فیلم «کانال» یک فیلم اکشن با موضوع سرقت از بانک است که تلاش می‌کند بر شخصیت و بقا تمرکز داشته باشد؛ اما آیا این فیلم می‌تواند این فرمول آشنا را تا پایان به درستی انجام دهد یا دچار مشکل می‌شود؟! برای یافتن این پاسخ با نقد فیلم The Channel همراه ویجیاتو باشید.
خلاصه داستان فیلم: پس از یک سرقت ناموفق بانک، یک جنایتکار ناامید و باندش باید از نیواورلئان فرار کنند و تا جایی که ممکن است از ماموران سرسخت FBI دور شوند.
همین ابتدای بررسی فیلم باید بگویم The Channel اثری است که مستقیم در سرویس‌های نمایش خانگی پخش شده است، اما شاید شما بگویید چرا این فیلم برای نقد و بررسی انتخاب شده؟! باید بدانید جدا از اقبال مخاطب از این اثر و به اصطلاح دانلود پر تکرار آن، یک دلیل دیگر برای بررسی فیلم از سوی ما ژانر و هویت خود اثر به عنوان یک اکشن سرقتی با توجه به شخصیت‌های درون قصه است. خود این سناریو و شمایل فیلم مخاطب را به یاد یک اثر به شدت بزرگ در این ژانر می‌اندازد، و آن اثر چیزی نیست جز فیلم درخشان «Heat» اثر مایکل مان.
فیلم‌های جنایی هیجان‌انگیز زیادی در تاریخ سینما وجود داشته و دلیل خوبی هم برای ساخت چنین آثاری وجود دارد. با یک نگاه ساده به تاریخ سینما می‌توان دید مردم به سمت دنیای جنایتکاران روی پرده نقره‌ای، و تمام خشونت‌ها و اقداماتی که مستلزم آن است، کشیده شده‌اند. از اساس جریان اصلی سینما به ژانر اکشن با زمینه داستانی جنایی به شدت ارتباط خوبی دارد و مخاطب نیز از آن استقبال می‌کند. اما تریلر جنایی مایکل مان به عنوان یک شاهکار مطلق در این ژانر در نظر گرفته می‌شود و همچنین الهام بخش دیگر اشکال رسانه‌ای مانند سری بازی‌های ویدیویی موفق «Grand Theft Auto» بوده است.
برای مثال اگر بازی Grand Theft Auto V را بازی کرده باشید، و همچنین از ساختار فیلم «Heat» نیز آگاهی داشته باشید، به سادگی متوجه خواهید شد که این بازی از فیلم مایکل مان الهام گرفته است، مانند چند صحنه سرقتی موجود در آن که تقریباً دقیقاً فیلم را منعکس می‌کند. یکی دیگر از این فیلم‌های خوب اکشن جنایی سال‌های اخیر یعنی «Baby Driver» نیز از فیلم مایکل مان سرنخ می‌گیرد. بنابراین، واضح است که فیلم مان جزء اصلی ژانر فیلم اکشن جنایی است. حتی ممکن است این اثر مانند برخی فیلم‌های دیگر، الهام‌بخش برخی از جنایات کپی‌برداری شده در زندگی واقعی نیز باشد.
اما تمام این نکات را بیان کردم که بگویم فیلم «کانال» نیز یک اثر به شدت وام‌دار فیلم «Heat» است. در واقع کارگردان فیلم نیز نمی‌تواند این ماجرا را پنهان کند. نویسنده و کارگردان این اثر یعنی ویلیام کافمن که تمام تمرکز او روی تولید فیلم اکشن در سرویس نمایش خانگی آمریکا بوده، بار دیگر سعی می‌کند با The Channel در برجسته ترین ژانر تاریخ سینما مشارکت داشته باشد. داستان این فیلم روی دو برادر متمرکز است. بعد از اینکه سرقت بانک آنها اشتباه پیش می‌رود، یک جنایتکار ناامید، برادر غیرقابل کنترل او و خدمه تفنگداران دریایی سابق آنها باید از نیواورلئان و مامور مصمم FBI که آنها را تعقیب می‌کند فرار کنند.
در نگاه اول ایده یک فیلم اکشن سرقتی آن هم در شهری چون نیواورلئان آمریکا چیز بدی نیست، اما ویلیام کافمن ایده‌های تازه زیادی برای این فیلم ندارد. پس این اثر نیز تمام و کمال متکی به رویدادهای کلیشه‌ای و شخصیت‌های بی‌معنی است و بیشتر تمرکز را بر تکرار فیلم‌های جنایی دیگر و بهتر از خود می‌گذارد. برای مثال شما هم حال و هوای فیلم «Heat» را در این اثر مشاهده می‌کنید و هم تکه‌ای از «صورت زخمی» و «نقطه شکست» را با تماشای این اثر به یاد می‌آورید.
فیلم «کانال» (عنوانی که به محله‌ای خاص در نیواورلئان اشاره می‌کند) نمی‌تواند از حد قابل پیش‌بینی فراتر رود، و یکسانی تجربه تماشا چنین اثری در مقایسه با آثاری بهتر از خودش همه چیز را خراب می‌کند. فیلم «کانال» در تلاش برای شکل دادن به حس یک اکشن شخصیت محور و احساسی با کمبودهای داستان سرایی روبرو است؛ این یعنی فیلمساز نه شخصیتی می‌سازد که ما برای آن احساس نزدیکی و ارتباط کنیم و نه در مقابل قهرمانی دارد که بخواهیم پیروز یکه و تنها این ماجرا باشد.
فیلمنامه کافمن و پل رایشلت، نویسنده همکار او، به طرز دردناکی کوچک، آشنا و قابل پیش‌بینی است و مهم‌تر از همه، قبل از ورود به سکانس‌های اکشن، شخصیت‌ها را به درستی تثبیت و توسعه نمی‌دهد. تشخیص اینکه این افراد چه کسانی هستند، برای چه چیزی می‌جنگند و در سرقت اولیه بانک چه چیزی برای آنها در خطر است، دشوار است. با رفتن به سمت بخش عمده داستان، تنها چیزی که در مورد دو شخصیت اصلی فیلم می‌دانیم این است که یکی «بچه دارد» و دیگری خشن است و «جوک می‌گوید». متأسفانه، شخصیت‌ها خیلی عمیق‌تر از این نمی‌شوند.
اگر سکانس‌های اکشن حداقل قانع‌کننده و خاطره‌انگیز می‌شدند، ممکن بود این شکست در پرداخت شخصیت‌ها در یک «اکشن بدون توقف» قابل بخشش باشند، اما، متأسفانه، در اینجا اینطور نیست. صحنه‌های اکشن کانال در بهترین حالت بی‌معنا هستند و واقعاً در بالا بردن آدرنالین خون مخاطب ناکام می‌مانند. سکانس‌های مبارزه نیز از همان ابتدا بدون اصالت و خسته به نظر می‌رسند، به خصوص با صحنه آغازینی که شبیه یک بازی ویدیویی قدیمی است.
بنابراین، با نمایش یک اکشن درهم و برهم و شخصیت‌های توسعه نیافته، فیلم «کانال» احساس یک اثر کوچک در مدیوم نمایش خانگی را دارد که قربانی طرز فکر فیلمسازی «سریع و ارزان» این بخش شده؛ در نتیجه این فیلم حرف جدیدی برای گفتن ندارد و تماشاگران بی حوصله سینما را ناراضی خواهد گذاشت. پس اگر می‌توانید فیلم‌های اکشن بدون بودجه بزرگ استودیویی را بپذیرید، کانال زمان خوبی برای تماشای یک فیلم اکشن با چنین شمایلی است.