماشین ارزان قیمته (پرایده)، عوض اینکه برم یه pc شصت میلیون تومانی تهیه کنم یه زره روش میزارم یه ماشین میخرم. البته اگه قیمت پراید نشه ۱۵۰ میلیون.
حاج پدرام بازی های خوبو گرون کنن مشکل نیست
مشکل اینه ما ایرانیا جر میخوریم=)))))
فیفا ۶۰ دلار
رد دد ۲ هم ۶۰ دلار
اگه رد دد ۲ ۶۰ دلار باشه فیفا در بهترین حالت ۱۰ دلاره
از نظر من هم منطقی‌ترین راه‌حل همینه که بازیها بر اساس ارزششون قیمت گذاری شن، ولی برام سواله کدوم مرجع می‌تونه قیمت هر بازی رو تعیین کنه و جوری این کار رو کنه که هم مصرف کننده راضی باشه هم تولید کننده و ناشر؟
مثل اینکه صابون ما به تن خارجی ها خورده
ولی اونا واسه گرون کردن مجوز میخوان برعکس ما که واسه ارزون کردن مجوز می خوان
ههه
اگه اینجوری باشه پس باید وقتی مس افکت اندرومدا رو میگیرم یه پولی هم سازنده دستی به من بده 😉
“وقتی ارزش بازیها یکسان نیست چرا قیمت یکسان باشد؟”
وقتی این جمله رو خوندم قانع شدم
بازیی مثل ori سی دلاره بعد فیفا که هر نسخش همون قبلیه ۶۰ دلار
بازیای راکستار ۷۰ دلار که سهله ۱۰۰ دلارم می ارزه
اگه ea بازیارو ۷۰ دلار کنه من همون ۱ بازیی که دوسال یه بار میگرفتم دیگه نمیگیرم