نقد انیمیشن Tear Along the Dotted Line – نقطه‌چین زندگی

انیمیشن بریدن از روی نقطه چین یک سریال کوتاه شش قسمتی است که تماشای آن می‌تواند نگرش جدیدی به زندگی برای تماشاگرانش رقم بزند. این انیمیشن کوتاه ایتالیایی، در هر قسمت ده پانزده دقیقه‌ای خود، روایتی از زندگی همه ما انسان‌ها در هر کجای کره خاکی دارد. در بریدن از روی نقطه‌چین ما با آدم‌هایی روبرو هستیم که شبیه به ما هستند و در زندگی خود، با مشکلاتی دست و پنجه نرم می‌کنند که جنس آشنایی دارد. این آدم‌ها با روایتی طنزآلود قرار است مروری بر این مشکلات داشته باشند و با بزرگترین بحران بشری یعنی مساله‌ای به نام خودکشی نیز سر و کله بزنند. با نقد انیمیشن Tear Along the Dotted Line همراه ویجیاتو باشید.

زیروکالکایر یک کارتونیست ایتالیایی است که شهرت جهانی دارد. یکی از بهترین آثاری که او نوشته و طراحی کرده The Armadillo Prophecy نام دارد. بر اساس این کتاب گرافیکی و جهانی که در آن شکل داده شده، هم یک فیلم لایواکشن ساخته شده و هم حالا یک سریال انیمیشنی برای نتفلیکس. این کارتونیست نگاه طنزی به زندگی و مسائل تراژدیک آن دارد. انیمیشن Tear Along the Dotted Line هم با نگاهی به معضل خودکشی ساخته شده و قصد دارد به همه ما یادآوری کند که همدیگر را دوست داشته باشید، زندگی را دوست داشته باشیم و بیشتر به خود و اطرافیان توجه کنیم.

در Tear Along the Dotted Line ما با زیرو آشنا می‌شویم، پسری که در حال روایت کردن داستان زندگی خود است. زیرو یک جوان ایتالیایی است و با اکیپی چند نفره دوست است، سارا که آرزو دارد در بزرگسالی به یک معلم تبدیل شود. پائولو که همیشه قمار آنلاین انجام می‌دهد و در هر موقعیتی به دنبال بستنی خوردن است و در نهایت آلیس که دوست دارد در آینده به بچه‌ها کمک کند. در این میان زیرو یک وجدان هم که دارد و هر از گاهی با او صحبت می‌کند. وجدان زیرو در قالب یک آرمادیلوی غول پیکر ظاهر می‌شود و این فقط خود زیرو است که او را می بیند.

زیروکالکایر، هم وظیفه نویسندگی، کارگردانی و صداپیشگی اکثر شخصیت‌ها را برعهده داشته است و یک ارتش تکنفره برای این مینی سریال محسوب می‌شود. در تمامی قسمت‌ها به جز قسمت آخر، این خود کارگردان و نویسنده است که جای همه شخصیت‌ها حرف می‌زند. او در حال روایت کردن گذشته است و مانند یک استندآپ کمدین، این گذشته را برای ما به تصویر می‌کشد.

انیمیشن Tear Along the Dotted Line در واقع دو داستان موازی را باهم پیش می‌برد، یکی از داستان‌ها زندگی زیرو و دوستانش است و دیگری داستانی مربوط به زمان حاضر است که زیرو و دوستانش در حال سفر به یک مقصد نامعلوم هستند. زندگی گذشته زیرو و زندگی کنونی آن به‌همدیگر گره خورده و قرار است تمام این به‌ظاهر بی‌ارتباطی، در قسمت نهایی به‌همدیگر ربط پیدا کند. در قسمت نهایی صداپیشگان دیگر شخصیت‌ها جای خود آنها حرف می‌زنند و دیگر خبری از روایت کردن قصه توسط خود زیرو نیست.

زیرو جوانی است که روی نقطه چین زندگی حرکت می‌کند، یک مسیر مشخص که برای همه گذاشته شده و اگر خارج از آن پیش رفت، کاغذ زندگی پاره می‌شود. او در این نقطه چین با مسائل کلیشه‌ای سر و کله می‌زند که اعصاب او را خرد می‌کنند. زیرو اکثر انسان‌های اطراف خود را به شکل حیوانات می‌بیند. او نگاهی که به دیگر اعضای بشریت دارد، نگاهی زاویه‌دار است و تصور می‌کند خودش و دوستانش، تافته‌های جدابافته‌ای هستند که وظیفه‌شان راحت‌تر کردن زندگی بشریت است. او خودش را در برخی مواقع مثل یک پیامبر می‌بیند که باید به دیگران کمک کند غافل از اینکه بیشترین کمک را باید به خودش و دوستی کند که از او غافل شده است.

زندگی زیرو مانند هر جوان دیگری پر از آشوب فکری است. دردسرهایی که او با خانه‌اش و مرتب کردن این خانه دارد تا تصمیمی که می‌خواهد موقع سفارش یک پیتزا از منوی یک رستوران ساده انجام دهد؛ برای او چالش‌زا هستند. زیرو از نوعی اختلال رنج می‌برد که همه‌ چیز را گنده می‌کند. او همه این کارها را سخت می‌داند و اینکه چه پیتزایی بخورد را یکی از تصمیمات سخت زندگی‌اش متصور می‌شود. هزاران فرمول می‌چیند تا ببینید باید چه پیتزایی بخورد ولی در نهایت همان چیزی را سفارش می‌دهد که همیشه می‌خواسته و به این ترتیب بار دیگر روی نقطه چین زندگی خود حرکت می‌کند و به قول خودش به چرخش کره زمین ادامه می‌دهد؛ چرخشی که از قضا خیلی هم کند است.

زیرو خارج از چارچوب فکر می‌کند اما در نهایت خودش را درگیر چارچوب‌ها می‌کند و نمی‌گذارد تفکر ماورایی که دارد وارد زندگی‌اش شود. او پاره شدن این کاغذ زندگی را یکی از بلایای زندگی می‌داند و ترجیح می‌دهد با مسیری که خودش برای خودش ساخته پیش برود. در این مسیر نقطه چین شده، او دیگران را نمی‌بیند، دغدغه‌های آنها را نمی‌شنود و فقط به خودش به عنوان قهرمان زندگی نگاه می‌کند. زیرو خود را شخصیت اصلی این جهان هستی می‌داند و دیگران را به مثابه بازیگران فرعی می‌بیند که او باید به اکثر آنها پشت کند.

حس شوخ طبعی و دیالوگ‌های زیرو شاهکار است؛ او می‌تواند از هرچیزی که شده برای مخاطب ساعت‌ها حرف ‌بزند و کم نیاورد. انیمیشن Tear Along the Dotted Line پر از دیالوگ است که روی تصاویر نشسته و این دیالوگ‌های ساده ولی پرمغز قرار است شاکله اصلی این اثر را تشکیل دهند. اگر به زبان ایتالیایی مسلط هستید که هیچ ولی اگر با این زبان بیگانه هستید، دوبله‌ای که از این اثر در بازار ایران وجود دارد یکی از بهترین دوبله‌های چند وقت اخیر در بین انیمیشن‌ها است و کاری کرده که مخاطب ایرانی هم بتواند همپای مخاطب همزبان انیمیشن، از داستان ساده ولی عمیق انیمیشن Tear Along the Dotted Line لذت ببرد.

انیمیشن Tear Along the Dotted Line با پیشروی در داستان جدی و جدی‌تر می‌شود و در نهایت در اپیزود آخر حرف‌های خیلی مهمی درباره خودکشی می‌زند. سازنده و نویسنده Tear Along the Dotted Line تصمیم می‌گیرند اثر خود را بی‌رحمی تمام به پایان برسانند و حرف خود را خیلی صریح و بی‌پرده به مخاطب خود القا کنند. قسمت‌ پایانی Tear Along the Dotted Line می‌تواند تا آخر عمر یاد هر بیننده‌ای بماند و کاری کند که نگاه او به محیط پیرامون خو و افرادی که در این اکوسیستم زندگی‌اش شرکت دارند، تغییر پیدا کند.

تماشای Tear Along the Dotted Line یک ساعت (شاید کمی بیشتر) زمان ببرد و در این مدت زمان کوتاه، شادی و غم، سیاست و جامعه‌شناسی، مفاهیم روانشناسی و مردم‌شناسی به ساده‌ترین شکل ممکن به تصویر کشیده می‌شود. خودتان را از دیدن آن محروم نکنید و سعی کنید که نقطه‌چین زندگی خود را پیدا کنید و در عین حال، اسیر آن هم نشوید. این نکته را هم نباید فراموش کرد فرهنگ تقریبا مشترک ایتالیایی‌ها با ما ایرانیان در بسیاری موارد کاری کرده که تماشای انیمیشن بریدن از روی نقطه چین برای ما بسیار جذاب باشد.