فیلم روایتگر فیلمنامه نویس مجردی به نام رامین با بازی حسن معجونی است که در آستانه رسیدن به سن چهل سالگی، نه شادابی زندگی در او دیده میشود و نه در کار و حرفه خود به موفقیت و جایگاه مد نظرش رسیده است.
رامین فردی است که به نظر می رسد در چهل سال عمر خود با مشکلات، شکست‌ها و ناکامی‌های بسیاری دست و پنجه نرم کرده و این ناکامی‌های مکرر در شخصیت او تاثیر گذاشته است، حالا او فردی است که اعتماد به نفس خود را از دست داده و نه تنها در این سن و سال ازدواج نکرده است بلکه از ابراز احساس و علاقه قلبی خود به خانم ابطحی با بازی میترا حجار فردی که به او علاقه‌مند است فرار میکند. اما این تمام ماجرا نیست و تنها قسمتی از درون پر تلاطم او است، مشکل بزرگ و اساسی رامین که گاهی با بروز تیک‌های عصبی خود را نمایان میکند، عذاب و وجدانی است که شاید ریشه در درون او و یا بهتر بگویم ریشه در کودکی تاریک‌اش دارد و همین موضوع روی زندگی، کار و روابط خانوادگی او تاثیر گذاشته و او را آزار می‌دهد.
ماجرا از شبی شروع می شود که او همچون عادت همیشه و در تکرار مکرر زندگی در حال استراحت در خانه است، اما ناگهان صدایی آرامشش را بهم زده و توجه اش را جلب می کند او به سمت صدا می رود و در عین ناباوری و آن هم در آستانه ورود به سن چهل سالگی که گویی سن تکامل است، با پسر بچه تپلی مواجه می شود که از قضا هشت سالگی خود اوست. ماجرا و داستانی هیجان انگیز و بسیار جذاب که نگاه و توجه تماشاگر را برای ادامه آن چه که اتفاق خواهد افتاد با خود ترغیب می کند.
نقش کودکی رامین (یا همان توپلی) را سامیار محمدی بدوش می‌کشد، محمدی نیز بخوبی از پس ایفای نقش این شخصیت و کاراکتر چالشی بر می‌آید و ما با بازی بسیار زیبا و قابل تحسینی از او روبرو هستیم که حتی در مقایسه با بازی دیگر بازیگران فیلم توانسته است تقابل و مواجه خود با زمان حال و آینده را بخوبی به رخ بکشد.
ایده گذر از زمان به خودی خود یک ایده ناب، جذاب و شکوهمند است، دلیل آن هم سلیقه مخاطبی است که هنوز قصه و داستان، حول این پدیده، برای او واجد جذابتی خاص است. فیلم «تپلی و من» را نمی‌توان از آن دسته از فیلم‌هایی با این موضوع قرار داد که ادعا شود سالها در ذهن بماند و جز آثار ماندگار سینما شود اما از سویی دیگر جز آثار ضعیف نیز قرار نمی‌گیرد، در واقع فیلم با یک نتیجه گیری بسیار مهم و عمیق، انسان را به فکر و تامل وا می‌دارد و در آخر در درون قابهای خود به پایان می‌رسد.
در فیلم «تپلی و من» نیز متاسفانه وجوه فانتزی همچون نسخه اصلی، آنطور که باید به کار گرفته نشده است (برای درک بیشتر می توان با فیلم «سفر جادویی» ابوالحسن داودی مقایسه کرد) و از طرفی دیگر می‌شد با استفاده برجسته‌تر از موزیک و اهمیت به سلیقه کودکان، فیلمی به مراتب موفق تر را روانه سینماها کرد.
البته شاید فیلم «تپلی و من» گاهی بدلیل پیچیدگی‌های موضوعی فهم‌اش برای بزرگسالان هم سخت و دشوار باشد اما در مجموع فیلمی سر راست است که با زبانی شیرین و به دور از شعار زدگی، نتایج اخلاقی خود را بست می‌دهد و حال و هوایمان را خوب میکند.
سلام
فکر نمی‌کنید در زمانی که هنوز فیلم بر روی پرده و در حال اکران است نقد با اینگونه توضیحات کامل فیلمنامه و اقدامات شخصیت‌ها صحیح است!!؟؟؟