بررسی بازی Klonoa Phantasy Reverie Series

نسل کنونی بازی‌های ویدیویی، نسلی است که می‌توان به آن «دوره ریمسترها و ریبوت‌ها» لقب داد. با گذشت چند دهه از عمر بازی و بازی‌سازی، حالا مانند سینما که سال‌هاست روی به ساخت بازسازی آثار سینمایی آورده، در دنیای بازی‌های ویدیویی نیز همین امر تکرار شده و بازی‌های شاهکار تاریخ دوباره بازسازی و عرضه می‌شوند تا گیمرهای نسل جدید از تجربه آن‌ها بی‌نصیب نمانند. درست مانند صنعت سینما، بازی‌های ریمستر شده دو مخاطب اصلی دارند: یکی طرفداران قدیمی و به وجد آوردن دوباره آنها و دیگری هم مخاطب‌های مهم‌تری مثل نسل جدید گیمرها.

بازی‌های Klonoa در دورانی عرضه شدند که عناوین پلتفرمر از محبوبیت خاصی برخوردار بودند، بازی‌هایی مثل کرش بندیکتوت و ریمن و و بانجو کازویی و… توسط ناشرین مختلف عرضه شده بودند و همگی به موفقیت‌های نسبی دست پیدا کرده بودند. نامکو هم در این زمینه با عنوان شاهکار «پک من» شناخته شده بود اما در بین بازی‌های سه بعدی پلتفرمر نتوانسته بود خودی نشان دهد و اکثر عناوین سه بعدی پک‌من هم با شکست مواجه شده بود. بازی کلونوآ در این زمان عرضه شد تا رقابت سنگینی در مارکت داشته باشد و توانست موفق آمیز هم ظاهر شود.

شما در بازی در نقش در نقش کلونوآ ظاهر می‌شوید که معلوم نیست دقیقا چه موجودی است اما ترکیبی از سگ و گربه و خرگوش می‌زند! کلونوآ در واقع یک مسافر رویا است و قلب پاکی دارد و می‌خواهد سرزمین رویاها را همیشه در رامش نگه دارد. او در این راه با دوستانی هم هم مسیر می‌شود و با دشمنان مختلف می‌جنگد. بازی اول در سرزمینی به نام فانتومیل روایت می‌شود که در واقع بر اساس رویاهای مردم جهان ساخته شده است. یک روز یک هواپیما به کوه این سرزمین برخورد می‌کند و کلونوآ و دوستش که «حلقه روح» نام دارد و در واقع یک روح بامزه و گوگولی است به محل حادثه می‌روند و می‌فهمند شخصی به اسم گادیوس می‌خواهد که فانتومیل را تبدیل به کابوس همیشگی بکند. بازی دوم هم در سرزمین رویایی دیگری به اسم لوناتا روایت می‌شود که چهار پادشاهی در خودر دارد و کلونوآ به آنجا فراخوانده شده تا بتواند با نیروی شر مبارزه کند. دو شخص به اسم لولو و پوپکا در قسمت دوم با کلونوآ همراه می‌شوند.

موضوعی که باید بدانید اینست که دو بازی Klonoa با اینکه عناوینی پلتفرمر به حساب می‌آیند و معمولا این عناوین از داستان قدرتمندی برخوردار نیستند و قصه در آنها یک بهانه است، اما این سری بازی‌ها داستانی قوی دارند که مخاطب را با خود همراه می‌سازد. داستان با اینکه به ظاهر بچه‌گانه به نظر می‌رسد اما در واقع برخی از شخصیت‌های اصلی قصه در داستان می‌میرند و قصه در قسمت دوم، واقعا عمیق می‌شود و درباره مفاهیمی چون غم و اندوه و لازمه وجود آن در زندگی و دنیا در کنار شادی، صحبت می‌کند. در واقع می‌خواهم بگویم بازی‌های Klonoa جزو معدود عناوین پلتفرمری هستند که از نظر روایت داستان، حرفی برای گفتن دارند و شخصیت اصلی آن مثل بازی‌هایی همچون ریمن و کرش و… لال نیست و همین که حرف می‌زند باعث شده تا شخصیت پردازی به مراتب قوی تری داشته باشد.

سازندگان سعی کردند که گیم پلی بازی پلتفرمرشان با هر آنچه که پیش‌تر ساخته شده بود متفاوت باشد و برای تحقق این موضوع از یک معجون ترکیبی استفاده کردند. بازی‌های Klonoa در واقع ترکیبی از گیم پلی دو بعدی و سه بعدی را ادغام کرده و توانسته این ترکیب عجیب و غریب را به بهترین نحو پیاده سازی کند. در واقع می‌توان بازی را یک عنوان ۲.۵ بعدی دانست که در زمان عرضه اولیه خود تقریبا ژانر انقلابی محسوب می‌شده (البته این سبک بازی در اوایل دهه هشتاد میلادی معرفی شد اما استفاده آن در ژانر پلتفرمر به درستی انجام نشده بود). در طول مراحل شما در نقش کلونوآ می‌توانید دشمنان را روی هوا بقاپید و در یک چیز حباب مانند آنها را با خود حمل کنید و سپس یا آن ها را به اینور و آنور پرتاب کنید و یا از آنها برای پرش بهتر و بیشتر استفاده کنید. هیچ حمله‌ای نظیر پریدن روی دشمنان یا مشت زدن به آنها و کارهایی نظیر شلیک گلوله و اشعه و… در بازی وجود ندارد و همه چیز با استفاده از همین قدرت حلقه جادویی کلونوآ و قاپیدن دشمنان روی هوا پیش می‌رود.

مطلب پیشنهادی:چرا Phantom Blade: Executioners بهترین بازی نقش آفرینی موبایل است؟جدیدترین دست‌پخت پلتفرم موبایل برای گیمرها

در طول بازی معماهایی نیز وجود دارد که با کمک همین ویژگی قاپیدن دشمنان می‌توان آنها را حل کرد و برخی مراحل از بازی نیاز به گشت و گذر بیش از حد معمول دارد چرا که ممکن است تازه در انتهای مسیر یک مرحله، بتوانید کاری کنید که دربی در اوایل مسیر مرحله باز بشود. این چرخش در محیط مراحل بازی نیز در زمان خود ویژگی تقریبا جدیدی برای یک عنوان سکوبازی یا همان پلتفرمر به حساب می‌آمد و کاری کرده که مراحل بازی تقریبا طولانی‌تر از مراحل بازی‌های همرده و هم‌ژانر خود باشند.

تقریبا هر دو مرحله یک بار، کلونوآ وارد یک نبرد جانانه با یک Boss می‌شود. باس فایت‌ها در بازی چندان چالشی نیستند و تقریبا بعد از یکی دو دقیقه سر و کله زدن با هر باس می‌توان به فرمول شکست آن پی برد. اساسا بازی چندان عنوانی چالشی نیست و مانند برخی بازی‌های هم‌سبک مثل ماریو که در عین سادگی، پدر از روزگار گیمرها در می‌آورد؛ کلونوآ چندان پدرکشتگی با گیمرها ندارد. البته اگر بازی را در حالت غیر از Easy شروع کنید که جان‌های کمتری در اختیار دارید، شاید بازی در مراحل پایانی کمی تا قسمتی چالش برانگیز ظاهر شود.

ویژگی بخش دو نفره که در نسخه جدید هر دو بازی در این کالکشن ظاهر شده در واقع بازیکن شماره دوم را در نقش حلقه جادویی فرو می‌برد. در این حالت بازیکن شماره دو می‌تواند نقش کمک بزرگی در طول بازی ایفا کند و عملا بازی را بسیار آسان‌تر کند. این موضوع شاید به برخی چالش‌های موجود در بازی ضربه بزند اما کاری کرده که گیم پلی بازی فان‌تر و درگیرکننده‌تر باشد. به طور کلی شخصا به هر بازی که بتواند قابلیت دو نفره یا چند نفره بازی کردن به طور آفلاین را فراهم کند، احترام خاصی قائل هستم چرا که این عناوین سعی کردند گیمرها را در دنیایی که همه روی هم کلیک می‌کنند و اسیر فضای آنلاین و دوری از هم شدند، در کنار یکدیگر بنشاند.

گرافیک هر دو بازی تقریبا از رده خارج شده به حساب می‌آید و با اینکه سازندگان بازی اول را از روی عنوان عرضه شده برای کنسول Wii بازسازی کرده‌اند، باز هم گرافیک بسیار قدیمی آن توی ذوق می‌زند. خوشبختانه بازی دوم که بازسازی اثر عرضه شده روی کنسول پلی استیشن ۲ است بسیار بهتر است و شبیه به بازی‌های مستقل امروزی از آب در آمده است. در هر حال ما در واقع با یک کالکشن روبرو هستیم که بهینه‌سازی‌های اندکی روی آن صورت گرفته و قرار نبوده با یک ریمیک کامل مواجه باشیم، هرچند بازی دوم یعنی عنوان Klonoa 2: Lunatea’s Veil به شدت لیاقت یک ریمیک را دارد! می‌توان امیدوار بود که نسخه سومی در راه باشد و دنیای رویایی و جادویی سری بازی‌های کلونوآ را با گرافیک امروزی و بهتر به دست مخاطبین خود برساند.

کلونوآ بازی پلتفرمری است که امضای شخصی خودش را دارد و خوشبختانه کپی برداری کامل یا ناقصی از عناوین معروف این ژانر نیست. سبک و سیاق بازی از زاویه دوربین آن گرفته که دائما در حال تغییر است تا گیم‌پلی آن، کاملا متعلق به خود این بازی بوده و انصافا طراحی جالبی هم دارد. هرچند هر دو بازی بسیار کوتاه هستند و سازندگان شاید می‌توانستند برای این مساله فکری کنند (نهایت فکرشان این بوده که هر دو بازی را در یک پکیج ارائه دهیم که لااقل روی هم رفته با یک گیم‌پلی ۵-۶ ساعته روبرو باشیم!)

بازی‌های کلونوآ متعلق به دوران طلایی ژانر پلتفرمر است و انصافا هر دو بازی نیز نقش گوهری درخشان را در آن دوران بازی می‌کردند. تجربه این دو بازی پس از گذشت بیش از بیست سال روی کنسول‌های نسل جدید قطعا تجربه انقلابی که در آن زمان عرضه پدید آمده را دوباره خلق نمی‌کند اما می‌تواند ما را با دو عنوان بی‌نظیر این ژانر آشنا کند. در واقع خیالتان را راحت کنم که خوشبختانه هر دو بازی کهنه نشدند و همچنان جذابیت‌های خودشان را دارند و در قحطی بازار بازی‌های پلتفرمر، لااقل تا زمان عرضه بازی سونیک جدید، می‌توان روی آن حساب ویژه‌ای باز کرد.

مطلب پیشنهادی:بررسی بازی مورتال کمبت ۱ | نقد بازی Mortal Kombat 1 + امتیازپنجه‌های خونین در کالبدی تازه