فیلم «استخر بی‌انتها» یا اینفینیتی پول یک سواری وحشیانه، سورئال و خشن درباره مرگ و میر و موقعیت اجتماعی است؛ همچنین می‌توان آخرین فیلم برندون کراننبرگ را آمیزه‌ای از هرزگی و مراقبه‌‌ای پیرامون ابتدایی‌ترین غرایز انسان تعریف کرد. اما سوال اینجاست که آیا چنین سینمایی برای مخاطب عام حکم یک اثر سرگرم‌کننده را دارد یا خیر؟! برای یافتن پاسخ با نقد فیلم Infinity Pool همراه ویجیاتو باشید.
طرح داستان: یک زوج ثروتمند در تعطیلات خود در «لی تولکا»، یک تفرجگاه جزیره‌ای مجلل، به سر می‌برند، اما بیرون دروازه‌های هتل چیزی خطرناک‌تر در حال وقوع است که زندگی آنها را دستخوش یک چالش می‌کند. این فیلم مانند بسیاری از فیلم‌ها شروع می‌شود، با نویسنده‌ای که در جستجوی الهام‌گیری است. الکساندار اسکاشگورد نقش جیمز فاستر را بازی می‌کند که سال‌ها پیش یک کتاب نوشت و از آن زمان تا به حال هیچ کتابی منتشر نکرده است، حتی اگر با ام ازدواج کرده باشد که به یک انتشارات متصل است. بنابراین یا چیزی واقعاً وحشتناک برای او اتفاق می‌افتد یا اینکه معنای واقعی کریسمس را یاد می‌گیرد.
پیروی از یک پدر و مادر معروف می‌تواند چالش برانگیز باشد. اما پیروی از پدر یا مادر مشهوری که یک ژانر سینمایی را متحول می‌کند و دوباره از نو بازنویسی جدیدی از آن ارائه می‌دهد، کاملاً چیز دیگری است. اکنون برندون کراننبرگ به عنوان فرزند «دیوید کراننبرگ» همین موقعیت را دارد. او در ژانری فیلم تولید می‌کند که پدرش در آن استاد است. آن ژانر چیست؟! «Tech noir» یا سایبر نوآر که به آن نوآر آینده‌نگر و نوآر علمی تخیلی نیز می‌گویند.
این گونه سینمایی یک ژانر ترکیبی از داستان‌های تخیلی و معجونی از فیلم نوآر و علمی‌تخیلی است که توسط فیلم‌های «بلید رانر» اثر ریدلی اسکات و فیلم «ترمیناتور» جیمز کامرون، شروع به خودنمایی کرد. به طور کلی این ژانر و آثار موجود در آن «تکنولوژی را به‌عنوان نیرویی مخرب و دیستوپیایی معرفی می‌کند که هر جنبه‌ای از واقعیت ما را تهدید می‌کند».
با این تفاسیر، خوشبختانه برای براندون کراننبرگ، به نظر می‌رسد که تمایل پدرش به تولید تصاویر بدیع در زمینه‌های وحشت فیزیکی و روانی ژنتیکی بوده است، زیرا براندون به سرعت پس از دو فیلم اول خود، «Antiviral» و «Possessor» نامی برای خود در این شاخه دست و پا کرده است. فیلم دوم او توانست سر و صدا ایجاد کند، و به‌ویژه، جامعه‌ی سینمایی را تحت تأثیر قرار داد، و زمانی که اولین بار فیلم در جشنواره فیلم ساندنس سه سال پیش نمایش داده شد، تماشاگران دوست‌دار این دست آثار نیز به همان اندازه از مناظر و داستان خاص پیش روی خود وحشت زده و متحیر شدند.
اکنون این فیلم‌ساز بار دیگر پای خود را به درون این ژانر گذاشته و اثری خاص در این گونه به شدت عجیب سینمایی تولید کرده است. اما مشکل این است که تولید این آثار بدون در نظر گرفتن مخاطب عام اشتباه است. شباهت‌های زیر متنی این فیلم با دیگر آثار شاخص این ژانر فراوان است. کراننبرگ، مانند پدرش دیوید، سبک منحصر به فردی دارد که سوالاتی می‌پرسد که خود فیلم‌ساز نمی‌تواند پاسخ دهد. و اگرچه روایت فیلم «استخر بی‌انتها» دارای پیچش‌ها و چرخش‌های عجیبی است، اما ممکن است در میان سه فیلم بلند این کارگردان قابل دسترس‌ترین باشد.
همین ابتدا بگویم این شکل آثار برای مخاطب عام نیست و زمانی که چنین شناسه‌ای بر یک اثر بنشیند، باید پذیرفت آن فیلم یک سینمای مورد پسند نیست؛ به خصوص برای شخص من که سینما را برای همه نوع مخاطبی می‌خواهم. فیلم Infinity Pool با چنین دیدگاهی ثابت می‌کند که عبارت «مورد عجیب کراننبرگ‌ها» در مورد خانواده کراننبرگ صدق می‌کند. درست مانند پدرش در گذشته، براندون کراننبرگ با وحشت بدن و تصاویری ناراحت‌کننده که آنها را به شدت پریشان می‌کند، مرزهای بین توهم و واقعیت را در جدیدترین اثر خود به حداکثر می‌رساند.
این فیلم شامل دیدگاهی افسرده‌کننده از طبیعت انسان است، و من مطمئناً نمی‌خواهم آن را مطلق بپذیرم. کراننبرگ ایده خود را با مهارت ارائه می‌کند؛ فیلم مانند آثار قبلی‌اش، بی‌عیب و نقص ساخته شده، اما زشتی آن ناپسند است. با این حال، من آن را دوباره در یک مقطع زمانی تماشا خواهم کرد تا ببینم آیا ممکن است برخی نکات ظریف را که بدبینی ظاهری آن را پوچ کرده، از دست داده باشم.
اثر جدید براندون کراننبرگ فیلمی است که به سختی می‌توان آن را درک و رمز گشایی کرد، حتی در اولین لحظاتش برخلاف درک شما عمل می‌کند. استفاده از زوایا و نماهای کلوزآپ، حتی برای صحنه‌های دیالوگ ساده، فعالانه باعث می‌شود که بیننده از ارتباط با شخصیت‌ها دور شود، زیرا آنها خارج از مکان و زمان هستند و هرگز نمی‌توانند حس منطقی را پشت انتخاب‌های خود به دست آورند.
سکانس‌های توهم‌آمیز، خشونت شدید، صحنه‌های عجیب، رنگ‌های اشباع‌شده و موسیقی شوم؛ همه این موارد گوشه‌ای از این معجون را به خود اختصاص داده‌اند. برندون کراننبرگ به خود اجازه می‌دهد همه این افراط‌ها را برای ارائه یک تجربه سینمایی منحصربه‌فرد و غیرعادی ارائه دهد. اما فراتر از تجربه حسی، این تصاویر توهم‌زا بازتاب جالبی در مورد ثروت و فساد ارائه می‌کند که یادآور همان چیزی است که روبن اوستلوند در «مثلث غم» بدون فیلتر آن ارائه کرد. اکنون کراننبرگِ پسر با ترکیب این موارد به بدن انسان که به سینمای پدرش اشاره دارد و در عین حال از کوبریک نیز تا اندازه‌ای الهام گرفته است، بازتاب این گونه را حتی بیشتر می‌کند.
با این وجود، من کماکان فیلم را دوست ندارم؛ اما چرا؟ چون در حالی که فیلم دارای بازیگران قوی، موسیقی متن کامل، محیط ایده آل و وحشتناک است، اما حلقه ضعیف ماجرا خود داستان است. احساس اینکه Infinity Pool بیش از حد تلاش می‌کند تا یک عامل شوک‌آور را تحریک کند که روایت را بیش از پیش گیج‌کننده و برای برخی خسته‌کننده می‌کند، روی اعصاب و مخاطب گریز است. اجرای الکساندر اسکاشگورد را نباید نادیده گرفت، او ستاره واقعی این اثر دیوانه است. اما بازی او نیز زیر بار این تصاویر عجیب گم شده است.
در حالی که Infinity Pool حاوی ایده‌های جالبی است، اما روایت اغلب به هم ریخته است و آن‌قدر مضامین و ایده‌ها را به هم می‌ریزد که متأسفانه نتیجه نهایی نیز به هم می‌خورد. بنابراین، اجراهای تیم بازیگری نیز به همین دلیل به چشم نمی‌آیند. در عوض، تمام جنسیت‌زدگی و خشونت موجود «استخر بی‌انتها» حول این موضوع است که آیا یک شخص معمولی احساس می‌کند به اندازه کافی مرد است یا خیر، و همه پتانسیل‌های گسترده داستان کراننبرگ ناشناخته و حل‌نشده باقی می‌ماند. در نتیجه به جرأت می‌گوییم این فیلم چیز بدی است.
هرچند آنچه براندون کراننبرگ با «Infinity Pool» بیان می‌کند، یک قلاب هولناک است. برخی تفسیرهای اجتماعی تند درباره توانایی ثروتمندان در اجتناب از مسئولیت‌پذیری برای هرج‌ومرجی که ایجاد می‌کنند، و یک ساعت اول فوق‌العاده که فوراً ما را در این دنیای شیطانی غوطه‌ور می‌کند و سرمان را پر از سوال چیز بدی نیست؛ اما متاسفانه داستان در پرده دوم بی‌هدف‌تر می‌شود و در پایان همه پرسش‌ها را به کل فراموش می‌کند. پس اگر سینما را به معنای عام و سرگرم‌کننده می‌خواهید این اثر گزینه خوبی نیست، ولی اگر به دنبال یک توهم خاص هستید این اثر بهترین گزینه است.