چرا Prince of Persia: The Lost Crown بازگشتی خوب برای سری است؟

سال‌ها بود که فرنچایز محبوب Prince of Persia به خوابی عمیق فرو رفته بود و طرفداران تشنه یک نسخه جدید از این سری بودند. بارها و بارها شایعاتی مطرح شد اما یوبی‌سافت هیچ برنامه جدی برای زنده کردن این سری نداشت و حسابی درگیر توسعه فرنچایزهای محبوب دیگرش شده بود. حتی بازسازی نسخه Sand of Time هم  فعلا در مراحل پیچیده‌ای قرار دارد و درگیر مشکلات توسعه متعدد شده است. اما در مراسم سامر گیم فست امسال، به طور غافلگیرانه‌ای از Prince of Persia: The Lost Crown معرفی شد و با نمایش‌هایش، انتظارات و هیجانات زیادی را ایجاد کرد.

چیزی که از نمایش‌های Prince of Persia: The Lost Crown دیدیم، دقیقا یادآور روزهای خوش سری‌ست. بازی همچنان همان طراحی محیط و معماری خاص خودش را دارد که به تعبیر سازندگان یک معماری پارسی است. ستون‌های ماسه‌ای، نقش‌نگاره‌های پارسی، مجسمه‌های زیبا و متنوع، همه آن چیزی‌ست که بسیاری از این فرنچایز به یاد دارند و همه آن‌ها در  Lost Crown وجود دارند. سازندگان با نگاهی به نسخه‌های اولیه سری و الهام‌گیری از پلتفرمرهای مدرن، توانستند به یک فرمولی دست یابند که حداقل در نمایش‌ها جذاب به نظر می‌رسد.

ممکن است که The Lost Crown آن چیزی نباشد که طرفداران سری انتظارش را می‌کشیدند. به خصوص در شرایطی که ریمیک Sand of Time همچنان به دست‌مان نرسیده و ساختار بازی فعلی هم با دیگر بازی‌های یوبی‌سافت قابل مقایسه نیست. اما این دلیلی بر آن نیست که ساخت و توسعه Lost Crown اقدامی اشتباه باشد. سازندگان عنوان تحسین‌برانگیز Rayman Legends آمده‌اند تا تجربه‌هایشان را در زمینه بازی‌های 2.5 بعدی در ساختار پرنس آو پرشیا امتحان کنند و آینده جدیدی برای فرنچایز رقم بزنند. در این مقاله قصد داریم تا به انتظاراتی که از Prince of Persia: Lost Crown وجود دارد بپردازیم و ببینیم آیا این نسخه می‌تواند قدم خوبی در مسیر احیای سری باشد یا خیر. با ویجیاتو همراه بمانید.

میراث سری در قالبی نو

---

نسخه جدید پرنس آو پرشیا واقعا بازگشت به اصول ابتدایی سری‌ست. بازگشت المان‌های پلتفرمر و زاویه ساید اسکرول (Side Scroll) از جمله نکاتی‌ست که این بازی را حداقل از نسخه‌های اخیر کاملا جدا می‌کند. قدمت سری پرنس آو پرشیا تنها به سه‌گانه اخیر محدود نمی‌شود و عمری 33 ساله دارد. با این حال سازندگان از لحاظ تکنیکالی به عقبه سری نگاهی داشتند اما لحاظ داستانی کاملا متفاوت عمل کردند. در قدم اول، آن‌ها شاهزاده داستان را از خط روایت اصلی کنار گذاشتند و قهرمان جدیدی را برای سری معرفی کردند. قهرمان جدید قصه شاهزاده پارسی، فردی به نام سارگون (Sargon) است که عضوی از گروه جاویدان (Immortals) محسوب می‌شود؛ گروهی که اعضای آن توانایی خاصی دارند و وظیفه‌ اصلی آن‌ها حفاظت از پادشاهی پارسیان است.

تیم سازنده، کاراکتر سارگون را به یک ببر تشبیه می‌کند چرا که حرکات و نحوه مبارزه او سریع و قدرتمند است. او می‌تواند از راه دور و نزدیک به دشمنان ضربه بزند و به راحتی آن‌ها را از بین ببرد. همچنین او به مانند عناوین کلاسیک می‌تواند از قدرت‌های زمانی نیز استفاده کند و با کم کردن سرعت کلی یا تله‌پورت، به شیوه‌های مختلف دشمنان را از پای دربیاورد.

براساس تجربه منتقدان از دموی قابل بازی، بازیکنان می‌توانند تا مکانیک‌های مختلف مبارزات را با هم ترکیب کنند و به شکلی کاملا منحصر به فرد بازی را تجربه کنند. به طور مثال می‌توان کمبوهای (Combo) متعددی روی دشمنان اجرا کرد یا حتی می‌توان با استفاده از برخی ویژگی‌های ماورایی سارگون، دشمنان را تنها با یک حرکت از بین برد. یا حتی در مواقعی که شرایط سخت شده و نوار سلامتی چندان در وضعیت خوبی قرار ندارد، استفاده از تله‌پورت می‌تواند کمک بزرگی کند و روند بازی را عوض کند. آن چیزی که از تجربه منتقدان مشخص است، این موضوع است که سیستم مبارزات بازی آزادی عمل زیادی به بازیکنان می‌دهد و سیستمی پویا خواهد بود.

البته سیستم مبارزات بازی به چند مکانیک محدود نخواهد بود چرا که در جهان بازی طلسم‌ها (در بازی به نام Amulet شناخته خواهند شد) وجود دارد که توانایی‌های جدیدی را به کاراکتر اضافه خواهد کرد و سعی شده تا یکنواختی در مبارزات بازی شکل نگیرد.

یکی دیگر از نکاتی که به شدت مورد توجه منتقدان قرار گرفته، انیمیشن‌ها و پالت رنگی است که سازندگان برای بازی طراحی و انتخاب کردند. یوبی‌سافت تلاش داشته تا با انتخاب مدل خاصی از طراحی، ساختار بازی را مدرن جلوه دهد. تمامی حرکات و ضربات سارگون با یک طراحی رنگی خاص، انرژی درخشانی دارد. منیر رادی (Monir Radi) کارگردان بازی به خبرنگار وبسایت PC Gamer می‌گوید که توجه بازیکنان به مبارزات دوبعدی و ضربات دقیقا همان چیزی‌ست که آن‌ها به دنبالش هستند. او ادعا می‌کند که یکی از طرفداران قدیمی سری استریت فایتر بوده است و الهامات زیادی از این بازی گرفته و آن‌ها را در Lost Crown اجرا کرده است.

رادی از انیمه‌های زیادی برای بازی الهام گرفته است. او به انیمه‌های کلاسیکی مثل Hunter X Hunter، Demon Slayer یا Dragon Ball Z و حتی برزرک اشاره می‌کند. درست است که از لحاظ اتمسفریک و طراحی، بازی شباهتی به انیمه‌های ژاپنی ندارد اما در زمینه مبارزات و حرکات سارگون، الهام سازندگان از انیمه‌های ژاپنی کاملا مشخص است.

در این زمینه، منتقد وبسایت PCGamer با کارگردان هنری بازی یعنی ژان کریستف الساندری (Jean-Cristophe Allessandri) نیز صحبت کرده است. او درباره طراحی بصری بازی می‌گوید:

این‌ها یک تغییر بزرگ برای سری محسوب می‌شود. پرنس آو پرشیا سال‌هاست که تلاش دارد تا به میادین بازگردد اما به نظر می‌رسد که Ubisoft Montpellier فرمول مناسبی را برای این بازگشت پیدا کرده باشد. تمامی جزئیات کوچکی که در طراحی دشمنان اساطیر ایرانی استفاده شده تا بحث طراحی مراحل بسیار جذاب هستند. موسیقی پس‌زمینه هم توسط گرت کوکر که سابقه کار بر عناوینی مانند Ori and The Blind Forest را داشته، ساخته شده که بسیار گوش‌نواز است و کاملا با محیط بازی هماهنگ است.

یک پلتفرمر پازل محور

---

راه رفتن روی دیوار و پریدن به پارکور در عمارت‌های باستانی از جمله نکاتی بوده که همیشه در Prince of Persia جذاب بوده‌اند. اما Lost Crown با توجه به ساختار متفاوتی که دارد، نگاه جدیدی به بخش پلتفرمر بازی داشته است. حرکت کردن با توجه به پلتفرمرهای پازل محور از پایه و اساسی‌ترین بخش‌های بازی محسوب می‌شود. زمان‌بندی و دقت بازیکنان در پریدن از پلتفرمی به پلتفرم دیگر از جمله نکات مهم محسوب می‌شود. طبق تجربه محدودی که در دموها وجود داشته، چک‌پوینت‌ها به خوبی در بازی پیاده‌سازی شدند و بازیکن را اذیت نمی‌کنند. بازیکن لازم نیست تا از برخی مراحل تکراری و خسته‌کننده عبور کند با این حال برخی چالش‌های جذاب همچنان وجود دارند و بازیکن را برای پازل بزرگتر آماده می‌کنند.

کاوش و گشت و گذار نیز یکی دیگر از عوامل مهم بازی‌ست. حتی در همان دموی محدود هم مکان‌های مخفی زیادی برای کشف وجود داشته که بعضی از آن‌ها کاملا در تاریکی وجود داشته است. با این حال گشت و گذار و کشف مکان‌های جدید به گقته رادی، کارگردان بازی، آسیبی به روند خطی بازی وارد نمی‌کند و بازیکن آزادی عمل بالایی خواهد داشت. همچنین سازندگان بخش راهنمایی که زیرمجموعه‌ای از بخش دسترسی‌پذیری (Accessibility) است را در بازی گنجاندند و توجه زیادی به آن داشتند.

رادی Prince of Persia: The Lost Crown را فصل جدید سری خطاب می‌کند. آن‌ها تلاش دارند تا اشارات زیادی به Sand of Time نداشته باشند با این حال رادی اشاره می‌کند که نمی‌شود موفق‌ترین عنوان سری را نادیده گرفت و چیزی کاملا مجزا از آن ساخت. رادی می‌گوید که قطعا ارتباطاتی با عقبه سری وجود دارد اما این بازی تقریبا نقش یک پیش‌درآمد را ایفا می‌کند. پیش‌درآمدی که بیشتر جنبه معنوی دارد. رادی می‌گوید که ایستراگ‌های زیادی در بازی وجود دارد که به بازی‌های کلاسیک اشاره می‌کند و برخی از این ایستراگ‌ها کاملا باید کشف شوند و احتمالا بازیکنان با دیدن آن‌ها شگفت‌زده خواهند شد.

---

با توجه به نمایش‌ها، می‌توان موافق بود که Lost Crown شروع یک دوره جدید برای پرنس آو پرشیا است. این بازی از هر لحاظی اهمیت بزرگی برای سری خواهد داشت. سری که بیش از یک دهه شده که به سکوت فرو رفته و سایه فرنچایزهایی مثل اساسینز کرید کاملا بر آن سنگینی می‌کند. با توجه به نمایش‌هایی که از نسخه ریمیک Sand of Time منتشر شد، به نظر خبر تاخیر و متوقف شدن ساخت بازی و تغییر تیم توسعه‌دهنده اتفاق بدی نبوده است. از طرفی انتشار Lost Crown پیش از نسخه بازسازی می‌تواند اتفاقات بهتری را رقم بزند.

درست است که Lost Crown چندان با نسخه‌های قدیمی سری شباهت ندارد و نمایش‌ها هم آن‌طور که باید یک جو داغ راه ننداخته است؛ با این حال طبق تجربه منتقدها، این بازی می‌تواند بازیکنان جدید را با این سری آشنا کند و آن‌ها را آماده نسخه‌های بعدی کند. بهتر است کمی به یوبی‌سافت آسان‌تر بگیریم و ببینیم چگونه قرار است این تحول بزرگ را به مرحله اجرا دربیاورند. گاهی اوقات برداشتن یک قدم کاملا ریسکی می‌تواند آینده یک سری را تضمین کند. فعلا در قدم اول باید خوشحال باشیم که بالاخره و پس از مدت‌ها فرنچایز Prince of Persia زنده شده و در قدم دوم باید امیدوار باشیم که خود بازی به مانند نظر منتقدان و نمایش‌ها، همان‌قدر که به نظر می‌رسد جذاب باشد.

بازی Prince of Persia: The Lost Crown در تاریخ ۱۸ ژانویه سال ۲۰۲۴ (۲۸ دی سال ۱۴۰۲) برای کنسول‌های نسل هشتمی PS4 و Xbox One و کنسول‌های نسل نهمی PS5 و Xbox Series X/S و کنسول نینتندو سوییچ و پلتفرم پی‌سی منتشر خواهد شد.