چرا در ایران رشته بازیسازی نداریم؟
چند وقت پیش از طرف یکی از استادان مهندسی کامپیوتر دانشگاه بهشتی، مسئول شدم که نام هم‌کلاسی‌هایی را که به رشته بازیسازی علاقه دارند و با این هدف رشته کامپیوتر را انتخاب کرده‌اند یادداشت کنم. ...
چند وقت پیش از طرف یکی از استادان مهندسی کامپیوتر دانشگاه بهشتی، مسئول شدم که نام هم‌کلاسی‌هایی را که به رشته بازیسازی علاقه دارند و با این هدف رشته کامپیوتر را انتخاب کرده‌اند یادداشت کنم.
حدود ۲۰ تا ۲۵ نفر از ۱۰۰ نفر دانشجوهای ورودی دانشکده مهندسی کامپیوتر به من پیام دادند و گفتند که به بازیسازی علاقه دارند و می‌خواهند در شروع این جریان سهیم باشند.
از این جامعه آماری که اگر تعمیم بدهیم، می‌توان گفت که تقریبا ۲۰ درصد دانشجویان مهندسی کامپیوتر را تشکیل می‌دادند، حدود ۹۰ درصدشان هیچ ایده‌ای از بازیسازی و شروع کار در آن نداشتند. ۱۰ درصد باقی تجربه‌های کم و بیشی در این زمینه داشتند و باقی آن‌ها نمی‌دانستند که چطور و از کجا باید وارد این حوزه شوند.
گیم‌دیزاین یا بازیسازی که خود شاخه‌های مختلفی دارد، امروزه در کشورهای دیگر به عنوان یک رشته و حوزه شغلی به رسمیت شناخته شده است. اما در ایران هنوز می‌شود گفت که در مراحل ابتدایی خود باقی مانده و هر چند که صنعت آن رو به رشد است، اما دانش آن محدود به چند دوره آموزشی و کتاب‌هایی که حتی ترجمه فارسی هم ندارند شده است.
پس من نمی‌توانستم از هم‌کلاسی‌هایم خرده‌ای بگیرم که چرا خودشان وارد بازیسازی نشده‌اند و درباره‌اش در اینترنت جستجو نکرده‌اند! چرا که این موضوع رابطه‌ای دوسویه بین علاقه‌مندان و جامعه است و از تنها بعد منحصر به دانشجویان خارج شده است.
یکی از دوستانم در یکی از دانشگاه‌های سوئد بازیسازی می‌خواند و می‌گوید که صنعت آن در سال ۱۹۹۸/۱۳۷۷ وارد کشور سوئد و رشته دانشگاهی‌اش در سال ۲۰۰۲/۱۳۸۱ نه به یک عنوان میان‌رشته‌ای، بلکه به‌عنوان یک رشته اصلی وارد سیستم آکادمیک شده است. این یعنی دو دهه قبل! در حالی که ما هنوز در کشورمان این شاخه را به عنوان علمی نوین به رسمیت نشناخته‌ایم.
وقتی از رابطه دوسویه صحبت میکنم دقیقا حلقه‌ای را می‌گویم که رشته بازیسازی در ایران وجود ندارد و از طرفی علاقه‌مندان هم دانش زیادی درباره آن پیدا نمی‌کنند. علاقه‌مندان که قطعا منحصر به رشته مهندسی کامپیوتر یا رسانه نمی‌شوند، اگر خودشان دنبال آن نروند یا زبان انگلیسی‌شان را تقویت نکنند، دانش زیادی کسب نمی‌کنند و احتمال به‌وجود آمدن سواد و رشته بازیسازی در کشور پایین می‌آید.
هر چند که در کنار اینها، پیشرفت صنعت بازیسازی ایران در سال‌های اخیر و علاوه بر این تعداد علاقه‌مندان و پلیرهای ایرانی را نمیتوان نادیده گرفت. پس به‌جز راهکارهایی که برای پیشرفت صنعت در ایران در نظر گرفته شده، نیاز به راهکارهایی برای افزایش عملکرد و سواد در این زمینه داریم. چرا که اکثر بازی‌سازان امروز کشور ما یا دانش‌آموخته دانشگاه کشورهای دیگر هستند و یا تجربی و با آموختن از منابع خارجی و تلاش زیاد به اینجا رسیده‌اند.
اما علت به‌وجود آمدن این حلقه معیوب و عدم به رسمیت شناختن این علم در کشور چیست و چرا با اینکه رسانه‌های گیم در بین رسانه‌های سرگرمی بیشترین دنبال‌کننده را دارند، هنوز به خود پروسه ساخت بازی توجه کم‌تری شده است؟
نقش نهادهای مدنی
وسنو جامعه‌شناس و نظریه‌پردازی آگاه در خصوص فرم و محتوای تولیدات فرهنگی، در کتاب جامعه‌شناسی فرهنگ مطرح می‌کند که هر جامعه برای تغییر فرهنگی که به‌صورت عینی در قالب رسانه، نیاز به شرایط محیطی مناسب دارد. توسعه اقتصادی، وضعیت شهرنشینی که اینجا لزوما به معنای زندگی در شهر نیست بلکه به معنای عدم زندگی و نیازهای بدوی است، سواد عمومی و آگاهی موثر و آرامش و ثبات سیاسی از جمله عوامل موثر در تغییر فرهنگ و ایجاد تحولات عظیم در یک رسانه هستند.
علاوه بر این نهادهای مدنی نقشی بسیار موثر دارند و باید متولی این امور باشند. برای مثال، وزارت خانه‌هایی مانند آموزش و پرورش، وزارت فرهنگ و ارشاد، نهادهای انسانی و مردمی و غیره. چرا که رسانه‌ها جلوه فرهنگ جامعه هستند و صنعت بازیهای ویدیویی نیز در این حیطه قلمداد می‌شوند.
اما چرا نهادهای مدنی، فرصتی برای ایجاد یک رشته دانشگاهی و توسعه آن پیدا نمی‌کنند؟ اگر بخواهیم به نظریه وسنو اکتفا کنیم؛ در می‌یابیم که نهادهای ما در حال حاضر، اکثر درگیر تحریم‌‌ها، مشکلات اقتصادی، فراهم کردن شرایط لازم برای زندگی در خیلی از مناطق ایران و افزایش سواد و آگاهی عمومی هستند.
این یعنی زمانی که در خیلی از مناطق هنوز آب آشامیدنی به سختی به دست می‌آید یا رفاه اولیه وجود ندارد، چطور نهادها میتوانند سرمایه و حمایت خود را روی صنعتی که جزو مشاغل دست اول هم حتی به‌حساب نمی‌آیند متمرکز کنند؟ در حال حاضر مشاغلی مانند بازیسازی یا زیرشاخه‌های رشته موسیقی، هنر و کامپیوتر مشاغلی نسبتا بورژوازی و مخصوص افراد مرفه به‌حساب می‌آیند؛ هر چند که این‌طور نباشد.
البته گفتن اینکه «پشیزی برای بازیسازی خرج نمی‌شود» دور از انصاف است. چرا که امروزه با رشد چشمگیر استفاده از رایانه‌ها و ترکیب بازیهای ویدیویی با فرهنگ و سیاست، این صنعت تاثیر به‌سزای خود را نشان داده و جای خودش را در اقتصاد محکم کرده است. نهادها می‌دانند که همانطور که می‌توانستند در گذشته با استفاده از کتاب‌ها، نشریات چاپی، رسانه‌ها و تلویزیون بر ذهن جوامع تاثیر بگذارند، امروز میتوانند از سلاح جدید فرهنگی به‌نام بازی‌ها استفاده کنند.
در بعضی از کشورهای اروپایی و برخی ایالت‌های آمریکا، از این صنعت با عنوان «صنایع خلاق» یاد می‌شوند. این طبقه‌بندی به این منظور است که نه تنها بازی‌ها میتوانند تاثیراتی فرهنگی، اقتصادی، فنی و سیاسی از خود به‌جای بگذارند بلکه حتی میتوانند در زمینه‌های دیگر مانند درمان نیز موثر باشند.
نهادهای مدنی؛ نهاد خانواده
یکی از مشکلاتی که به کمبود سواد کافی در این زمینه دامن می‌زند؛ عدم به رسمیت شناخته شدن این موضوع به‌عنوان یک رشته واقعی یا جدی است. «درست را بخوان و هنر را هم در کنارش ادامه بده» جمله‌ایست که اکثر ما از کودکی آنقدر آن را از خانواده یا اطرافیانمان شنیده‌ایم و از بهریم.
البته که این جمله برای رشته‌های هنر، موسیقی، نقاشی و دیگر رشته‌های مرتبط به‌کار برده می‌شد و حالا تصور کنید که این موضوع با دیدگاه غلط دیگری که می‌گوید «بازی مال بچه‌هاست» ترکیب شده است. تصور عموم این است که هر پلیری که می‌بینیم باید یک پسربچه نهایتا ۱۶-۱۷ ساله باشد که کار و زندگی ندارد و صبح تا شب پای یک مانیتور چند اینچی نشسته، بازی می‌کند و تخمه می‌شکاند.
در اکثر فیلم‌ها و برنامه‌ها نشان داده می‌شود که معمولا یک پلیر یک فرد لاابالی و بی‌برنامه است که لم داده، وزن اضافه کرده، چشم‌هایش ضعیف شده و بازی‌هایی تحت عنوان خشونت، فساد و امور جنسی را بازی می‌کند. در این میان رسانه‌های زرد به این موضوع دامن زده و پلیرها را افرادی عصبی و خشن قلمداد می‌کنند.
هر چند که نمیتوان منکر آسیب‌های بازیهای رایانه‌ای در بلندمدت شد اما نمیتوان منکر تاثیرات مخرب رسانه‌ها و اینگونه برنامه‌ها بر ذهن عوام هم شد. بازی‌ها مانند هر رسانه دیگر تک بعدی نیستند و خانواده‌ها باید متوجه باشند که فرزاندانش با آگاهی به سواد رسانه و استفاده درست میتوانند حتی از آن بهره مفید ببرند.
امروزه دیگر موضوعات بازی‌ها منعطف به بزن بزن و کشت و کشتار نیست. شما در هر زمینه‌ای که بخواهید می‌توانید بازی مربوط به آن را پیدا کنید. همانند کتاب خواندن یا فیلم دیدن؛ اگر دنبال موضوعی تاریخی بگردید برای شما بازی تاریخی پیشنهاد می‌شود و اگر دنبال فلسفه باشید، بازی فلسفی.
بازی‌ها موضوعات مختلف و آثار فرهنگی متنوعی دارند. حتی پلتفرم‌ها و بسترهای گوناگون متناسب با نحوه بازی هر فرد ساخته شده است و داستان‌گویی تبدیل به یک عنصر اساسی در بازی‌ها شده است. گاهی حتی این داستان‌ها شکل و شمایلی سیاسی و اجتماعی دارند که اصلا از درک کودکان خارج‌اند و بیشتر برای بزرگسالان ساخته شده‌اند. پس هرگز نمیتوان رده سنی بازی‌ها را فقط به کودکان نسبت داد و گفت «بازی مال بچه‌هاست».
همانطور که اصلا سازمان‌هایی نظیر اسرا (ESRA) با همین منظور، رده‌بندی‌هایی بر اساس سن و موضوع برای بازی‌ها در نظر گرفته‌اند و محتوای بازی‌ها را بر همین پایه طبقه‌بندی می‌کنند. اکثر شرکت‌های بازیسازی در همین سازمان‌ها عضو هستند و علائم آن را در محصولات خود به‌کار می‌برند تا به مشتریان خود کمک کنند.
می‌توان به دیگر نظام‌های طبقه بندی نظیر PEGI و ESRB در آمریکا، کانادا و مکزیک، CERO در ژاپن، DJCTQ در برزیل، USK در آلمان و OFLC در نیوزیلند نیز اشاره کرد.
حالا از این بحث که بگذریم، متوجه می‌شویم که خانواده‌های ایرانی علاوه بر قبول نکردن موضوع بازیهای ویدیویی، موضوع فعالیت‌های هنری را نیز به‌عنوان یک شغل اصلی قابل قبول نمی‌دانند. اما تولید بازی رایانه‌ای کاری بسیار سخت، پرمشغله، نیازمند دانش و سواد بالا در زمینه‌های متفاوتی مانند کامپیوتر (سخت‌افزار و برنامه‌نویسی)، هنر طراحی دیجیتال، موسیقی، تاریخ، روانشناسی، فرهنگ و غیره است.
پس فعال این صنعت، نه تنها فردی بی‌هنر و بی دست و پا نیست بلکه از دانش و هوش بالایی برخوردار است. این دیدگاه‌ها معضلاتی پوپولیستی هستند که باید با آموزش به والدین، فرهنگ‌سازی و آموزش عمومی کمرنگ بشوند یا از بین بروند.
نقش دولت و سیاست در صنعت و رشته بازیسازی
به‌جز نهادهای مدنی، نهاد سیاست‌گذاری، حمایت و نظارت بر بازیهای رایانه‌ای از دیگر عواملی است که در پیشرفت این دانش و هنر در کشور نقش دارد. در بعضی از کشورها مانند هند اصلا برنامه‌ریزی برای اهدافی در زمینه بازیسازی صورت نگرفته و در برنامه‌های سیاسی پیشروی آن‌ها نبوده است.
ولی در کشور ما این‌طور نیست. شورای عالی فضای مجازی در آذرماه ۱۳۹۴ سیاست‌های حاکم بر برنامه ملی بازیهای رایانه‌ای را تصویب نموده است که شامل شش بند اعم از فرهنگ‌سازی عمومی، الویت‌بخشی محتوا، تقویت و ارتقای سطح آموزش و تربیت سرمایه‌های انسانی متعهد، توصعه برنامه‌های پژوهشی و از این قبیل بوده است.
در نگاشت نهادی اقدامات کلان برنامه ملی بازیهای رایانه‌ای، سیاست ۲ و ۴ آن مربوط به آموزش و پژوهش بوده است که اقدامات کلان مربوط به آن؛ تربیت نیروی انسانی کارشناس و حرفه‌ای در سطح دانشگاهی و مراکز مهارتی متناسب با نیازهای صنعت رسانه بازی رایانه‌ای در کشور و همچنین جهت‌دهی پایان‌نامه‌ها، نشریات تخصصی، همایش‌های علمی و تهیه الگوئی متناسب بوده است. نهادهای متولی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری، وزارت آموزش و پرورش و سازمان فنی و حرفه‌ای و همچنین نهادهای همکار وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بوده‌اند.
هرچند که الزامات این اقدامات کلان، ارتقای آموزش و مهارت‌های بازیسازی بوده است اما از سال ۱۳۹۴ تا به امروز که حدود ۶ سال می‌گذرد، اقدامات مربوط به آن صورت نگرفته است. البته که در چندین دانشگاه این رشته به صورت آزمایشی وارد برنامه شده اما هیچ تبلیغات یا اطلاع‌رسانی برای آن صورت نگرفته است.
بنیاد ملی بازیهای رایانه تحت نظارت وزارت فرهنگ و ارشاد یکی از موسساتی بوده است که در همین راستا وارد شده‌اند و از سال ۱۳۸۵ شروع به‌کار کرده‌اند. بیش از یک دهه است که بنیاد در حال برگزاری دوره‌های آموزشی برای علاقه‌مندان است و در همین جریان موسسات کوچک دیگری هم برای آموزش پدید آمده‌اند.
اما آیا این موسسات معرف حضور تمام علاقه‌مندان هستند و علاقه‌مندان در هر کجای کشور میتوانند به این دوره‌ها دسترسی داشته باشند؟ آیا وجود یک یا چند موسسه یا دوره‌های آموزشی می‌تواند پاسخگوی اقدامات مربوط به ارتقای آموزش باشد؟
موضوع دیگری که در این سیاست‌گذاری و حمایت‌ها وجود دارد؛ جانب‌گیرانه بودن این اقدامات توسط نهادهای سیاسی و دولت است. این موضوع نه تنها در آموزش بلکه در خود ساز و کار بازیسازی نیز صدق می‌کند.
هر بازی اعم از وجود پارامترهایی خلاقانه و نوآورانه و تلاشی که برای آن‌ها صرف می‌شود نه تنها مورد حمایت قرار نمی‌گیرند بلکه حتی گاهی با آن‌ها مقابله می‌شود و متوقف می‌شوند. مورد حمایت قرار گرفتن یا نگرفتن آن، وابسته به موضوع بازی و المان‌های انتخابی آن است که این دقیقا همان موضوع جانبداری در حمایت از بازی‌هاست.
وقتی نوجوان ایرانی که تازه وارد این صنعت شده و به آن علاقه‌مند است در ابتدا با توقف و شکست‌های زیادی از طرف دولت روبه‌رو می‌شود؛ شاید تصمیم گیرد وارد حوزه آسان‌تری شود و یا اگر هم خیلی مصمم باشد تصمیم به مهاجرت و صرف دانش و مهارت خود در کشور دیگری می‌گیرد. چه‌بسا که بداند در کشور دیگر نه تنها حمایت می‌شود بلکه بستر آموزشی و شغلی خوبی هم برای او وجود دارد.
مدرسان رشته بازیسازی
یکی دیگر از موضوعاتی که در این زمینه باید مورد بررسی قرار گیرد؛ کمبود وجود مدرسان متخصص در این زمینه است. اکثر افرادی که امروز به عنوان مدرس یا استاد در موسسات بازیسازی آموزش می‌دهند خودشان بازی‌سازانی هستند که با سال‌ها کار و تلاش در این زمینه تجربه کسب کرده‌اند و تجربیات و دانش خود را منتقل می‌کنند.
بعضی از آن‌ها فارغ التحصیلان رشته بازیسازی از خارج از کشور هستند که به ایران آمده‌اند و در صنعت بازیسازی کشور خودمان فعالیت دارند. هرچند که این افراد موفق، با سواد و با تجربه هستند اما نمیتوان آن‌ها را مدرس به‌حساب آورد. آن‌ها همانطور که از اسمشان پیداست بازیساز هستند و مدرسی و استادی مهارتی متفاوت و به‌خصوص است.
البته که اشکالی ندارد که از تجربه این افراد در این زمینه استفاده کنیم اما ما نیازمند افراد آموزش دیده هستیم که شغل اصلی آن‌ها تدریس بازیسازی و ارتقای آموزشی باشد.
بیشتر بخوانید:
- بنیاد ملی بازی‌ها: بازیهای اکانتی غیرقانونی هستند
- بازیسازی در ایران؛ از کجا باید شروع کنیم؟
- تخصیص حمایتهای صادراتی ریاست جمهوری به بازیهای رایانه‌ای ایرانی
در نهایت، عوامل متعددی باعث شده‌اند که امروز رابطه دو سویه بین فرد علاقه‌مند به بازیسازی و جامعه به‌وجود بیاید که هر دو یکدیگر را به نحوی پس بزنند و یا دنبال یکدیگر نروند. وجود یک رشته دانشگاهی و محیط آموزشی در راستای صنعت بازیسازی با توجه به پیشرفت کسب و کار در آن و شناخته شدن این رشته به‌عنوان رسانه‌ای نو یا همان (New Media)، نیازی جدی به‌حساب می‌آید.
امیدوارم که در سال‌های آینده، شرایط آکادمیک به گونه‌ای باشد که دانش‌آموزانی که تازه فارغ التحصیل شده‌اند و به بازیسازی علاقه‌مندند بتوانند نام رشته بازیسازی را نیز در لیست انتخاب رشته‌های دانشگاهی ببینند.
دیدگاه‌ها و نظرات خود را بنویسید
برای گفتگو با کاربران ثبت نام کنید یا وارد حساب کاربری خود شوید.
این رشته اضافه شد به کنکور ارشد 1401
سلام
خداروشکر برای کنکور ارشد 1401 این رشته هم اضافه شد
البته رشته های دانشگاهی «بازیسازی رایانه ای (فنی)» و «کارگردانی بازیسازی رایانه ای (هنر)» وجود داره. اما نمیدونم چرا توی سایت دانشگاه علمی کاربردی چیزی در موردش نوشته نشده و خود دانشگاه انفورماتیک ایران هم هیچ تبلیغی در این زمینه نمیکنه!
شاید دلیلش همونطور که توی مقاله اشاره شد، کمبود اساتید باشه.
مزخرف نگو
من به عنوان یه دختر گیمر خیلی به بازی سازی علاقه دارم چن وق پیش که تحقیق میکردم در این باره رشته ی دانشگاهی بازی سازی پیدا نکردم و الان هم که نزدیک انتخاب رشتمه مجبورم برم کامپیوتر تا تو دانشگاه برنامه نویسی برم شاید بعدن بتونم تو بازی سازی یه کاری بکنم با برنامه نویسی و واقعا متسئفم که توی کشورمون حمایت نمیشه ????و ما باید بیخیال علاقه بشیم یا مهاجرت کنیم
دانشگاه علمی کاربردی واحد انفورماتیک ایران
کنکور ارشد 1401 این رشته اضافه شد
دقیقا چون رسما از دنیا عقبیم از نظر همه چی تکنولوژی بیشترینشونه
مزخرف نگو
جواب=صداوسیما ????? شک دارید
داریم اگه اول یه سرچ تو اینترنت بزنید :|
خواهشا مقاله های مشابه این مقاله رو بیشتر توی سایت قرار بدید
خداییش لهستان هم که کشور آنچنان مطرحی نیست با حمایت دولتش یکی از بهترین بازی ها که میشه گفت تمام نوجوانان و حتی بزرگسالان رو به خودش جذب کرده. اگرچه اینا بیان تو بازی سازی همش دزدی میشه
الان دیگه گیم ی هنرع باید رشته بازی سازی بیاد بلاخره
یه بازی ایرانی به اسم لایت ریسپانس (اولین بازی شوتر اول شخص کاملا ایرانی و کاملاً رایگان!) که سازندش یه نفره و هیچ حمایتی نمیشه ازش!
خیلی هم بازی باکیفیتیه!
وقتی دولت حمایت نمیکنه سازنده هم دلسرد میشه و کسی سمت بازی سازی نمیره وقتی ببینه حمایت نمیشه ازش
شما اصحاب رسانه خوب میتونین مطلب بنویسین. طوری که آدم حتی به باور های خودش هم شک کنه.
ولی من نمی دونم دقیقا چرا انقدر داره از این حوزه طرفداری میشه که اره مظلوم عالم ماییم که نمیذارن بازی کنیم و بسازیم.
من در سایت های همتای شما مطالب مشابه زیاد دیدم که به جرات کل مملکت رو اصطلاحا "شستن گذاشتن روی بند"
همه ش واسه یه نوع سرگرمی؟!
از جمله دلایلتون هم اینان:
پر سوده، ذهنو قوی میکنه و امثالهم
ولی شما فقط نگاه کنین به ضرر هاش:
تمرکزو از بین میبره، وقتو تلف میکنه،اعتیاد آوره، سازمان هایی مث فراماسونری و ایلومناتی که عین چی روش سوار شدن.
نظر خودتون چیه؟
خب به نظرت اگه بازیسازی توی ایران رشد کنه،بازی ایرانی با کیفیت تولید میشه، اونوقت تو دیگه رنگ فراماسون ها ر و توی بازی ها میبینی؟در ضمن رد پای اونها توی تمام زندگی هست.اگه اینجوری باشه باید زندگی رو کلا ول کنیم بمیریم؟این نگاه تو تندرویه.
بازی های خارجی هم مورد خاصی ندارن که بگیم بد هستن و بزاریمشون کنار.صنعت گیم چیزهایی داره که همه نمیتونن درک کنن.از جمله تو!
از ی جهان سومیِ عقب مونده بیش تر از این انتظار نمیره?
ببین عقب مانده اسمته اسم ما که نیست فعلا
کی اینو راه داده تو سایت ؟
چی شده تا دیروز که همرنگ شما بودم و مث شما نظر میدادم هیچی نمی گفتین الان شدم جهان سومی تندرو ای که باید بیرون بشه از این سایت شما؟
در ضمن من خودم حدود هفت هشت سال از این عمر سیزده ساله رو پای این گیم های شما تلف کردم و اون احساس تعصب عجیبی که نسبت به بازی هاتون دارین رو درک میکنم
کی توی خر رو راه داده به سایت؟
اینطوری باشه نباید تلویزیون یا کتاب های داستان یا گوشی ها ساخته میشدند، با طرز فکر تو ایران که هیچی جهان هم رشد نمیکنه.??
««من نمی دونم دقیقا چرا انقدر داره از این حوزه طرفداری میشه؟»»
داداش سودش از هالیوود بیش تر شده بعدش میای میگی طرف داری نشه؟?
دوست عزیز سلام.
شما چه تند رو باشید، چه یواش رو، چه معتدل هرچی
نقدهای شما رو با جون و دل گوش میدم، اما به شرطی که منطق و آمار علمی پشتش باشه.
این مشکل فقط مختص مملکت ما نیست، توی خیلی از کشورهای پیشرفته «بازی های ویدیویی» رو مخرب می دونن و نگاه منفی بهش وجود داره. اما اینکه چقدر اینها واقعی هستند نیازمند تحقیق و محیط آزمایشگاهی هست.
بطور مثال میشه مخرب بودن رو به «کتاب» یار مهربان هم تعمیم داد. شما وقتی توی پوزیشن اشتباه و بدون حرکت ساعت ها کتاب بخونی هم مخربه، اما هیچوقت نمیگیم کتاب چیزی بدیه!
این مورد در ویدیو گیم هم صادقه.
بیایید بحث علمی کنیم، فراماسونری واسه من بازیساز، یه جور خرافاته توی این صنعت. مردم خودشون عقل دارند و میتونم تصمیم بگیرند چی بازی کنن و چی بازی نکنن. وظیفه من اینه که بگم بازی که ساختم مناسب چه کسانی هست! بقیه اش رو مردم تصمیم میگیرن. من و شما در جایگاهی نیستیم که بگیم واسه بقیه چی خوبه و چی بد!
ضمن اینکه امیدوارم دوستان گیمر هم به جای حمله و توهین منطقی و علمی جواب بدن تا به نتیجه برسیم.
شما اصحاب رسانه خوب میتونین مطلب بنویسین. طوری که آدم حتی به باور های خودش هم شک کنه.
ولی من نمی دونم دقیقا چرا انقدر داره از این حوزه طرفداری میشه که اره مظلوم عالم ماییم که نمیذارن بازی کنیم و بسازیم.
من در سایت های همتای شما مطالب مشابه زیاد دیدم که به جرات کل مملکت رو اصطلاحا "شستن گذاشت روی بند"
همه ش واسه یه نوع سرگرمی؟!
از جمله دلایلتون هم اینان:
پر سوده، ذهنو قوی میکنه و امثالهم
ولی شما فقط نگاه کنین به ضرر هاش:
تمرکزو از بین میبره، وقتو تلف میکنه،اعتیاد آوره، سازمان هایی مث فراماسونری و ایلومناتی که عین چی روش سوار شدن.
نظر خودتون چیه؟
بیاین امیدوار باشیم... آره...
مقاله خوبی بود ممنون.
مقاله عالی بود، دمتون گرم
ممنون از بابت مقاله مفیدتون
"بازی برای بچه هاست." این جمله توی فرهنگمون نشون میده متاسفانه هنوز سواد درک این حوزه توی جامعه ما کسب نشده و خیلی جای کار هست. نه خود بازی ، بلکه برنامه نویسان رو هم به چشم دیگری میبینند. توی کشورما حوزه وب میشه گفت فعالترین بخش باشه بازهم نگاها به این شغل مناسب نیست و جا نیافتاده چه برسه سایر حوزه ها که علاقه مندان به این رشته ها به معنای هرچه تمام تر بهشون ظلم میشه. با حرف زدن هم مشکل درست شدنی نیست تا روزی که ملت بیدار شن و ببینن ما کجای این عالم قرار داریم، ملتی که آرزوش شده میلیون ها تومن پول خرج کنه بچش فقط فقط داخل کنکور توی یه رشته خااص! نتیجه بگیره تا بره جلوی مردم فخرفروشی کنه. این وسط هم ذی نفعین ماهیگیری میکنن و پول میچاپن.
این مطلب حرف واسه گفتن زیاد داره. حرفای تلخ. حرف از هزاران رشته ای که سر پوچی و حماقت بعضیا باید آرزشو به گور برد.
مطلب بسیار قابل تاملی بود.
من به عنوان یک نوجوان 16 ساله که علاقه زیادی به بازی سازی دارم از مسئولین درخواست دارم که توجه زیادی به این موضوع داشته باشن تا صنعت بازی سازی ایران بتونه در جهان شناخته بشه.
به امید روزی که یک بازی ایرانی بتونه در فهرست محبوب ترین بازی های جهان قرار بگیره.
فعلا بهترین بازی ایرانی ساخته شده بازی سفیر عشقه!
نه لایت ریسپانسه
یه نظر سنجی هم گرفتن از بهترین بازی ایرانی امسال
53 درصد لایت ریسپانس
35 درصد سفیر عشق
12 درصد هم بقیه بازی ها
سلام
من خیلی علاقه به بازی سازی دارم و الان برای سال دهمم رشته ریاضی رو انتخاب کردم الان من با این رشته ای که برداشتم در دانشگاه چه رشته رو باید انتخاب کنم تا به بازی سازی ربط داشته باشه ؟
الان پیشنهاد شما چیه از کجا شروع کنم برای ساخت بازی ؟
و اینکه بهترین زبان کد نویسی برای بازی سازی چی هست و موتور بازی سازی و میشه رو سخت افزار ضعیف بازی ساخت ؟
سلام ، رشته مهندسی کامپیوتر رو باید انتخاب کنید. درمورد زبان برنامه نویسی بهتره بگیم زبان های این حوزه کدوم اند که میشه از c++ ، سی شارپ و پایتون اسم برد که هرکدوم فریم ورک های مختص خوشدون رو دارند. توی کار حرفه ای اینکه بگیم کدوم زبان از همه بهتره و برتره اصلا چنین نیست. مهم اون راحتی هست که برنامه نویس باید با زبان داشته باشه وگرنه همه زبان ها قدرتمند هستن.
اما موتور بازی سازی های مختلف و قدرتمندی هستن که باتوجه به بازی که میخواید بسازید اعم از 2d , 3d و فاکتور های دیگه میتونید انتخاب نمایید. نکته خیلی مهم اینه که بازی سازی اصولا یه کار تیمی هست. یعنی فقط بخش برنامه نویسی و پیاده منطق نیست. از بخش داستان بازی تا طراحی کارکتر و محیط و کلا بخش گرافیکی بازی، بخش موسیقی ، کارگردانی کار و... همه و همه باید انجام بشه. که هرکدوم از این موارد برنامه های حرفه ای و متخص به خودشون رو دارن.درواقع برای خروجی خوب و ایده عال باید از متخصصین هریک از این موارد استفاده بشه. یعنی برنامه نویس کار خودش رو انجام میده و گرافیست هم کار خودش رو.
به همین دلیل توصیه میشه که کار تیمی انجام بشه. چون به تنهایی و کار کردن با تک تک این برنامه ها به تنهایی ، هم شمارو خسته میکنه و خروجی کار میاد پایین چون تمام این بخش ها حرفه ای هستن، هم نمیزاره توی یه حوزه مثل برنامه نویسی مهارت بیشتری پیدا کنید چون مجبورید با بخش هایی سرو کله بزنید که زیاد مربوط به حرفه شما نیست.
امیدوارم تونسته باشم شمارو اندک راهنمایی در این زمینه کرده باشم.
خیلی متشکرم از صحبت هاتون
الان من می خوام از صفر شروع کنم برای ساخت بازی بهتره از کدام زبان شروع کنم تا به سطح های پیشرفته برسم ؟
خواهش میکنم ، اگر تا به حال با یک زبان برنامه نویسی کار نکردید و با ساختار و اصولش آشنا نیستید ، پیشنهاد میکنم با زبان پایتون شروع کنید تا با مبانی برنامه نویسی آشنا بشید. این پیشنهاد به این دلیله که ساختار این زبان جوریه که نسبت به سایر زبانها قابل درک تره برای شروع از صفر(syntax هاش ارتباط نزدیکتری به زبان انگلیسی داره و با معناتره نسبت به سایر زبانها).معمولا برای ورود به دنیای برنامه نویسی آموزش این زبان پیشنهاد میشه.
شما میتونید با شروع یادگیری این زبان و آشنایی با مبانی این زبان(مثل متغیرها،عملگرها،حلقه هاو...) و درک این مطالب به یه شناخت نسبی از مقدمات منطق برنامه نویسی دست پیدا کنید. حالا با این شناخت میتونید این زبان رو ادامه بدین اگر بهش مایل بودید یا سراغ زبان های دیگه ای برید. نزدیک ۷۰ الی ۸۰ درصد مبانی زبان های مختلف شبیه به همه فقط Syntax ها (نحوه نوشتن دستورات مدنظر) باهم تفاوت داره. که حالا شمایی که یه پیش فرضی توی ذهنتون از اصول مبانی دارید خیلی راحت تر میتونید با سینتکس های زبان های دیگه که ظاهر های مختلفی دارن کنار بیاید و خیلی خیلی بهتر اون زبان ها رو درک کنید.
در دانشگاه زبانی که تدریس میشه زبان سی پلاس پلاس (c++) هستش که این هم زبان قدرتمندی هست. اونجا هم دقیقا با مبانی این زبان آشنا میشید که خب شمایی که از قبل آشنایی داشته باشید کار رو خیلی راحتر میتونید جلو ببرید.
از کجا شروع کنم کلا ؟
برای یادگیری برنامه نویسی هیچوقت خودتو محدود نکن.هر جور که میتونی یاد بگیر.کتاب،ویدیو،مقاله،کلاس و هر چی که میتونی.همونجور که دوستمون گفت پایتون زبان راحت و خوبیه واسه یادگیری اولیه.اگر دوست داشتی که حرفه ای همشو یاد میگیری.اگرم نه زبان سی شارپ هم زبان قوی و خوبیه.
برو توی اینترنت در مورد اصول برنامه نویسی تحقیق کن یه چیزایی یاد بگیر بعد زبان پایتون رو شروع کن می تونی توی یوتیوب سرچ کنی یا بسته های اموزشی که الا ماشاالله زیاد هم هستن رو بخری برای برنامه نویسی باید یه لپتاپ یا سیستم متوسط داشته باشی
اگه کسی میدونه بگه لطفا
باید میرفتین رشته ی کامپیوتر که بعدن بخوره به بازی سازی
سلام. رشته بازیسازی رایانه ای در مقطع کاردانی دانشگاه علمی کاربردی واحد انفورماتیک ایران وجود داره. ولی خب واقعا کافی نیست. شما برای یادگرفتن باید خودتون هم فارغ از تحصیلات در دانشگاه تلاش کنید و تجربه کسب کنید.
قبل از اینکه در مورد برنامه نویسی سوال کنید، باید مبانی و مفاهیم رو یاد بگیرید، یه دید حداقلی نسبت به هنر داشته باشید، چون بازیسازی فقط کد نوشتن نیست.
جدای از بحث فنی و کدنویسی، بحث کارگردانی، گیم دیزاین، طراحی کاراکتر، داستان بازی و مراحل، انیمیشن و افکتهای صوتی و تصویری، یوزر اینترفیس و.... هم مطرح میشه که مباحث هنری هستش. دقت کنید که مبحث هنر، دقیقا همون چیزیه که بازیکن باهاش طرفه! اولین چیزی که از بازی شما میبینه هنر شماست، نه کدهای نوشته شده.
اما برای شروع زبان سی شارپ و انجین یونیتی فوق العاده کارآمد هستن. بعد شما هستید و یه دنیای بی پایان برای یادگرفتن و پیشرفت کردن.
اول
اینجا تلگرام و اینستاگرام نیست ...