تیم ویجیاتو: بهترین فیلم‌های ویدیوگیمی ‌که دیدیم

فیلم آنچارتد تازگی‌ها روی پرده سینماها رفته و خیلی اقتباس‌های سینمایی دیگه مثل قسمت دوم فیلم سونیک و سوپر ماریو و سریال لست آو آس رو توی سال جاری داریم. به همین بهونه، سراغ بچه‌های تحریریه رفتیم و ازشون خواستیم تا بهترین فیلم‌های ویدیوگیمی که دیدن رو بهمون بگن.

دو سه سال اخیر چند تا فیلم خوب اومده که از دیدنشون لذت ببرم ولی تقریبا میشه گفت هیچ فیلمی اونقدر پتانسیل نداشته که توی ذهنم خودش رو به عنوان هویتی جداگونه مطرح کنه به جز سایلنت هیل. همه فیلم‌های رزیدنت ایول آشغال محض بودن، فیلم توم ریدر چیزی که باید می‌بود نشد (گرچه علاقه زیادی به آلیشیا ویکندر دارم) و هیچ فیلمی نتونست اندازه سایلنت هیل تا اون اندازه من رو وحشت‌زده و غرق در فیلم کنه. اخیرا سونیک و کارآگاه پیکاچو هم فیلم‌های جذابی بودن ولی هر کاری می‌کنم برمی‌گردم به سایلنت هیل. شاید دلیلش این باشه که وقتی سن کمی داشتم فیلم رو دیدم و روم تاثیر سهمگین‌تری گذاشته (که البته به هیچکس توصیه نمی‌کنم) ولی اون فضاسازی همیشه من رو به خودش جذب کرده. اصلا حالا که اینطوری شد بذار برم فیلم رو بگیرم امشب تماشاش کنم.

تا همین چند سال پیش آثار اقتباسی از روی بازی‌ها معمولا بدترین کار دنیا بود. فجایع زیادی در طول سالیان دراز از یک سری بازی ساخته شد که وقتی به آنها فکر میکنم مو بر تنم سیخ می‌شود. مثلا فیلم Alone in the Dark یا فاجعه‌ای مثل فیلم Bloodrayne و فیلم‌های تیکن و Dead Or Alive و… یکی از یکی بدتر بودند. این فیلم‌ها رسما نه فن سرویس بودند و نه مخاطب سینما را به خود جذب می‌کردند و همگی آثاری بودند که مثلا برای فروختن ساخته می‌شدند ولی گند می‌زدند. حتی وقتی چشم امید به آثاری چون اساسینز کرید و پرنس او پرشیا هم داشتم در نهایت پوکیدم و ناراحت شدم. این فرمول اقتباسی حالا وضعیت بهتری پیدا کرده و البته که هنوز هم آثار گندی مثل مانستر هانتر ساخته می‌شود ولی خب تعداد این افتضاح‌ها خیلی کمتر از قبل شده است!

اما می‌خواهم به اثری اشاره کنم که در اواخر دهه ۹۰ عرضه شد، فیلم خوبی هم نبود و نیست ولی به دل خیلی از هواداران چسبید. شاید بیراه نباشد بگوییم که اولین فیلم مورتال کمبت در آن سالها برای نخستین بار معنای یک اثر فن سرویسی را تعریف کرد. فیلم طبق‌ هیچ معیار سینمایی یک اثر ارزشمند به حساب نمی‌آید اما توانسته به بازی‌ها وفادار باشد و یک موسیقی متن خیلی خیلی خیلی خفن بسازد که هنوز هم رینگتون گوشی‌ من باشد و وقتی آن را می‌شنوم ناخودآگاه عشق میکنم! آن فیلم دوست داشتنی دنباله‌ای هم داشت که اصلا به پای اثر نخست نرسید. این اثر امروزه تبدیل به یک فیلم کالت شده و هواداران خاصی دارد که من هم یکی از آنها هستم، اگر آن را ندیدید حتما بشینید پاش!

پ.ن: به ما گفتند درباره فیلم بنویسیم و من هم ذهنم سمت لایواکشن رفت،وگرنه اگر بحث انیمیشن‌های اقتباسی از بازیهای ویدیویی وسط باشد با کلی اثر خوب طرف هستیم که گل سر سبد آنها برای من «فاینال فانتزی: نجات کودکان» و انیمیشن دراگون کوئست است.

شاید عجیب باشه اما یکی از بهترین اقتباس‌های سینمایی که من دیدم و بعد از چند سال هنوز هم نظرم در موردش تغییر نکرده، فیلم Need for Speed سال ۲۰۱۴ بود. با این که این فیلم امتیازات خیلی بالایی نگرفت و عملکرد نسبتا ضعیفی رو بین اهالی رسانه داشت، اما به چند دلیل فیلم خوبی بود. اولا که فیلم برگرفته از نید فور اسپید نبود و با این که فقط اسم این مجموعه رو داشت، داستانش به هیچ کدوم از نسخه‌های این فرنچایز وصل نمی‌شد. گاهی خیلی خوبه که فیلم‌های اقتباسی داستان خودشون رو تعریف کنن و فقط فضاسازی رو از اون اسم الهام بگیرن. فیلم نید فور اسپید هم به خوبی این کارو انجام داده بود. از طرف دیگه، بازیگرهای این فیلم واقعا کار قابل احترامی رو انجام داده بودن و فیلم از خیلی جهات واقعا قوی ظاهر شده بود. از آرون پاول و دامینیک کوپر به ترتیب تو نقش شخصیت اصلی و شخصیت منفی فیلم گرفته تا نقش غیرمنتظره رامی ملک و البته مایکل کیتون!

مطلب پیشنهادی:کوییز ۳۵ ویجیاتو؛ بازی‌های خاطره‌انگیز در ایران را به یاد دارید؟بازگشت به خاطرات