بررسی بازی Project Cars 3 – بحران هویت

امسال واقعا سال بدی است. نه فقط به خاطر آنکه کرونا دمار از روزگارمان در آورده است و قدرت خریدمان هم روز به روز کمتر می‌شود، بلکه به این خاطر که Slightly Mad Studios، یکی از استودیوهای بازی‌سازی مورد ‌علاقه‌ام، به دلایلی نامشخص از زمان خریده شدنش به دست کدمسترز، دارد با سرعت تمام به قهقرا سقوط می‌کند.

البته در این بین باید اشاره کنم که سیستم جدیدی که Project Cars برای نشان دادن خط مسابقه (Racing Line) در نظر گرفته، یکی از بهترین ویژگی‌های بازی است که امیدوارم مشابه‌اش را در بازی‌های ریسینگ دیگر هم ببینیم. خط مسابقه در واقع کوتاه‌ترین مسیری است که از داخل پیست می‌گذرد. تقریبا همه بازی‌های ماشین‌سواری این خط را با یک سری پیکان روی آسفالت نشان می‌دهند، پیکان‌هایی که بسته به سرعت شما به رنگ‌های سبز، زرد یا قرمز تغییر رنگ می‌دهند. اما پروجکت کارز ۳ با چندین نماد جالب به سادگی مفاهیم ورود به پیچ، Apex و خارج شدن را یاد می‌دهد.

اما به محض فشار دادن پدال گاز یا دکمه کنترلر متوجه می‌شوید که هیچ چیز مثل سابق نیست. گیم‌پلی و هندلینگ خودروها بیشتر شما را به یاد سری Grid و Need for Speed Shift می‌اندازد و فیزیک خودروها در برخوردها دقیقا عکس چیزی است که از سری پروجکت کارز انتظار داریم. با تمام شدن مسابقه مقدماتی، دوباره همان سناریو کلیشه‌ای تکرار می‌شود. باید از بین چند خودرو ارزان قیمت یکی را انتخاب کنید و با شرکت در مسابقات در کلاس‌های مختلف پول و امتیاز جمع کرده تا بتوانید خودروهای قدرتمند‌تری خریداری کنید.

بهترین حالتی که می‌توانم ساختار کلی Project Cars 3 را توصیف کنم این است که انگار Slightly Mad Studios تصمیم گرفته است تا در یک تصمیم ناگهانی پایش را محکم روی ترمز بکوبد، یک دور کامل بزند و تمام مسیری را که با دو نسخه قبلی طی کرده بود، به عقب برگردد. تنها وجه شباهت PC3 با نسخه‌های قبلی فقط و فقط نام باز است. اما فارغ از آنکه این موضوع به خودی خود دست کمی از نواختن سیلی محکمی به صورت طرفداران ندارد، ساختار جدید آرکید بازی هم آنقدر شلخته است که نمی‌تواند رضایت طرفداران این ژانر را جلب کند.

برای شروع می‌توانیم از مسابقات بازی شروع کنیم. انواع مختلف مسابقه‌ها از ثبت بهترین زمان گرفته تا رقابت‌های شلوغ با حضور بیش از ۲۰ خودرو همگی در پیست‌های بسته و معروفی چون نوربرینگ برگزار می‌شوند، فضا و اتمسفری که بدیهی است جذابیتی برای گیمرهای آرکیدباز ندارد. احتمالا به همین دلیل سازندگان بازی با خودشان فکر کرده‌اند اگر مدت زمان مسابقه و مسافت پیست‌ها را کاهش دهند و چالش‌هایی هم به آن اضافه کنند، مشکل حل می‌شود.

ولی خب راستش را بخواهید نتیجه نهایی مغلمه‌ای است که هیچ جز آن با دیگری سنخیتی ندارد. برای مثال بازی در کنار چالش اول شدن، سه چالش دیگر برایتان مشخص می‌کند تا با انجام دادن آن‌ها امتیاز بیشتری بگیرید. مشابه همان سیستمی که برخی از بازی‌ها چون سری اساسینز کرید برای مراحل اصلی و فرعی‌شان چیده‌اند. اما گاهی این چالش‌ها کاملا در تضاد با هدف غایی شما یعنی اول شدن است. حتی بدتر از آن پیش می‌آید که خود چالش‌ها هم مزاحم دیگری باشند. فکر کنید که می‌خواهید همزمان در مسابقه‌ای که نهایت دو دقیقه طول می‌کشد، هم اول شوید، هم ۱۲ ثانیه پشت یک ماشین دیگر Draft کنید و تنها یک دقیقه هم زمان دارید تا از ۸ خودرو سبقت بگیرید. ترکیب شدن چنین چالش‌های عجیبی با هم گاهی باعث می‌شود فکر کنم که این چالش‌ها به طور کامل اتفاقی انتخاب شده‌اند.

اما موضوع آزاردهنده‌تر این است که انجام دادن این چالش‌ها فقط یک جور امتیاز اضافه نیست و اتفاقا بارها جلوی حرکت شما به جلو را می‌گیرد. مکانیزمی که در موردش صحبت می‌کنم همان چیزی است که بارها مشابهش را در بازی‌های موبایل مثل Angry Birds دیده‌اید. برای آزاد کردن مسابقات بعدی باید مقدار مشخصی از این چالش‌ها را حتما انجام دهید یا گزینه دیگر آن است که برایشان پول پرداخت کنید.

صحبت از پول شد، سیستم اقتصادی Project Cars 3 احتمالا یکی از بدترین نمونه‌هایی است که در یک بازی ریسینگ تا به امروز دیده‌ام. از آنجایی هم که خبری از پرداخت‌های درون برنامه‌ای نیست، فکر می‌کنم این ایرادات فقط از تجربه کم سازندگان در این ژانر ناشی می‌شود. مشکل این است که اول شدن در مسابقات هیچ پولی برای شما به همراه ندارد و فقط با لول آپ شدن است که مقدار کمی پول دریافت می‌کنید. این موضوع در گام اول انگیزه و شوق شما را برای ادامه دادن بازی و خرید اتومبیل‌هایی که خوشبختانه تعدادشان هم کم نیست، می‌کشد. ولی ایراد بزرگ‌تر آن است که خود بازی پیوسته شما را به خرید اتومبیل‌های متفاوت در یک کلاس سوق می‌دهد.

برای آنکه بهتر متوجه منظورم شوید، فرض کنید در حال تمام کردن مسابقات کلاس ابتدایی بازی یعنی E هستید. کلاسی از خودروهای سبک و ساده چون هوندا سیویک Type R. احتمالا با خودتان می‌گوید خرید یک خودرو از این کلاس و نهایت کمی ارتقا دادنش کافی است. تا آنکه در گروه بعدی از مسابقات متوجه می‌شوید که یکی از رقابت‌ها تنها اجازه استفاده از خودروهای آمریکایی دهه ۷۰ را می‌دهد. برای همین در Project Cars 3 بیشتر از آنکه مشغول خرید خودروهای جدید و پیشرفت باشید، اکثر مواقع به دنبال آن هستید تا مسابقات قبلی را تکرار کنید به امید آنکه با رفتن به لول بعدی و گرفتن پول بیشتر بتوانید خودروی لازم برای یک مسابقه دیگر را تهیه کنید. بعد از مدتی هم به این نتیجه می‌رسید که نگه داشتن خودروهای کلاس‌های قبلی کار منطقی و درستی نیست.

از آنجایی که یکی از نقاط قوت مهم بازی هم بخش Career طولانی و کاملش به حساب می‌آید، در نتیجه‌اش ایرادات قبلی کمی بیشتر هم به چشم می‌آیند. در هر صورت با یک نگاه کلی به ساختار Project Cars 3 می‌توان فهمید که استودیو سازنده تصمیم گرفته تا برای جذب مخاطب بیشتر به وادی بازی‌های آرکید قدم بگذارد بدون آنکه به خوبی بداند چطور باید این کار را انجام دهد. تنوع مسابقات و تعداد اتومبیل‌ها راضی کننده است اما از هر جنبه دیگری بازی به مرد گمشده‌ای می‌ماند که هیچ اطلاعی از هویتش ندارد.

مسابقاتی که در پیست‌های واقعی برگزار می‌شوند اما در کمتر از ۴ دقیقه به پایان می‌رسند. سیستم داوری که اهمیتی به ضربه زدن شما به خودروهای دیگران و خارج کردنشان از مسیر نمی‌دهد اما به محض آنکه یک سانتی‌متر از مسیر خارج شوید یا زمان آن دور از مسابقه را در نظر نمی‌گیرد یا آنکه سرعت ماشین‌تان را آنقدر کم می‌کند تا ۵-۶ رتبه‌ای سقوط کنید. با خاموش کردن تمامی ابزارها کمکی و بالا بردن درجه سختی حریفان باز هم چالش خاصی حس نخواهید کرد و به شکلی خنده‌دار همچنان بازی اصرار دارد که ثابت کند Tune کردن خودرویتان بسته به شرایط آب و هوایی موضوعی مهم است.

از تبعات تصمیم ناگهانی سازنده‌ها برای تبدیل شدن به عنوانی آرکید که بگذریم، نمی‌دانم چرا اما Project Cars 3 از لحاظ فنی و بصری هم چند پله‌ای پایین‌تر آمده است. گرافیک و جلوه‌های بصری بازی از نسخه دوم که ۳ سال پیش عرضه شده، به مراتب ضعیف‌تر است و صداگذاری اتومبیل‌ها هم جای تعریف چندانی ندارد. از همه ناراحت کننده‌تر، سیستم آب و هوایی بازی است. هر چقدر که سیستم آب و هوایی کامل Project Cars 1 از زمان خودش هم جلوتر بود، حالا این سیستم جامع در نسخه سوم به شکلی باورنکردنی داون‌گرید شده و منطق خاصی هم ندارد. آسمان صاف و بدون ابر ناگهان در دور آخر مسابقه تاریک و سیاه و رگباری شدیدی آغاز می‌شود.

نمی‌دانم چه بلایی سر Slightly Mad Studios آمده است و آیا این افت شدید ربطی به کدمسترز هم دارد یا خیر اما در هر صورت به نظر می‌رسد ۲۰۲۰ برای طرفداران ریسینگ سال خوبی نیست.

خلاصه بگم که...

فرض کنید نسخه بعدی بازی مورد علاقه‌تان در یک اقدام ناگهانی تغییر زیر ژانر دهد و تبدیل به چیزی شود که خودش هم دیگر از هویتش مطلع نیست. داستان Project Cars 3 همین است، عنوانی که در عین حال هم به طرفداران ریسینگ شبیه‌ساز خیانت می‌کند و هم موفق نمی‌شود نظر قشر آرکیدباز را جلب خود کند.

می‌خرمش

راستش تنها چند دلیل بیشتر برای پیشنهاد کردن Project Cars 3 به ذهنم نمی‌رسد. اگر نسبت به بازی‌های شبیه‌ساز کنجکاو هستید و می‌خواهید با برخی از اصول ساده مسابقات اتومبیل‌رانی در فضا و اتمسفری ساده‌تر آشنا شوید، شاید این بازی به کارتان آید. حالت دیگر هم این است که به هر دلیلی برای تجربه‌اش هزینه‌ای به خصوص ۶۰ دلار صرف نکنید.

نمی‌خرمش

عدم وفاداری به اصل و ریشه، سیستم اقتصادی نادرست، فیزیک نه چندان خوب و ساختار شلخته همه از جمله دلایل مهمی هستند که باعث می‌شوند Project Cars 3 هیچ هویت مشخص و ثابتی نداشته باشد. عنوانی که خودش هم نمی‌داند می‌خواهد چه قشری از گیمرها را مجذوب خود کند.