نقد فیلم Kate – اکشن جان ویکی نتفلیکس

بعد از موفقیت سری فیلم‌های جان ویک، شرکت‌ها و استودیوها دیدند که بهترین نوع اکشن کنونی، باید شبیه این باشد. پر زرق و برق، خشونت جذاب، سلاخی شدن‌های بادیگاردها به انواع و اقسام ممکن و قهرمانی که واقعا ضربه و زخم میخورد! اگر مدت‌های طولانی رقابت بین اکشن لاکچری سری فیلم‌های جیمز باند و کله خراب رمبو بود، بعد از جان ویک، اثبات شد که دیگر اکشن‌های رمبوطور، جایی در سینما ندارند. دیگر کسی نمی‌خواهد یک قهرمان هیکلی اخمو را ببیند که هزاران نفر را راحت نابود می‌کند. فیلم‌های زیادی بر این اساس اکشن جیمزباندطور ساخته شد که موفق‌ترین‌هایشان، جان ویک‌ها و Nobody (هیچکس) هستند. فیلم Kate نیز در دسته‌ای جا می‌گیرد که سعی می‌کند با چنین اکشنی، به موفقیت برسد. اما ناموفق است و به راحتی، فراموش می‌شود. حال چه عواملی سبب شده است فیلم به چنین نقطه‌ای برسد؟ برای رسیدن به جواب این سوال، همراه ویجیاتو باشید.

فیلم Kate فیلمی اکشن، محصول مشترک آمریکا و ژاپن است. کارگردان فیلم سدریک نیکولاس-ترویان و نویسنده فیلمنامه اومیر آلیم هستند. از بازیگران فیلم می‌توان به مری الیزابت وینستد، وودی هارلسون، میکو پاتریشیا، جون کونیمورا، تادانابو آسارو و میخیل هایسمان اشاره کرد. فیلمبرداری، موسیقی متن و تدوین به ترتیب توسط لایل وینسنت، نیتن بار، ساندرا مونتیل و الیزابت رونالدسدوتیر صورت گرفته است. در تاریخ ده سپتامبر 2021، فیلم از نتفلیکس پخش شد و فعلا گزارشی از اکران آن، منتشر نشده است. داستان فیلم درمورد زنی قاتل است که بعد از مسموم شدن، 24 ساعت وقت دارد قاتلش را پیدا کند و او را بکشد.

اگر شما قبل از Kate، چندین فیلم اکشن دیده باشید، واقعا برای پیش‌بینی داستان نیازی ندارید حتی خلاصه داستان را هم بخوانید. کافی است نگاهی به پوستر و لیست بازیگران بیاندازید و شاید هم بتوانید کلیت داستان را پیش‌بینی کنید! موضوعی که است، نقطه ضعف Kate قابل پیش‌بینی بودنش نیست. ما می‌توانیم به راحتی کلیت هر فیلمی را حدس بزنیم اما چیزی که باعث خوب یا بد شدن می‌شود، نحوه روایت آن داستان است که گاهی اوقات به پیش قضاوتمان شک کنیم. باز نکته‌ای که در میان است، بسیاری از فیلم‌ها هستند که دقیقا جوری روایت می‌شوند که انتظار داریم، ولی در ذهنمان می‌مانند. خواستم بگویم که مشکلات فیلم‌نامه Kate فرای این بدیهیات است! نکات ریز و درشتی که آلیم به آنها بی‌توجه بوده و سبب شده فیلم‌نامه‌ای خلق شود که ضربه بسیار بدی به فیلم بزند.

در ایده کلی داستان ایراد و شکایت چندانی ندارم. جذاب است! یک زن قاتل خفن مسموم می‌شود و سپس می‌خواهد انتقامش را از قاتلش بگیرد. آن هم کجا؟ در ژاپن. در میان یاکوزاها، نورهای نئونی و دیسکوهای ژاپنی، همه این‌ها بسیار جذاب است. حساب کنید دارید فیلم را می‌بینید و سپس بر روی یکی از ساختمان‌ها، انیمه توکیو غول نشان داده می‌شود و حتی پوستر Frozen و مجسمه گودزیلا را هم می‌بینیم! حتی یک بند هارد راک محبوب به نام MAID-BAND در فیلم حضور دارد! تمام این‌ عوامل و توجه خوب نویسنده به ساختن فضا با کمک گیری از فرهنگ عامه ژاپن، ما را درگیر اتمسفر جذابش کند. اما تنها کار خوبش، همین است! انگار آلیم تنها می‌خواسته یک فیلم‌نامه اکشن را هرچه سریع‌تر بنویسد و برود. شخصیت پردازی، شیمی بین شخصیت‌ها و پیام داستان، در وضع واقعا بدی قرار دارند.

شخصیت کیت، یک قاتل حرفه‌ای که توسط وریک تعلیم دیده شده است. همانطور که انتظار می‌رود، باید فلش بک زده شود یا در دیالوگ‌هایی، نقطه تلاقی این دو نفر نشان داده شود که ای کاش نشان داده نمی‌شد! فلش بک‌ها -به جز یکی‌- تمامی‌شان بد هستند. هیچ کمکی به معرفی کیت نمی‌کنند. هدف این بوده شخصیتی خلق شود که دارد با شیطان وجودش کشتی می‌گیرد و سعی دارد بر او غلبه کند. همان چیزهایی گفته می‌شود که انتظار می‌رود، دختر کوچکی که به دست وریک پدرمادرش کشته می‌شوند و سپس او، دختر را تعلیم داده تا تبدیل به قاتلی خطرناک شود و در جهت منافع وریک قرار بگیرد.

مری الیزابت وینستد تمام سعیش را کرده تا بتواند یک قاتل که وجدانش بیدار می‌شود را به تصویر بکشد، اما گاهی اوقات خوب و گاهی اوقات بد است و در کل، بازی متوسطی ارائه می‌دهد که ماندگاری چندانی در ذهن مخاطب ندارد. جزئیاتی که درمورد کیت گفته می‌شود، مانند علاقه او به بوم بوم لیمویی، گشت و گذار در بارها و حس شوخ طبعی‌اش، باد هوا می‌شود. وقتی که شخصیت درست به‌وجود نیامده است، جزئیات هم تاثیرپذیری خود را از دست می‌دهند.

آنی برای کیت، حکم کسی را دارد که بتواند بر قسمت تاریک وجودش که مسببش، وریک است، غلبه کند. کسی که باعث شود کیت رشد کند، به کمال خود برسد و یک ضدابرقهرمان به یادماندنی شود. اما مشکلی که هست، شخصیت آنی اضافه‌ترین و نقطه ضعف فیلم است. از بازی بسیار بد میکو پاتریشیا بگیرید تا شخصیت پردازی و دیالوگ‌های فاجعه او! اگر اصلا او درفیلم حضور نداشت و به نوع دیگری، داستان روایت می‌شد، فیلم از چیزی که هست قوی‌تر بود.

بحثی که است، اگر قرار است از کلیشه استفاده شود، باید خوب استفاده شود تا دل مخاطب را نزند. کلیشه حضور یک کودک یا نوجوان که باعث می‌شود قاتل ما به آدم باوجدانی تبدیل شود، چیز جدیدی نیست. معروف‌ترین مثالش، leon: professional است. در فیلم لئون، رابطه لئون و ماتیلدا برای مخاطب جذاب، ملموس و دوست داشتنی است. اما در Kate، وقتی برای به وجود آمدن شیمی قابل باوری بین این دو وجود ندارد. تنها به چند دیالوگ و اکت بسنده شده است و تمام.

شخصیت وریک، حتی به یک آنتاگونیست معمولی نزدیک نمی‌شود. بد است و غیرقابل باور. به راحتی فراموش می‌شود به صورتی که یک ساعت بعد از دیدن فیلم، دوباره باید اسم شخصیت‌ها را نگاه کنیم تا ببینیم اسم او وریک است یا نه! دیالوگ‌های بد و بازی ضعیف وودی هارلسون، سبب شده شخصیت خودش درست شکل نگیرد و شیمی بین او و کیت، جذاب و درگیر کننده نباشد.

بهترین شخصیت‌پردازی و شیمی بین کاراکترهای کیجیما و رنجی است. دو خلافکار که برای قدرت، وارد جنگ می‌شوند. تنها در یک خط مشخص می‌شود این دو از جان هم چه می‌خواهند و از آنجایی که فرعی است، اینجا توجه سرسری فیلمنامه به بخش درام ضربه چندانی نمی‌زند و به لطف بازی‌های جذاب جون کوجیمورا و تادانابو آسارو، یک داستان فرعی جالب را شاهد باشیم.

تیم بازیگری فیلم، از افراد معروفی تشکیل شده است. همانطور که در پیش اشاره شد، بازی‌ها اغلبا معمولی یا ضعیف هستند. مری الیزابت وینستد که یکی از بازیگران قدرنادیده است، معمولا در فیلم‌های اکشن می‌درخشد اما نه در اینجا! وودی هارلسون که نیازی به معرفی ندارد، در هر گونه نقشی بازی خوبی داشته ولی اینبار یک بازی بد و فراموش شدنی را دارد. میکو پاتریشیا که اولین تجربه او در سینما محسوب می‌شود، راه دور و درازی برای تبدیل شدن به یک بازیگر خوب را دارد! بازی او، بدترین بازی فیلم است. میخیل هایسمن، داریوی Game of Thrones، به لطف چهره مرموز جذابش، به نقشش می‌خورد اما بازی ضعیفی دارد. جون کوجیمورا که سابقه بازی در Kill Bill و The Wailing را دارد، بهترین بازیگر فیلم است و خونسردی او، حس و حال یک رئیس یاکوزا را القا می‌کند. تادانابو آسارو که در سه‌گانه Thor بازی کرده است، دیگر بازیگر خوب فیلم است.

اکشن فیلم، جذاب است. گاهی اوقات ما را یاد جان ویک و گاهی اوقات یاد Kill Bill می‌اندازد. اولین سکانس تعقیب و گریز، جلوه‌های ویژه چندان خوبی ندارد و شاید دل مخاطب را بزند اما در بقیه قسمت‌ها، به لطف خشونت بالا و زد و خوردهای جذاب، این قسمت را می‌پوشانند. لایل وینسنت توانست با استفاده از تکنیک‌های فیلم‌برداری که تا حدی ما را یاد Upgrade می‌اندازد، هیجان فیلم را بالا برده و در نهایت، به لطف موسیقی متن و تیم تدوین خیلی خوب، سکانس‌های جذابی را در طول فیلم شاهد هستیم.

این خوبی که در Kate وجود دارد، سکانس‌های اکشن تقریبا منطقی را شاهد هستیم. وقتی که کیت باید تیر بخورد، تیر میخورد، وقتی که به خاطر سم ضعیف می‌شود، ناگهان قدرت نمی‌گیرد و حریفش را بزند و زمان بندی که در نجات یافتن کسی وجود دارد، رو اعصاب نیست. مشکل ریزی که وجود دارد، اگر یک سکانس به آماده شدن کیت به جنگ داشت، همانند آن چیزی که در جان ویک و جیمز باند دیده‌ایم، فیلم را جذاب‌تر می‌کند. تنها یک قسمت که خود کیت لوله خفه کن برای تفنگش درست می‌کند که جذاب است!

فیلم بامزگی‌های جالبی نیز دارد! هنگامی که در یک تعقیب و گریز، تیر تفنگ دنبال کننده کیت تمام شده و هنگامی که او به سمت دنبال کننده تفنگش را می‌گیرد، تنها پخ می‌کند و او نقش بر زمین می‌شود! این نکته مثبتی است که در فیلم دیده می‌شود. حتی در سکانس پایانی، تراژدی که کیت در حال مردن است، همان گربه‌ای که در تصادف او نمایش داده شد و دستانش را به نشانه خداحافظی برایش تکان داد حال با او برای همیشه خداحافظی می‌کند.

فیلم Kate، اکشن یک بار مصرف بدی است. سکانس‌های اکشن جذابی که به خاطر فیلم‌نامه و بازی متوسط، سریعا فراموش میشوند و ممکن است دیدن فیلم را کمی سخت کنند. مشکل فیلم این است که می‌خواهد پیام برساند، پیامی که بارها رسانده شده و کلیشه است و به خودی خود، فاقد ارزش می‌شود. این را هم بگویم فیلم نکته مهمی را ثابت می‌کند. اگر کارنامه عوامل فیلم را ببینید، انتظار دارید رقیب جدی Nobody در بین اکشن‌های پر زرق‌وبرق و بی‌کله را ببینید، اما نتیجه ناامید کننده است. خوشبختانه آنقدر فیلم را می‌شود راحت فراموش کرد که ناامیدی بعد از دیدن فیلم هم از بین برود. حال Kate ثابت می‌کند برای یک اکشن به یادماندنی، چیزی بیشتر از لوکیشن‌های جذاب، اکشن پر از خون و موسیقی پر انرژی لازم است. برای خلق یک قاتل به یادماندنی، به چیزی بیشتر از بوم بوم لیمویی نیاز است!