بررسی The Surge 2 – ناپخته مدرن

این چیزیست که The Surge 2 در پیاده‌سازی‌اش به مشکل خورده. تیم سازنده تمام وقتش را روی گیم‌پلی‌ گذاشته و این وسط نوشتن قصه‌ای گیرا، ساخت موسیقی‌های تاثیرگذار بر تجربه کلی، طراحی محیطی که بتوان با آن ارتباط برقرار کرد و گرافیکی که چشم را نوازش دهد هم از دستور کار خارج شده تا تمرکز همچنان روی گیم‌پلی بماند. اما در آخر مسیر بازی The Surge 2 به کجا رسیده؟ متاسفانه باید بگویم به تباهی. گیم‌پلی هم حتی چیزی نیست که بشود از آن لذت برد.

به طور کلی اولین ساعات تجربه The Surge 2 فاجعه‌ای بیش نیست. در جایی دور از جامعه مدرن از خواب بیدار می‌شوید و باید سعی کنید هر طور که شده باید از بین زندانی‌ها و نیروهای امنیتی راهی برای فرار پیدا کنید. بازی در آینده روایت می‌شود. پس طبیعی است که سلاح‌هایتان هم مربوط به همین دوره از زمان باشد. خوشبختانه در میان کل ایراداتی که به بازی The Surge 2 وارد است، این یک مورد خوب از آب درآمده. سلاح‌های متنوعی در طول بازی به دستتان می‌رسد که هر کدامشان چه از نظر ظاهر و چه از نظر کاربرد با هم متفاوتند و همین تجربه کار با آن‌‌ها را جذاب می‌کند.

اما وقتی نوبت به دشمنان بازی و استفاده از سلاح‌های مختلف روی آن‌ها می‌رسد، The Surge 2 ناامیدتان می‌کند. دشمنان بازی به معنی واقعی کلمه یکی از بی‌مغزترین دشمنانی هستند که می‌شد برای چنین ژانری طراحی کرد. الگوهای رفتاری محدودی که دشمنان بازی و حتی باس‌های کوچک و بزرگ دارند به تجربه بازی ضربه بزرگی وارد کرده. نحوه حمله کردن تمام دشمنان هم تقریبا به یک شکل طراحی شده. اکثرشان از یک جهت سلاح‌هایشان را به سمت پایین حرکت می‌دهند و اگر به سمت راستشان حرکت کنید حتی یک ضربه کم‌جان هم نصیب‌تان نمی‌شود. این یعنی به کل سیستم داج یا همان جاخالی دادن خودمان خیلی کاربردی نیست و در اکثر مواقع می‌توانید بدون آن هم از پس دشمنان بربیایید. بگذارید راحت برایتان بگویم: اکشن بازی که باید مهمترین خصیصه آن باشد درست از آب در نیامده.

از این بدتر، محیط و فضاسازی بازی است. با دنیایی هزارتو روبه‌رو هستید و پیدا کردن مسیر درست کار آسانی نیست. در ضمن داستان درست و درمانی هم برای روایت در این هزارتوی بی‌آلایش وجود ندارد که حداقل ترغیبتان کند بیشتر برای محیط وقت بگذارید. این وسط اگر به یک NPC هم برسید و چند کلمه‌ای با هم اختلاط کنید از فرط بد بودن دیالوگ‌های رد و بدل شده حالتان بد می‌شود. طوری که شاید دیگر دلتان نخواهد با کسی در بازی ارتباط داشته باشید. حالا این سوال را از شما می‌پرسم، چقدر می‌توانید در محیطی که هیچ چیزی برای گفتن ندارد به دنبال مسیر اصلی خط داستانی بگردید؟

خب این طبیعتا دغدغه مهمی است. بازی سرگردان‌تان می‌کند و می‌بینید ساعت‌ها برای مسیری که اصلا لازم نبوده در آن قدم بگذارید وقت گذاشته‌ و در این راه بارها توسط دشمنان بدقلق بازی کشته شده‌اید؛ اما چه عایدتان شده؟ هیچ چیز. همین باعث خسته شدن از بازی The Surge 2 می‌شود و بازی حتی در وقتی هم که تازه می‌خواهد جان بگیرد باز هم به خاطر همین مشکل نمی‌شود از تجربه‌اش لذت برد.

تنها چیزی که این وسط کمی باعث می‌شود پای بازی باقی بمانید، تکامل شخصیت‌تان است. البته منظورم تکامل شخصیت‌پردازی نیست. اتفاقا با شخصیتی کاملا پوشالی طرف هستید که هیچ تکاملی پیدا نمی‌کند. چیزی که تکامل می‌یابد مهارت‌های کاراکتر اصلی است و این جزو معدود نقاط عطف بازی است. هر چه جلوتر می‌روید و قدرت‌های بیشتری به دست می‌آورید، لباس و تجهیزاتتان کامل‌تر می‌شود و به تبع اکشن بازی جلوه درگیرکننده‌تری به خود می‌گیرد.