نقد انیمه Inu-Oh

انیمه Inu-Oh یکی از متفاوت‌ترین انیمه‌های سینمایی است که دیده‌اید. یک سوم اولیه انیمه گیج‌کننده است و دقیقا نمی‌دانید اوضاع از چه قرار است. وقتی وارد بخش میانی انیمه می‌شوید، در واقع از زمانی که بخش موزیکال انیمه شروع به خودنمایی می‌کند، تازه می‌توانید پازل‌های اولیه را کنار هم ببینید و در نهایت با یک پایان بندی شوکه کننده روبرو شوید. انیمه Inu-Oh از آن دسته انیمه‌هایی است که مانند آن ساخته نشده و بعید است حالا حالاها مثل آن بیاید.

انیمه Inu-Oh توسط ماساکی یوآسا ساخته شده انیمه شاهکار Devil Man Crybaby یکی از آثار ساخته شده توسط اوست و انیمه Japan Sinks که چندی پیش از نتفلیکس پخش شد و مورد رضایت انیمه دوستان قرار گرفت نیز از دیگر کارهای اوست. ماساکی یوآسا اتمسفر خاصی را وارد آثار خود می‌کند و امضای شخصی‌اش پای تمامی این آثار حس می‌شود. انیمه Inu-Oh نیز از همان دقایق ابتدایی نشان می‌دهد که کار خاصی است و رگه‌هایی از نوع طراحی و گرافیک کارهای یوآسا را به نمایش می‌گذارد. همچنین گنگ بودن فیلمنامه در وهله اول نیز از همان ترفندهای یوآسا است که معمولا در تمامی آثارش دیده می‌شود.

انیمه در مورد یک نوازنده بیوا است، بیوا یک ساز اصیل ژاپنی است و قدمت دیرینه‌ای در تاریخ موسیقی این کشور دارد. این نوازنده یک داستان را روایت می‌کند که در نهصد سال پیش از زمان امروز روایت می‌شود و مربوط به زمان قبیله گنجی در تاریخ ژاپن است. در داستانی که او می‌گوید (نوازندگان بیوا معمولا همراه با زدن موسیقی، قصه می‌گویند. مثل عاشیق‌های آذربایجان که در حین نواختن ساز شروع به قصه سرایی می‌کنند) درباره یک شمشیر جادویی است که در بحبوحه یک جنگ داخلی به اعماق دریاها پرت شده است. سیصد سال پس از این جنگ، این شمشیر به دست یک عده می‌افتد که دنبالش بودند اما باز کردن آن از غلاف همانا و کور شدن پسر بچه یابنده این شمشیر همان.

تامونا نام این پسر بچه است که بعد از نابینا شدنش، دنیایش عوض می‌شود. او همراه با روح پدرش (که پس از باز شدن شمشیر از غلافش حالا مرده) دنیا را می‌گردد تا کسانی که به پدر او ماموریت داده بودند تا این شمشیر نفرین شده را پیدا کند؛ بیابد. او در این راه با یک رقاص نو روبرو می‌شود. «رقص نو» نیز از هنرهای باستانی ژاپن است که در آن رقصنده یک نقاب به صورت خود زده و و یک پرفورمنس را اجرا می‌کند. رقصنده‌های نو معمولا قصه‌های کهنی که در ان‌ها تخیل و جادو جاری باشد را روایت می‌کنند. رقصنده نو که همراه با تامونا می‌شود، یک انسان مرموز است که نه اسم دارد و نه با مردم صحبت می‌کند. او پسر یکی از بزرگان خاندان قبیله خود است که با نقص مادرزادی به دنیا آمده و توسط پدرش طرد شده و توانسته با رقص نو، خودش را دوباره پیدا کند.

ترکیب این نوازنده بیوا نابینا و این رقصنده نو، یک گروه موسیقی را شکل می‌دهد. آنها در سراسر ژاپن می‌چرخند و موسیقی جادویی خود را با آوازهای جادویی‌ترشان! روایت می‌کنند و روز به روز در ژاپن محبوب‌تر می‌شوند. غافل از اینکه...

با وجود اینکه انیمه Inu-Oh سعی دارد تا به فرهنگ و سنت‌های قدیمی ژاپن اشاره‌های زیادی بکند و آن‌ها را پررنگ کند ولی کارگردان با هوشمندانی فوق‌العاده‌ای که داشته تصمیم گرفته تا مدرنیته را با سنت ترکیب کند و بتواند توجه نسل امروزی را بیشتر بخرد. تصور کنید یک اقتباس از شاهنامه درست شود که در آن بجای اینکه از موسیقی سنتی استفاده شود، از موسیقی رپ یا راک استفاده شود تا مخاطب امروزی بیشتر به آن علاقه‌ نشان دهد. برهم زدن قواعد در جای درست، می‌تواند خروجی خیلی خلاقانه و خوبی از خود بر جای بگذارید و این کاری است که دقیقا یوآئا در انیمه Inu-Oh انجام داده و توانسته در آن موفق شود.

با اینکه ما با یک نوازنده بیوا و یک رقصنده نو روبرو هستیم (هر دو از آیین‌های موسیقایی کهن ژاپن) اما موسیقی به کار رفته در انیمه Inu-Oh موسیقی متال بوده که شاید در وهله اول هیچ همخوانی با تصاویر نداشته باشد اما کارگردان رفته رفته آن را طوری عادی جلوه می‌دهد که هر تماشاگری قبول می‌کند این موسیقی متال در قرن چهاردهم میلادی در ژاپن در حال پخش شدن است! تامونا و اینو اوه (همان رقصنده نو که این اسم را برای خودش برمی‌گزیند) اشعار خود را به سبک متال ژاپنی می‌خوانند و به خاطر خلاقیت و نوآوری که از خودشان نشان می‌دهد می‌توانند در بین مردم محبوب شوند.

موسیقی که در میانه انیمه پخش می‌شود، تقریبا نزدیک به نیم ساعت زمان دارد و یک آلبوم کامل موسیقی است! آهنگ‌هایی که تامونا و اینواوه در این بخش از انیمه می‌خوانند، ضمن اینکه با یکدیگر قرابت معنایی دارند، هر یک به طور مستقل نیز شنیدنی و جذاب هستند. در اینجا باید حتما توصیه کنم که زیرنویس انگلیسی یا فارسی این ترانه‌ها را حتما داشته باشید چرا که بخش اعظمی از داستان انیمه در دل همین آوازها وجود دارد. آوازهای انیمه واقعا جادویی بوده و همانطور که ژاپنی‌ها نشان دادند در ساخت سریال‌های انیمه‌ای موزیکال مانند nana و در روزهای اخیر Bocci The Rock موفق هستند؛ یوآسا نیز یک یادگاری موزیکال بی‌نظیر را در دل انیمه سینمایی خود جای داده است.

کاری که یوآسا در انیمه خود کرده بسیار پرریسک بوده اما او با شجاعت تمام، این کار را انجام داده است. او پیش‌تر در Devil Man Crybaby نیز بدون پروا صحنه‌هایی ساخته بود که می‌توانست تبدیل به نوک پیکان حمله و انتقادات به سمت او شود اما برعکس، کاری کرد که این اثر او تبدیل به یکی از بهترین انیمه‌های تاریخ شود. حالا او بار دیگر این شجاعت را در انیمه Inu-Oh انجام داده و ترکیبی جادویی را خلق کرده است. انیمه Inu-Oh ضمن اینکه سیاست حکام قدیم ژاپن را به انتقاد می‌گیرد و حرف‌های سیاسی-اجتماعی در دل آوازها و ترانه‌های خود می‌زند، به فرهنگ با قدمت این کشور سر می‌زند. ژاپن بارها و بارها تاریخ و فرهنگ خود را در قالب انیمه و سریال نشان داده و این بار در انیمه Inu-Oh روی دیگری از آن را می‌بینیم که می‌تواند خیلی بهتر با نسل جوان‌تر ارتباط برقرار کند.

پایان بندی متفاوت انیمه Inu-Oh نیز از همان انتخاب‌های پرریسکی است که یوآسا دست به انجام آن‌ها می‌زند و می‌توان برای این حسن ختام غیرقابل پیش بینی انیمه Inu-Oh نیز او را ستایش کرد او پس از آنکه چندین قطعه موسیقایی طولانی را به گوش شنوندگان خود هدایت می‌کند، آن‌ها را با بخش تاریک‌تری از قصه خود آشنا می‌کند و داستان خود را بدون پروا ادامه می‌دهد. شخصیت پردازی اینواوه و تامانه در بخش پایانی کار خودش را نشان می‌دهد و ما می‌توانیم با این دو کاراکتر و تصمیم‌های مهمی که می‌گیرند، کاملا هم گام باشیم.

انیمه Inu-Oh یک انیمه سینمایی قابل احترام است که تماشای یکباره آن، کمی تا قسمتی مخاطب را گیج می‌کند. اگر به این انیمه فرصت دهید و دوباره به آن نگاهی بیندازید، می‌توانید اتمسفر جادویی آن را بیشتر لمس کنید و در این بین از شنیدن موسیقی شگفت‌انگیز آن نیز «دوچندان» بهره‌مند خواهید شد. انیمه Inu-Oh کار متفاوتی است که هر سازنده‌ای از پس ساخت آن برنمی‌آید و ماساکی یوآسا توانسته با قدرت ریسک‌پذیری بالایی که دارد، آن را خلق کند.