احضار ارواح آنلاین در فیلم ترسناک Host

شیوع ویروس کرونا به خودی خود ترسناک است و زمانی که بیش از اندازه راجع به آن بخوانید و فکر کنید، بعید است که از آینده نامعلوم این ویروس واهمه‌ای پیدا نکنید. فیلمهایی نظیر Contagion که امروزه به آن «فیلم کرونا» می‌گویند این ترس و وحشت را به جان مردم انداخته‌‌اند اما فیلم The Host نگاه دیگری به این مساله دارد. The Host از شرایط پیش آمده برای مردم جهان در ایام شیوع ویروس کرونا می‌گوید: دور افتادن آدمها از یکدیگر.

با شیوع ویروس کرونا احتمالا برگزاری آنلاین خیلی از موارد را شنیده یا دیده‌اید، از مراسم عزاداری و ختم گرفته تا عروسی و کلاس‌های آنلاین. اپلیکیشن‌های پزشکی آنلاین ریختند سرمان و خرید آنلاین نیز رشد کرده است. اما به این فکر کرده‌اید که جلسه احضار روح هم می‌تواند آنلاین برگزار شود؟

کارگردان خوش ذوق فیلم Host (که این اثر را پس از ساخت یک فیلم کوتاه با همین مضمون و به توصیه مدیران سینمایی ساخته) فیلمی کاملا کرونا زده ساخته و آن را دور ژانر وحشت پیچیده است؛ ژانری که شاید تمام و کمال روی فیلم ننشسته باشد اما می‌تواند گلیم خودش را از آب بیرون بکشد. Host بهترین فیلم ترسناک سال نیست (گرچه اساسا هنوز فیلم‌های ترسناک خاصی در سال ۲۰۲۰ اکران نشدند) اما قطعا متفاو‌ت‌ترین و یا شاید بتوان گفت مدرن‌ترین آنهاست.

چند دختر و پسر قصد دارند در یک گردهمایی آنلاین با برنامه زوم در یک جلسه احضار روح شرکت کنند. هیلی ایده را به اکیپ داده و جمع دوستان که به خاطر شیوع ویروس کرونا در قرنطینه خانگی به سر می‌برند و حوصله‌شان سر رفته، این تصمیم را می‌پذیرند. آنها به یک مدیوم (کسی که روح را احضار می‌کند) پول می‌دهند و او با آنها همزمان آنلاین می‌شود تا جلسه احضار ارواح را برقرار کنند.

با قطع و وصلی و اتصالی که پیش می‌آید، مدیوم از دسترس خارج شده ولی به نظر می‌رسد به خاطر شوخی و مسخره بازی که یکی از دخترها بر سر احضار روح در آورده، ارواح کفرشان درآمده و قصد دارند از تک تک این بچه‌ها انتقام بگیرند…

فیلم Host در زیرژانری قرار می‌گیرد که اصطلاحا به آن Computer Screen Film می‌گویند که معادل فارسی دقیقی ندارد اما شاید بتوان آن را فیلم‌های «پخش تصاویر کامپیوتر» تعریف کرد. این فیلمها در سالهای اخیر و با پیشرفت اینترنت به وجود آمدند و آثار قابل توجهی در همین زمینه تاکنون ساخته شده است.

فیلم VHS تعریف جدیدی از این زیرژانر را ارائه کد اما Unfriended نقطه اوج این آثار بود که با بودجه یک میلیون دلاری خود توانست بیش از ۶۰ میلیون دلار بفروشد و پس از آن آثاری چون Searching سنگ تمام گذاشته و نشان دادند که با این سبک فیلم می‌توان یک فیلم هیجان انگیز هم ساخت و فقط درگیر ساخت آثار ترسناک و وحشت نبود.

فیلم Host در ادامه این راه ساخته شده، راهی که زمانی با پروژه جادوگر بلر اوج گرفت و از فناوری هندی‌کم در ساخت فیلم‌های ترسناک و دیگر ژانرها استفاده شد و حالا وب‌کم موبایل‌ها و کامپیوترها جایگزین آن شده است. این گونه فیلم‌ها حس راحتی و دوستی به مخاطب می‌دهند چرا که با تصاویری روبروست که هر روزه با آنها سر و کله می‌زند. در واقع این سبک فیلمسازی آن یخ اولیه بین تماشاگر و فیلم را به راحتی می‌شکند و حس همذات پنداری مخاطب را خیلی سریع‌تر بیدار می‌کند.

شرایط کرونایی که در فیلم نیز جریان دارد، باعث می‌شود حسی که در سطور بالا از آن صحبت کردم به طور مضاعف شکل بگیرد و خوشبختانه فیلمساز این ماجرا را لوث نمی‌کند. او در فیلم خود در لحظات دقیق و حساسی شرایط کرونایی را یادمان می‌اندازد و نمی‌خواهد بیش از اندازه روی این مساله مانور دهد. دست دادن کرونایی (زدن آرنج به یکدیگر) بهترین نشانه‌ای است که در بهترین سکانس فیلم به نمایش در می‌آید.

در Host نیز همین اتفاق می‌افتد. بازیگران (که با نامهای خودشان در فیلم حضور دارند) بسیار دقیق جلوی دوربین ظاهر شده‌اند و کارگردان توانسته در این دوران شیوع کرونا، به زیبایی از راه دور بازی آنها را کارگردانی کند. به نظر می‌آید تک تک بازیگران جداگانه و با کمک کارگردان و تیم فیلمسازی در منزل خود جلوی دوربین بازی کرده‌اند و این موضوع نشان از تبحر فیلمساز دارد.

Host خیلی زود وارد فضای وحشت می‌شود. فیلم زیر یک ساعت است (به طور دقیق ۵۷ دقیقه) و بودجه چندان زیادی هم به کارگردان برای ساخت این اثر سپرده نشده است. اینجا نه خبری از جلوه‌های ویژه آنچنانی است و نه بازیگران مطرح حضور دارند، فیلم یک اثر به معنای واقعی مستقل بوده که در دوران شیوع ویروس کرونا با مشقت‌های حال حاضر ساخته و تدوین و عرضه شده است.

فیلمساز شخصیت‌های خود را تا حد امکان و بودجه و زمان بندی که دارد معرفی می‌کند و نمی‌گذارد که آنها بی‌هویت صد در صد باقی بمانند هرچند طبیعتا نمی‌تواند آنها را تبدیل به کاراکترهایی پخته با عقبه و پیشینه خاصی کند. با این حال تا جایی که ما برای این کاراکترها دل بسوزانیم و نگرانشان باشیم پیش می‌رود و از المان‌ها و ویژگی‌های برنامه «زوم» استفاده می‌کند تا احساسات ما را بیشتر درگیر کند.

وجود فیلترهای عجیب و غریب روی صورت دخترهایی که گیر یک نیروی شیطانی افتادند و یا اسکرین سیوری که دختری روی صفحه خود گذاشته و در سکانسی از فیلم با یک صحنه خشونت بار ادغام می‌شود و… مواردی هستند که فیلمساز به زیبایی به آنها پرداخته است.

همانطور که گفته شد ریتم فیلم Host سریع و تند است و کافیست به آن ده دقیقه فرصت دهید تا به جریان بیفتد. پس از این ده دقیقه فیلم هیجان شدیدی به خود می‌گیرد و خواب را از سر هر تماشاگری می‌پراند.

جلوه‌های ویژه فیلم با اینکه بسیار مقدماتی و پیش پا افتاده هستند اما کارکرد خودشان را از دست نمی‌دهند. فیلمساز بیشتر از آنکه روی این موارد برای وحشت آفرینی اثر خود تکیه کند، به خلق سکانس‌های بی‌نظیر دیگری دست می‌زند که حس ترس زیرپوستی را در خود دارد. سکوت‌های ممتدی که بین دخترها ایجاد می‌شود و یا نمایش اتاق خالی بیش از حدی که هر آن احساس یک Jump Scare را به تماشاگر می‌دهد از این رودست‌ها است که توسط فیلمساز ایجاد شده است.

فیلم فاقد موسیقی بوده و صداگذاری قدرتمندش در کنار بازی خوب و روان نابازیگرانش و صد البته میزانسن هوشمندانه‌ای که برای تک تک لوکیشن‌ها طراحی شده باعث ارزشمند شدن آن شده است. فیلمنامه فیلمی ۵۷ دقیقه‌‌ای قطعا جای کار بسیاری دارد و اساسا آثاری که در زیرژانر Computer screen film ساخته می‌شوند این نقطه ضعف را دارند. اما مساله اینجاست که در مواجهه با این گونه آثار با یک ترازو از ویژگی‌های مثبت و منفی روبرو هستیم و باید آنها را در کنار هم وزن کرد و دید که آیا خوبی ماجرا به بدی آن می‌چربد یا خیر؟

در فیلم Host، ویژگی‌های قوی و خوب به نقص‌هایی که در آن وجود دارد کاملا غلبه می‌کند. فیلم هوشمندانه ساخته شده و در بهترین فرصت روانه بازار شده است. فیلمساز درد دوری ما از یکدیگر را به شکلی دیگر روایت می‌کند و جهان ترسناک کرونا زده ما را با روح خبیثی که وارد داستان این چند جوان می‌کند، ترسناک‌تر می‌سازد.

Host شاید شما را در حد و اندازه آثاری چون کانجورینگ که جزو سلاطین ژانر وحشت به شمار می‌رود نترساند، اما در کویر فیلم‌های وحشت یک گوهر نایاب است و خلاقیتی که در آن موج می‌زند نیز نباید نادیده گرفته شود. درگیر شدن اثر با برخی کلیشه‌ها و مشکلات رایج آثار ترسناک مانند کاراکترهای کودن و اقدام کارهای احمقانه در شرایط و… مواردیست که می‌توان با ارفاق از آن چشم پوشی کرد.

در حین تماشای فیلم قطعا ایده‌هایی به سر شما می‌زند که با خودتان می‌گویید اگر فلان کار هم در فیلم رخ می‌داد چقدر باحال می‌شد! شاید این اتفاق در آینده و پس از دیده شدن این اثر، رخ بدهد؛ همانطور که فیلم کوتاه کارگردان دیده شد و تبدیل به اثری نیمه بلند شد، ارزش‌های آن بیشتر و بیشتر کشف می‌شود و می‌توان امیدوار بود که این فیلمساز (راب سوج که کارنامه‌ای از خود به جز ساخت این اثر ندارد) آینده درخشانی از ایده‌هایش را در سینمای هالیوود پیاده سازی کند.

تجربه کردن این فیلم برای همه طرفداران و دوستداران ژانر وحشت و حتی دسته مخالفین آن، اکیدا توصیه می‌شود.