بازی Lone Survivor خاطرات ترسناک سایلنت هیل را برایتان زنده می‌کند

از بازی‌های قدیمی و خاص ژانر وحشت که این روزها متاسفانه خبری از آن‌ها نیست، می‌توان به سایلنت‌ هیل اشاره کرد. سری بازی‌ها سایلنت هیل با آن اتمسفر گیرا، داستان پر پیچ و خم، موسیقی‌های فوق‌العاده یامائوکا و موجودات دهشتناکشان کاری می‌کردند که مو بر تنمان از لحظه به لحظه بودن در بلندای تپه‌های خاموش سیخ شود. گرچه دیگر خبری از سایلنت هیل نیست اما این فرانچایز ارزشمند در واقع نمرده‌. بلکه درون مایه این بازی‌ها هر روز باعث ساخت بازی‌های ترسناک فوق‌العاده‌ای می‌شود که هنوز به نسخه بیست سال پیش سایلنت هیل وفادارند. یکی از این بازی‌ها Lone Survivor است. یک اثر دو بعدی پیکسلی که از همه لحاظ شباهت زیادی به سایلنت هیل دارد.

بازی شما را در نقش یک کاراکتر بی‌نام و نشان قرار می‌دهد. فردی که پس از شیوع یک بیماری کشنده، در خانه‌اش گیر افتاده و فقط برای پیدا کردن غذا پا به دنیای بیرون می‌گذارد. با این حال، در جهان وحشت زده‌ اطرافش دیگر خوراکی برای خوردن و آبی برای نوشیدن پیدا نمی‌شود و او مجبور است برای زنده ماندن از خانه امنش بیرون برود. طبیعتا این ایده خوبی نیست. دنیای تاریک بازی، پر است از هیولاهای مختلف که اگر برای لحظه‌ای حضور شما را در نزدیکی خود حس کنند، کارتان زار است. برای همین باید در تاریکی مطلق، نفس‌تان را حبس کنید و قدم بردارید تا یک وقت خوراک این موجودات خطرناک نشوید.

اما گفتم که Lone Survivor شباهت زیادی به سری سایلنت هیل دارد. البته فقط به خاطر تاریک بودن جهان بازی و موجودات وحشتناکش این حرف را نزدم. نه، شباهت Lone Survivor با سری سایلنت هیل در جای دیگری است. Lone Survivor شاید در نگاه اول یک بازی ایندی معمولی به نظر برسد. اما خیلی زود می‌فهمید که این طور نیست. Lone Survivor طوری قصه‌اش را روایت می‌کند که در چند ساعت ابتدایی بازی، اصلا متوجه نمی‌شوید چه اتفاقی در حال رخ دادن است. این جاست که شباهت‌های بازی به سایلنت هیل آرام آرام نمایان می‌شود.

تصاویری می‌بینید که با عقل جور در نمی‌آیند، با افرادی صحبت می‌کنید که اصلا وجود خارجی ندارند و آنقدر در توهمات کاراکتر اصلی بازی غرق می‌شوید که از یک جایی به بعد فرق بین خیال و واقعیت را نمی‌توانید از هم تمیز دهید. از طرفی پیدا کردن مسیر در Lone Survivor نیز مثل آثار کلاسیک ژانر بقا و وحشت، پیچیدگی‌های خاص خودش را دارد. درست است که ٰLone Survivor یک بازی دو بعدی است. اما ساختمان‌هایی که پا در آن‌ها می‌گذارید، آنقدر پر پیچ و خم و تو در تو هستند که برای پیدا کردن مسیر درست سر در گم‌ خواهید شد.

اینجاست که بازی آرام آرام جذابیت‌هایش را نشانتان می‌دهد، ترس به جانتان می‌اندازد و با روایت قصه خوبش ذهنتان را به بازی می‌گیرد. طوری که یک ساعت بعد، می‌فهمید از شدت استرس دیگر نمی‌توانید لزرش دستانتان را کنترل کنید. اما می‌دانید که چه چیزی شدت تمام این‌ها را صد برابر می‌کند؟ پاسخش ساده‌ است؛ موسیقی‌های بازی. Lone Survivor حاصل کار شبانه روزی جسپر بایرن است. فردی که نه تنها با تنظیم موسیقی‌های عجیب و غریب Lone Survivor، سنگینی بیشتری به اتمسفر بازی بخشید، بلکه چند سال بعد سر و کله‌اش در پروژه هاتلاین میامی هم پیدا شد و قطعات فوق‌العاده‌ای برای هر دو قسمت این بازی‌ها ساخت.

نمی‌دانم متوجه شدید یا نه. اما Lone Survivor از آن بازی‌های مستقلی است که واقعا در تمام جهات عملکردی خیره کننده‌ای دارد. داستان خوب می‌خواهید، بازی در اختیارتان می‌گذارد. دنبال یک بازی در ژانر وحشت و بقا می‌گردید، Lone Survivor یکی از بهترین گزینه‌هایی است که می‌توانید پیدا کنید. فقط به شرطی که بتوانید از حاشیه امنی که برای خود ایجاد کرده‌اید، خارج شوید و از گرافیک دو بعدی پیکسلی بازی لذت ببرید. خوشبختانه در حال حاضر بازی برای پلی استیشن 4 و پی‌سی در دسترس است و می‌توانید با پرداخت مبلغی نسبتا ناچیز، از تجربه فوق‌العاده آن لذت ببرید.

تماشای ویدیو با بالاترین کیفیت از یوتیوب ویجیاتو