نقد فیلم Role Play – اکشن آبکی!

Role Play فیلمی در ژانر اکشن، کمدی، عاشقانه به کارگردانی توماس وینسنت (Thomas Vincent) و نویسندگی سث اوون (Seth Owen) می‌باشد. این فیلم که توسط آمازون پرایم توزیع شده نتوانست نظر مخاطبین و منتقدان را به خود جلب کند.

کالی کوکو (Kaley Cuoco) در نقش اما زنی قاتل و جاسوس، دیوید ایولوو (David Oyelowo) به عنان دیو همسر اما، کانی نیلسن (Connie Nielsen)، بیل نای (Bill Nighy) و رودی دارملینگام (Rudi Dharmalingam) در Role Play به ایفای نقش می‌پردازند.

همچنین ما در ویجیاتو به سراغ لیستی از فیلم های اکشن کمدی رفته‌ایم که توصیه می‌شود آن را نیز پیش از شروع این مقاله بخوانید.

مسیر فیلم

اما یک قاتل تعلیم دیده و شخصیتی تحت تعقیب بین‌المللی است. او در حومه نیوجرسی با همسر و دو فرزندش که از کار او بی‌خبرند با نام و مشخصاتی جعلی زندگی می‌کند. هفت سال از زندگی مشترک او و همسرش می‌گذرد. این دو برای زنده کردن شوق ارتباط خود با هم در هتلی لوکس در قالب دو غریبه قرار می‌گذارند.

در این حین با مردی به نام باب گفت‌و گو می‌کنند. اما می‌فهمد که لو رفته و توسط باب که خودش قاتل است شناخته شده. با این وجود شب به اتاق باب می‌رود و او را از سمی که در نوشیدنی‌اش ریخته آگاه می‌کند. بعد از صحنه‌های زد و خورد باب می‌میرد.

اخباری مبنی بر مرگ باب پخش می‌شود که این زوج را اولین مضنون قتل در نظر می‌گیرند چرا که حین صحبت با باب دیده شدند. اما به بهانه سفر کاری از کشور می‌گریزد و به برلین سفر می‌کند تا با سرپرست خود دنبال راه چاره باشد. در این میان، همسر اما متوجه ماهیت کار او می‌شود و به برلین می‌رود تا با اما گفت‌و گو کند.

اما از گذشته و کودکی خود که تحت تعلیم زنی قرار داشت تا به یک قاتل تبدیل شود می‌گوید و در نهایت افرادی که او را به این کار مجبور کرده بودند را با کمک همسرش می‌کشد و زندگی جدیدی را به دور از چشم دیگران با خانواده خود آغاز می‌کند.

وقتی که ژانر‌ها دست و پا می‌زنند!

Role Play فرصت خود را برای یک فیلم اکشن از دست می‌دهد. این فیلم بیشتر از این که از شلیک‌های متمادی یک اوج بسازد سعی می‌کند به بنگ بنگ گلوله‌ها اکتفا کند. مخفی شدن بین درخت‌هایی که تنومند نیستند و تقریبا هر چیزی از بین آن‌ها پیدا است و شلیک کردن اما به سرپرست خلافکار قدیمی خود یکی از بدترین صحنه‌های اکشن فیلم را می‌سازد.

علاوه بر این حرکت کردن پشت اتومبیل آدمی مرده که سعی دارد نفس‌های آخر زندگی‌اش را در مسیر نجات جان اما تلف کند هم بسیار صحنه‌ای غیر منطقی جلوه می‌کند. تقریبا هر زد و خوردی در این فیلم که کمی بر ژانر اکشن آن اضافه می‌کند، تا حد زیادی از باورپذیری به دور است.

علاوه بر این فیلمنامه سث اوون بار‌ها سعی کرده ما را میان رابطه عاشقانه این زن و شوهر گم کند و شرایط احساسی را به فیلم تزریق کند تا در مضیقه بودن اما با دو زندگی مختلف را راحت‌تر لمس کنیم. با این وجود هرچه فیلم‌نامه بیشتر تلاش می‌کند کمتر موفق می‌شود. چرا که پایه‌های احساسی در مقدمه فیلم آن‌طور که لازم بود چیده نشدند.

بنابر این هیچ پرشی نتوانست در طول فیلم ناراحتی اعضای خانواده و نافرجامی در عشق و ندانم کاری‌های زندگی مشترک را برای مخاطب تصویر کند. پس به نظر می‌رسد داستان بدون فکر یا پیش فرضی به جلو می‌رود. البته Role Play در نمایان کردن جلوه کمدی خود نیز ناتوان است.

کمدی این فیلم بیشتر به مسخرگی شباهت دارد. کارگردان سعی کرده با درهم آمیختن ناآگاهی دیو با رگه‌های طنز، فضایی متفاوت خلق کند اما باید گفت که کدام بزرگسال با جملات کلیشه‌ای که در این موقعیت رخ می‌دهد به خنده میافتد؟ در نتیجه Role Play محوریت طرح خود را با اضافه کاری‌ها و افراط در تولید محتوایی خام از دست می‌دهد. خواه دست‌آویزش اکشن باشد، خواه کمدی و یا حتی احساسی!

درگیری با کی؟

ما اما را دائما در حال فرار و گریز و حواس جمعی نسبت به موقعیت می‌بینیم چون یک قاتل بین‌المللی است که انگار همه دنیا می‌دانند الا خانواده‌اش. با این وجود ما نمی‌دانیم او منحصرا برای چه کسی قتل را انجام می‌دهد و چرا؟ به درگیری او با اشخاصی که به قتل می‌رساند حتی در حد یک سکانس‌ هم پرداخته نشده.

فیلم‌نامه مخاطب را در جریان خط کشتار و گریز اما نمی‌گذارد. شاید تصور کرده است که دادن پیش فرض‌ها برای فیلم و مخاطب اهمیتی ندارد. بنابر این Role Play برای بینندگان هیچ چیز جز زمانی سرگرم کننده نیست! البته برای سرگرمی راه‌های بهتر و فیلم‌های جالب توجه‌تری وجود دارد.

باید گفت که درگیری‌ها در Role Play هیچ شدت و لذتی به همراه ندارند به طوری که بعد از دیدن بیست دقیقه ابتدایی فیلم احتمالا حدس زدن انتهای آن کار راحتی باشد. تعلیق‌ها و سوال‌برانگیزی در Role Play یا وجود ندارد و اگر باشد کمرنگ و پیش‌پا افتاده است. افشای اطلاعات آن‌قدر صریح و راحت انجام می‌شود که شما اطمینان حاصل می‌کنید که Role Play چیزی برای ارائه ندارد.

کاراکتر‌های سرکوب شده

بازیگران به ویژه اما (Kaley Cuoco) قبلا توانایی خود را در فیلم‌های کمدی به رخ کشیده با این وجود به نظر می‌رسد در Role Play چیزی از آن روحیه طنز و جدی باقی نمانده! هر چیزی که کالی کوکو در این فیلم رو کرده است، مصنوعی، خام و به دور از ذهن می‌باشد حتی بروز احساسات و عاطفه در مقابل همسر و فرزندانش.

دیگر بازیگران نیز، نقش آفرینی‌هایی درجه دو یا سه را به تصویر کشیدند. در نهایت نه شخصیت‌های اصلی و نه کاراکتر‌های ثانویه نتوانستند با بازی خود جذابیتی به Role Play تزریق کنند. البته باید گفت که نمی‌توان از یک فیلم‌نامه ضعیف انتظار داشت تا بهترین نقش‌آفرینی شخصیت‌هایش را تصویر کند.

در واقع یک فیلم‌نامه بد و یک کارگردانی بدتر دست به دست هم می‌دهند تا بازیگران سست ترین و خام ترین نقش‌ها را به بازی بگیرند. اما به هر جهت نه عشق میان اما و دیو و یا فرزندانشان قابل رویت است و نه اکت‌های اما نسبت به تنفر به سرپرست قبلی‌اش واقعی و باور پذیر می‌باشد.

کلام آخر

Role Play یک کمدی اکشن با صحنه‌های مبارز ضعیف و خنده‌های کوچک است که با یک محصول نهایی و کامل مدت‌ها فاصله دارد. به طوری که به نظر می‌رسد به تماشای یک پیش‌نمایش خام نشستیم! محوریت خط داستانی بار‌ها در فضایی احساسی نه چندان قوی گم می‌شود. با این وجود باید گفت با این گم گشتگی مطلب خاصی را از دست نمی‌دهید.

Role Play نه در رابطه زناشویی و احساسی خوب جلوه کرد و نه در ضرب و شتم و به قتل رسیدن و فضای اکشن. شاید محدود چیزی که به کمک فیلم آمده باشد همان رگه‌های کمدی باشد که از دیالوگ‌های این زوج سر برمیاورد. به طور کل در ژانر مشابه قطعا فیلم‌هایی وجود دارند که حتی جنبه سرگرمی‌شان پررنگ تر از Role Play می‌باشد.