فیلم The King’s Man در کنار تمام مشکلات ریز و درشتی که دارد، در نهایت سرگرمی تقریبا قابل قبولی را ارائه می‌دهد. با ویجیاتو همراه باشید.
چرا فیلم‌های پاپ کورنی را تماشا می‌کنیم؟ این سوالی بود که طی هفته قبل و پیش از تماشای فیلم The King’s Man از خود پرسیدم. نتیجه هم چیزی نبود جز برگشت به عقب و شروع به بازبینی این فرنچایز اما این بار با نگاهی متفاوت. حقیقتا پاپ‌کورن‌ها را دوست داریم چون بهمان اجازه می‌دهند لحظه‌ای فعالیت مغزمان را متوقف کنیم، خوراکی‌هایمان را در دست بگیریم و بدون دغدغه فیلمی را تماشا کنیم که قرار نیست پیام اخلاقی پیچیده و پرمعنا و مفهومی را تحویلمان دهد. یک وقت‌گذرانی کوتاه، پر از اکشن و جلوه‌های ویژه کورکننده که حسابی پرزرق‌وبرق، شلوغ و بدون حساب و کتاب ساخته و پرداخته شده است. زمانی که به همچین نقطه نظری می‌رسیم شاید بتوانیم این دسته از آثار را راحت‌تر زیر ذره‌بین نقد و بررسی قرار دهیم. زیرا به این نتیجه می‌رسیم که جدی گرفتن آثاری که فیلمساز به هیچ عنوان آن را با چنین قصدی نساخته نه تنها ما را از دید اصلی و شکل گرفته در ابتدا دور می‌کند که انتظاراتی را در ما به وجود می‌آورد که هیچ‌گاه هدف اصلی فیلمساز نبوده است.
فیلم The King’s Man با بازیگران قابلی همچون رالف فینس (در نقش اورلاندو آکسفورد)، هریس دیکنسون (در نقش کانراد آکسفورد) و ریس ایفانس (در نقش کشیش راسپوتین) به جای ادامه دادن قصه دو قسمت قبل، به اوایل قرن بیستم و جنگ جهانی اول می‌رود تا این بار داستان شکل‌گیری این محفل را بازگو کند. همین مساله هم باعث می‌شود تا این اثر دنباله‌روی کورکورانه‌ای از نسخه‌های پیشین نباشد و در عوض یک هویت جدا اما همچنان غیرمستقل را به تصویر بکشد. در واقع فرنچایز «کینگزمن» با اکشن‌های دیوانه‌وار و تقریبا غیر معمولش شناخته می‌شود. برای مثال مگر می‌شود سکانس قتل عام کلیسا در قسمت اول را فراموش کرد؟ منظر دید به نسبت متفاوتی که وان در ساخت اکشن جاسوسی‌های این مجموعه در نظر گرفته باعث می‌شود تا دو قسمت قبل تا حدی متفاوت و سرگرم‌کننده ظاهر شوند اما وان یک چیز را خوب درک کرده است. فرمول و روایت تکراری بیش از هر چیز دیگری مخاطب را خسته و سقوط یک مجموعه را بیش از پیش تضمین می‌کند.
تمام این‌ها باعث می‌شود تا فیلمساز این بار بیشتر تمرکزش را بر روایت جنگی معطوف سازد و سکانس‌های جاسوسی را تا حد ممکن ساده، پیش پا افتاده و کم‌اهمیت پشت هم بچیند. اما این باعث نمی‌شود تا این فیلم را خلاقانه، تاثیرگذار یا با هر برچسب باارزش دیگری قیمت‌گذاری کنیم. سکانس‌های جنگی فیلم به قدری به‌دردنخور، وطن‌پرستانه و کپی‌شده از دیگر آثار هستند که هنگام تماشای آن‌ها به هیچ عنوان حس نمی‌کنید یک اثر جداگانه در این ژانر را می‌بینید بلکه دائما در حال یادآوری آثار شاخص ژانر جنگی هستید. از طرف دیگر فیلمساز هیچ تلاشی برای ارائه روایت یک قصه جنگی کمتر شنیده‌شده یا حداقل واقع‌گرایانه نمی‌کند؛ مساله‌ای که بیش از پیش باعث می‌شود فرمول‌زدگی این اثر توی ذوق بزند و عملا جز سکانسی غافلگیرکننده در اواسط نیمه دوم، بخش میانی اثر سرگرم‌کنندکی قابل قبولی را ارائه نکند.
بر خلاف بخش جنگی فیلم که یدک‌کش ایرادات آن بود، آنتاگونیست و نوچه‌هایش نقطه قوت این اثر هستند و باعث می‌شوند واکنش مخاطب از «اه این چه فیلم گندی بود» به «آممم بدک نبود» تغییر یابد. البته این را هم بگویم که فیلم The King’s Man هیچ‌گاه از پس نمایش و آشکار کردن ویلن شرور مثلا هیجان‌انگیزی که خودش انتظار دارد برنمی‌آید اما به طور کلی در پرداخت و به تصویر کشیدن آن تیک قبولی را می‌زند و حداقل‌های بیننده را بر آورده می‌سازد.
به طور کلی صحبت زیاد از یک اثر (بدون اسپویل) آن هم پاپ کورنی باعث می‌شود تا همان هیجان کم و اشتیاقی که مخاطب برای تماشای آن دارد را از بین ببرد و لذت مخاطب را خدشه‌دار کند. خلاصه اگر با دوستان‌تان یک آخر هفته خالی گیر آورده‌اید یا به هر نحوی می‌خواهید یک فیلم نسبتا سرگرم‌کننده را تماشا کنید، کلی خوراکی خوشمزه آماده کنید، به خود و افراد جمع پیشنهاد دهید انتظارات‌شان را کنترل کرده و آن‌ها را در سطحی معمولی نگه دارند، مشغله‌هایتان را پس بزنید و فیلم The King’s Man را پخش کنید. امیدوارم لذت ببرید.
مرسی بابت نقد و عذرمیخوام بابت اسپم.
ولی انگار ایمیل ویجیاتو مشکل داره و قسمت تماس با ما پیامی برای شما نمیاد