نگاه نخست به بازی Team Sonic Racing

از زمانی که Sonic R را روی سگا بازی کرده بودم سالها می‌گذرد، سونیک برای خیلی‌ها از همین عنوان Sonic R وارد قالب بازی‌های مسابقه‌ای یا به قول فرنگی‌ها ریسینگ شد (گرچه قبل‌تر هم تک و توک بازی ریسینگ داشت ولی این عناوین عموما در خارج از ژاپن عرضه نشده بودند.) بعدترها که Sonic Riders و Sonic Rivals را بازی کردم از سبک و سیاق مسابقات سونیک و دوستانش که خارج از سبک رایج بازی‌های کارتینگی بود، استقبال کردم تا زمانی که سندروم کارتینگ به سونیک  یارانش هم افتاد و Sonic & Sega All-Stars Racing در سال ۲۰۱۰ عرضه شد؛ عنوانی که چند روز پیش نسخه تر و تازه‌ای از آن تحت نام Team Sonic Racing را تجربه کردم.

بیراه نیست اگر بگویم بیشتر گیمرهای علاقه‌مند به سبک مسابقات کارتینگ منتظر بازسازی Crash Tag Team Racing هستند که چند روز آینده (اواخر خردادماه) به بازار می‌آید. عنوان Team Sonic Racing اما زودتر از این بازی مورد انتظار آمد و حالا گیمرها را در یک دو راهی خوب قرار داده، اینکه صبر کنیم تا Crash (که بازسازی سه‌گانه کلاسیکش ترکاند!) جدید بیاید یا با همین بازی سونیک به استقبال کارتینگ بازی برویم. من Team Sonic Racing را تجربه کردم و می‌توانم فعلا در همین حد اظهار نظر کنم، باشد که بعد از عرضه و تجربه CTR بتوانیم مقایسه بهتری انجام بدهیم ولی فعلا با سونیک طرف هستیم!

بعد از یک کات‌سین هیجان انگیز همراه با یک موسیقی هیجان انگیزتر وارد منوی بازی شدم و متوجه شدم که بازی همچنان در حال نصب است و فعلا فقط بخش داستانی را می‌توانم بازی کنم. تا در همین ابتدای صحبت هستیم باید بگویم که اگر نسخه سوییچ بازی را تجربه می‌کنید، از دیدن این کات‌سین هیجان انگیز محروم هستید چرا که سگا اعلام کرده فضای کم کارتریج‌ها دست و بال آنها را برای قرار دادن این CGI در نسخه سوییچ بسته است. نه من و نه دیگر طرفداران سونیک، از این خارپشت آبی رنگ تقاضای یک داستان در حد Metal Gear Solid را نداریم؛ این تقاضا زمانی که با یک بازی ریسینگ هم مواجه باشیم باز دُز کمتری پیدا می‌کند و تقریبا از اینکه دیدم در بازی با یک داستان آبدوغ خیاری طرف هستم، تعجب نکردم.

بازیسازان در بی سلیقگی سنگ تمام گذاشتند و همین داستان مرده بازی هم به سبک رمان‌های بصری روایت می‌شود؛ سبکی که حتی من گیمر عشق بازی‌های ژاپنی نیز در روبرویی با آن در یک عنوان سونیک شوکه شدم. سعی کردم این ضدحال را هضم کنم و به خودم امید دهم که در ادامه شاهد CGIهای باحال‌تری خواهم بود (که خیال باطلی بیش نبود) و خودم را درگیر گیم‌پلی بازی کردم.

من تقریبا اکثر بازی‌های کارتینگی را انجام دادم و از وجود عناصر تکراری زیاد در آنها می‌نالم و فکر می‌کردم که بار دیگر با یک سری المان تکراری و خسته کننده طرف هستم که این بار رنگ و بوی دنیای سونیکی گرفته؛ این تصور اما در Team Sonic Racing تاحدی اشتباه از آب در آمد. در همان ابتدای بازی متوجه شدم که یک سری المان نسبتا جدید در بازی وجود دارد و اسم بازی نیز بسیار بسیار با مسما انتخاب شده است. واژه تیم که در عنوان اصلی بازی می‌درخشد، به وضوح در گیم پلی بازی خودش را نشان می‌دهد. در Team Sonic Racing این شما و تیمتان هستید که با دیگر تیم‌ها مسابقه می‌دهید و رقابت انفرادی معنی ندارد؛ فی الواقع باید عرض شود که من و این همه وحدت محاله!

شما نه تنها باید خودتان خوب برانید، بلکه باید هوای هم تیمی‌هایتان را در پیست داشته باشید و آنها نیز تا حد ممکن هوای شما را دارند. هوش مصنوعی یاران البته گاهی اندازه زیتون پرورده می‌شود ولی در کل، در مواردی خوب به دادم رسیدند. طبق معمول بسیاری از بازی‌های هم سبک با یک سری اسلحه طرف هستیم که موقع دریافتشان در طول مسیر، نگران این بودم که کنترل دیفالت بازی بخواهد روی اعصابم برود و مثلا دکمه نامانوس دایره به منزله پرتاب اسلحه باشد (شاید باورتان نشود ولی در عناوینی این موضوع را دیدم که می‌گم!) اما خوشبختانه کنترل بازی نرم و روان بود و سازندگان در این بخش بی عقلی از خود نشان نداده بودند؛ برعکس بخش طراحی مرحله‌شان.

پیستی که در ابتدای بازی با آن سرگرم Team Sonic Racing شدم، یک پیست زمخت و مسخره بود که نه طراحی جذابی داشت و نه محض رضای خدا رنگ و لعاب شادی که به جو بازی بیاید. با اینکه در بررسی کامل بازی به این نکته اشاره خواهم کرد که طراحی مراحل بازی با پیشروی در آن بهتر و بهتر می‌شود، ولی برخورد اول و مراحل اولیه بازی آنچنان بد طراحی شده‌اند که ممکن است کمتر گیمری به این رازی که من فهمیدم دست پیدا کند.

Team Sonic Racing توانست در گیم‌پلی خودش مرا جذب کند و یک سری نوآوری و خلاقیت از خودش نشان دهد که مرا مجاب به ادامه بازی کند. بخش چند نفره آفلاینش نیز (که بعد از چند دقیقه‌ای نصب شد) روحیه‌ام را عوض کرد و از اینکه بعد عمری می‌توانم با یک شخص دیگر در یک بازی به جز یک عنوان رزمی یا ورزشی سر و کله بزنم، خوشحال شدم. باید به Team Sonic Racing فرصت داد تا خودش را نشان دهد وگرنه بعید است در نگاه اول عاشقش شوید، راستش بازی مانند گوژپشت نتردامی می‌ماند که بعد از آشنایی بیشتر با او به ذات و طینت زیبایش پی می‌برید!