نقد فیلم No Exit – معمای هیچکاکی با پژواک آگاتا کریستی

اگر در دل یک طوفان برفی با چند غریبه در پناهگاه بین راهی گرفتار شوید و سپس متوجه شوید که یکی از آن‌ها آدم‌ربا است و کودکی را ربوده، چه می‌کنید؟ این پیش‌فرض فیلمی به نام «No Exit» است. این اثر سینمایی یک تریلر کلاستروفوبیک کوچک است که ایده اولیه آن بر اساس رمانی به همین نام از تیلور آدامز در سال 2017 برداشت شده؛ در ادامه با نقد فیلم No Exit همراه ویجیاتو باشید.

هاوانا رز لیو در نقش داربی، یک معتاد به مواد مخدر در حال بهبودی است که وقتی متوجه می‌شود زندگی مادرش در خطر است، تصمیم می‌گیرد همه چیز را رها کند تا چند دقیقه آخر زندگی مادرش را با او بگذراند. بنابراین داربی از مرکز توانبخشی خود فرار می‌کند؛ در این بین چیزی که او انتظارش را ندارد این است که کولاکی مسیر حرکت را دچار مشکل کرده، در نتیجه داربی در یک کولاک شدید گرفتار می‌شود و این حادثه او را مجبور می‌کند به یک ایستگاه استراحت کوهستانی پناه ببرد، و شب را در آن‌ مکان به صبح برساند.

اما اوضاع زمانی پیچیده می‌شود که داربی دختری ربوده شده و بیمار را در یکی از ون‌های پارک شده در پناهگاه کشف می‌کند. وانت متعلق به چه کسی است؟ کدام یک از افراد پناهگاه قادر به ربودن یک دختر است؟ و داربی چگونه می‌تواند این راز را حل کند؟ این موارد برخی از دسیسه‌هایی است که قهرمان فیلم در طول یک شب برفی با آنها روبرو خواهد شد.

فیلم‌های هیجان‌انگیز فرمولی را به خاطر دارید؟ به یاد دارید چه زمانی استودیوهای بزرگ هالیوود آنها را ‌می‌ساختند؟ آثاری چون «Identity» ساخته جیمز منگولد، «The Cell» اثر تارسم سینگ، یا حتی فیلم «Vacancy» از نمرود آنتال که از نظر جنایی دست کم گرفته شده است. واقعاً مهم نیست که فیلم‌هایی از این دست خوب هستند یا نه، چرا که آن‌ها در دهه 90 و ابتدای قرن 21 به نان شب کمپانی‌های هالیوودی بدل شده بودند. اما در سایه سرد آثار ابرقهرمانی در عصر جدید سینما، وجود فیلم هیجان‌انگیز درجه « R » که هم توسط استودیوهای بزرگ و هم توسط فیلمسازان بزرگ حمایت شود، به شکل کامل کمیاب یا از اساس نایاب شده است.

حال در میان این فضا، فیلم هیجان‌انگیر No Exit از سنت فیلم‌های کلاستروفوبیک و پرتنش مانند «Panic Room» اثر دیوید فینچر به عنوان یک تریلر خوب یا حتی فیلم‌های کلاسیک هیچکاک مانند «Rear Window» پیروی می‌کند. اما یک مشکل در این اثر وجود دارد و آن مشکل این است که فیلم یک پیش فرض فوق‌العاده تنش آفرین دارد، اما بقیه فیلم قادر به دنبال کردن آن ایده اولیه نیست. در واقع این اثر تنها در یک ایده خلاصه شده است که آن نیز در یک سوم ابتدایی فیلم به پایان می‌رسد. بنابراین در نود دقیقه طول مدت فیلم، زمان بسیار کمی برای توسعه این روایت به سوی یک نتیجه‌گیری خوب وجود دارد.

اگرچه این اصلاً یک داستان معمایی قتل نیست، اما No Exit من را تا حدی به یاد داستان‌های آگاتا کریستی انداخت. چرا که فیلم در یک سوم ابتدایی خود روشی مشابه برای کاوش در شخصیت‌هایش دارد و با پیش‌فرض‌ها و انتظارات مخاطب بازی می‌کند به‌گونه‌ای که تنش و پارانویا را در نیمه اول فیلم حفظ کند. با این اوصاف، فیلم No Exit یک تریلر کوچک و فراموش‌شدنی است که تقریباً آنقدر که فکر می‌کند راز جذابی ارائه نمی‌کند. البته پتانسیل زیادی در این اقتباس وجود داشته که به دلیل فیلمنامه نه چندان درست که هرگز زمان کافی برای اعتماد یا بی‌اعتمادی به شخصیت‌هایش ایجاد نمی‌کند، از بین رفته است.

فرصت از دست رفته در اینجا باعث می‌شود ما در همان شروع ماجرا حدس بزنیم که شخصیت شرور واقعاً کیست. از آنجایی که ما پاسخ را در نیمه اول فیلم پیدا می‌کنیم، بقیه ماجرا فقط به یک موش و گربه بازی خشن در طوفان بدل می‌شود که به علت بودجه ناچیزش در نمایش یک اکشن خوب نیز دچار مشکل است. اگر این اثر یک قسمت از یک سریال تلویزیونی بود، آن هم با مدت زمان حدودا 40 تا 45 دقیقه، ممکن بود به خوبی کار کند، اما افزایش یک ایده اولیه به 95 دقیقه بسیار طولانی است. بنابراین به سادگی می‌توان گفت که مواد کافی برای جالب نگه داشتن ساختار داستان وجود ندارد و عملاً هیچ تعلیقی نیز در فیلم دیده نمی‌شود.

تیم بازیگران فیلم نیز حرفی برای گفتن ندارند و نسبتاً فراموش شدنی هستند. البته این تقصیر آنها نیست، زیرا هیچ کس عملکرد بدی ارائه نمی‌دهد، آنها فقط چیز زیادی برای کار ندارند. تنها چیزی که در مورد این فیلم حتی از راه دور به یاد ماندنی است، یک صحنه گرافیکی شامل یک تفنگ میخکوبی است. کل این سکانس (وقتی به آن رسیدید متوجه خواهید شد)، فیلم را تا حدی بالا می‌برد، اما خارج از این لحظه کوتاه، واقعاً هیجان یا پویایی زیادی در این فیلم وجود ندارد.

یکی از بدترین نکات فیلم این است که به شدت کسل‌کننده است. در بیشتر یک ساعت اول، فیلم چیزی بیش از این نیست که یک دسته از مردم در حالی که در یک اتاق با هم به دام افتاده‌اند صحبت‌های مسخره‌ای می‌کنند، آن هم با اتفاقی شوم در پس زمینه. همچنین این واقعیت وجود دارد که فیلمساز تصمیماتی می‌گیرد که به طرز عجیبی بد سلیقه هستند. این فیلم از اعتیاد به‌عنوان ابزاری برای قرار دادن قهرمان داستان در این موقعیت استفاده می‌کند، و سپس اغلب آن را نادیده می‌گیرد، تا پرده سومی که بسیار مضحک است. تقریباً انگار فیلم اصلاً به شخصیت‌هایش اهمیت نمی‌دهد.

اگر توسعه شخصیت در فیلم تا این حد پوچ نبود، قطعا کمک شایانی به کلیت داستان اثر می‌کرد. به طور کلی همه شخصیت‌های فیلم بسیار فرمولی هستند و پیشرفت کمی فراتر از داستان‌های کم عمق خود دارند. با این اوصاف از آنجایی که این داستانی نیست که خود را به واقعیت نزدیک کند یا حرف جدی برای گفتن داشته باشد، پس باید به شاه ماهی قرمز و هدایت نادرست بازیگران تکیه کند. فیلمی که با تماشای «خروج ممنوع» به ذهن خطور می‌کند، تلاش کوئنتین تارانتینو در سال ۲۰۱۵، «هشت نفرت انگیز» است. داستان خشنی که پس از جنگ داخلی اتفاق می‌افتد و شامل گروهی از افراد می‌شود که برخی با یکدیگر آشنا هستند و برخی نه؛ و برخی با مقاصد قتل‌آمیز در یک کابین در طول کولاک به هم چسبیده‌اند.

اما تفاوت فیلم تارانتینو با این اثر از زمین تا آسمان است؛ مهم‌ترین تفاوت در کارگردانی و فیلمنامه و به دنبال آن در شخصیت پردازی این دو فیلم است. هرچه کارگردانی تارانتینو در آن فیلم با فکر و ایده پیش می‌رود، در این اثر کارگردانی پاشنه آشیل است. کارگردانی دیمین پاور واقعا ناقص است، زیرا کل فیلم حس تاریکی و سرمایی دارد که از اساس در نیامده است. البته تا حدی، منطقی است که همه چیز باید سرد باشد زیرا فیلم در طول یک کولاک اتفاق می‌افتد، اما دلیلی وجود ندارد که همه چیز اینقدر خاموش و تاریک باشد. و برخلاف دیگر فیلم‌های هیجان‌انگیز تک لوکیشن، اینجا هیچ تعلیق واقعی وجود ندارد.

در ابتدا، No Exit یک داستان خوب، کمی پرتعلیق و گاهی اوقات کلاستروفوبیک است. با این حال، در پرده سوم، فیلم ساختار خود را به باد می‌دهد و بی پروا به سمت ناکجا آباد حرکت می‌کند. بنابراین «خروج ممنوع» یک فیلم کوچک است که بد ساخته شده؛ شاید به نظر می‌رسد فیلم یک تریلر استاندارد خوب برای زمانی است که نیاز به سرگرمی دارید، اما اینطور نیست، پس این کار را نکنید، و این فیلم را تماشا نکنید.