هفتمین بازی سال ویجیاتو: Doom Eternal

Doom بدون شک یکی از نمادین‌ترین نام‌های تاریخ گیمینگ است و برای فرنچایزی که تمامی نسخه‌هایش جزو بهترین بازی‌های زمانه خود به حساب می‌آیند، بسیار عجیب بود که شاهد یک وقفه دوازده ساله تا عرضه نسخه جدیدش باشیم. اما Doom در سال ۲۰۱۶ با یک نیمچه ریبوت – نیمچه دنباله بازگشت و توانست با موفقیت بزرگش، با نهایت شکوه نامش را دوباره بر سر زبان‌ها بیاندازد. اما هرچقدر هم آن بازی خوب باشد، دنباله‌اش یعنی Doom Eternal آنقدر جهش بزرگی داشته که بعد از بازی کردنش دیگر نمی‌توانید سراغ ۲۰۱۶ بروید.

گیم پلی Doom Eternal از دور شبیه نسخه قبل به نظر می‌رسد، اما تغییراتی در مکانیک‌هایش پیدا کرده که آن را نه تنها متفاوت، بلکه بسیار عمیق‌تر می‌کنند؛ تمرکز روی مدیریت منابع، سلاح‌ها و قابلیت‌هایی که هر کدام کاربرد منحصر بفردی فراتر از یک ابزار برای کشتن شیاطین دارند، دشمنانی که هر کدام استراتژی خاص خود را می‌طلبند و البته، چالش برانگیزی بازی تا حدی که حتی کتک‌خورترین دشمنان هم می‌توانند دخلتان را بیاورند. Doom Eternal قوانین سفت و سختی دارد و اگر بخواهید بر خلافشان حرکت کنید تاوانش را هم خواهید دید.

شاید برای بسیاری از بازیکنان مدتی طول بکشد که با این شرایط کنار بیایند. اما وقتی که بالاخره با سیستم‌‎های بازی آشنا شدید، به مرور می‌بینید که بدون این که خودتان بفهمید در حال پیدا کردن نقاط ضعف شیاطین مختلف هستید، با نهایت چابکی در محیط جابجا می‌شوید و می‌دانید که هر نوع حمله‌ای که در اختیار دارید علاوه بر له کردن قربانی‌تان چگونه به شما کمک می‌کند. وقتی هم که به اواخر بازی می‌رسید و بازی هر آنچه که در آستینش دارد را رو می‌کند، واقعا احساس می‌کنید که یک شیطان‌کش افسانه‌ای هستید و بالاخره می‌فهمید چرا هیچ انسان و هیولایی جرئت چپ چپ نگاه کردن به دووم اسلیر را ندارد.

علاوه بر این‌ها، Doom Eternal تمام ایرادات نسخه قبل را هم برطرف کرده است. تنوع محیط‌های بازی دیوانه‌وار بالاست و شما دائما در حال جابجا شدن بین شهرهای نابود شده، جهنم، ایستگاه‌های فضایی، و دنیاهای مختلفی که هر کدام با نهایت دقت به جزئیات کوچک و بزرگ ساخته شده‌اند. همچنین بازی تمرکز بیشتری هم روی داستانش دارد. داستان اصلی بازی بسیار ساده و سرراست است، اما Doom Eternal بسیار بیشتر از چیزی که انتظار دارید به دنیای جالب خود می‌پردازد و یک لور (Lore) بسیار غنی به بازیکنان علاقه‌مند ارائه می‌دهد. اگر هم از طرفداران قدیمی فرنچایز باشید که برخی از اتفاقات داستانی بازی قطعا ذوق‌زده‌تان خواهند کرد.

در کنار همه این‌ها، بازی از نظر فنی یک شاهکار است و تنها توصیفی که می‌توان برای وضعیتش به کار برد «جادوی سیاه» است. Doom Eternal نه تنها یکی از خوش‌قیافه‌ترین بازی‌های کل نسل است، بلکه آنقدر روی تمام پلتفرم‌ها (حتی سوییچ) روان اجرا می‌شود که فقط می‌خواهید کلاهتان را به احترام مهندسان اید سافتور بردارید. صداگذاری بازی هم به بهترین شکل انجام شده، مخصوصا سلاح‌هایش که با هر شلیک انگار جهنم را بر سر دشمنان فرود می‌آورند. موسیقی‌اش هم که کار میک گوردون است و واقعا لازم نیست چیز دیگری بگوییم.

Doom Eternal نه تنها یک بازی درخور نام فرنچایزش است، بلکه یکی از بهترین شوترهای اول شخصیست که در تاریخ ساخته شده. به همین دلیل، معلوم است که بازی جایگاهی در میان ده بازی برتر سال ۲۰۲۰ ویجیاتو برای خودش پیدا می‌کند.

برای دیدن لیست بهترین بازی‌های سال ویجیاتو روی این لینک کلیک کنید.