بهترین فیلم‌های شبیه به بازی های ویدئویی – معرفی، علت شباهت و…

در واقع، حسی که موقع بازی کردن یک ویدئوگیم داریم، از زمین تا آسمان با حس و حال دیدن فیلم فرق دارد. بازی‌ها را باید طی چندین نشستن و وقت گذاشتن انجام بدهید و معمولاً، ساعت‌ها وقت می‌برد که آن را کامل کنید. در حالی که دیدن یک فیلم، تنها به چند ساعت نیاز دارد. بازی‌ها معمولاً اکشنی بدون توقف دارند، ولی فیلم‌ها، حتی ژانر اکشن، معمولاً بین دو صحنه‌ی اکشن، استراحتی دارند. و صد البته، برجسته‌ترین تفاوت بین فیلم و ویدئوگیم، این است که شما در رابطه با ویدئوگیم تعامل دارید اما هنگام فیلم دیدن، تنها تماشاچی هستید و لازم نیست کاری انجام بدهید. اما این دو صنعت، گاهی باهم برخورد دارند. بعضی از ویدئوگیم‌ها، بعداً در حالت فیلم به اقتباس در آمدند و البته، ویدئوگیم‌هایی که از فیلم‌ها اقتباس کرده‌اند.

همچنین فیلم‌هایی هستند که سعی دارند یک نسخه ویدئوگیم از خودشان عرضه کنند (که این روزها کمتر صورت می‌گیرد). به خاطر این موضوع، شما می‌توانید فیلم‌هایی را پیدا کنید که حس و حال ویدئوگیم می‌دهند. عناصری همچون ریتم، تُن، استایل، لحظات اکشن و یا تلفیقی از تمامی این موارد، سبب شده گاهاً دیدن یک فیلم، حس بازی کردن یک ویدئوگیم را بدهد. تعدادی فیلم وجود دارند که بدون آنکه از ویدئوگیم اقتباس شده باشند، شبیه آن‌ها هستند. منظور این نیست که این فیلم‌ها، حتما باید تبدیل به ویدئوگیم شوند، بلکه هرکدام،‌ بازتاب یکی از عناصر این صنعت هستند. با ویجیاتو و معرفی فیلم‌هایی که حس و حال ویدئوگیم دارند،‌ همراه باشید.

Scott Pilgrim vs. the World ۲۰۱۰

Scott Pilgrim vs. the World فیلمی محصول سال ۲۰۱۰، که از سری کمیک‌هایی با این نام اقتباس شد و در همان سال، یک اقتباس به صورت بازی ویدئویی از روی آن صورت گرفت. واضح است که فیلم، عشق و علاقه واضحی به منطق و زیبایی‌های بازی‌های ویدئویی نشان می‌دهد و به همین دلیل، بسیار از بازی ویدئویی و کمیک، الهام گرفته است.

همچنین مورد دیگری وجود دارد که سبب شده فیلم، ساختار بازی مانند بیشتری به خود بگیرد. داستان از این قرار است که اسکات پیلگریم باید هفت دوست پسر سابق دختری را که عاشقش شده را شکست بدهد. هر کدامشان، مثل یک باس فایت می‌مانند که در بازی‌های ویدئویی پیدا می‌شوند. همچنین تنش و هیجانی که در هر مبارزه وجود دارد، بیشتر از قبل فضای فیلم را به بازی ویدئویی تبدیل می‌کند. Scott Pilgrim vs. The World شاید بیشترین فیلمی که باشد که شبیه بازی‌های ویدئویی است که از روی یک بازی ویدئویی، اقتباس نشده است.

۲۰۱۹ 1917

مشخص است که چرا فیلم 1917 نباید به صورت یک بازی ویدئویی در بیاید. به احتمال زیاد، به یک بازی خوب تبدیل نشود (مگر اینکه بازیکن‌ها خواهان یک بازی بسیار سخت جنگی به صورت بقا به جای مبارزه باشند) و این قضیه بسیار سخت است که یک بازی را بدون عناصر اکشن، ارائه کنی. با این حال، تعدادی بازی خوب نیز وجود دارند که به جای مبارزه با دشمنان، بر روی نجات یافتن از روی آن‌ها تمرکز دارد که این فرمول، بیشتر برای ژانر وحشت جوابگو بوده است.

در نهایت، 1917 خودش را مانند یک بازی ریتم کند در سبک بقا، خودش را نشان می‌دهد. داستان فیلم درباره دو سرباز در جنگ جهانی اول است که باید یک ماموریت خطرناک را به پایان برسانند و از منطقه بی‌طرف نیز عبور کنند. فیلم به صورت تک پلان گرفته شده و سبب شده اتفاقات فیلم به واقعیت نزدیک باشند. چیزی که آن را به یک بازی ویدئویی شبیه می‌کند، این است که مانند تجربه‌ای از یک بازی سوم شخص است. وقتی که بازیکن، شروع به کنترل شخصیت اصلی می‌کند، به نظر می‌رسد همه چیز در یک زمان واقعی اتفاق می‌افتد (البته تا هنگامی که مرحله به پایان برسد یا صفحه لودینگ بالا بیاید)، و دوربین نیز شخصیت را به نحوه‌ای دنبال می‌کند که این قضیه، همانطوری است که ما دو شخصیت اصلی 1917 را در فیلم دنبال می‌کنیم.

Bullet Train ۲۰۲۲

داستان Bullet Train درباره چند آدم‌کش است که هرکدام، برای ماموریتی فرستاده شده‌اند و همگی، در یک قطار پرسرعت که از توکیو به سمت کایوتو حرکت می‌کند حضور دارند. همه چیز آرام آرام خراب می‌شود وقتی که این آدم‌کش‌ها، از وجود یک دیگر خبردار می‌شوند و می‌فهمند که هدف‌هایشان، یکدیگر را به هم مرتبط می‌کنند.

فضای شاد و شوخ و اکشن‌های متوالی، سبب شده Bullet Train را مثل یک بازی ویدئویی کند. این فیلم، یک تجربه پر سر و صدا و احمقانه است، و البته این حرف درست نیست که همه بازیکن‌ها پر سر و صدا و احمق هستند و از یک سرگرمی بدون مغز لذت می‌برند، که بعضی‌هایشان هستند، نوعی از هیجان و سرگرمی بدون منطق را ارائه می‌کند که همان هدف Bullet Train است.

Snowpiercer ۲۰۱۳

یکی از بهترین فیلم‌های زیرژانر انقلابی درباره یک انقلاب کاملاً تخیلی، Snowpiercer داستانش را در یک قطار مربوط به آینده روایت می‌کند. در دنیایی که به طور کامل نابود شده، آخرین انسان‌های باقی مانده در یک قطار، که مدام در حال حرکت است، زندگی می‌کنند. افراد پولدار، در واگن‌های جلوی قطار و افراد فقیر، در واگن‌های عقب قطار حضور دارند.

شورش می‌شود، مردم فقیر واگن‌های عقب قطار، دسته به دسته، به واگن‌های جلویی هجوم می‌برند. در هر قسمت قطار، این افراد با یک چالش رو به رو و یا توسط چیزی، غافلگیر می‌شوند. به عبارتی دیگر، در مسیرشان، در هر لحظه با چیزی دست و پنجه نرم می‌کنند که حس و حال مرحله رد کردن در بازی‌های ویدئویی را می‌دهد. این قضیه را به اکشن و ریتم بسیار تند فیلم اضافه کنید که Snowpiercer را به یک بازی ویدئویی، البته از نوع تاریکش، تبدیل می‌کند.

The Raid ۲۰۱۱

The Raid، بسیاری را با بودجه کم و مکان محبوسش، بهت زده کرد. داستان فیلم درباره گروهی از پلیس‌ها می‌باشد که در یک ساختمان پیچیده، که تحت سلطه یک مجرم بزرگ قرار دارد، زندانی می‌شوند. او به تمامی ساکنان آپارتمان وعده می‌دهد اگر بتوانند همه پلیس‌ها را شکست بدهند، به آن‌ها پاداشی خواهد داد.

برای مقدمه چینی نبرد خونینی که در ادامه رخ می‌دهد، The Raid به یک اکشن تمام عیار تبدیل می‌شود که مانند بازی‌های ویدئویی مرحله‌ای، هر لحظه باید مبارزه کند تا به مرحله جدید برود. در فیلم، به لطف قهرمان داستان، او باید هر بار با شخصی نبردی داشته باشد تا در نهایت بتواند از آن ساختمان جان سالم به در ببرد. تنها تفاوتی که وجود دارد، این است که تماشاچی‌ها قادر به این نیستند که حرکات رزمی فیلم را به اجرا در بیاورند و مجبورند آرام بنشینند و آن‌ها را ببینند.

Run Lola Run ۱۹۹۸

Run Lola Run فیلمی درباره رفتن رو به جلو و انجام دادن سریع کارها است. هرچند، از اسم فیلم موضوعی غافلگیرکننده نیست! ما شخصیت اصلی را در حال تلاش برای رسیدن به هدفی، در مدت زمانی کم، به مدت سه بار شاهد هستیم. هر بار، حس و حال مختلف خودش را به خاطر انتخاب‌های شخصیت اصلی دارد.

پس فرای ریتم سریع فیلم و ریتم سریع قهرمان داستان، قضیه انجام دادن چندین و چند بار یک حرکت، موضوعی آشنا است که فیلم را شبیه یک بازی ویدئویی می‌کند. لولا، در بار اول و دوم تلاش‌هایش، شکست می‌خورد و در نهایت، در سومین تلاش خود موفق می‌شود. هر بازیکنی با این حس که باید برای رد یک قسمت سخت از بازی ویدئویی، تلاش‌های مدوام بکند تا در نهایت پیروز شود، ارتباط برقرار می‌کند. اساساً، این همان حسی است که لولا در طول فیلم، آن را تجربه می‌کند.

Edge of Tomorrow ۲۰۱۴

شعار تبلیغاتی فیلم Edge of Tomorrow (البته چندجا به عنوان اسم دوم فیلم استفاده شده) "زندگی کن، بمیر، تکرار کن" بود. این همان چیزی است که شخصیت تام کروز در طول فیلم در حال گذراندن است و در یک لوپ Groundhog Day گونه گیر می‌کند که مجبور است یک روز از مبارزه با موجودات فضایی را چندین و چند بار زندگی کند.

این همان چیزی است که یک بازیکن، در طول بازی کردن یک بازی ویدئویی سخت، یا اینکه در حالت سخت تنظیم شده، می‌گذراند. شما بارها و بارها می‌بینید که شخصیت، چگونه می‌میرد و در طول بازی، یاد می‌گیرید از چه روش و راهی باید بروید تا این اتفاق در آینده تکرار نشود. دیدن Edge of Tomorrow، بدین معناست که تلاش‌های پشت سر هم تام کروز برای بقا را ببینیم، اما این بار در قالب یک فیلم.

Hardcore Henry ۲۰۱۵

خط داستانی بسیار ساده Hardcore Henry، بسیار شبیه به داستان‌های استاندارد روزهای اول صنعت بازی‌های ویدئویی است. در این فیلم، هنری ماموریتی دارد که معشوقه‌اش را از دست یک ابر شرور نجات بدهد، که بسیار شبیه به داستان بازی با محوریت دو برادر لوله کش ایتالیایی است...

اما فرای تمامی این حرف‌ها، Hardcore Henry از ابتدا تا انتها، به صورت اول شخص فیلمبرداری شده است. به زبانی دیگر، دوربین به پروتاگونیست فیلم چسبیده است. زاویه دید فیلم به شدت یادآور شوترهای اول شخص بازی‌های ویدئویی می‌باشد. به این موارد، قدرت‌های دیوانه‌وار، انفجارها و اکشن بدون توقف هم اضافه کنید تا تجربه دیدن Hardcore Henry، همانند این باشد که دارید بازی کردن یک نفر را تماشا می‌کند.