فیلم Fatherhood یا «پدرانه» به کارگردانی پال وایتز یک درام شیرین و لطیف از نتفلیکس است که براساس کتاب «Two Kisses for Maddy: A Memoir of Loss & Love» نوشته متیو لوگلین، ساخته شده است. این اثر سینمایی داستان پدر تنهایی را روایت می‌کند که پس از مرگ غیرمنتظره همسرش، با وجود تمام مشکلات پیرامونش در تلاش است تا دختر کوچک خود را بزرگ کند. در ادامه با نقد فیلم Fatherhood همراه ویجیاتو باشید.
همیشه وقتی یک کمدین نقش دراماتیکی را بر عهده می‌گیرد، این عمل مصداق یک ریسک تلقی می‌شود. مثال بارز آن حضور افرادی چون رابین ویلیامز در «Good Will Hunting» یا جیم کری در «Eternal Sunshine of the Spotless Mind» است؛ هر چند این دو بازیگر توانا در انتخاب نقش خود ریسک کردند اما نتیجه نهایی عمل آن‌ها بسیار مثبت شد. حالا با نگاهی به خلاصه اشک آور داستان فیلم پدرانه این سوال در ذهن ما شکل خواهد گرفت که آیا یک کمدین چون کوین هارت هم می‌تواند طیف وسیعی از احساسات که چنین داستانی آن را طلب می‌کند، به درستی به بیننده منتقل کند؟! جواب مثبت است.
مسلماً، این اولین تلاش کوین هارت در یک درام سینمایی نیست؛ چرا که او پیش از این در بازسازی فیلم فرانسوی «The Intouchables» با نام «The Upside» در کنار برایان کرانستون ایفای نقش کرده است. اما «پدرانه» یک اثر تماماً احساسی است که این بار کوین هارت خواسته کل فیلم را روی شانه‌های خود حمل کند. با این اوصاف او موفق شده بار سنگین صحنه‌های دراماتیک کار را به درستی تا پایان فیلم به دوش بکشد. برای درک بهتر فیلم در ادامه به شرح برخی جزئیات شاخص آن خواهم پرداخت.
فیلم «پدرانه» در مورد چه چیزی است؟
این فیلم یک داستان ساده پیرامون از دست دادن غم انگیز عزیزان، عشق پدر به دخترش و پیدا کردن قدرت در خود برای استقامت و صبر بر مشکلات است. فیلم پدرانه تقریباً بلافاصله پس از وقوع تراژدی اصلی داستان آغاز می‌شود، و به مدت کوتاهی به عقب می‌رود تا عاشقانه بین متی (هارت) و همسرش لیز (دبورا آیوریند) و تولد دختر آن‌ها مدی (ملودی هرد) قبل از اینکه لیز بلافاصله بعد از آن به طرز تکان دهنده‌ای از دنیا برود را به نمایش بگذارد.
بعد از این شروع تکان دهنده، فیلم بر مشکلات شخصیت مت با بازی کوین هارت متمرکز می‌شود؛ زیرا او یک پدر تنها است که در بدو تولد دخترش، همسرش را از دست داده و حالا باید سختی بزرگ کردن یک نوزاد را تنهایی به دوش بکشد. البته در این راه، او با وجود مشکلات شخصی با مادر همسرش، از بهترین دوست خود جوردن (Lil Rel Howery) و همچنین مادر همسرش ماریان (آلفره وودارد) کمک می‌گیرد.
اگر بخواهیم صادقانه سیر داستانی فیلم «Fatherhood» را بررسی کنیم، باید بگوییم پدرانه تعریفی از قصه گویی با استخوان‌های برهنه است. این یعنی در اینجا از نظر طرح چیزهای زیادی وجود ندارد، اما این به نفع فیلم است. اما چرا؟ چون در این اثر درام خط‌های روایی متفاوت و اضافی وجود ندارد که معمولاً می‌تواند فیلم‌هایی از این دست را گنگ کند. البته، اگرچه یک رابطه عاشقانه در فیلم وجود دارد، اما این موضوع هرگز مانعی برای رابطه مرکزی فیلم که پیرامون پدر و دختر بودن است، نیست. به طور کلی آنچه در اینجا ارائه شده یک روایت مستقیم است که بر دوش یک مرد برجسته بسیار کاریزماتیک قرار دارد.
اجرای کوین هارت در نقش اصلی چگونه است؟
همانطور که در ابتدا گفتم کوین هارت، به عنوان یک کمدین محبوب، در اینجا نقش بسیار متفاوتی نسبت به کارهای کمدی قبلی خود چون «the Ride along» یا «جومانجی» دارد. از بسیاری جهات، برداشت ما از اجرای هارت در این بخش آینه موانعی است که شخصیت مت در طول فیلم با آن روبرو می‌شود. برای مثال در این فیلم از چپ و راست، دوستان و خانواده به طور مداوم در توانایی مت در تأمین کافی دخترش مدی تردید دارند، پس اساساً نقش او از منظر قوس شخصیتی یکی از سخت‌ترین انتخاب‌های دوران بازیگری او بوده است. با این اوصاف هرچند که بسیاری از مخاطبان می‌توانند ماندگاری بازی‌های دراماتیک هارت را زیر سوال ببرند، اما او در این نقش واقعاً خوب است.
یکی از شاخصه‌های بازی کوین هارت در اکثر فیلم‌های کمدی‌اش چون جومانجی این است که او به شدت اجراهای مبالغه آمیزی را به نمایش می‌گذارد. اما این بار هارت یک اجرای ظریف و کنترل شده را به نمایش گذاشته که می‌توان آن را بهترین نقش او در کل زندگی حرفه‌ای تاکنون دانست. برای مثال هر احساسی که هارت در طول فیلم ابراز می‌کند (از دلشکستگی پس از شنیدن خبر مرگ همسرش تا لذت بازی با دخترش در یک پارک گرفته تا نشاط در حضور عشق جدید) به طرز قابل تحسینی در راستای ارتقای قوس شخصیتی او قرار دارد. به طور کلی این اولین بار است که می‌بینم کوین هارت خود را تسلیم یک شخصیت می‌کند و در هر لحظه از فیلم کاملاً مت می‌شود.
وضعیت بازیگران مکمل چگونه است؟
به جز کوین هارت بقیه بازیگران مکمل نیز بسیار خوب هستند. اما به عنوان شاخص می‌توانم به ملودی هرد در نقش نوجوانی مدی (ختر مت) اشاره کنم؛ او در این نقش شیرین است و مهارت خوبی در زمان بندی کمدی دارد. او همچنین به طور مداوم بلوغی فراتر از سال‌های سنی خود را به مخاطب منتقل می‌کند. اما در میان بازیگران مکمل، این عملکرد واقعی الفری وودارد به عنوان مادر همسر مت، ماریان است که بیشترین توجه را به خود جلب می‌کند.
این بازیگر پیشکسوت یک لایه عمیق احساسی اضافی به فیلم وارد می‌کند که می‌توانید اوج آن را در صحنه‌های رویارویی این بازیگر با هارت ببینید. این شخصیت به واسطه مرگ دلخراش دخترش خصوصیاتی از خود نشان می‌دهد که ممکن است در این داستان گاهی اوقات «آنتاگونیست» به نظر برسد، اما تصویر چندلایه وودارد، ماریان را به چهره‌ای بسیار پیچیده تر و جذاب تر از یک آنتاگونیست خانوادگی تبدیل می‌کند.
روند کارگردانی پال وایتز در Fatherhood چگونه است؟
پال وایتز قبل از اینکه به عنوان یک کارگردان در میان اهالی هنر معرفی شود، به عنوان یک نمایشنامه نویس و البته یک فیلمنامه نویس با اعتبار شناخته شده است. او با نوشتن فیلمنامه‌های ساده اما دراماتیکی چون «About a Boy» و «Grandma» به شهرت رسیده و برای خود نامی دست و پا کرده؛ البته یک بار نیز نامزد دریافت جایزه اسکار فیلمنامه شده است. اما هرگاه وایتز در کار خود با بازیگران مناسب همراه شده، آثار او نتایج مثبتی داشته‌اند. در واقع او می‌داند که چگونه با استفاده درست از یک بازیگر توانا یک طرح ساده را جذاب کند و تأثیرگذاری آن را نیز بیشتر کند؛ و در پدرانه او این مهارت را به صورت شاخص نشان می‌دهد.
البته لحظاتی از این فیلم بیننده به این احساس می‌رسد که پدرانه تقریباً عامدانه به قلمرو دستکاری عاطفی می‌رود که این رویکرد پال وایتز در فیلم روی خوشی ندارد. اما در مجموع برآیند کار او به گونه‌ای است که می‌توان گفت پدرانه چیزی است که همه خانواده می‌توانند از آن لذت ببرند.
حرف آخر:
پدرانه به عنوان یک درام قطعاً اینجا نیست که بازی با یک فرمول کلیشه‌ای را تغییر دهد، اما به خودش اجازه می‌دهد ویترین کوین هارت باشد تا ریزه کاری‌های چشمگیر خود را به رخ بکشد. شاید داستان فیلم ساده یا تکراری باشد، اما با این وجود، حتی با در نظر داشتن این داستان‌های کلیشه‌ای، Fatherhood توسط گروه بازیگری خود و به ویژه کوین هارت، آنقدر بالا می‌رود که می‌تواند با بیشتر این انتقادات مقابله کند. در نتیجه این اثر یک فیلم کوچک خوب است که ارزش بررسی را دارد.
کوین هارت به نظرم به درد فیلم های کمدی میخوره با همراه مقداری اکشن