پشت صحنه: قسمت اول God of War چگونه ساخته شد؟

کریتوس را همه ما می‌شناسیم. شخصیت اصلی و بی‌اعصاب مجموعه‌ی گاد آو وار و یکی از محبوب‌ترین شخصیت‌های ویدیوگیمی که سال‌هاست با او خاطره داریم. جدیدترین بازی از بازی‌های خدای جنگ یعنی گاد آو وار رگناروک هم اگر مورد انتظارترین بازی ۲۰۲۲ نباشد، قطعا یکی از مورد انتظارترین‌هاست.

به همین مناسبت، با خودمان گفتیم که چه بهتر از این که داستان ساخت یکی از بازی‌هایی را تعریف کنیم که امروز یکی از پایه‌های اصلی پلی‌استیشن است. اولین قسمت خدای جنگ سال ۲۰۰۵ منتشر شد و از همان نگاه اول هم یک بازی متفاوت و دوست‌داشتنی بود. با ویجیاتو و داستان قسمت God of War همراه باشید.

دیگر همه می‌دانیم که بازی‌سازی اصلا کار راحتی نیست. حالا اگر بخواهیم بازی‌ها را بر اساس فیلم یا کتابی که قبلا تولید شده پیش ببریم، کار حتی سخت‌تر و پیچیده‌تر می‌شود. حالا اگر فکر می‌کنید که ساخت این بازی‌ها کاری ندارد، به این فکر کنید که گاد آو وار ۲۰۰۵ یک بازی اساطیری یونانی بود. بازی‌ای که امروز شاید خیلی از آن نشنوید، اما آغاز مسیری بود که گاد آو وار را به یکی از بزرگترین اسم‌های پلی‌استیشن تبدیل کرد.

بگذارید قبل از هر چیزی، به سال ۲۰۰۲ برگردیم. وقتی که پروژه گاد آو وار شروع شد، به اسم دیگری یعنی Dark Odyssey شناخته می‌شد. جالب اینجاست که بدانید سونی، هیچ علاقه‌ای به ساخت بازی‌ای به اسم گاد آو وار نداشت و حتی نمی‌خواست سراغ کریتوس و داستانش برود.

دیوید جفی که امروز یکی از بی‌اعصاب‌ترین بازی‌سازهایی‌ست که در یوتیوب نیز فعالیت می‌کند، آن زمان بازی‌ای را ساخته بود که همه یادمونه و با PS2 بازی کردیم. بازی‌ای که اکثرا به اسم «ماشین جنگی»می‌شناختیم اما در واقع یکی از موفق‌ترین بازی‌های زمان خودش یعنی Twisted Metal Black بود. وقتی جفی موفق شد تا آن بازی رو به موفقیت تجاری برساند، سونی هم به او اجازه داد تا ایده اولیه خودش از گاد آو وار را به یک بازی کامل تبدیل کند.

بازی‌های ویدیویی کار خود را از کانسپت آرت شروع می‌کنند. پروژه گاد آو وار هم به همین شکل بود و یک سری مغز متفکر دور هم جمع شده بودند تا ایده ساخت بازی را کاملتر کنند. به جز دیوید جفی، اسم‌های بزرگ دیگری مثل تیم ماس و استیگ آسموسن که بعدا God of War را هم کارگردانی کرد، در تیم تولید بودند. شاید برایتان سوال باشد که کوری بارلاگ که امروز مرد شماره ۱ سانتا مانیکاست، آن زمان کجا بود. بارلاگ در ماه‌های اول هنوز در پروژه حضور نداشت و در موج دوم نیرو گرفتن برای بازی، به عنوان انیماتور ارشد وارد پروژه شد.

اما از این‌ها بگذریم؛ اصلا چه باعث شد که جفی بخواهد ریسک ساخت یک بازی بر اساس افسانه‌های یونانی را به جان بخرد؟ جفی همیشه از چند چیز به عنوان منابع الهامش برای قسمت اول گاد آو وار صحبت می‌کند. موسیقی فردی مرکوری و کویین، فیلم‌های اکشن ادونچر و البته بازی بزرگ دیگه‌ای به اسم Onimusha. کپکام یا همان شرکتی که برای بازی‌‎های رزیدنت اویل و دویل می کرای آن را می‌شناسیم، یک بازی بزرگ در همون سال‌ها به اسم اونیموشا ساخته بود. بازی‌ای با حال و هوای تاریخ باستانی ژاپن که تاریخ را با خیلی از اتفاقات ماورالطبیعه بر زده بود. اما جفی نه می‌خواست بازی ژاپنی بسازد و نه به المان‌های ماوراالطبیعه کاری داشت.

گیم‌پلی اونیموشا آن‌قدر فان و سرگرم‌کننده بود که جفی می‌خواست گاد آو وار چیزی شبیه به آن، تو دنیای یونان باشد. اما ایده‌های عجیب و غریبی هم این وسط وارد پروژه شد. مثلا چیزی که نمی‌دانید اینه که اگه کسی جلوی ایده پردازی‌های تیم را نمی‌گرفت، گاد آو وار ممکن بود یک بازی اکشن اول شخص مثل کال آو دیوتی شود. حتی رگه‌هایی از این ایده اولیه را هم در گاد آو وار 3 و حین مبارزه با پوسایدن و زئوس می‌بینیم.

اما بازی‌ای که باعث شد تیم سازنده بخواهد زاویه دوربین را تغییر دهد، Devil May Cry بود. از حق نگذریم، دویل می کرای هنوز هم یکی از بهترین دوربین‌ها را در بازی‌ها دارد و یکی از خوش‌ساخت‌ترین بازی‌های هک اند اسلش محسوب می‌شود. با این که عمق مبارزات گاد آو وار هیچ‌وقت به حد و اندازه‌ی دویل می کرای نرسید، اما سازنده‌ها هم قصد ساخت یک بازی کاملا هک اند اسلش را نداشتند. گاد آو وار مخصوصا در نسخه‌های اول، پر از پازل‌های مخلف بود که در محیط چیده شده بودند. جفی می‌گوید که برای طراحی این پازل‌ها، آن‌ها از بازی Ico الهام گرفته بودند که یکی از بهترین عناوین پلی‌استیشن محسوب می‌شود.

اما برسیم به داستان و خود کریتوس. چه باعث شد که مرد کچلی که آن موقع دیدیم، خیلی زود به یکی از محبوب‌ترین شخصیت‌های همه تبدیل شود؟ جالب است که بدانید کریتوس در کانسپت آرت‌های بازی، اصلا شبیه به الان نبود. از آن جایی که تیم سازنده برای ساخت کریتوس باید کاملا از قدرت تخیل خودش استفاده می‌کرد، ده‌ها مدل مختلف از کریتوس طراحی شد. کریتوس با شمشیر، کریتوس قد کوتاه، کریتوس انیمیشنی و البته مدل‌های دیگر. اما چیزی که در نهایت باعث شد تا کریتوس همان چیزی شود که همه می‌شناسیم، شمشیرهای معروفش یا همان Blades of Chaos بود.

بعد از آن، تیم سازنده شروع به طراحی بخش‌های دیگر بدن کریتوس کرد. رنگ پوست این شخصیت با باقی شخصیت‌ها فرق داشت و مخصوصا وقتی زره تنش نبود، می‌توانستیم ببینیم که چرا به این رنگ در آمده است. بازی این موضوع را با داستان اصلی توجیه می‌کند که بدن کریتوس را خاکسترهای زن و بچه‌ش این شکلی کرده‌اند، اما در واقع دیوید جفی می‌خواست تا کریتوس حالتی سیاه و سفید و متفاوت نسبت به شخصیت‌های دیگر داشته باشد.

مورد بعدی که کریتوس را خاص می‌کرد، تتوهای او بود. شاید باورتان نشود اما تتوهای قرمزی که امروز روی بدن کریتوس می‌بینیم، اول قرار بود آبی باشند، چرا که آن رنگ قرمز بیشتر ما را یاد تاریخ روم باستان می‌انداخت. با این حال تیم سازنده به خاطر این که خشونت کریتوس با تتوهای آبی آن‌قدر در نیامده بود، تتوها را به رنگ قرمز در آوردند.

اما چیزی که باعث شد تا God of War به آن بازی دوست‌داشتنی و خوش‌ساخت زمان خودش تبدیل شود، حس خشونت و بی‌نظیر مبارزاتش بود. جفی در سال ۲۰۰۵ گفته بود که شرقی‌ها بهترین بازی‌های اکشن سوم شخص را می‌سازند و ما باید از آن‌ها یاد بگیریم که چطور بازی‌هایمان را بهتر بسازیم.

خاطره‌ای که کوری بارلاگ از این ماجرا دارد، دقیقا به حوزه فعالیت خودش یعنی طراحی انیمیشن برمی‌گردد. بارلاگ می‌گوید که وقتی آن‌ها روی پروژه گاد آو وار مشغول بودند، شنیده‌اند که یم بازی‌ساز معروف شرقی در مصاحبه‌اش گفته که غربی‌ها بلد نیستند بازی اکشن خوب بسازند. بارلاگ تعریف می‌کند که وقتی خودش و اریک ویلیامز که الان به عنوان کارگردان گاد آو وار رگناروک او را می‌شناسیم، فقط گفتن که challenge accepted.

بازی‌هایی مثل اونیموشا و دویل می کرای با این که همچنان در تاریخ ویدیوگیم ماندگارند، اما هیچ کدام به اندازه گاد آو وار به موفقیت مالی و رسانه‌ای نرسیدند. قسمت اول گاد آو وار با الهام از خیلی آثار دیگر و داشتن یک تیم تولید مستعد، خیلی زود به یکی از محبوب‌ترین مجموعه بازی‌های پلی‌استیشن تبدیل شد.