بررسی بازی Call of Duty: Modern Warfare – یادمان دوران شکوه

به همین ترتیب، مرحله‌ای دیگر ناگهان شکلی آزادانه‌تر به خودش می‌گیرد و در محیطی بزرگ‌تر از هر محیط دیگری در سری کال آو دیوتی، به دلخواه به چند ده ساختمان سرک می‌کشید، تیرهای چراغ برق یا پروژکتورها را از کار می‌اندازید، از چشم نیروهای گشت‌زنی دور می‌مانید و یک گروگان را نجات می‌دهید. چیزی که می‌خواهم بگویم اینست که سراسر کمپین مدرن وارفر، این حس را خواهید داشت که اینفینیتی وارد می‌دانسته چطور به اندازه سه‌گانه ابتدایی جاه‌طلب و نوآور باشد، اما فقط ای‌کاش به جای سواری گرفتن از ترندهای سیاسی روز، داستانی اندک شخصی‌تر، عمیق‌تر، منسجم‌تر و متقاعدکننده‌تر برای گفتن داشت.

ناراحتم از اینکه باید بگویم در کنار این کمپین آبرومندانه، مشکلاتی هم وجود دارد که به تجربه کلی لطمه می‌زند. بزرگ‌ترین مشکلی که از جایی به بعد دیگر قابل تحمل نیست، هیچ ارتباطی به طراحی بازی ندارد و تصمیمی است که به نظر بیشتر به ناشر مرتبط باشد. به دلایلی که درکش برایم دشوار است، نسخه پی‌سی بازی Modern Warfare که این بررسی روی آن انجام شد، نیازمند اتصال دائمی به اینترنت است و این یعنی با کوچک‌ترین تایم‌آوت اینترنت یا هر قطعی جزئی (که باران‌های چند روز اخیر برایم تشدیدشان کرده بود) گیم‌پلی به ناگاه متوقف می‌شود و پس از تایید اروری که به نمایش در می‌آید، بازی بسته می‌شود.

یعنی اگر حتی برای کسری از ثانیه اینترنت را از دست بدهید، باید منتظر اجرای دوباره بازی، عبور از منوها، تماشای لودینگ و بسته به شانس‌تان، تکرار دوباره مرحله از آخرین چک‌پوینت باشید. همه این‌ها به خاطر یک لحظه قطعی اینترنت که هیچ ارتباطی به شما ندارد و یک سخت‌گیری احمقانه که هیچ ارتباطی به سازندگان بازی ندارد. با تمام وجودم امیدوارم که حداقل ماحصل این تصمیم، جمع‌آوری دیتاهای مختلف درباره نحوه تعامل گیمر با محیط‌ها و مراحل باشد و به اطلاعاتی مفید برای بهبود هرچه بیشتر سری کال آو دیوتی تبدیل شود.

دو مسئله بعدی اما دیگر در این دسته‌بندی جایی ندارد و مستقیماً از تصمیمات دیزاین و هوش مصنوعی نشئت می‌گیرد. یکی از اتفاقاتی که به وفور رخ می‌دهد، لحظاتی است که بازی می‌خواهد با یک سکانس به خیال خودش غیرمنتظره و غافلگیرکننده -مثلاً ورود ناگهانی یک بمب‌گذار انتحاری به محیط یا تیراندازی دشمنان از زاویه‌ای کاملاً دور از دید- لحظاتی پرتنش رقم بزند. اما ترکیب این موضوع با هوش مصنوعی نه‌چندان جالب در درجه‌های دشواری بالاتر (که صرفاً باعث می‌شود دشمنان به جای تیراندازی به شما و یاران‌تان، صرفاً و کاملاً روی شما متمرکز باشند) معمولاً به این نتیجه ختم می‌شود که برای بار نخست می‌میرید و در تلاش دوم هم دیگر سورپرایزی باقی نمانده است.

بخش چندنفره Modern Warfare جاییست که تغییرات به وجود آمده در گیم‌پلی و بسیاری‌ از سیستم‌های هسته‌ای بازی می‌درخشند. به عنوان کسی که برای سالیان متمادی از تجربه کال آو دیوتی و آشوب همیشگی‌اش دوری کرده، این بار می‌توانم بگویم که یک بازی برای اوقات آزاد چند ماه آتی‌ام پیدا کرده‌ام. همانطور که نسخه بتای بازی نشان داده بود، وقتی بخش چندنفره Modern Warfare را تجربه می‌کنید، این احساس وجود دارد که در حال تجربه چیزی هستید که به نوعی با ترکیب برخی از بهترین شوترهای چند سال اخیر به دست آمده.

نشانه‌هایی از رینبو سیکس در طراحی پیچ و خم‌های نقشه‌ها و سنگینی اسلحه دیده می‌شود. چابکی ایپکس هنگامی که در ارتفاعات مختلف مشغول مبارزه هستید حس می‌شود. بتلفیلد هم به طور یقین منبع الهام بسیاری از تغییرات گیم‌پلی و مدهای جدید بوده. و البته که ماهیت همیشگی کال آو دیوتی هم هنوز آنجاست؛ پنهان زیر لایه‌های مختلفی که به صورت دستچین شده روی هسته همان گیم‌پلی سالخورده سوار شده‌اند و جانی تازه به آن بخشیده‌اند.

تنوع مدها نخستین چیزی است که باید درباره‌اش صحبت کرد. یکی از تصمیمات موفقیت‌آمیز تیم توسعه Modern Warfare، خلق حالت‌های بازی متعدد است که حقیقتاً تکرارپذیری بازی را برای حداقل یک سال آینده تضمین خواهند کرد. Gun Fight به صورت خاص حالتی بود که بیشترین وقت را صرفش کردم و از هر لحظه‌اش لذت بردم. در این حالت، می‌توانید برای دقایقی از حالت‌ها و نقشه‌های شلوغ فاصله گرفته و در نقشه‌ای بسیار کوچک، به صورت ‌۲ به ۲ وارد نبرد شوید.

Gun Fight یکی از آن جرقه‌های نبوغ است که نشان می‌دهد گیم‌پلی کژوال اما حالا سنگین‌وزن‌تر کال آو دیوتی چطور می‌تواند در قالب‌های نوآورانه بگنجد. با دادن سلاح‌هایی یکسان به هر دو تیم، Gun Fight یک بازی موش و گربه ۴۰ ثانیه‌ای به راه می‌اندازد و اگر در این مدت یکی از تیم‌ها کاملاً کشته نشده باشد، باید در ثانیه‌های پایانی یک پرچم را تسخیر کرد و به این ترتیب یک راند به پایان می‌رسد؛ و آنقدر ادامه می‌یابد تا یکی از تیم‌ها به امتیاز ۶ برسد.

Cyber Attack هم افزونه‌ای جدید به کال آو دیوتی است که می‌توان آن را ورژن بازنگری شده از Search And Destroy اما با تمرکز بیشتر بر تسخیر مناطق مشخص و زنده کردن هم‌تیمی‌ها دانست. این حالت در کنار حالت رئالیسم (که HUD را از بازی حذف می‌کند و باعث می‌شود با تنها یک هدشات قادر به کشتن دشمنان باشید)، حالت‌های کلاسیک Domination و Team Deathmatch (که هرکدام یک حالت ثانویه با ۲۰ بازیکن هم دارند)‌ و مجموعه‌ای از نقشه‌های خوش‌ساخت (هرچند در برخی مواقع کوچک)‌ باعث شده که بخش چندنفره Modern Warfare با تنوعی که ارائه می‌کند، دائماً شما را برای یک دست دیگر پای پی‌سی یا کنسول نگه دارد.

اما یک حالت بازی دیگر باقی مانده که نگاهی کاملاً متفاوت را می‌طلبد. حالت Ground Wars که پاسخ کال آو دیوتی به استودیوی دایس است و گرچه بیشتر از بتلفیلدهای اخیر، بهترین بتلفیلدها را یادآور می‌شود، اما هنوز مسیری طولانی در پیش دارد تا بالانسی حقیقی میان بی‌سامانی منطقی بتلفیلد و کژوال بودن بی‌مغز کال آو دیوتی برقرار کند.

Ground Wars بیشتر از اینکه یک مد واقعاً تکرارپذیر و سرگرم‌کننده باشد، زمینی برای خیال‌پردازی سازندگان و دست زدن به کارهای جدید بوده. این دفعه برای اولین بار، ۶۴ بازیکن در نقشه‌هایی بزرگ‌تر از هر نقشه دیگر در تاریخچه سری داریم و فرصتی پیش آمده که تانک و بالگرد و چنین وسائل نقلیه‌ای را نیز برانیم. اما وقتی این‌ها را می‌شنوید، احتمالاً به ذهنتان خطور نخواهد کرد که بالگردها از نظر ارتفاع قابل پرواز و توانایی تیراندازی بسیار محدود شده‌اند یا کسی که تانک را می‌راند می‌تواند با سرعت ۷۰ کیلومتر بر ساعت در نقشه بچرخد و با سرعتی برق‌آسا سربازان پیاده را یکی پس از دیگری بکشد.