۱۰ بازی فاجعه‌ای که بهترین استودیوهای بازی‌سازی ساخته‌اند

وقتی نام اپیک گیمز، بلیزارد و ناتی داگ را می‌شنویم، احتمالا همه ما بازی‌های بزرگی مثل فورتنایت، ورلد آو وارکرفت و آنچارتد را به یاد می‌آوریم. واقعیت اینجاست که خیلی از استودیوهای بزرگ بازی‌سازی از اول خوب نبوده‌اند یا در میانه راه به افول کشیده شده‌اند و حتی بعضی از آن‌ها حتی الان هم بازی‌های فاجعه می‌سازند. به قول آن ضرب‌المثل معروف خارجی، «همه در شروع نباید بزرگ باشند اما برای بزرگ شدن، باید حتما از یک جا شروع کنند.» حتی ترجمه یک ضرب‌المثل خارجی هم می‌تواند همین‌قدر بد باشد؛ پس اصلا چه انتظاری از بزرگترین استودیوهای بازی‌سازی دارید؟! در ادامه با ویجیاتو همراه باشید تا ۱۰ بازی فاجعه‌ای که بهترین استودیوهای بازی‌سازی ساخته‌اند را با هم مرور کنیم.

Fuse

اجازه بدهید این لیست را با یکی از بازی‌هایی شروع کنیم که به معنای واقعی کلمه فاجعه نیست، اما وقتی داستان آن را بشنوید، قطعا هدف از نوشتن چنین لیستی را متوجه می‌شوید. بازی Fuse سال ۲۰۱۳ منتشر شد و یک شوتر سوم شخص سای-فای با میانگین امتیازات حدودا ۶۰ در متاکریتیک است. اما چرا این بازی شکست خورد؟ اولا که بازی یک کلون خیلی ضعیف از Gears of War بود چرا که آن زمان همه دوست داشتند کلون گیرز آو وار بسازند و راستش هیچکس هم موفق نشد تا جایی که امروز خود «گیرز» هم با آن روزهای موفقش فرسنگ‌ها فاصله دارد.

اما دلیلی که یک بازی با میانگین امتیازات ۶۰ را در این لیست قرار دادیم، چیزی جز مقایسه آن با بازی‌های دیگر سازنده آن نیست. بازی Fuse را استودیوی اینسامنیاک گیمز ساخته بود؛ استودیویی که امروز در کنار نام‌های بزرگی مثل سانتا مانیکا و ناتی داگ، جزو بهترین استودیوهای خانواده پلی‌استیشن محسوب می‌شود و بازی‌های فوق‌العاده‌ای مثل Marvel’s Spider-Man و بازی Ratchet & Clank: Rift Apart را ساخته است. واقعیت این بود که بازی اول با نام Overstrike معرفی شد و استایل گرافیکی جذاب و المان‌های جذابی داشت. کسی فکر نمی‌کرد Fuse بخواهد به یک شکست تجاری برای اینسامنیاک و ناشرش یعنی EA تبدیل شود، اما در نهایت با ری‌برند شدن بازی، عملا Fuse هیچ هویت مستقلی از خودش نداشت و دقیقا نقش یک کلون ضعیف از گیرز را بازی می‌کرد.

Shrek

مجموعه فیلم‌های انیمیشنی «شرک» حتی اگر به خوبی کارهای دیزنی و پیکسار نباشند، اما فکر می‌کنم همه ما قبول داریم که قسمت اول آن جزو بهترین انیمیشن‌های ۲۰۰۰ به بعد است. بازی شرک جزو آن آثاری محسوب می‌شود که امروز مشابهش تولید نمی‌شود چون بازی‌های لایسنس‌شده مدت‌هاست جای خودشان را به آثار اوریجینال داده‌اند. اما حتی با استانداردهای آن زمان، شرک واقعا بازی خوبی نیست. از دوربین فاجعه و حرکت کند شخصیت‌هایش بگیریم تا صداگذاری فاجعه‌ای که برای بازی در نظر گرفته شده بود. این بازی با میانگین نمرات ۳۶ از ۱۰۰ جزو بازی‌های لایسنس‌شده خیلی بد قرار می‌گیرد.

سازنده بازی شرک Sandbox Studios بود که کمی بعد از آن به DICE تغییر نام داد و اولین قسمت از فرنچایز Battlefield را با همکاری الکترونیک آرتز ساخت. واقعیت اینجاست که DICE یکی از تاثیرگذارترین شوترهای مدرن تاریخ را ساخته و امروز وضعیت خیلی بدی را با Battlefield 2042 تجربه می‌کند. بازی‌ای که البته با تمام نمرات و واکنش‌های منفی، باز هم به پای بازی لایسنس‌شده شرک نمی‌رسد!

مطلب پیشنهادی:راهنمای خرید بهترین هدست گیمینگ تا ۱ میلیوناقتصادی ولی باکیفیت!

Paragon

شاید امروز اپیک گیمز را قدیم‌ترها به خاطر آنریل تورنمنت و گیرز آو وار و امروز با فورتنایت بشناسیم. شوترهای بزرگی که هر کدام از آن‌ها تاثیر بزرگی روی صنعت داشتند و باعث محبوبیت وحشتناک ژانرهایی مثل آرنا شوتر و بتل رویال در دوره خود شدند. اما حدودا ۶-۷ سال پیش، زمانی که فورتنایت هنوز منتشر نشده بود و کسی هم اصلا فکر نمی‌کرد که به یکی از بزرگترین بازی‌های تاریخ تبدیل شود، اپیک گیمز داشت ایده‌های جدیدی را امتحان کرد.

یکی از این ایده‌ها، ساخت یک بازی MMO بزرگ بود و از آن جایی که جاه‌طلبی همیشه آدم را به جاهای خوبی نمی‌رساند، Paragon یا نتیجه نهایی این ایده، یک شکست نه چندان پرافتخار برای سازنده‌های فورتنایت بود. پاراگون بازی بدی نبود اما مشکلش این بود که حداقل چند سال از زمان خودش جلوتر بود؛ البته که این را هم به معنای خوبی برداشت نکنید. انتشار بازی‌های نصفه و نیمه و انتظار داشتن از مخاطبان برای این که داخل بازی چندنفره شما بمانند، الان کمی بیشتر جا افتاده است اما پاراگون بازی‌ای بود که عملا هنوز کامل نشده بود و هر ماه با آپدیت‌های جدید، مکانیک‌ها و دنیای آن تحت تاثیر تغییرات زیادی قرار می‌گرفت. همین باعث شد تا پاراگون خیلی از بازیکن‌هایش را از دست داده و در نهایت دو سال بعد برای همیشه بسته شود.

Haze

قبل از این که ساخت کلون‌های کال آو دیوتی مد بشود، بازی‌های ویدیویی سعی می‌کردند کلون Halo بسازند. از تلاش نصفه و نیمه سونی و گوریلا گیمز برای ساخت Killzone و محو شدن آن از لاین‌آپ فعلی پلی‌استیشن، می‌توانید بفهمید که چرا کلون‌های هیلو در بهترین حالت تبدیل به کیلزون می‌شدند. اما در بدترین حالت چطور؟ بازی Haze یکی از همان مثال‌هاست.

استودیوی Free Radical Design که با مجموعه TimeSplitters شناخته می‌شد، سال ۲۰۰۹ با همکاری یوبی‌سافت بازی Haze را به صورت انحصاری برای کنسول PS3 منتشر کرد. سازنده‌ها فکر می‌کردند که این بازی همان بازی بزرگی می‌شود که آن‌ها را به موفقیت می‌رساند، اما بخت با آن‌ها یار نبود. هایپی که پشت بازی جمع شده بود، در نهایت بازی را زیر حجم بزرگی از ناامیدی هواداران دفن و Haze را به شکست بزرگی تبدیل کرد. شکستی که باعث شد استودیوی فری‌رادیکال نابود شده و از باقی‌مانده‌های آن شعبه بریتانیای Crytek بنا شود. استودیویی که بعدا نقش مهمی در ساخت سه‌گانه Crysis و به طور خاص انتشار نسخه‌های کنسولی آن داشت.

Umbrella Corps

کپکام در ساخت بازی‌های بد رزومه خوبی دارد. یکی از بزرگترین استودیوهای بازی‌سازی شرقی، علاوه بر این که تصمیمات عجیب و غریبی در پروسه ساخت بعضی از بازی‌هایش می‌گیرد، بعضا شاهکارهای بی‌بدیل و بعضا هم فاجعه‌های بشری تولید کرده است. بازی Umbrella Corps یکی از آن فاجعه‌هایی است که آثارش با هیچ پاک‌کننده‌ای از بین نرفت و حتی بازی‌های بد دیگر مجموعه رزیدنت اویل جلوی آن کم آوردند.

درست یک سال پس از عرضه Resident Evil Revelations 2 و یک سال قبل از عرضه Resident Evil 7، کپکام هوس کرد تا یک بازی چندنفره آنلاین از رزیدنت اویل منتشر کند و این سنت را تا همین امسال هم با بازی‌های بد دیگری ادامه داده است. مشکل اینجاست که Umbrella Corps حتی نام رزیدنت اویل را هم یدک نمی‌کشید و باز هم آن‌قدر با استانداردهای سال ۲۰۱۶ فاصله داشت که کسی باور نمی‌کرد کپکام برای این بازی از بازیکن‌ها پول هم می‌گیرد. از زاویه دوربین بد بازی گرفته تا المان‌های شوتری که حتی با استانداردهای نسل ششم و زمان PS2 هم قابل قبول نبودند، باعث شد تا Umbrella Corps نه تنها تلاش ناموفق کپکام برای ساخت رزیدنت اویل آنلاین، بلکه به بدترین آن‌ها تبدیل شود و بعدا شنل خود را به Resident Evil Re:Verse تقدیم کند.

Way of the Warrior

امروز همه ناتی داگ را با The Last of Us و بازی‌های موفقی مثل Uncharted می‌شناسند. کمی قبل‌تر از آن ناتی داگ با Jak and Daxter و کمی قبل‌تر هم با سری بازی‌های کرش بندیکوت شناخته شد. مسئله اینجاست که ناتی داگ قبل از این که حتی قرارداد ساخت کرش بندیکوت را با اکتیویژن امضا کند، یک بازی دیگر به اسم Way of the Warrior ساخته بود که یکی از آن کلون‌های ناموفق مورتال کامبت در دهه ۹۰ محسوب می‌شود.

شاید برایتان عجیب باشد ولی استودیویی مثل ناتی داگ که امروز بهترین خروجی‌های ویدیوگیم را در زمینه انیمیشن و آرت دارد، بازی‌ای را ساخته بود که امروز یکی از زجرآورترین امضاهای بصری را بین بازی‌های مبارزه‌ای تاریخ دارد. حتی از این‌ها هم که بگذریم، بازی اصلا بالانس نبود و البته که بازی‌های مبارزه‌ای زیادی در آن زمان سعی کردند تا فرمول مورتال کامبت را کپی کنند و به موفقیت برسند اما هیچ‌کدام از آن‌ها موفق نشد. Way of the Warrior با وجود فاجعه بودن، باعث شد ناتی داگ کارش را از یک جا شروع کند و بالاخره قرارداد ساخت سه بازی اول کرش بندیکوت را با اکتیویژن امضا کند.

Artifact

بازی دوتا 2 و موفقیت بدون حرف و حدیث آن را در نظر بگیرید. حالا اگر Valve قرار بود مثل کاری که بلیزارد با Heartstone انجام داد، یک بازی کارتی از آن می‌ساخت چه می‌شد؟ احتمالا باید با یک بازی قابل یا حداقل پرطرفدار روبرو می‌شدیم. بازی Artifact قرار بود چنین اثری باشد اما تنها دو ماه پس از عرضه، بیش از ۹۰ درصد بازیکن‌هایش را از دست داد و به یک بازی مرده تبدیل شد.

Valve حتی از قدیم هم تمام بازی‌ها و حتی سخت‌افزارهایش را با وسواس انتخاب می‌کرد. این را می‌توان از موفقیت بازی واقعیت مجازی Half-Life Alyx، بازی‌هایی مثل Portal و Left 4 Dead و البته موفقیت نسبی استیم دک در یک سال اخیر متوجه شد. اما Artifact با این که از نظر فنی بازی بدی نبود و Valve برای ساخت آن سراغ خالق Magic The Gathering که یکی از محبوب‌ترین بازی‌های کارتی تاریخ است، رفته بود. آرتیفکت به عنوان یک بازی ویدیویی اثر فاجعه‌ای نبود اما شیوه درآمدزایی بازی که از بازیکن‌ها انتظار داشت پس از یک بار خرید بازی هم دوباره برای خرید پک‌ها هزینه کنند، طوری بازی را نابود کرد که بعدا Valve به این نتیجه رسید که یک نسخه رایگان از آن منتشر کرد. البته در آن زمان بازی کاملا از بین رفته بود و لگد زدن به مرده هم او را زنده نمی‌کند.

The Quiet Man

اکثر بازی‌های این لیست یک ویژگی مشترک دارند و آن هم داشتن «ایده‌»ای است که حداقل روی کاغذ، جالب به نظر می‌رسد. بازی The Quiet Man حتی این ویژگی را هم ندارد. این بازی هم یکی از فاجعه‌هایی است که نسبتا جدیدتر از بازی‌های دیگر و در سال ۲۰۱۸ منتشر شده و کسی فکر نمی‌کرد به فاجعه تبدیل شود. دلیل آن هم این بود که سازنده این بازی یا استودیوی Human Head، همان استودیویی است که سال ۲۰۰۶ بازی Prey را ساخته بود و بعدا هم شوتر Brink را سال ۲۰۱۰ عرضه کرد.

بازی The Quiet Man همان‌طور که از نامش پیداست، درباره یک شخصیت ناشنوا به نام Dane است که درگیر یک درامای خانوادگی می‌شود و باید با دشمنان مختلفی در طول داستان مواجه شود و آن‌ها را شکست دهد. بازی یک سیستم مبارزات تن به تن دارد که نصفه و نیمه در آمده و با این که گرافیک زیبای آن گول‌زننده است، بازی اصلا گیم‌پلی درگیرکننده‌ای ندارد. مشکل اصلی اما این است که شخصیت ناشنوای بازی هیچ چیزی را نمی‌شنود. سازنده‌ها به دلیلی که هیچ توجیهی هم برای آن وجود ندارد، طوری بازی را طراحی کرده‌اند تا صداها واضح شنیده نشنوند. این باعث می‌شود تا شما شخصیتی را داشته باشید که با وجود این که با بقیه ارتباط برقرار می‌کند، شما هیچ چیزی را از آن نمی‌فهمید و البته طراحی صدای بازی، نتیجه‌ای فراتر از فاجعه را رقم بزند که بازی را حتی برای مخاطبانی که مشکل شنوایی دارند هم به اثری قابل ارتباط دادن تبدیل نمی‌کند، چه برسد به کسی که شنوایی کامل دارد. در نهایت The Quiet Man از آن ایده‌هایی است که نه تنها در عمل فاجعه هستند، روی کاغذ هم از اول جذاب به نظر نمی‌رسیدند!

Babylon’s Fall

ساخت بازی‌های بزرگی مثل Bayonetta و Vanquish یا حتی همکاری با کوجیما پروداکشنز برای ساخت Metal Gear Rising Revengeance کار بسیار سختی است. اما سخت‌تر از همه این‌ها، ساخت بازی‌ای به اسم Babylon’s Fall است که به راحتی جزو بدترین بازی‌های سال ۲۰۲۲ هم قرار می‌گیرد. استودیوی پلتینوم گیمز را مغزهای متفکر قدیمی کپکام شکل داده‌اند و اگر نام تمام بازی‌های بزرگی که از آن‌ها گفتیم برایتان آشنا نیست، شاید آن‌ها را با ساخت بازی Nier Automata و Nier Replicant بشناسید. پلتینوم گیمز سابقه ساخت بازی‌های کنسل‌شده مثل Scalebound، بازی‌های متوسط و حتی بازی‌های ضعیف مثل TMNT و Transformers را دارد، اما Babylon’s Fall یک استاندارد جدید برای بد بودن بین بازی‌های این نسل است.

در حالی که این متن نوشته می‌شود، ۱۰ ماه از انتشار Babylon’s Fall می‌گذرد و تا ۲ ماه دیگر یعنی دقیقا یک سال پس از عرضه بازی، سرورهای آن برای همیشه خاموش خواهد شد. البته که بازی همین حالا هم دیگر فروخته نمی‌شود و بازیکنان همزمان آن تنها یک ماه پس از عرضه، به ۱۰ بازیکن در عین واحد رسیده بود. در نهایت Babylon’s Fall آن قدر شکست بزرگی برای پلتینوم گیمز بود که آتسوشی اینابا، مدیرعامل استودیو، در یک بیانیه از تمام طرفداران پلتینوم گیمز عذرخواهی کرد.

Warcraft III: Reforged

وارکرفت 3 شاید نه بدترین بازی این لیست، اما قطعا مثالی از مرتکب شدن تمام اشتباهات یک سازنده بزرگ در قبال طرفداران و البته سازنده‌های بازی است. اگر یک درصد امکان دارد که ندانید، باید گفت که وارکرفت 3 یکی از مهم‌ترین بازی‌های تاریخ است؛ از کمپین داستانی و داستان غنی آن گرفته تا مادهایی که برای آن ساخته شد و باعث خلق دوتا و بعدا ورلد آو وارکرفت شد. خودتان تصور کنید وقتی که بلیزارد سال اعلام کرد که می‌خواهد این بازی را ریمستر و با نام Warcraft III: Reforged منتشر کند، هوادارها چقدر هیجان‌زده بودند.

بلیزارد ریمستر وارکرفت را اول سال ۲۰۲۰ منتشر کرد و میانگین امتیازات یکی از بهترین بازی‌های تاریخ پی‌سی در تاریخ به عدد باورنکردنی ۵۹ تنزل یافت. البته که این عدد فقط منعکس‌کننده نظر منتقدان بود و مخاطبان حتی بیش از پیش از دست بلیزارد شاکی بودند و در قسمت User Score متاکریتیک از خجالت بازی درآمدند. خیلی از قابلیت‌هایی که قول اضافه شدن آن‌ها به بازی را داده بودند، حالا اصلا یا در بازی نبودند، یا بلیزارد یک راه مخفی برای نابود کردن آن‌ها پیدا کرده بود. باورش سخت است که چطور یک ریمستر می‌تواند نسبت به اثر اصلی پیشرفتی نداشته باشد، اما این که بلیزارد موفق شده بود تا بازی ۱۸ سال پیش را از آن چیزی که بود خراب‌تر کند، طوری که حتی روی سخت‌افزارهای جدید هم درست اجرا نمی‌شد، اتفاقی بود که کسی حتی از شرکتی مثل بلیزارد هم انتظار نداشت؛ آن هم در اوج بدنامی‌اش!

همچنین اگر به دنبال بازی‌ های درآمدزا روی موبایل هستید، مقاله مرتبط با این موضوع را از طریق این لینک مطالعه کنید.

مطلب پیشنهادی:کوییز ۴۲ ویجیاتو؛ چقدر با انحصاری‌های پلی‌استیشن آشنا هستید؟آشنایی با انحصاری‌های سونی در طی 30 سال گذشته