آیا بازی‌های سبک ورزشی می‌توانند اصلاح شوند؟

فصل بازی‌های ورزشی برای ما تبدیل به زمانی ناامیدکننده شده. بررسی بازی‌هایی مانند مدن و MLB The Show اغلب حس مورد ارزیابی قرار دادن بازده‌های نزولی را می‌دهد. بروزرسانی‌های گیم‌پلی، ویژگی‌های خوب بازی را گرفته و آن‌ها را کاملا نابود می‌کند. هیجان افراد درست تا قبل از زمان عرضه به اوج خود می‌رسد سپس به محض انتشار نقدها، تبدیل به توهین و اهانت می‌شود.

گفتن این‌که ژانری که مرتبا جزو سودآورترین‌ها در صنعت گیمینگ است احتیاج به اصلاح دارد، عجیب است. با این حال این حس به افراد دست می‌دهد که هیچکس از اوضاع و احوال کنونی راضی نیست. هواداران از دست باگ‌های زیاد، پافشاری ناشران به پول درآوردن و ترویج عجیب تبدیل بازی‌های ویدیویی سبک ورزشی به ورزش‌های الکترونیک، دیگر خسته شده‌اند. سازندگان بازی هم از کارهای طاقت‌فرسا، منابع محدود و منفی‌گرایی همیشگی از سوی طرفداران درمانده شده‌اند. حتی مدیران اجرایی باید حداقل کمی درباره ترکیدن حباب آلتیمیت تیم نگران باشند.

همان‌طور که به سمت نسل بعدی کنسول‌ها می‌رویم، از خودم می‌پرسم چه چیزی در انتظار آینده این سبک است. هرچه باشد، شرایط کنونی قطعا نمی‌تواند برای همیشه باقی بماند... می‌تواند؟ آیا قرار خواهد بود مدن ۳۰ را خریداری کنیم؟ یا مدن ۴۰؟

حداقل در کوتاه مدت به نظر نمی‌رسد چیز زیادی تغییر خواهد کرد. طرح امروزی بسیار سودآور است. اما تعدادی موضوعات حساس بزرگ وجود دارند که در چند سال گذشته به طور پیوسته‌ واضح‌تر شده‌اند. این فقط سه تا از آن‌هاست.

1) پرداخت‌های درون برنامه‌ای: بازی‌های ورزشی در میان مناقشه‌ای قرار دارند که با گذشت زمان، جنجالی‌تر شده است. موفق‌ترین حالت‌های بازی در مدن، فیفا، MLB: The Show و NBA 2K همه به نحوی بر اساس پرداخت‌های درون برنامه‌ای ساخته شدند. حالت‌هایی مثل آلتیمیت تیم فیفا بر مبنای ترغیب افراد به خریداری پَک‌های درون بازی ساخته شده درحالی که بخش MyCareer بازی NBA 2K به داشتن پرداخت‌های دروی برنامه‌ای زیاد معروف است.

این حالت‌ها محرک اقتصاد این ژانر هستند و دلیل بزرگی هستند که [توسعه] بازی‌هایی مانند مدن با وجود افزایش هزینه‌های ساخت و دریافت لایسنس‌ها، هنوز هم منطقی به حساب می‌آید. با این وجود، هواداران از این‌که آن بازی‌ها به وضوح برای پول درآوردن ساخته شده‌اند، آزرده خاطر و قانون‌گذاران درحال بررسی بیشتر آن‌ها هستند. این سوال پیش می‌آید که آیا الکترونیک آرتز، سونی و 2K برای زمانی که پرداخت‌های درون برنامه‌ای عملا غیرقانونی اعلام شدند، نقشه جایگزینی دارند یا خیر. می‌تواند زودتر از زمانی که افراد در انتظار دارند اتفاق بیافتد.

2) عرضه سالانه: هیچوقت تصور نمی‌کردم همچنان در حال خرید بازی‌های جدید از سری فیفا در سال ۲۰۱۹ باشم. خیلی وقت پیش در سال ۲۰۰۹ داشتم راجع به این‌که چرا زمان مناسبی برای تبدیل مدن به یک پلتفرم آنلاین فرارسیده می‌نوشتم. یک طرح تجاری است که دست از سر عصر حاضر برنمی‌دارد؛ موردی باقی‌مانده که نمی‌خواهد خود را تغییر دهد. با این حال، به نظر می‌رسد بازی‌های ورزشی از همیشه به سالانه شدن مدیون‌تر هستند.

این اثرات منفی مختلفی روی ژانر ورزشی می‌گذارد. دست سازندگان توسط چرخه‌های توسعه کوتاه سخت بسته شده و عرضه‌های جدید معمولا به شکل طعنه‌آمیزی به عنوان «بروزرسانی فهرست بازیکنان» کنار گذاشته می‌شوند حتی هنگامی که شایسته تمجید بیشتری هستند. مدن، فیفا و NBA 2K به فروش سریعشان ادامه می‌دهند. اما جریانی نهفته از نارضایتی در خرج سالانه ۶۰ دلار [برای هر بازی] وجود دارد؛ آن هم وقتی بازی‌هایی مثل Warframe و No Man’s Sky موجود هستند. این موضوع چقدر بیشتر می‌تواند ادامه پیدا کند؟ هیچکس نمی‌داند، اما به نظر نمی‌آید موضوعی باشد که بتواند برای همیشه باقی بماند.

3) دسترسی‌پذیری: دوست‌داشتنی‌ترین بازی‌های ورزشی که تاکنون ساخته شده‌اند کدامند؟ NHL 94 .Tecmo Bowl. چون‌که آن‌ها نسبتا ساده بودند، تقریبا هرکسی می‌توانست بازیشان کند. در نتیجه، حتی کسانی که طرفدار ورزش‌ نیستند هم اغلب خاطرات شیرینی از بازی‌های ورزشی کلاسیک 16-بیتی دارند. از سوی دیگر، بازی‌های ورزشی امروز به سمت یک تجربه شبیه‌سازی مایل شده‌اند. حتی در آسان‌ترین درجات سختی، بازی‌هایی مثل NBA 2K و مدن به شدت پیچیده هستند؛ چنان‌که حتی طرفدارانی که دانش زیادی از ورزش‌ها دارند در بازی کردن آن‌ها با مشکلات زیادی روبه‌رو می‌شوند. این موضوع می‌تواند باعث ایجاد احساس بیگانگی در هواداران جدید شود که فرصت رشد در آینده را محدود می‌کند.

الکترونیک آرتز، ویژوال کانسِپتس و سونی سَن دیِگو به نظر از این مشکل آگاه هستند. طی چند سال اخیر، شاهد آموزش‌های روی صفحه، تمرین‌ها و حتی بخش‌های تک نفره کامل بودیم. فیفا 20 حتی دارد تا جایی پیش می‌رود که اساسا فوتبال خیابانی را وارد بازی کرده؛ یکی از بازی‌های متعدد آرکید زمان پلی استیشن 2 که هنوز هم توسط جامعه بازی‌های ورزشی با علاقه از آن یاد می‌شود. با وجود تمام این تلاش‌ها، هنوز این حس تقریبا مبهم که بازی‌های ورزشی برای طرفداران عادی زیادی پیچیده هستند وجود دارد.

هیچکدام از این مسائل به خودی خود ویرانگر نیستند. اما دست به دست هم، باعث می‌شوند سبک ورزشی حس یک بمب ساعتی را القا کند. چقدر طول می‌کشد تا طرفداران از پرداخت سالانه ۶۰ دلار برای همان بازی خسته شوند؟ چقدر طول می‌کشد تا آلتیمیت تیم غیرقانونی اعلام شود؟

با وجود این‌که الان سال ۲۰۱۹ است، به نظر می‌آید بازی‌های ورزشی باید از خیلی وقت پیش طرح بازی دستینی را اجرا می‌کردند. اما ناشران خیلی به پول معتاد هستند؛ طرفداران کاملا وارد چرخه هیجان شده‌اند و به نظر می‌رسد دارندگان لایسنس‌ها سالانه یک بازی جدید می‌خواهند تا ورزششان را بیشتر ترویج دهند. این باعث می‌شود سازندگان در ساختن ویژگی‌هایی که به اندازه ۶۰ دلار دیگر ارزش داشته باشند تقلای زیادی کنند؛ آن هم درحالی که با لایه‌ها و لایه‌هایی از کدهای قدیمی از ده‌ها نمونه‌های قبل کلنجار می‌روند.

الکترونیک آرتز، ویژوال کانسپتس و سونی سن دیگو کار شایسته‌ای در عبور از این موانع انجام داده‌اند—جدا، تنها بازی ورزشی واقعا بد RBI Baseball است—اما احساس می‌کنم که این بازی‌ها به پتانسیل کاملشان نمی‌رسند چون سازندگان آن‌ها در یک چرخه ابدی کوتاه-مدت گیر کرده‌اند.

چه کسی می‌داند، شاید این موضوع می‌تواند یک دهه دیگر هم دوام بیاورد. اما با وجود حقوق سالانه تلویزیون در صنعت ورزش‌های دنیای واقعی، به نظر می‌آید بالاخره یک چیز باید از بین برود. وقتی که به ناچار آن اتفاق افتاد، فقط امیدوارم که کل این ژانر را با خود نابود نکند.