نقد فیلم Let Them All Talk – کشتی اقیانوس پیمای استیون سودربرگ

فیلم‌های استیون سودربرگ دارای دو طعم هستند. در یک طرف ما با آثار جریان اصلی سودربرگ چون سه‌گانه هیجان انگیز اوشن یا فیلمی مانند مجیک مایک طرف هستیم. و از طرف دیگر با آثار آزمایشی و عجیب او چون «Unsane» یا دیوانه که با آیفون تصویربرداری شده است. در واقع مسیر دوم فیلم‌های سودربرگ با عرف جریان اصلی سینما در یک تضاد کامل قرار دارد.

شاید بهتر است بگوییم مسیر فیلمسازی یک شخص چون سودربرگ با امثال نولان یا تارانتینو بسیار تفاوت دارد. استیون سودربرگ دوست دارد با استفاده از فن آوری‌های جدید در‌ آثارش بازی کند و در تولیداتش با آنها آزمایش کند.

برای مثال استیون سودربرگ چندین فیلم را به طور سالیانه مدیریت و اداره می‌کند، و به ندرت دو تا از آن‌ها مشابه هستند. حالا فیلم جدید این کارگردان تحت عنوان بگذار همه آن‌ها صحبت کنند (Let Them All Talk) به آثار تجربی و آزمایشی او تعلق دارد. این اثر سودربرگ فیلمی است که مطابق با عنوان خود عمل می‌کند و در آن بازیگرانی برجسته حضور دارند که در یک داستان دراماتیک، پیرامون دوستی و عواقب انتخاب هایشان کاوش می‌کنند.

فیلم بگذار همه آن‌ها صحبت کنند، بار دیگر سودربرگ را با مریل استریپ همراه کرده است. فراموش نکنیم که استریپ در اثر پیشین سودربرگ با نام «The Laundromat» یا همان رختشوی‌خانه نیز نقش اصلی را ایفا کرده بود. در اینجا، استریپ اما شخصیت بسیار متفاوتی را بازی می‌کند.

آلیس هیوز داستان نویسِ برنده جایزه پولیتزر است که یک جایزه معتبر را از آن خود کرده است. کارن (جما چِن) سردبیر جدید او که از پرواز می‌ترسد، او را با یک سفر دریایی به انگلستان می‌برد.

بنابراین، آلیس این فرصت را پیدا می‌کند تا با دو دوست قدیمی خود، روبرتا (کندیس برگن) و سوزان (دیان ویست) همراه شود. البته در این سفر دریایی متفاوت آلیس همچنین از برادرزاده‌اش تایلر (لوکاس هجز) نیز دعوت به همراهی کرده است. و همچنین به دنبال نوشتن کتاب جدیدی برای انتشارات خود است...

دیدن پویایی بین شخصیت‌های فیلم جالب است. ما سه دوست سابق داریم که مدت هاست یکدیگر را ندیده‌اند و حتی در معاشرت خود احساس خوبی ندارند. در این میان روبرتا شخصیتی تنها است و می‌خواهد شوهر ثروتمندی را در این سفر دریایی به دست بیاورد و البته او نسبت به گذشته‌اش با آلیس یک کینه قدیمی دارد. سوزان نیز دوستیِ مشترک و گذشته‌ای به ظاهر خوب را با این دو داشته است. بنابراین سعی می‌کند وظیفه یک عنصر میانی را برای دو دوست دیگر بازی کند. اما شاید جالب باشد بدانید که این فیلم سودربرگ طی دو هفته و در کشتی تفریحی «the Queen Mary 2» با کم‌ترین امکانات فیلمبرداری و تدوین شده است.

ساده‌ترین توصیف برای بگذار همه آن‌ها صحبت کنند، این است که فیلم چیزی شبیه به بهترین اثر وودی آلن است که هرگز خودش آن را نساخته و در آن نقشی نداشته است. با تماشای این فیلم حس دیدن آثار شخصیت محور جان کاساوتیس و وودی آلن به شما دست می‌دهد و این احساس جالبی است. بسیاری از لحظات این فیلم صرف نشان دادن شخصیت‌هایی می‌شود که در اطراف کشتی قدم می‌زنند و در فعالیت‌های مختلف شرکت می‌کنند اما فیلم برای تبلیغات یک سفر دریایی ساخته نشده.

سودربرگ در این درام خاص، طرحی داستانی از دبورا آیزنبرگ را در اختیار بازیگران توانایش قرار داده و البته دست آن‌ها را نیز برای بداهه گویی باز گذاشته است. بدون تردید این یک فیلمسازی تجربی و آزمایشی است که تقریباً جواب داده است. به هر حال این فرم کاری یک اتفاق آشنا نیست، بنابراین یک احساس کاملاً طبیعی در فیلم وجود دارد که به آن کمک می‌کند تا زمان طولانی‌اش را کمی پالایش کند. جالب اینجاست هنوز هم استیون سودربرگ با استفاده از نور طبیعی و طراحی واقعی کشتی (که در زمان فیلمبرداری در وسط یک سفر دریایی واقعی بود) یک احساس سینمایی و در عین حال کاملاً بی دردسر را برای بیننده تداعی می‌کند.

البته لازم به ذکر است که بیشتر اعتبار این فیلم مدیون بازیگرانش یعنی افرادی چون استریپ، ویست و برگن است. چرا که این تیم بازیگری، همه به طور کامل روی شخصیت‌های خود نهایت تمرکز را به کار برده‌اند. گفتگو سه شخصیت مرکزی قصه از خیانت‌های گذشته شروع می‌شود و به برنامه‌های آینده و وضع حال کنونی هر کدام ختم می‌شود. شاید در ظاهر دیدن چنین لحظاتی جالب نباشد. اما دیدن این تیپ گفتگو‌ها در این فیلم سودربرگ کاملاً جذاب از آب درآمده است.

مریل استریپ در اینجا فوق‌العاده ظریف است و آلیس هیوز را به جای یک نقش معمولی دیگر، به یک شخصیت واقع گرایانه تبدیل می‌کند. حضور او چه به صورت انفرادی و چه درکنار دیگر بازیگران فیلم جدید سودربرگ یک احساس گرم و پُر شور را برای بیننده به وجود خواهد آورد. لوکاس هجز و جما چِن نیز هنگام ترکیب شدن باهم، آن‌هم خارج از وقایع پیرامون سه شخصیت اصلی، از زمان نمایش خود نهایت استفاده را برای شاخ و برگ دادن به شخصیت‌هایشان می‌کنند.

آنچه در این فیلم مشهود به نظر می‌رسد این است که استیون سودربرگ می‌خواست چیزی را امتحان کند که به راحتی نمی‌توانسته برای هر فیلمسازی کارساز باشد. او به هنرمندان قدرتمندی نیاز داشت که مایل و قادر به بداهه پردازی باشند، آن هم به همان اندازه که خود او آماده انجام این کار در پشت دوربین بوده است. نتیجه این کار سودربرگ اثری شده که نه آنچنان خنده‌دار است که بتوان آن را یک کمدی دانست و نه آنقدر جدی است که به عنوان یک درام تماشا شود.

در واقع هیچ گونه خطر یا بالا و پایینی در داستان وجود ندارد، اما با این حال نیز موثر است. از بسیاری جهات، این فیلم به نظر می‌رسد یک نمایش صحنه‌ای است که تبدیل به فیلم شده و شاید این دیدگاه بیش از هر چیز مربوط به اعتبار بداهه پردازی بازیگران آن باشد. شاید بزرگترین نقص این فیلم پایان آن باشدگ پایانی که هیچ جوره با بقیه فیلم مطابقت ندارد.

با این اوصاف فیلم بگذار همه آن‌ها صحبت کنند، با یک موسیقی متن ملایم توسط توماس نیومن یک سرگرمی فراموش شدنی و غیرماندگار است. قطعاً چنین اثری برای مخاطب عام و عادی سینما نیست و احتمالاً خود سودربرگ نیز با علم به این موضوع چنین کاری را تولید کرده است. البته نباید فراموش کرد که استیون سودربرگ موفق می‌شود آنچه را که به راحتی می‌توانست شعاری خسته‌کننده از یک فیلم باشد، به یک انحراف تقریباً لذت بخش تبدیل کند.

اگر چیزی در آثار سودربرگ وجود داشته باشد، این است که امثال چنین فیلمی ثابت می‌کنند که استعدادهای سودربرگ حتی در مینیمالیستی ترین شرایط نیز می‌تواند مورد استفاده استثنایی قرار گیرد. زیرا او داستانی در مورد سه دوست را به اندازه یک داستان در مورد قاچاق مواد مخدر، بیماری‌های همه گیر یا انقلابیون پُر حرارت، جذاب و جالب روایت می‌کند. اما در پایان باید گفت به محض اتمام فیلم جدید سودربرگ، چیزهای زیادی در مورد Let Them All Talk به خاطر نمی‌آورید اما از سفر درونی آن لذت خواهید برد.