فیلم «شب بخیر مامان» به کارگردانی مت سوبل، بازسازی یک فیلم ترسناک از سینمای اتریش به کارگردانی ورونیکا فرانتس و سورین فیالا است که در سال 2014 در سینماها به نمایش درآمد. در مرکز داستان این اثر، دو دوقلو با یک معمای نگران‌کننده مربوط به مادرشان روبرو هستند که به تازگی تحت عمل جراحی صورت قرار گرفته است. این اثر فیلمی است که بازیگران آن به رهبری نائومی واتس، به طور یکنواخت عالی هستند، اما فیلمنامه و کارگردانی نسخه جدید از آنچه که نسخه اصلی را بسیار به یاد ماندنی کرده بود، فاصله زیادی دارد. در ادامه با نقد فیلم Goodnight Mommy همراه ویجیاتو باشید.
بازسازی‌های سینمایی چیز عجیبی است. فقط تعداد کمی از آنها وجود دارد که واقعا بهتر از نسخه اصلی خود هستند. اما این آثار هنوز یک مزیت بزرگ دارند؛ و آن مزیت چیزی نیست جز این که در حالت ایده آل، یک نسخه بازسازی شده دوباره علاقه به نسخه اصلی را برمی‌انگیزد. جدای از این، یک قانون نانوشته در هالیوود وجود دارد که می‌گوید هر زمان که یک فیلم ترسناک غیرانگلیسی سر و صدایی زیاد به پا کرد، باید خیلی زود منتظر تولید یک بازسازی آمریکایی از آن باشیم. «شب بخیر مامان» جدیدترین فیلمی از این دست است که از فیلم اتریشی به همین نام در سال 2014 الهام گرفته شده است.
آن فیلم اصلی تحت هدایت سورین فیالا و ورونیکا فرانتس، فراتر از یک بازی تعلیق‌آور تنش آفرین، کاوشی بی‌رحمانه در پویایی خانوادگی است. این بازسازی هالیوودی نیز دقیقاً همان خط داستانی را دنبال می‌کند، اما لحنی کاملاً دلپذیرتر و محتوایی آسان‌تر برای استفاده به مخاطب می‌دهد. واضح است که این بازسازی آمریکایی با اهداف مخاطب پسندتر ساخته شده است که لزوماً همیشه چیز خوبی نیست.
همانطور که در نسخه اصل اتریشی نیز قابل مشاهده است، فیلم از منظر یک جفت دوقلو به نام‌های الیاس (کامرون کروتی) و لوکاس (نیکولاس کروتی) روایت می‌شود. آنها توسط پدرشان (پیتر هرمان) رها شده و تحت مراقبت مادرشان (نائومی واتس) قرار گرفته‌اند. اما چیزی در مورد مادر متفاوت است. صورت او ظاهراً به دلیل یک عمل زیبایی کاملاً بانداژ شده و گذشته از تغییرات فیزیکی، به نظر می‌رسد شخصیت و رفتار او نیز کاملاً تغییر کرده است. همه نشانه‌ها گویای این نکته است که او با یک شیاد جایگزین شده است. و اینجاست که دو پسر آماده هستند تا هر کاری که لازم است برای کشف حقیقت هویت مادرشان انجام دهند.
اما پیش از هر چیز باید گفت: نسخه اورجینال این داستان یک فیلم تکان دهنده با پایانی به طور قابل توجه ناراحت‌کننده است که از وارد کردن هیچ ضربه احساسی به مخاطب خود فرار نمی‌کند. در مقابل این نسخه بازسازی هالیوودی یک فیلم در نهایت توخالی است که به طور کامل بر چندین نقطه داستانی پرپیچ و خم استوار است که برای پشتیبانی از یک فیلم به اندازه کافی قانع‌کننده نیستند. در نتیجه «شب بخیر مامان» آمریکایی بدون داستانی ارزشمند، به یک تجربه تلخ و بدون حرف برای گفتن ختم می‌شود.
در عوض، این «شب بخیر مامان» آمریکایی دقیقاً آن دسته از مخاطبانی را هدف قرار می‌دهد که ممکن است به دنبال چیزی مبهم‌تر و شبح‌آور باشند. این یعنی فیلم با استفاده از جلوه‌های بصری و البته فضاسازی سنگین‌تر به دنبال سرگرم کردن مخاطب امروزی است. در واقع بازسازی آمریکایی لحظات وحشتناک و عمیق نسخه اتریشی را با انبوهی از سکانس‌های کابوس‌وار پر از CGI و تصاویر بی‌هویت جایگزین کرده است. بنابراین، واضح است که چنین لحظاتی به این منظور در فیلم وجود دارد که مخاطب را به صحنه‌های ترسناک معمولی امیدوار نگه دارد.
البته خوشبختانه، لحن فیلم همچنان در جلب توجه تماشاگران موثر است. به طور خاص، نیمه اول آن عمدتاً شامل دو پسر است که مخفیانه به اطراف می‌روند و سعی می‌کنند به ته راز شکل گرفته پیرامون مادرشان برسند. این بخش‌ها به طرز لذت بخشی پرتنش هستند. از سوی دیگر شخص واتس به‌عنوان مامان صاحب عنوان، به طرز وحشتناکی جذاب است. بازی او با حال و هوای هر صحنه کاملاً مطابقت دارد و در صورت لزوم یک صحنه را ترسناک و صحنه دیگر را دلسوزانه بازی می‌کند. همچنین هر دو پسر جوان در مرکز فیلم چهره‌های جذابی را خلق می‌کنند. به طور خاص، کامرون کروتی لحظات برجسته‌ای را تجربه می‌کند که در آن می‌تواند دامنه احساسی چشمگیر خود را برای هر سنی نشان دهد.
اما با همه این تفاسیر، «شب بخیر مامان» متأسفانه به عنوان بازسازی از یک فیلم ترسناک قابل توجه، به اندازه کافی مورد خوبی برای شکل‌گیری وجود خود ایجاد نمی‌کند. به نظر می‌رسد که تنها دلیل این اتفاق، ساختن نسخه قابل هضم‌تر یک فیلم هولناک با هدف مخاطب گسترده‌تر آمریکایی بوده است. ولی این پایه به اندازه کافی محکم نیست که بتوان یک فیلم را بر اساس آن ساخت. جدای از آن فیلم اصلی یک ترکیب فیلمسازی بسیار محکم است و به نظر می‌رسد که یک بازسازی نمی‌تواند چیزی به آن اضافه کند.
وقتی صحبت از ارائه داستان به میان می‌آید، فیلم چیزی اضافه نمی‌کند، بنابراین شما را متعجب می‌کند که چرا حقوق بازسازی یک فیلم را می‌گیرید و سپس هیچ کار جالبی با آن انجام نمی‌دهید. در نتیجه «شب بخیر مامان» آمریکایی داستان را گام به گام دنبال می‌کند، اما فاقد تنش و فضای فیلم اتریشی است. تنش و فضایی که فقط یک بار و در شرایط بسیار خاصِ یک فیلم اروپایی بودن قابل تکرار است.
در پایان باید گفت: بازسازی «شب بخیر مامان» به عنوان یادآوری این نکته است که هالیوود باید بفهمد که آنها دیگر مرکز صنعت سینمای جهان نیستند. این تلاش‌ها برای بازسازی فیلم‌هایی از کشورهای دیگر و انجام هیچ کاری برای تغییر یا بهبود آنها باید متوقف شود. چرا که بدون شک تغییر زبان گفتاری یک فیلم از اتریشی به انگلیسی برای خلق یک بازسازی کافی نیست.
خلاصه: هالیوود دوباره با یک بازسازی آمریکایی که هیچ کس از آن درخواست نکرده بود، مسیر خطایی را دنبال می‌کند.
نکات مثبت: اجراهای گیرا و لحن تنش‌آمیز ممکن است برای برخی از بینندگانی که به دنبال تجربه اوقاتی ترسناک در فیلم هستند کافی باشد.
نکات منفی: صحنه‌های خشن‌تر و لحظات عمیق‌تر فیلم اصلی اتریشی به میزان قابل‌توجهی در این نسخه کاهش یافته است و فیلمی دلپذیرتر را پشت سر می‌گذارد که در نهایت شبیه یک بازسازی بی‌معنی است.