رزیدنت ایول (Resident Evil) و سایلنت هیل (Silent Hill) با اینکه واضحا مجموعه‌های متفاوتی هستند اما در این روزها اغلب با متریک و معیارهای مشابهی مقایسه می‌شوند. در زمانه‌ای که هر دوی این فرنچایزها نوپا بودند و با مکانیزم حرکتی تنک کنترلز (Tank Controls) و زاویه دوربین ثابت روی اولین کنسول‌های پلی‌استیشن اجرا می‌شدند، قواعد ژانر و چارچوب‌های مشخصی وجود داشت که آن‌ها را از هم جدا می‌کرد. اکنون اما خط جداکننده میان زیرژانری که سروایول هارر (ترس و بقا) شناخته می‌شد و آن را در مقابل زیرژانر وحشت روانشناختی قرار می‌داد تا حد زیادی محو شده است. از طرفی هم این فرنچایزها به نسبت اولین عناوین‌شان پیشرفت قابل توجهی را تجربه کرده‌اند. با این وجود رزیدنت ایول که حال قدمت آن به بیش از ۲۵ سال می‌رسد، در طول این سال‌ها توانسته فراتر از سبک و ژانری که با آن تعریف می‌شود ظاهر شود و پیشرفت بیشتری نسبت به سایلنت هیل داشته باشد.
اما چرا سری رزیدنت ایول نسبت به همتایش یعنی سایلنت هیل، همواره برتری نسبی داشته است. برای بررسی این موضوع با ویجیاتو همراه باشید.
رزیدنت ایول و سایلنت هیل، هیچ‌یک مجموعه بی‌نقصی نبوده‌اند و این موضوع خواه یا ناخواه در رابطه با هر فرنچایزی که مدت طولانی در جریان باشد، صدق می‌کند. همان‌طور که احتمالا می‌دانید بعضی از بازی‌های این دو سری به هیچ عنوان قابل قبول نیستند اما برخی دیگر هم به عنوان شاهکارِ ژانر وحشت در ذهن‌ها ماندگار شده‌اند. در این بین سایلنت هیل قربانی ایرادات و انتقادات شدیدتری بوده که خب دست داشتن توسعه‌دهنده‌های مختلف و به دنبال آن بینشی متفاوت در ساخت هر قسمت، نقش مهمی در این مسئله ایفا می‌کند. از سوی دیگر این در حالی است که برخی معتقدند رزیدنت ایول با تمرکز بیشتر روی اکشن، ژانر وحشت را کنار گذاشته است.
سایلنت هیل در حال حاضر به وحشت روانشناختی و زیرژانر بقا محدود شده است
از زمان انتشار اولین بازی سایلنت هیل تا به امروز، این فرنچایز همیشه در پیاده‌سازی وحشت روانشناختی بسیار موفق بوده و بعضی از عناوین این سری نیز گیم‌پلی ترس و بقا را ارائه داده‌اند. نتیجه اینکه سایلنت هیل ذاتا مجموعه‌ای ترسناک است. حتی در مواقعی که شخصیت‌هایی نظیر هری میسون یا مورفی پندلتون بر سر هیولاهای عجیب و غریب آن فریاد و ناله سر می‌دهند، فضا در بازی به طرز ناراحت‌کننده‌ای آشفته و غم‌زده است.
تیم توسعه‌دهنده سایلنت هیل همیشه با ترس‌های محیطی، صداهای آزاردهنده و طراحی نمادین دشمنان بازی در القای ترس به بازیکنان، به موفقیت بی‌نظیری دست یافته‌اند. با این حال یک فرنچایز که قصد حکم‌فرمایی طولانی را دارد تنها زمانی می‌تواند به تم‌های ژانر اصلی خود وفادار باشد که آن المان‌ها نیاز به یک ارزیابی مجدد یا تقویت نداشته باشند. گرچه سایلنت هیل، آغازگر مجموعه‌ای بود که می‌توانست با شخصیت‌های متعددی ادامه یابد و عمر طولانی مدتی داشته باشد اما در عوض چیزی که در ادامه عاید این فرنچایز شد، تولید ایده‌های تکراری و بازی‌های بی‌کیفیتی بود که به دلیل کنار رفتن تیم توسعه اصلی این سری ساخته شدند.
این به هیچ عنوان به این معنی نیست که بازی‌های آینده این سری مثل اسنشن (Ascension)، تاون‌فال (Ascension)، اف (F) و ریمیک قسمت دوم نمی‌توانند آثار خوبی باشند. چرا که این مجموعه در حال حاضر از پتانسیل بیشتری به نسبت گذشته برخوردار است. با این حال سایلنت هیل هنوز هم به ژانر وحشت محدود شده و اگر نتواند روایت و رخدادهای تازه‌ای را به سرانجام برساند، در نهایت به چرخ دواری تبدیل می‌شود که با تکرار تم‌ها و موتیف‌هایی که سه‌گانه اصلی را محبوب کرده بود، به دوامش ادامه می‌دهد.
رزیدنت ایول می‌تواند میان ژانر اکشن و وحشت و بقا معلق شود
در همین حین، سری رزیدنت ایول به تدریج از یک عنوان ترس و بقا به سمت ژانر اکشن حرکت کرد. اتفاقی که به لطف بازی‌های محبوب این سری یعنی رزیدنت ایول ۴ و رزیدنت ایول ۵ ممکن شد. همچنین در حالی که قسمت ششم سعی داشت تا به واسطه کمپین داستانی جداگانه هر شخصیت تبدیل به یک بازی طولانی‌تر شود و در نهایت هم در این راه شکست فاجعه‌باری را تجربه کرد اما به‌خاطر ارائه یک گیم‌پلی اکشن و کوآپ (co-op) همچنان بین عده‌ای از گیمرها به محبوبیت خاصی دست یافت.
در این گیر و دار که طرفداران سرسخت مجموعه از کپکام به‌خاطر فاصله گرفتن این سری از زیرژانر ترس و بقا و ریشه‌های اصلی آن گله‌مند بودند، رزیدنت ایول ۷ منتشر شد و گرچه بازی شاهکار و بی‌نقصی به شمار نمی‌رفت اما کمک شایانی به بازگشت این فرنچایز به روزهای اوج و بازپس‌گیری طرفدارانش کرد. در ادامه هم با انتشار رزیدنت ایول ۸ و بازسازی قسمت‌های دوم، سوم و چهارم کپکام نشان داده علاقه بسیاری به معلق ماندن میان ژانر اکشن و سروایول هارر (بیشتر متمایل به سمت اکشن) دارد.
در نهایت باید اشاره کنیم که ترجیح نهایی میان ژانر وحشت و اکشن کاملا به مخاطب و ذائقه‌ای که دارد مربوط می‌شود. بدین ترتیب همان‌طور که اکشن محور بودن نسخه‌های اخیر رزیدنت ایول تنوع کافی در محتوای آن ایجاد و کهنه نشدنش را تضمین کرده، این مسئله می‌تواند برای سایلنت هیل هم اتفاق بیفتد. به عبارتی اگر سازندگان سایلنت هیل بتوانند کمی خلاقیت و نوآوری به مولفه‌های معرف این سری تزریق کنند، بی‌شک باری دیگر به موفقیت دست خواهند یافت.
بیشتر بخوانید:
درود و سپاس. مقاله پر مغزی بود.
از دلایل برتری میشه به [{کلا هرچی فحش از دهنتون در اومد به دلخواه توی این کادر قرار بدید}] نبودن شرکت سازنده اشاره کرد
رزیدنت اویل کلا خیلی جذاب تره🗿
سایلنت هیل یه وحشت مبهم داره که با یه آرامش خاصی میشه پیداش کرد🗿