نقد سریال The Penguin (قسمت اول) | پادشاه جدید گاتهام

سریال اسپین آف بر اساس فیلم «بتمن» به کارگردانی مت ریوز از HBO با جنایات و کلیشه‌های فراوان شروعی شیک دارد؛ بیایید در این مطلب ویجیاتو بررسی کنیم که آیا سفر جدید به زیر پوست پر از جنایت گاتهام چگونه از آب درآمده است. پس این شما و نقد سریال The Penguin (قسمت اول).

• نقد فیلم The Batman – تاریک‌ترین و جسورترین فیلم بتمن

اولین قسمت از سریال «The Penguin» یک اپیزود آغازین تماشایی است که ما را با کاراکترهای جالب و جهان‌سازی‌ خوبش سرگرم خود می‌کند، این در حالی است که ما به انتهای عمیق دنیای جرم و جنایت گاتهام شیرجه می‌زنیم. اما داستان‌های مربوط به خاستگاه تبهکاران هالیوود تقریباً همیشه مملو از ملودرام بیش از حد است.

برای مثال: جوکر به دلیل سوء استفاده والدین و بیماری روانی خود تبدیل به یک شرور می‌شود، یا کروئلا به دلیل ناامیدی در حرفه خود و سرنوشت یک یتیم به شرارت روی می‌آورد. اکنون «پنگوئن»، پروژه جدید دنیای دی سی نیز با شور و اشتیاق مشابهی به شخصیت اصلی خود می‌نگرد. ازوالد کابلپات آنتاگونیست اصلی فیلم بتمن (رابرت پتینسون)، یک مافیایی کوچک است که دستور‌ات جنایت‌باری را به درخواست مقامات و دیگر افراد با نفوذ انجام می‌دهد. داستان‌های کمیک پیرامون این شخصیت او را هم به‌عنوان مردی با نیت خوب و هم به‌عنوان بخشی از عناصر شرور گاتهام نشان می‌دهند و بر ماهیت مرد کت و شلواری، حریص برای کنترل، نفوذ و سود تأکید ویژه می‌کنند.

قسمت اول سریال پنگوئن درست از جایی شروع می‌شود که بتمن مت ریوز در سال 2022 به پایان رسید. به لطف تلاش‌های بروس وین، اوز کاب (کالین فارل) به سختی می‌تواند حرکت کند (چون پای او شکسته). اما این درد هم به هیچ وجه مانع از ادامه فعالیت‌های زیرزمینی او نمی‌شود. شروع جنگ بین دار و دسته فالکون و مارونی یک خلاء را در گاتهام ایجاد کرده است که مطمئناً کاب می‌خواهد آن را با توانایی شخص خودش پر کند. در نتیجه او با کشتن آلبرتو (مایکل زگن)، پسر کارمین فالکون، در صحنه آغازین این اپیزود، از خط قرمز عبور می‌کند و این نکته‌ای است که وضعیت او را بدتر می‌کند. در این بین سوفیا فالکون (کریستین میلیوتی)، با نام مستعار جلاد، از آرکام می‌آید تا شرایط مرگ برادرش را بررسی کند. و این شروع یک بازی موش و گربه بین این عناصر جنایتکار است.

اگر بخواهم خیلی ساده بگویم: ساعت اول سریال The Penguin مخاطب را به دیدن داستان متقاعد می‌کند. نویسندگان پنگوئن از درام‌های گانگستری بزرگ ۲۰ سال گذشته، از جمله The Sopranos(خانواده سوپرانو) و امپراتوری بوردواک الهام گرفته‌اند. با این حال، خلاء قدرت در اینجا نه تنها توسط رؤسای مافیای مرده یا زندانی، بلکه به دلیل غیبت بتمن، بی ثباتی روانی و اصول اخلاقی متزلزل اوست که باقی مانده است، که حول محور آن داستان دنیای سینمایی به روز شده دی‌سی با دقت ساخته شده است.

جدا از گریم متقاعد کننده، بازیگری و شوخی‌های جزئی، پنگوئن هنوز هویت و جهت گیری بیشتری به عنوان یک اثر مستقل ندارد. چینش عناصر داستانی در اپیزود اول از فرم گرفته تا محتوا به شدت کلیشه‌ای و وام‌دار آثار گانگستری پیش از این سریال است.

به طور کلی قسمت اول پنگوئن پایه و اساس یک داستان گانگستری بزرگ را در دنیای گاتهام می‌سازد. تا اینجای کار، فرمول سریال همان چیزی است که می‌توان آن را مخاطب پسند خطاب کرد. این یک داستان آهسته و آشناست که با دقت درحال بازگو شدن است. داستانی که نشان می‌دهد چگونه پنگوئن که توسط همه نادیده گرفته می‌شود، با زبان حیله گر و طلایی خود از نردبان جنایتکاران در گاتهام بالا می‌رود. آن هم در شهر گاتهامی که هنوز در فضای سنگین و کثیف خود پس از سیل فیلم بتمن غرق است، اما در عین حال هویت و ظاهر جدیدی پیدا می‌کند که با دید مت ریوز مغایرتی ندارد، بلکه تنها مکمل آن است.

اما نباید از این نکته چشم پوشی کرد که در آثار تلویزیون مدرن که به واسطه پول هنگفت غول‌های پخش جریانی هدایت می‌شود، یک چیز قطعی به نظر می‌رسد. مارول به همراه دیزنی پلاس هرگز سریالی مانند «پنگوئن» در مکس نخواهد ساخت. اما چرا؟ چون پس از قسمت اول، به نظر می‌رسد که این یک تولید تقریباً بدون نقص فنی است، یک نامزد مطمئن برای بهترین سریال جدید سال و یک شرط مطمئن در جوایز امی بازیگری بعدی برای کالین فارل و کریستین میلیوتی. و البته به نظر می‌رسد بزرگترین مشکل آن این است که تنها پلی است بین فیلم‌های «بتمن» مت ریوز.

کریگ زوبل که کارگردانی قسمت اول را بر عهده دارد، فضای سرد و تماشایی را به بینندگان ارائه می‌دهد که در آن برای اولین بار با ذهن کمی گرم و در عین حال بسیار حیله گر و تحلیل گر شخصیت پنگوئن آشنا می‌شویم. در این لحظات مهم‌ترین شاخص بازی کالین فارل است. حتی می‌توانم بنویسم که «پنگوئن» مصداق یک تئاتر تک بازیگر است، زیرا کالین فارل در نقش خود کاملاً برجسته است.

شخصیت پردازی عنصر اصلی عنوان سریال به قدری متقاعد کننده است که او را فقط با صدایش می‌شناسید، اگرچه بازی با لهجه و نشانه‌های ظاهری تیپ مافیایی کار را دشوارتر می‌کند. اما فارل به حالات بیانی چهره پنگوئن، اخم کردن، و همچنین روش حرکت او به سمت کمال تسلط کامل دارد، که در یک صحنه زمانی که کاب برای لحظه‌ای کفش خود را در می‌آورد و پای به شدت تغییر شکل یافته خود را نشان می‌دهد، این اجرا به اوج خود می‌رسد.

از فارل می‌توان انتظار بازی فوق‌العاده‌ای داشت، به هر حال، او قبلاً مهارت‌های بازیگری و توانایی خود را در تغییر شکل در فیلم «بتمن» نشان داده بود. اما من از بازی کریستین میلیوتی در نقش سوفیا فالکون، دختر رئیس کشته شده مافیا گاتهام که اخیراً بخش روانپزشکی بیمارستان آرکام را ترک کرده بود، بسیار شگفت زده شدم. می‌توانید جنون روان‌گردان را در چشمان او ببینید، و در واقع میلیوتی به طرز خیره‌کننده‌ای روی نقش خود تسلط کامل داشت و نشان می‌داد که او باید چه شخصیت دیوانه و بی‌ثباتی را بازی کند.

اما بازهم باید تأکید کرد که پشت دوربین، کریگ زوبل سعی کرد هر کاری که از دستش بر می‌آمد برای نشان دادن تاریکی و کثیفی گاتهام انجام دهد. او در بسیاری از موارد موفق شد زیرا قطعاً این شهری نیست که کسی بخواهد در آن زندگی کند. متأسفانه در یکی از صحنه‌هایی که کاب با مازراتی خود مجبور به فرار از دست گانگسترها می‌شود، کمبود بودجه کاملاً مشهود است و تصاویر رایانه‌ای از خیابان‌های پوشیده از باران شدید به قدری مصنوعی است که به ما یادآوری می‌کند که ما با یک سریال با بودجه مدیریت شده روبرو هستیم.

از آنجایی که برداشت‌های اولیه اغلب فریبنده هستند، اما سریال پنگوئن هنوز فرصتی برای توسعه استراتژی خود دارد. البته برای من سوال در مورد نیاز به یک اسپین آف برای فیلم بتمن همچنان باز است. در نتیجه تنها دو گزینه وجود دارد: تغییر کلی و شگل گرفتن یک سریال واحد با محتوای واحد یا رفتن به سمت تفکر کلیشه‌ای. در اپیزود اول با وجود رگه‌هایی از اصالت در ساخت گاتهام، نویسندگان همچنان احتیاط را انتخاب می‌کنند. اما باید صبر کرد و دید هفت اپیزود آینده به چه سمت و سویی خواهد رفت.

مزایا

• داستان جنایی گانگستری به سبک سوپرانوها
• نقش دیدنی کالین فارل و بازی عالی کریستین میلیوتی
• جهان‌سازی قابل قبول از زیر پوست گاتهام
• نکات فنی مناسب در قاب‌ها و کارگردانی کریگ زوبل

نقص‌ها

• قدم گذاشن در محدوده کلیشه‌های شناخته شده ژانر جنایی گانگستری
• پیدا نکردن یک هویت مستقل از جهان فیلم بتمن
• محدودیت‌های بودجه در صحنه‌های بزرگ احساس می‌شود