ثبت بازخورد

لطفا میزان رضایت خود را از ویجیاتو انتخاب کنید.

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
اصلا راضی نیستم
واقعا راضی‌ام
چطور میتوانیم تجربه بهتری برای شما بسازیم؟

نظر شما با موفقیت ثبت شد.

از اینکه ما را در توسعه بهتر و هدفمند‌تر ویجیاتو همراهی می‌کنید
از شما سپاسگزاریم.

بررسی بازی Contra: Rogue Corps – کماندو‌های زوار در رفته

انتشار در ۱۸ مهر ۱۳۹۸
آرش پارساپور
نوشته شده توسط آرش پارساپور | ۱۸ مهر ۱۳۹۸ | ۲۲:۰۰
آرش پارساپور
آرش پارساپور

منتشر‌ شده در 5 سال قبل
اشتراک گذاری:

هر گیمری که کمی سن و سال داشته باشد و عمرش به دوران طلایی فرنچایزهایی مانند Metal Gear Solid و Castlevania قد بدهد، قطعا از افولی که کمپانی ژاپنی Konami در این چند سال اخیر دچارش شده غمگین می‌شود. کونامی و مدیران نالایقش، سکان این کشتی عظیم سر برآورده از سرزمین آفتاب را طوری به دست گرفته‌اند و آن را چنان با شدت به سمت دره حرکت می‌دهند که با عقل و منطق جور در نمی‌آید.
بررسی بازی Contra: Rogue Corps
امتیاز متاکریتیک: 54 امتیاز
امتیاز دهید:
  • عالی
  • خوب
  • متوسط
  • خوب نیست!
  • ضعیف!
میانگین امتیاز کاربران 2
در دسترس برای:
8 تصویر
بیشتر
ناشر بازی: کونامی
سازنده بازی: توی‌لاجیک, کونامی
دست و پا زدن کونامی برای برگشتن به دوران اوجش، بیشتر از آنکه جالب باشد، اسفناک است و آخرین مورد آن‌ها همین نسخه جدید از فرنچایز محبوب دوران گذشته گیمرها یعنی Contra است. بازی جدید Contra آنچنان راه را اشتباه رفته که هیچ کس نمی‌تواند باور کند این حجم از نقص و اشتباه بدون هیچ تفکر قبلی در یک گیم ایجاد شده باشد. یقین دارم در کونامی طی این سال‌های اخیر دپارتمانی احداث شده به عنوان: چطور به گذشته‌مان گند بزنیم؟ و آخرین محصول این اتاق فکر، بازی Contra: Rogue Corps است.

نوشتن درباره سری جدید کنترا مانند اینست که یکی روی زخم عمیق بازویتان نمک بپاشد و از شما بخواهد که در عین حال بلند بلند بخندید؛ همینقدر عذاب آور. اگر بخواهم صادقانه صحبت کنم، نیم ساعت ابتدایی بازی آنقدرها بد نیست و می‌توان با اجحاف از آن گذشت. من در این نیم ساعت پذیرفتم که شاهد یک کنترا سه‌بعدی هستم که حالا به هر روی نقطه ضعف‌هایی دارد و از قضا گرافیک چندان جالبی هم ندارد. با گذشت زمان و بیشتر بازی کردن این اثر اما، بر خودم و دودمان کونامی لعن و نفرین می‌فرستادم. باور کنید من خیلی به کنترا جدید فرصت دادم که خودش را نشان دهد ولی او دائما به من دهن کجی کرد.

آخرین باری که این کماندوها را دیدیم، به کالکشن سری کونترا برمی‌گردد که چندی پیش توسط کونامی عرضه شد و بهتر است همین حالا هم به جای رفتن به سراغ این بازی جدید، به همان آرشیو غنی کلکسیون Contra سر بزنید. پیش از آن اما کنسول دستی Nintendo DS بود که میزبان چهارمین کونترا بود و همان بازی آخرین تلاش درست و حسابی کونامی برای احیای این سری بود.

بازی Contra: Rogue Corps داستان همیشگی این سری را روایت می‌کند؛ حمله فضایی‌ها به زمین. بازی وقایع پس از قسمت سوم بازی را دنبال می‌کند و مابین قسمت سوم و چهارم قرار می‌گیرد. در اینجا هفت سال از نبرد بیگانگان علیه زمینی‌ها گذشته و مناطقی وجود دارد که پیش‌تر برای فضایی‌ها بوده (تا حدی آدم را یاد Stalker می‌اندازد؛ نه؟ ولی این کجا و آن کجا) و حالا مورد توجه انسان‌ها قرار گرفته است. به این مناطق Damned City گفته می‌شود و انسان‌ها با حضور در آنجا دیوانه می‌شوند.

Damned City آخرین بازمانده از تکنولوژی آدم فضایی‌ها است و تبدیل به یک آفت برای کره زمین شده و در نتیجه چهار کماندوی قهار می‌روند که ساکنین این شهر را از پای در بیاورند و بفهمند که پشت ماجرای این شهر نفرین شده فضایی چه خبر است. قهرمان این کماندوها Kaiser (یا همان قیصر خودمان) نام دارد که به نوعی یک کلون از قهرمان پیشین بازی است. شباهت ظاهری و ادا و اصول Kaiser به دوک ناکم مثال زدنی است و سازندگان هیچ خلاقیتی در خلق این شخصیت از خود نشان نداده‌اند.

سه شخصیت دیگر اما نسبتا در این بازی جدید هستند. Ms. Harakiri زنی است عجیب الخلقه که یک هیولا در شکمش دارد و The Gentleman یک حشره فضایی عجیب و غرب است و نامانوس‌ترین شخصیت بازی نیز کاراکتری به نام Hungry Beast نام دارد که ربات خونخوار به شکل پاندا است. جنون و دیوانه‌واری که در طراحی شخصیت‌ها وجود دارد برخلاف آنچه روی کاغذ به نظر جذاب می‌آید، در عمل بسیار احمقانه شده و هیچ‌یک از کاراکترها تبدیل به شخصیتی دل‌نشین نمی‌شوند. در این بین طراحی ضعیف و گرافیک از پیش پا افتاده نیز باعث شده که این کاراکترها بیشتر و بیشتر نچسب باشند.

گرافیک بازی بسیار ضعیف است و حتی شبیه به یک بازی مستقل خوب در سال ۲۰۱۹ نیست. تکسچرهای بی‌کیفیت و رنگ‌بندی خشک و بی‌حال بازی چشمان هر گیمری را خسته می‌کند و طراحی دشمنان هم بیشتر شبیه به یک کپی پیست همگانی بوده. سه بعدی کردن برخی المان‌های این سری به زمخت‌ترین شکل ممکن انجام شده و شلیک گلوله‌ها در بازی نیز صرفا یک حس نوستالژیک رو بیدار می‌کند که خیلی زود دوباره به خواب ابدی فرو می‌رود.

گیم‌پلی بازی دچار نقص‌های بسیاری است؛ از طراحی مراحل ضعیف و Flat بازی (با وجود قابلیت پرش که تقریبا در نود درصد از قسمت‌های بازی به کارتان نمی‌آید) تا نحوه حمله دشمنان. در اینجا ما با سیل دشمنانی روبرو هستیم که بی‌وقفه به سمت شما می‌آیند و هیچ استراتژی برای کشتن آنها وجود ندارد مگر فرار کردن و تیر زدن. شما در تمام بازی مشغول راه رفتن به اینور و آنور Stageهای کوچک هستید تا از سیل مورچه‌ها (یا همان دشمنان مسخره) بازی در امان باشید و هر از گاهی هم با چرخاندن آنالوگ و زدن دکمه شلیک، آنها را می‌کشید. در اکثر مواقع هم ترجیح می‌دهید هیچکس را نابود نکنید و صرفا به جلو بروید تا جایی که دیگر بازی مجبورتان می‌کند تا یک سری دشمن خاص را نابود کنید وبه Stage بعدی بروید.

در این بین یک موضوع ضد کنترا وجود دارد و آن همانا داغ کردن لوله تفنگتان است! این درست که در بازی چیزی به نام تعداد گلوله و خشاب وجود ندارد ولی متاسفانه شما نمی‌توانید به صورت رگباری هم شلیک کنید و لااقل از این حیث حالش را ببرید! بازی دائما در هر دو سه ثانیه دچار یک وقفه می‌شود که نشات گرفته از شارژ شدن تفنگتان است. این موضوع به جریان و سرعت بازی ضربه بدی وارد کرده و باعث شده که با یک اثر عاری از المان‌های کونترا روبرو باشیم.

در بین گیم‌پلی بازی سری کونترا همیشه نبرد با باس‌فایت‌ها از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بوده که در اینجا به این مساله هم هیچ رحمی نشده و سازندگان بازی با بی‌ذوقی تمام، باس فایت‌هایی طراحی کرده‌اند که بیشتر شبیه به بازی‌های کراش باندیکوت می‌ماند تا یک اثر شوتر.

مدت زمان بازی

داستان اصلی: ۷ ساعت
داستان و ماموریت فرعی: ۱۰ ساعت
صد در صد کردن بازی: ۱۶ ساعت

در کنار این مشکلات گیم‌پلی، باید به کنترل ضعیف و مسخره بازی اشاره کرد و صرفا از دوربین ایزومتریک بازی تشکر کرد که خوب ظاهر شده و گاهی که دچار چرخش‌های خفیفی می‌شود و پشت کاراکتر می‌آید، کارش را درست انجام می‌دهد. در واقع تنها موضوع قابل تحمل در برابر این حجم از بدسلیقگی و زشتی، چه در گیم‌پلی و چه در صدا و موسیقی، همین دوربین بازی است.

متاسفانه سری کونترا بازگشت ناجوری را برای خود رقم زد و این خیانت Konami نسبت به این فرنچایز دوست داشتنی به هیچ وجه قابل بخشش نیست. به جرات می‌توانم بگویم اگر طرفداران قدیمی این سری که امروزه تبدیل به بچه‌های ریش‌داری شده‌اند، یک نسخه رترو مانند از این سری را تدارک می‌دیدند، به طور قطع به یقین با اثر به مراتب جذاب‌تری روبرو بودیم.

خلاصه بگم که...

شاید دقایق ابتدایی بازی بتواند شما را مجذوب خود کند و کاری کند که فکر کنید «خب با یک نسخه سه بعدی از سری نوستالژیک روبرو هستم و باید به ان فرصت بدهم تا خودی نشان دهد» ولی با گذشت مدت زمانی، تحمل کردن بازی سخت می‌شود. به جای خریدن این نسخه و عذاب دادن به روحتان، بهتر است بروید سراغ همان کنترا کالکشنی که چندی پیش عرضه شد و تجدید دیداری با بازی‌های قدیمی این سری کنید که در حال حاضر هم یک سر و گردن بالاتر از عنوان قرن بیست‌ویکمی آن هستند

می‎خرمش

فقط اگر از طرفداران دو آتشه این سری هستید شاید بتوانید به سراغ این بازی بروید؛ من بودم و رفتم ولی پشیمان برگشتم. شما را نمی‌دانم.

نمی‎خرمش

بازی دلایل متعددی دارد که بتوان به نخریدن آن توصیه‌شان کرد. گرافیک قدیمی و گیم‌پلی ضعیف و داستان بی‌معنا و کنترل مزخرف، تنها چند مورد از این لیست است.

  • امتیاز ویجیاتو20
  • امتیاز
    • عالی
    • خوب
    • متوسط
    • خوب نیست!
    • ضعیف!
    میانگین امتیاز کاربران 2
  • امتیاز متاکریتیک54
دیدگاه‌ها و نظرات خود را بنویسید

مطالب پیشنهادی