اگر طرفدار پروپاقرص دنیای بازی‌های رومیزی باشید و روزانه و یا هفتگی چندین ساعت از زندگیتان را به آن‌ها اختصاص می‌دهید، احتمال اینکه کسی از این پدیده متنفر باشد هم برایتان غیرقابل هضم خواهد بود. دنیای گسترده، وجود انتخاب‌های بی‌شمار و سبک‌های متنوع و سطوح مختلف؛ این‌ها المان‌هایی هستند که در هیچ مدیوم دیگر سرگرمی تعاملی پیدا نخواهند شد.
با این حال باز هم هستند کسانی که تا حد تنفر از این سرگرمی منزجر باشند. به شخصه برای من که بخش اعظمی از کار و سرگرمی‌هایم معطوف به این حوزه است، جالب بود که این مسئله را ریشه‌یابی کنم. پس از گشت و گذار در سطح نت و صحبت با چند نفر از کسانی که یادم بود از بردگیم فراری هستند، به یک جمع‌بندی کلی رسیدم. به نظر می‌رسد این نکته بزرگ‌ترین وجه مشترک این افراد است، ممکن هست همین مسئله برای شما هم صدق کند؟ و نکته این است:
بسیاری از کسانی که بازی‌های رومیزی را دوست ندارند، بسیار به آن‌ها اهمیت می‌دهند!
ترجمه این جمله: آن‌هایی که از این بازی‌ها بدشان می‌آید اصولا بسیار به این مسئله اهمیت می‌دهند که چه کسی برنده و چه کسی بازنده است و هویتشان با این مسئله تحت‌تاثیر قرار می‌گیرد. وقتی می‌بازند، حس می‌کنند که مورد هجمه گروهی قرار گرفته‌اند و شخصیتشان زیر سوال رفته است. زمانی که پیروز می‌شوند، همین حس را نسبت به رقبا دارند و این هم مسئله مشکل‌سازی است.
نیک بنتلی (Nick Bentley)، سازنده، طراح و محقق حوزه بردگیم، این پدیده را سندروم بیش-سرمایه‌گذاری می‌نامد و براساس گفته‌های او اکثر افرادی که از این بازی‌ها فراری بودند، از همین سندروم پیروی می‌کردند که نکته جالب و تعجب برانگیزی است.
به نظر می‌آید که دو گروه اصلی از این افراد وجود دارد:
- دسته اول: این افراد به‌طور کلی از رقابت گریزانند، چه در زندگی و چه در بازی‌ها، چرا که در آن‌ها حس شایسته‌سالاری فردی بی‌هدفی شکل می‌گیرد که حال آن‌ها را بد می‌کند. بسیاری از خانم‌ها در این دسته قرار می‌گیرند.
- دسته دوم: این دسته مخالف گروه قبل هستند و اکثریت طیفشان را آقایان شکل می‌دهند. آن‌ها مخالف رقابت نیستند، ولی نمی‌خواهند هیولای مبارز خفته درونشان را قلقلک دهند و بیدار کنند؛ آن‌هم برای فعالیتی و موضوعی که به نظر غیرحقیقی و غیرضروری است.
چرا باید سندروم بیش-سرمایه‌گذاری را درمان کنیم؟
به شخصه باور دارم برای هر کسی که در آن بیرون است، یک بازی وجود دارد. البته که برای هرکس صدها بازی وجود دارد ولی بیایید با همین رویکرد، کم‌کم پیش برویم. چرا که بعد از پروژه آلوده‌سازی آن‌ها به این سرگرمی، خودشان باقی راه را طی خواهند کرد. دلیل اصلی لزوم درمان این سندروم، پتانسیل و ذات بردگیم است. بازی‌های رومیزی یکی از کامل‌ترین و بهترین سرگرمی ها از نظر ذهنی، روابط اجتماعی و حتی روحی هستند. واقعا حیف است که چنین بستر بخشنده، آموزنده و فوق‌العاده‌ای را به دلیل چند سوبرداشت کنار بگذاریم.
چگونه باید سندروم بیش-سرمایه‌گذاری را درمان کنیم؟
اول از همه باید مطمئن شوید که مورد ما واقعا دارای سندروم بیش-سرمایه‌گذاری است. هرچند گفتیم که این دلیل اصلی است ولی دلایل قابل‌توجه دیگری هم وجود دارند که ممکن است شما از بردگیم ها بدتان بیاید:
- شما هیچ‌وقت بردگیم بازی نکرده باشید، پس نظری راجع‌به آن‌ها ندارید یا فکر می‌کنید آن‌ها مخصوص کودکان هستند و نمی‌توانید شور و تب و تاب مخاطبان آن را درک کنید.
- زمان نشستن پای میز و بازی کردن را ندارید. یا حداقل این زمان را وقت تلف کردن می‌دانید.
- از گستردگی آن‌ها و حجم حق انتخاب، زده شده‌اید و دیگر حوصله ندارید برای یک ساعت بازی کردن، نیم ساعت تصمیم‌گیری کنید و آخرش هم به نتیجه مطلوبی نرسید.
به بازی کردن یک عنوان رومیزی فکر کنید. آیا باعث می‌شود که حس خجالت به شما دست دهد؟ اگر آره، شما هم از سندروم بیش-سرمایه‌گذاری رنج می‌برید. در ادامه به راه حل های این پدیده خواهیم پرداخت.
۱. هدفتان را یادگیری قرار دهید، نه پیروزی: هر دست از بازی‌را یک آزمایش در نظر بگیرید، یا امتحان کردن یک قضیه فرضی، چون دقیقا همین اتفاق در حال رخ دادن است. بازی‌ها کاتالیزگر و شتاب‌دهنده‌های یادگیری هستند. پی‌بردن به این اصل، می‌تواند زندگی شما را تغییر دهد. جواب‌ها در گوشه و کنار کارت‌ها، تاس ها و مقوا ها پنهان شده اند و باید آزمون و خطا آن‌ها را پیدا کنید. این نکته هم در زندگی صدق می‌کند و هم در بازی‌ها.
۲. معماهای زیبا به هم هدیه دهید: اگر بازی‌ها در رابطه با یادگیری هستند، شما نه تنها در حال امتحان کردن فرضیه‌های مختلف هستید، بلکه هم‌واره در حال ساخت یک معما برای حریفتان هستید. اگر بهش خوب فکر کنید، شما در حال هدیه دادن این معما هستید پس آن‌را به زیباترین شکل تحویل دهید. اگر همه بازیکنان با همین نگرش بازی کنند، هر دست بازی‌ها تبدیل به یک مبادله معمایی زیبا خواهد شد.
۳. با دیگر افرادی که سندروم بیش-سرمایه‌گذاری دارند بازی نکنید: شما هم‌دیگر را تحریک خواهید کرد تا جایی که بازی به میدان جنگ واقعی تبدیل شود. با کسانی بازی کنید که برای لذت بازی می‌کنند، نه برای درو کردن امتیازات و نابود کردن حریفان.
۴. به سراغ پارتی‌گیمز بروید: بازی‌های این سبک عموما برای خندیدن، سرگرم شدن و معاشره کردن طراحی شده اند و نتیجه در آن‌ها چندان اهمیتی ندارد؛ یعنی تلاش طراحان براین‌است که این اتفاق نیافتد.
۵. بازی‌های سبک همکاری بازی کنید: بازی‌هایی مثل Pandemic. بازی‌ها در این سبک اصولا برنده فردی ندارند و یا همه می‌بازند و یا همه با هم بازی را شکست می‌دهند. زمانی که شکست گروهی باشد، تضعیف روحیه کم‌تری رخ خواهد داد.
۶. بازی‌های چند نفره-تکی بازی کنید: بازی‌هایی مانند عنوان Fits. در این نوع بازی‌ها، بازیکنان نمی‌توانند در روند بازی یک‌دیگر خللی ایجاد کنند و همین باعث کاهش تنش می‌شود. در این نوع از بازی‌ها دیگر لحظاتی که شما را سرخورده کنند پیدا نخواهد شد.
۷. آن‌قدر بازی کنید تا دیگر اهمیتی به سندرومتان ندهید: یک درمان بسیار موثر که می‌توان روی آن حساب باز کرد، بازی کردن است. هر چه بیشتر بازی‌های رومیزی بازی کنید، کمتر به خروجی بازی‌ها اهمیت خواهید داد. خواهید فهمید نتیجه بازی مهم نیست، و به محض شروع بازی بعدی همه چیز فراموش خواهد شد.
برای ما بسیار مهم است که بدانیم دلایل بازدارنده شما از این سرگرمی چیست؟ آیا همین سندروم بیش-سرمایه‌گذاری تا به حال جلوی شما را گرفته است؟ و یا دلایل دیگر و مهمتری برای نرفتن به سمتش دارید؟ لطفا در بخش نظرات، دیدگاه خود را با ما و دیگر مخاطبین به اشتراک بگذارید تا شاید بتوانیم افراد بیشتری را به این سرگرمی دعوت کنیم.
برد گیم فقط مار وپله،بقیه رو بریز دور…
من بُردگیم رو آنچنان دوست ندارم و مهمترین دلیلش واسه من اینه که بُردگیم بازیِ دسته‌جمعیه، یعنی من واسه یه دست بازی باید برم حداقل دو سه نفر دیگه رو پیدا کنم که با من بشینن سر میز.
اگه نفر پیدا نکنم، یا اونا دلشون نخواد بازی کنن، تکلیف چیه؟ بله، بُردگیمی رو که گرون هم خریدمش باید بذارم جلوم و نگاش کنم و سماق بمکم
واقعا مطلب کارساز و خوبی بود
فقط یک سوال پیش میاد
برای کسایی که حوصله بردگیم های نسبتا سنگین و نسبتا طولانی رو ندارن و سنشون هم قطعا کم نیست و اینکه میدونیم توانایی بازی کردنش رو دارن، چه راهکار هایی میشه پیشنهاد داد؟!