فیلم «یک میلیون مایل آن طرف تر» با بازی مایکل پنیا از داستان واقعی خوزه هرناندز، اولین کشاورز مهاجر که فضانورد شد، الهام گرفته شده است. این فیلم بر اساس کتاب «دسترسی به ستاره‌ها» خوزه و خانواده‌اش را در سفر از دهکده‌ای روستایی در مکزیک به مزارع کالیفرنیا و سپس به ایستگاه فضایی بین‌المللی دنبال می‌کند. ما سعی داریم در این بررسی و نقد فیلم A Million Miles Away در ویجیاتو، به این بپردازیم که چرا موفقیت یک فرد کوچک می‌تواند الهام بخش بزرگی برای همه بینندگان باشد.
در داستان این فیلم، خوزه کوچولو مجبور می‌شود برای کسب درآمد بیشتر با خانواده‌اش به سمت مزارع آفتابی کالیفرنیا سفر کند، زیرا این تنها درآمد موجود برای کشاورزان مهاجر از مکزیک است. در این بین، با وجود این که دانش‌آموزان عادی در مدرسه درس می‌خوانند، کودکان محنت کش و تلاش‌گر مکزیکی سر کلاس‌ها می‌خوابند و حتی ممکن است به دلیل کار زیاد و فشار خستگی آن را از دست بدهند.
اما خوزه که عشق و علاقه خاصی به تحصیل دارد، هنگامی که معلم تکلیفی برای نوشتن یک مقاله با موضوع «وقتی بزرگ شدم می‌خواهم چه کاره شوم» را با الهام از پرواز آپولو ۱۱ به ماه تعیین می‌کند، در جواب معلم خود یک موشک بزرگ می‌کشد و می‌نویسد «فضانورد». اما چه کسی فکرش را می‌کرد که یک رویای ساده‌لوحانه دوران کودکی به هدف یک زندگی تبدیل شود. یا بهتر است این گونه بگویم که شانس یک مکزیکی متواضع برای شکست ده‌ها هزار رقیب و یک سفر فضایی چقدر است؟!
فیلم «یک میلیون مایل آن طرف تر» در زمان مناسبی نمایش داده شد؛ خب این روز‌ها بازی «استارفیلد» که تحقق یک سفر و ماجراجویی فضایی است، توانسته توجه مخاطبان را به خود جلب کند. پس اکنون نمایش یک اثر سینمایی با موضوع رویای سفر به فضا نیز می‌تواند گزینه عالی برای تماشا باشد. بنابراین، به نظر من این فیلم یک درام عالی و آموزشی برای تمام اعضای خانواده است. اثری که به ارزش‌های سنتی خانواده احترام می‌گذارد و با یک داستان الهام‌بخش مخاطب را سرگرم ماجرای خود می‌کند.
اما مرسوم است که در مورد چنین فیلم‌های زندگی نامه‌ای می‌گویند که آنها فرمولی و کلیشه‌ای هستند. خب در نگاه اول شاید من هم بگویم این داستان‌ها عمدتاً قابل پیش‌بینی و ساده هستند؛ به خصوص داستان این فیلم که یک فرد مهاجر را به نمایش می‌گذارد که به طور مداوم رویای خود را دنبال می‌کند، بر تعدادی از موانع بسیار دشوار غلبه می‌کند و در پایان پیروزمندانه به آن هدف دشوار خود می‌رسد. ولی توجه به این نکته ضروری است که بیان کلیشه‌ای بودن گاهی به معنی بد بودن یک اثر نیست.
شاید این فیلم و داستان آن مسیری پیموده شده و به ظاهر کلیشه‌ای را دنبال می‌کند، اما این کار را به طرز شگفت انگیزی با یک حس شادی انجام می‌دهد و با روحیه‌ای بسیار مثبت آن را به نمایش مخاطب می‌گذارد. شاید بگویید این یعنی چی؟ منظور من این است که فیلمساز مکزیکی این فیلم «الخاندرا مارکز آبلا» با وجود اشاره به موضوع مهاجرت و اشاره به سوژه مهمی چون کار کردن بچه‌ها در دوران کودکی، این بُن‌مایه را با نگاه روشن به مخاطب نمایش می‌دهد. در واقع کارگردان نه به دنبال زدن کشور خود است، و نه به دنبال سیاه‌نمایی این ماجرا و شخصیت‌ها، بلکه فیلمساز هدف قهرمان فیلمش را به روشی انسانی به نمایش می‌گذارد.
در طول فیلم، تماشاگران دنیای مهاجران مکزیکی را می‌بینند که به دنبال کار و زندگی بهتر به آمریکا می‌آیند. با نشان دادن پویایی درون این افراد و تعهد آنها به خانواده، سخت کوشی و فداکاری برای آینده خود، فیلم کلیشه‌هایی را در مورد چیستی یک کارگر یا مهاجر به نمایش می‌گذارد. همچنین فیلم مسائل مختلفی که کودکان مکزیکی-آمریکایی در دوران رشد در ایالات متحده با آن مواجه هستند و اینکه چگونه با کمک خانواده‌هایشان می‌توانند قوی، انعطاف‌پذیر و حامی یکدیگر بزرگ شوند را به نمایش می‌گذارد.
در طول فیلم، می‌دانید که قهرمان داستان تنها با تلاش‌های مشترک جامعه خود قادر به انجام همه چیز است. و اگرچه به وضوح دستاوردهای او بر اساس شایستگی فردی خود به دست آمده، اما با عدم حمایت از سوی والدین، اعضای خانواده، همسر، و حتی دوستان و همکارانش، چنین پیشرفتی شکل نمی‌گرفت.
این شکل از روایت یک پیروزی برای نویسندگان و کارگردان فیلم است، پیروزی هرچند کوچک که تماشای آن بسیار دلپذیر است. در دل داستان دلگرم‌کننده «A Million Miles Away» برای سه دهه، شخصیت اصلی رویای فضانورد شدن را در سر می‌پروراند و فقط می‌توان تصور کرد که او چقدر تلاش می‌کند تا روزی ناسا برای او نامه تایید ارسال کند.
اما تمام این تلاش‌های افراطی که گاهی با شکست و ناامیدی همراه است، به گونه‌ای به نمایش مخاطب گذاشته می‌شود که طعم خوبی دارد. بدون شک سخت است که واقعیت ۳۰ سال زندگی یک شخصیت در یک زمان استاندارد دو ساعته بسته‌بندی شود، اما این کار به خوبی در این فیلم انجام شده است. در این بین نکته قابل توجه آن است که داستان فیلم بر پیروزی روح تمرکز دارد نه جسم.
قاطعیت و اعتماد به نفس بی حد و حصر و همچنین اهمیت فوق‌العاده حمایت از خانواده نکاتی است که کارگردان مکزیکی به درستی روی آن تمرکز دارد. باید توجه داشت بدون وجود یک خانواده، هر موفقیتی به سادگی غیرممکن است. حتی سازندگان این فیلم در نمایش نژادپرستی نیز زیاده‌روی نکردند. این یعنی رویکرد نویسنده شامل سوء استفاده آشکار از موضوع نژادپرستی نیست، زیرا اشاره به این اصل در زندگی شخصیت قهرمان فیلم با کمدی و شوخی‌های تمیز همراه شده که پیام مورد نیاز را به مخاطب می‌رساند.
در روند پرداخت قصه سازندگان با موفقیت از لحظات به خصوص دراماتیک به گونه‌ای استفاده می‌کنند که ماجرا لوس نشود. این یعنی کارگردان با بزرگ‌نمایی سعی نمی‌کند بیننده را بیش از حد نگران قهرمان کند. در عوض، تیم تولید به رهبری الخاندرا مارکز آبلا توجه زیادی به خانواده هرناندز دارند و به هر طریق ممکن بر اهمیت آنها تأکید می‌کنند. البته گاهی اوقات روابط خانوادگی درون این فیلم آنقدر آرمانی به نظر می‌رسد که خود دام تورتو و خانواده فرنچایز سریع و خشن نیز به آن حسادت می‌کنند، اما این عامل تجربه تماشا را خراب نمی‌کند که هیچ، بلکه به زیبا شدن آن نیز کمک می‌کند.
شخصیت‌های مایکل پنیا و رزا سالازار که نقش زوج مرکزی فیلم را بازی می‌کنند، فوراً محبت تماشاگران را به خود جلب می‌کنند و رابطه آنها شاید بهترین چیز در فیلم باشد. به طور کلی به لطف کارگردانی پویا، بازیگران کاملاً با دوربین تعامل دارند و شیمی بین آنها واقعاً احساس می‌شود. و نه تنها بازیگران و روابط آنها احساس اصالت دارند، بلکه لباس‌ها و طراحی صحنه نیز به‌طور باورنکردنی معتبر هستند. لازم نیست به بینندگان گفته شود که داستان در چه دهه یا دوره‌ای اتفاق می‌افتد. لباس، مو، آرایش و دکورها به زیبایی آن دوران را روایت می‌کنند.
موسیقی فیلم نیز به طور متفکرانه انتخاب شده؛ از افتتاحیه فیلم تا پایان آن، موسیقی شما را به دوره‌های مختلف می‌برد. من به خصوص دقت صحنه عروسی زوج اصلی فیلم را دوست داشتم. روشی که آنها توانستند جوهره عروسی مکزیکی-آمریکایی را در آن منطقه به تصویر بکشند عالی بود.
در نتیجه باید گفت: «یک میلیون مایل آن طرف تر» یک درام بیوگرافی قوی با حس طنز و پویایی خانوادگی است که می‌تواند بیننده را مجذوب خود کند و دلپذیرترین اثر را روی او بگذارد.