۷ بازی ترسناکی که وابسته جامپ‌اسکیر نبودند

سازندگان بازی های ترسناک امروزی انگار در یک لوپ باطل گیر افتاده‌اند و مدام با کپی کردن از روی دست یکدیگر، دارند آثاری یک شکل و مشابه تحویلمان می‌دهد. با نگاه به آثار ژانر وحشت مدرن، به خوبی می‌توانید ببینید که اکثرشان چقدر از بازی‌هایی مثل PT یا امنژیا الهام گرفته‌‌اند. در بدترین شرایط نیز شاهد آثاری هستیم که می‌خواهند کلون‌های به شدت سطح پایینی از سری بازی‌های نه چندان خوب اوت‌لست باشند. تاکید بیش از حد روی جامپ اسکیر و ترس‌های زود گذر نیز یکی دیگر از مسائل مهمی است که باعث شده ژانر وحشت امروزی مثل گذشته پر فروغ و جذاب به نظر نرسد. برای همین هم هست که وقتی خبر از معرفی یک سایلنت هیل جدید می‌شود، از شوق بال در می‌آوریم و می‌خواهیم که این اتفاق هر چه زودتر رخ دهد. اما سایلنت هیل‌ها تنها محصولات موفق ژانر وحشت نبودند. در این لیست به ۷ اثری نگاه انداخته‌ایم که واژه ترس را به خوبی برایمان هجی کردند و بدون وابستگی به جامپ اسکیر، می‌توانستند ترس و دلهره به جانمان بیندازند. با ویجیاتو همراه باشید.

7) Blair Witch

شاید سخت‌ترین تصمیم برای ساخت یک بازی ترسناک، این باشد که بخواهید بار ترس بازی‌تان را روی شانه محیط بیندازید. در طی این سال‌ها، استودیوهای مختلفی تصمیم به انجام این کار گرفتند اما متاسفانه نتوانستند چیزی که در ذهن داشتند را به مخاطب هم منتقل کنند. در این میان، استودیو خوش ذوق بلوبر تیم توانست با بازی‌های خوبی مثل Observer و Layers of Fear کاری کند که مخاطب به جای ترس از موجودات عجیب و غریب، از محیطی که در آن قرار گرفته بترسد. این رویه در بازی Blair Witch هم تکرار شد. اثری که این بار جهانش بر اساس افسانه‌ ترسناک فیلم به اصطلاح مستند بلیر ویچ شکل گرفته بود و گیمر را در جنگل تاریکی برای پیدا کردن یک پسر گمشده رها می‌کرد. بازی اصلا نیازی به ترساندن شما با جامپ اسکیر و هیولاهای عجیب و غریب نداشت. بلکه خود محیط کاری که سازندگان به دنبالش بودند را انجام می‌داد و آنقدر در دل تاریکی، ترس و دلهره به جانتان می‌انداخت که نخواهید بازی را ادامه دهید.

6) Fatal Frame

نمی‌دانم تا حالا پا در یک خانه قدیمی و متروکه گذاشته‌اید یا نه؟ اگر نه، حرفم را باور کنید؛ واقعا تجربه ترسناکی است. کافیست یک صدای از تخته چوبی که پا رویش گذاشته‌اید بلند شود تا کل بدنتان یخ کند. این جنس ترسی است که بازی Fatal Frame از آن‌ استفاده می‌کردند. بازی شما در نقش دختری به نام میکو، با دست خالی به قلب تاریک یکی از همین خانه‌های شبه‌زده در ژاپن می‌فرستاد تا دنبال برادر گمشده‌تان بگردید. از در و دیوار این خانه وحشت‌زده، صدا بلند می‌شد اما با چشم غیرمسلح نمی‌توانستید واقعا بفهمید که چه چیزی در اطرافتان دارد اتفاق می‌افتد. اما کافی بود برای یک لحظه هم که شده دوربین عکاسی خود را رو به روی چشم‌تان بگیرید تا بفهمید چه چیزهایی در نزدیکی‌تان پرسه می‌زدند و شما آن‌ها را نمی‌دید. بله، فیتال فریم‌ها با همین ستینگ ترسناکی که برایمان تعریف کرده بودند، دیگر نیازی به استفاده از جامپ اسکیر نداشتند. می‌دانستیم که ترسناک‌ترین ارواح در دل تاریکی ما را احاطه کردند. فقط جرات نداشتیم که دوربین را بالا بگیریم و با آن‌ها رو به رو شویم.

5) Amnesia

امنژیا یکی از مهمترین بازی‌های ترسناک دهه است. اثری که باعث شد شکل و ظاهر بسیاری از بازی‌های ترسناک پس از خودش تغییر کنند و نشان داد که دوربین اول شخص می‌تواند چه تعلیق خوبی به ترس بازی‌های این ژانر تزریق کند. بازی با آن معماری تو در توی عمارتش، دیوانه‌تان می‌کرد و مدام در گوشتان می‌گفت که نمی‌‌شود از این بنای تاریک و مرگبار جان سالم به در برد. جالب اینکه تنها سلاح شما برای مبارزه با تاریکی مهم‌ترین نقطه ضعف‌تان هم بود. بله، فانوسی که می‌توانستید با آن به سختی جلوی پایتان را ببینید، عین یک آهنربا هیولاهای ترسناک بازی را به خود جذب می‌کرد. این یعنی قلب تاریکی تنها جایی بود که هم باید به آن پناه می‌بردید و هم از آن می‌ترسیدید.

4) Alien Isolation

ترس از یک بیگانه فضایی هر چقدر هم که ترسناک بود، در Alien Isolation ترسناک‌تر هم شد. چراکه نه با تعداد زیادی موجود فضایی عجیب و غریب طرف بودیم، نه آنقدر سلاح همراه خود داشتیم که مستقیم با آن‌ها رو به رو شویم. Alien Isolation در کمال ناباوری ما را در مقابل یک زنومورف قرار می‌داد که به هیچ وجه قابل کشتن نبود. ما شکار بودیم و زنومورف شکارچی و هیچ وقت جای این نقش‌ها در طول بازی عوض نمی‌شد. تنها راه ما برای مقابله با این موجود خطرناک فرار بود. بازی هم برای اینکه بتوانیم این کار را انجام دهیم، انواع و اقسام گجت‌های مختلف را در اختیارمان می‌گذاشت. اما زنومورف آنقدر سریع و باهوش بود که خیلی سریع الگوی فرار کردن ما را یاد می‌گرفت و از این موضوع علیه‌مان استفاده می‌کرد. بازی نه نیازی به جامپ اسکیر داشت و نه محیط‌های ترسناک. بلکه باس فوق‌العاده‌اش به تنهایی می‌توانست خواب و خوراک را از مخاطب بگیرد.

3) Resident Evil

الان ۲۴ سال از معرفی مجموعه رزیدنت ایول به دنیا می‌گذرد و تا الان ۷ نسخه اصلی، ۱۵ اسپیناف و ۳ ریمیک از این مجموعه را تجربه کردیم. اما حقیقتش را بخواهید، به نظرم ترسناک‌ترین نسخه کل این فرانچایز، ریمیک نسخه اول بود. DNA ترسناک نسخه اول در بازسازی آن کاملا حفظ شده بود. با این تفاوت که این بار محیط تاریک‌تری داشتیم که قصه‌های سیاه‌تری هم نسبت به نسخه اورجینال در آن روایت می‌شد. اینونتوری محدود، کمبود مهمات، محیط‌های پیچ در پیچ، زامبی‌ها و موجودات عجیب و غریب، همگی باعث می‌شدند شب‌ها کابوس عمارت اسپنسر لعنتی را ببینیم. هنوز هم تماشای دریده شدن گلوی یکی از اعضای گروه استارز توسط اولین زامبی بازی، ترس به دل آدم می‌اندازد. از آن ترسناک‌تر شاید قصه لیسا ترور باشد که هنوز صدای شیون‌هایش را در گوشم می‌شنوم. قسمت اول رزیدنت ایول یک اثر فوق‌العاده ماندگار بود که خیلی خوب قدر تعلیق را نیز می‌دانست. بازی با دوربین محدود و صداگذاری فوق‌العاده‌اش کاری می‌کرد که جرات یک قدم جلو رفتن و تماشای آنچه پشت دیوار مخفی شده را نداشته باشید. و این چیزی است که متاسفانه در اکثر بازی‌های ترسناک امروزی دیده نمی‌شود.

2) Eternal Darkness

Eternal Darkness از آن الماس‌های گمشده‌ای است که خیلی از ما به خاطر عدم محبوبیت کنسول‌های نینتندو در ایران، قادر به تجربه‌اش نبودیم. اثری که روی کنسول کیم‌کیوب عرضه شد و توانست با جلوه‌های ترس متفاوتش، ژانر وحشت را چند قدم به جلو حرکت دهد. Eternal Darkness با طرح مسئله سفر در زمان، ۱۲ کاراکتر قابل بازی در اختیارتان می‌گذاشت که باید از ثبات روانی آن‌ها در مقابل یک سری موجود عجیب و غریب حفاظت می‌کردید. بازی از نظر گیم‌پلی، شباهت‌های بسیاری به نسخه‌های کلاسیک رزیدنت ایول داشت. اما به لطف المان‌هایی تازه، ترس متفاوتی ارائه می‌کرد که مثلش را در هیچ بازی دیگر نمی‌توانستید پیدا کنید.

1) Silent Hill 2

نمی‌دانم چرا وقتی صحبت از Silent Hill 2 می‌شود، همه می‌گویند که ساخته تیم سایلنت یکی از بهترین بازی‌های ترسناک تاریخ است؟ نه، Silent Hill 2 به جرات بهترین بازی ترسناکی است که تا حالا ساخته شده و با اختلاف از تمام رقبایش جلوتر است. برداشت آزاد نویسندگان بازی از قصه جنایات و مکافات داستایفسکی، به یکی از بی‌نظیرترین قصه‌های ترسناکی که از طریق مدیوم بازی‌هایی ویدیویی روایت شده، شکل داد. موسیقی‌های بی‌نظیر یامائوکای افسانه‌ای در عین زیبایی، چنان ترس بر اندام مخاطب می‌انداخت که دیگر آدم نمی‌توانست قدم از قدم بردارد. قدم زدن در آن مسیرهای مه آلود و تاریکی که اجازه نمی‌دادند مخاطب یک متر جلوترش را ببینند، هنوز هم یکی از ترسناک‌ترین تجربه‌هایی است که یک گیمر می‌تواند داشته باشد. و از همه مهمتر، پیرامید هد؛ باسی که چه از نظر فلسفه شخصیت‌پردازی و چه از نظر ابهت و قامت، مرزهای ترسناک بودن را جا به جا کرد و تبدیل به تنها کاراکتری شد که می‌توان آن را با نمسیس دنیای رزیدنت ایول مقایسه کرد. Silent Hill 2 با منطق و علم، روان مخاطبش را به دست می‌گرفت و آنقدر فشار عصبی ایجاد می‌کرد که تجربه بازی برای خیلی‌ها قابل هضم نباشد.

خب این هم از انتخاب‌های ما. نظرتان در موردشان چیست؟ دوست دارید با جامپ‌اسکیر بترسید یا با تعلیق‌های آرام و دردآور؟ نظراتتان را با ما به اشتراک بگذارید.

تماشای ویدیو با بالاترین کیفیت از یوتیوب ویجیاتو