بررسی بازی Call of Duty: Modern Warfare – یادمان دوران شکوه

[vc_row][vc_column offset="vc_col-lg-offset-1 vc_col-lg-10"][vc_column_text]علی‌رغم تاریخچه باشکوهی که با یکدیگر داشتیم، از کال آو دیوتی متنفر بودم. البته در سال‌های اخیر و دلیلش هم واضح است. کال آو دیوتی برای نزدیک به یک دهه از ماهیت قبلی خود به عنوان سمبلی برای بازی‌های شوتر اول‌شخص فاصله گرفت و بیشتر به سمبلی برای کاپیتالیسم تبدیل شد.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column width="1/2" offset="vc_col-lg-offset-1"][vc_column_text]هر سال یک کلاف سردرگم و سرهم‌بندی شده جدید از راه می‌رسید، پیشرفت که نمی‌کرد هیچ، فرنچایز را بیشتر به اعماق زباله‌دان تاریخ می‌فرستاد و در نهایت مصرف‌گرایی باعث می‌شد باز هم یک نسخه موفق دیگر از سری خودش باشد.

استودیو اینفینیتی وارد اما امسال کار را برای اکتیویژن و دو استودیوی Sledgehammer Games و Treyarch بسیار سخت کرده. برای تیم‌هایی که عادت به سوزاندن منابع برای سه سال کرده‌اند و در نهایت هم خروجی‌شان با بازی سه سال قبل تفاوتی ندارد، همگام ماندن با تغییرات کمابیشی که ریبوت Modern Warfare در رویه چند سال اخیر به وجود آورده دشوار خواهد بود.

به نظرم این برجسته‌ترین دستاورد کارمندان اینفینیتی وارد بوده است؛ نه گرافیک چشم‌گیر بازی، نه کمپین جاه‌طلبانه‌اش و نه حتی حالت چندنفره درگیرکننده‌اش؛ بلکه جرئت اینکه یک مشعل بردارند و مسیر جدید کال آو دیوتی را برای همه ترسیم کنند. کال آو دیوتی حالا در مسیری کمتر پر فراز و نشیب است و بالاخره... بالاخره توانسته از فرمول‌های تثبیت شده‌اش دل بکند؛ نه کاملاً، اما به اندازه کافی.

Modern Warfare از لحاظ محتوا نقطه عکس چیزی است که به آن عادت کرده‌ایم. با ورود به بازی میان سه بخش کوآپ، تک‌نفره و چندنفره انتخاب دارید و از آن جایی که اول سراغ حالت داستانی رفتم، بررسی را هم با این بخش شروع می‌کنم.

نکته‌ای که از همین ابتدا می‌خواهم اشاره کنم اینست که کمپین داستانی Modern Warfare به اندازه سه‌گانه ابتدایی به‌یادماندنی نیست. کاراکترها علی‌رغم اینکه اسکرین‌تایم قابل قبولی دارند و حتی از طریق فلش‌بک‌ها بیشتر با پیشینه‌ آن‌ها آشنا می‌شویم، هیچوقت مثل گوست یا روچ یا کاپیتان مک‌میلان یا کاپیتان مک‌تاویش و صد البته ماکاروف جایگاهی ویژه در ذهن و قلب شما پیدا نمی‌کنند.[/vc_column_text][/vc_column][vc_column width="1/3"][vc_column_text]

[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column width="5/6" offset="vc_col-lg-offset-1"][vc_empty_space height="15px"][vc_single_image image="51315" img_size="large" alignment="center"][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column width="2/3" offset="vc_col-lg-offset-2"][vc_column_text el_class="w730"]در پرداخت به کاراکترهایی مانند کریس (مامور CIA)، فرح (رهبر گروه آزادی‌خواه کشور ارزیکستان) و «گُرگ» (آنتاگونیست اصلی بازی)، خبر چندانی از یک کمان شخصیتی باورپذیر نیست و حتی صحنه‌های فلاش‌بک مرتبط با فرح (که اجازه می‌دهند دوران کودکی و جوانی او را برای مدتی کوتاه تجربه کنید)، آنقدرها که می‌بایست تاثیری در ایجاد پس‌زمینه داستانی قابل پذیرش برای او ندارند. به بیان دیگر، در این فلاش‌بک‌ها به جای اینکه با روند تبدیل شدن فرح به شخصیتی مهم در سیاست‌های میان سه کشور ارزیکستان و روسیه و آمریکا آشنا شویم، صرفاً دو لحظه مهم از زندگی او را تجربه می‌کنیم و بعد سوالاتی باقی می‌ماند که هیچکس زحمت پاسخ دادن به آن‌ها را به خود نمی‌دهد.

به همین ترتیب، گُرگ هم یک ضدقهرمان بسیار تک‌بعدیست که چیزی جز ترور حالی‌اش نمی‌شود. حتی کاپیتان پرایس، رفیق شفیق گیمر در بهترین نسخه‌های کال آو دیوتی هم نتوانسته با شخصیت و ظاهر جدیدش آنقدرها تاثیرگذار ظاهر شود. نمی‌دانم هدف نهایی سازندگان چنین چیزی بوده یا خیر، اما کمپین Modern Warfare هیچوقت اجازه نمی‌دهد مثل سه‌گانه اصلی به کاپیتان پرایس احساس نزدیکی کنید و او فقط فرمانده‌ای توانمند است که به خاطر ایام قدیم هم که شده، صرفاً برایش احترام قائل خواهید بود؛ نه بیشتر و نه کمتر.

فارغ از این مسئله، کمپین داستانی Modern Warfare در مجموع تجربه خوبیست و این حقیقت که با برخی از بدترین کمپین‌های داستانی در کال آو دیوتی‌های اخیر مواجه بوده‌ایم و Black Ops 4 اصلاً کمپینی نداشت، باعث شده حتی از آنچه که باید، لذت‌بخش‌تر ظاهر شود.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column width="5/6" offset="vc_col-lg-offset-1"][vc_empty_space height="15px"][vc_single_image image="51317" img_size="large" alignment="center"][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column width="2/3" offset="vc_col-lg-offset-2"][vc_column_text el_class="w730"]داستان بازی، یک سواری تمام‌عیار از جریانات سیاسی چند سال اخیر است. گروهی تروریستی به بهانه بیرون انداختن نیروهای نظامی آمریکایی، به جان کشوری در خاورمیانه افتاده‌اند و از آن‌جایی که از سوی نیروهای روسیه پشتیبانی می‌شوند، کشور بخت‌برگشته (که اینجا کاملاً خیالیست) به عرصه نبرد میان قدرت‌ها و عملیات‌های پیچیده اطلاعاتی تبدیل شده. تا اینجای کار یک داستان کاملاً استاندارد برای چنین عنوانی داریم که قرار نیست مغزتان را منفجر کند؛ صرفاً به شما دلیلی می‌دهد که مراحل را پیش ببرید.

اما هرچه کلیات داستانی همان کلیشه‌های خسته‌کننده همیشگی هستند، این جزییات و اتفاقات کوچک است که بیشترین خودنمایی را می‌کند. مدرن وارفر جدید توانسته برای معدود دفعات در تاریخچه این سری، از چارچوب کلی خیر در برابر شر خارج شده و داستانی چندجانبه‌تر ارائه کند؛ فقط با این نقص که هیچ‌وقت روی آن لحظات و جزییات کوچک تاکید نمی‌کند. بازی پر است از لحظاتی که تصمیماتی سخت گرفته می‌شود. توصیف موضوع بدون اسپویل سخت است، اما تلاشم را می‌کنم.

مدرن وارفر می‌خواهد اخلاق را وارد مقوله‌ای کند که در دنیای واقعی جایی برای آن ندارد؛ نه اینکه جایی نداشته باشد، بلکه در ابعاد کلان به آن فکر نمی‌شود و بیشتر نوعی دغدغه شخصی است. اگرچه هیچوقت نقش چندانی در تصمیمات ندارید و بازی روند خط سنتی خودش را دارد، می‌توانید لحظاتی را به چشم ببینید که برخی اوقات تصمیمات به راحتیِ انتخاب میان کار درست و غلط نیستند. مدرن وارفر به دفعات چنین تصمیماتی را نشان‌تان می‌دهد، اما قبل از اینکه فرصتی برای تردید کردن به درستی کارتان داشته باشید، با یک دیالوگ یا یک اتفاق روی شانه‌هایتان زده و می‌گوید کار درست را کرده‌اید. این پتانسیلی شدیداً از دست رفته است و به همان اندازه که تعبیه چنین سکانس‌هایی در بازی جای تحسین دارد، عدم استفاده حداکثری از آن‌ها ناامیدکننده خواهد بود. بازی اجازه نمی‌دهد احساس گناه کنید، احساس اندوه کنید یا خیلی ساده پشیمانی. همواره کاپیتان پرایسی خوش‌رو وجود دارد که به شما یادآوری می‌کند در جبهه درست هستید.

این تنوع و طراحی مراحل است که برخی از بهترین لحظات کمپین داستانی Modern Warfare را رقم می‌زند. بازی در چندین مقطع و عمدتاً چند مرحله در میان، دست به کاری کاملاً جدید می‌زند که گرچه برخی از آن‌ها را قبلاً هم در کال آو دیوتی دیده‌ایم، اما این‌بار به قدری درست طراحی شده‌اند که دلتان می‌خواهد آن سکانس برای دقایق بیشتری ادامه پیدا کند.

چه موضوع صحبت درباره زمانی باشد که کودکی فرح را در قالبی شبیه به بازی‌های شبیه‌ساز قدم زدن ترسناک تجربه می‌کنیم، چه زمانی که از فاصله ششصد متری و با سلاح اسنایپری که تیرهایش به خاطر باد خطا می‌روند تیراندازی می‌کنیم و چه زمانی که وارد نبرد با نیروهای انتحاری در انگلیس می‌شویم.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_media_grid gap="30" grid_id="vc_gid:1572369556676-406c6967-286c-4" include="51314,51313,51312,51311,51332,51333"][vc_empty_space height="15px"][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column width="2/3" offset="vc_col-lg-offset-2"][vc_column_text el_class="w730"]این‌ دست از لحظات، همان چیزی هستند که سه‌گانه مدرن وارفر را فراموش‌نشدنی کردند. شاید دیگر هیچوقت سکانسی مانند No Russians (زمانی که ماکاروف و تیمش به جان افراد غیرنظامی در فرودگاه افتادند) را تجربه نکنیم، اما Modern Warfare جدید نشان می‌دهد که هنوز فرصت و نبوغ کافی برای خلق چنین صحنه‌هایی وجود دارد. و موضوع فقط هم درباره سکانس‌های کوتاه نیست.

طراحی مرحله به صورت کلی چیزی بوده که ارزش تجربه کمپین داستانی را بالا برده و به قدری تنوع میان آن‌ها به چشم می‌خورد که دائماً برای مرحله بعدی مشتاق باقی می‌مانید. در سراسر گیم‌پلی کمپین، نوعی روند مترقی وجود دارد که اطمینان حاصل می‌کند هر مرحله، از مرحله قبلی بهتر باشد.

یکی از اولین نمونه‌های این پیشرفت، مرحله بیمارستانی است که گُرگ، رهبر گروه تروریستی «القتاله» در آن حضور دارد و نیروهایش از او محافظت می‌کنند. در این مرحله و در کمتر از ۵ دقیقه، بازی فرصتی به شما می‌دهد که درست بعد از مبارزه‌ای کُند در محیطی باز، ناگهان وارد ساختمانی تو در تو شوید که دشمن‌ها با جایگیری در هر گوشه و کنارش، شما را مجبور به بالا بردن سرعت و دقت می‌کنند. این نمونه‌ای از ترنزیشن‌هایی است که ناگهان در میانه یک مرحله اتفاق می‌افتد.

سپس می‌رسیم به تفاوت‌هایی که با عبور از مراحل به وجود می‌آید. یک مرحله در خرابه‌های کشوری جهان‌سومی دنبال می‌شود و ناگهان در مرحله بعدی، گیم‌پلی و اتمسفر کلی شکلی کاملاً تاکتیکال به خودش می‌گیرد و خودتان را در حال پیشروی آهسته در یک ساختمان و خالی کردن یک به یک اتاق‌ها از نیروهای تروریستی می‌یابد؛ آن هم در حالی که برق‌ قطع شده و دوربین دید در شب به چشم زده‌اید.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column width="5/6" offset="vc_col-lg-offset-1"][vc_single_image image="51301" img_size="large" alignment="center"][vc_empty_space height="15px"][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column width="2/3" offset="vc_col-lg-offset-2"][vc_column_text el_class="w730"]

[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_media_grid element_width="6" gap="30" grid_id="vc_gid:1572369556677-938e4e13-8af4-6" include="51305,51319,51308,51327"][vc_empty_space height="15px"][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column width="2/3" offset="vc_col-lg-offset-2"][vc_column_text el_class="w730"]

[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column width="5/6" offset="vc_col-lg-offset-1"][vc_single_image image="51299" img_size="large" alignment="center"][vc_empty_space height="15px"][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column width="2/3" offset="vc_col-lg-offset-2"][vc_column_text el_class="w730"]

[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_media_grid gap="30" grid_id="vc_gid:1572369556679-a0920060-7878-4" include="51300,51298,51339,51338,51336,51335"][vc_empty_space height="15px"][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column width="8/12"][vc_column_text]

[/vc_column_text][/vc_column][vc_column width="4/12"][vc_column_text el_class="vigibox"]

مدت زمان بازی

داستان اصلی: ۵ ساعت
داستان و ماموریت فرعی: ۶.۵ ساعت
صد در صد کردن بازی: ۶.۵ ساعت[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row full_width="stretch_row_content_no_spaces" el_class="text_image"][vc_column][vg-text-photo headercolor="black" title="خلاصه بگم که..." text="ریبوت مدرن وارفر بدون تردید آغازگر مسیری تازه برای یکی از طولانی‌ترین بازی‌های سالانه تاریخ است که با یک کمپین داستانی نوآورانه و بخش آنلاینی که به این زودی‌ها تکراری نمی‌شود، غیرممکن را ممکن کرده. البته که بازی عاری از ایراد نیست و مجموعه‌ای از تصمیمات مرتبط با دیزاین و کم‌کاری‌های فنی باعث شده گامی کاملاً بلند برای احیای کال آو دیوتی نباشد و چند قدمی با تبدیل شدن به یک شاهکار فاصله داشته باشد. " image="51306"][vg-text-photo headercolor="green" pos="right" title="می‎خرمش" text="دلیل بزرگی وجود ندارد که این کار را نکنید. مدرن وارفر تمام تلاشش را به کار گرفته که به دوران شکوه سه‌گانه اصلی مدرن وارفر بازگردد و در بخش اعظمی از کار موفق هم بوده. ۶ ساعت کمپین داستانی درگیرکننده، بخش آنلاینی که سرگرم‌کنندگی‌اش تمامی ندارد، گرافیک فنی و هنری چشم‌نواز و گیم‌پلی کمابیش دگرگون شده همگی از اصلی‌ترین دلایل خرید مدرن وارفر، چه برای طرفداران قدیمی، چه طرفداران جدید و چه افرادی که از کال آو دیوتی ناامید شده‌ بودند به حساب می‌آیند." image="51315"][vg-text-photo headercolor="red" title="نمی‎خرمش" text="علی‌رغم تمام نکات مثبت، مدرن وارفر از مشکلات متعددی رنج می‌برد که عمدتاً هم به قابلیت‌های آنلاین مرتبط هستند. بیرون افتادن از بخش تک‌نفره به خاطر قطعی اینترنت و نت‌کد فاجعه‌بار که تجربه برخی حالات را عملاً غیرممکن می‌کند از جمله این مشکلات است. پرفورمنس بازی گاهی مشکلات بزرگ مانند استاتر در کات‌سین‌ها و عدم بارگذاری تکسچرها را از خود به نمایش می‌گذارد و به تجربه کلی آسیب می‌زند. و اگر از طرفداران بتلفیلد هستید و برای Ground Wars اشتیاق دارید، احتمالاً بهتر باشد که انتظارات‌تان را چندان بالا نبرید. " image="51329"][/vc_column][/vc_row][vc_row full_width="stretch_row"][vc_column width="1/2" offset="vc_col-lg-offset-4"][vc_empty_space height="10px"][/vc_column][/vc_row][vc_row full_width="stretch_row" css=".vc_custom_1551866994807{background-color: #f1f1f1 !important;}"][vc_column][vc_column_text]

[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]