نقد فیلم Brothers | تلاشی رقت‌انگیز برای خلق کمدی

از همان ده دقیقه‌ی ابتدایی فیلم Brothers احتمالاً دستگیرتان خواهد با اثر خوبی طرف نیستید. اما به خود می‌گویید دست از پیش قضاوت بردارید شاید فیلم می‌خواهد فرم جدیدی برای روایت و کمدی خود پیش گیرد. پس فرصتی به فیلم می‌دهید تا شاید جلوتر ساختمان آن شکل بگیرد، اما هر چقدر جلوتر می‌رویم، این ضعف پشت ضعف و ابتذال پشت ابتذال است که به فیلم اضافه می‌شود. منظورم از ابتذال، صرفاً محتوا و تباه کردن معانی است، بلکه این ابتذال در فرم فیلم هم کاملاً مشهود است، از دیالوگ‌های مسخره و بدون ساختار، شوخی‌های فیزیکی مبتذل و کم‌کاری و بی‌خیالی عامدانه سازندگان و بازیگران در ارائه‌ی یک اثر سینمایی. در ادامه با نقد ویجیاتو همراه باشید.

زیاده‌روی نیست اگر بگویم این فیلم می‌تواند توهینی به شعور بیننده قلمداد شود. البته برای سازنده هم همین‌طور، اما او که تکلیفش را همان اول مشخص می‌کند ،چون کسی که از همان ابتدا کلید شروع ساخت چنین فیلمی را می‌زند، معلوم است برای خود و اثرش چه ارزشی قائل است. اما برای تماشاچی، هر سکانس آن می‌تواند توهینی به هوش و ذکاوت و فهم روایت او قلمداد شود. حداقل بیننده عادی می‌تواند در اواسط کار سالن سینما را ترک کند یا این که صفحه‌ی نمایش را ببندد، اما خب من مجبور بودم تا انتها به تماشای فیلم بنشینم تا با این لحن و متنی که می‌بینید، همراه‌تان باشم و آن را نقد کنم. البته این فیلم حداقل یک خوبی دارد که آن خوبی بدون تماشای فیلم هم می‌تواند نصیب‌تان شود، در انتهای متن خواهم گفت چه و چگونه.

در فیلم Brothers قصه به هیچ‌وجه وجود ندارد... هر سکانس این فیلم صرفاً برخورد چند دیالوگ بی‌مزه به هم، شوخی‌های فیزیکی و جنسی ملال‌آور و مبتذل و اکشنی است که هیچ هیجانی ندارد. وقتی قصه‌ای وجود ندارد که سازنده بخواهد با روایت خلاقانه(!) به آن کمدی تزریق کند، پس مجبور می‌شود دست به دامان خلق صحنه‌های عجیب و غریبی شود که تا سر حد خنگی مطلق پیش می‌رود. مثلاً فیلم تا آن جا پیش می‌رود که یک میمون CGI را در کنار یکی از شخصیت‌های فیلم می‌نشاند و به حد شوخی‌های جنسی یک میمون و انسان پیش می‌رود، حداقل اگر این کارشان هم خنده‌دار بود یک چیزی! آن قدر این تقلاهای سازنده برای ایجاد شوخی و کمدی رقت‌انگیز است، که شاید ترجیح بدهید نگاه خود را به سقف بدوزید تا شاهد صحنه‌ی در جریان باشید.

داستان فیلم در مورد دو برادر عجیب از یک خانواده‌ی عجیب است که تقریباً هیچ کد اخلاقی ندارند و برای به دست آوردن منفعت‌های شخصی، دست به هر کاری می‌زنند. این دو برادر دوقلو که نقش یکی را پیتر دینکلیج و نقش برادر دیگر را جاش برولین بازی می‌کند، زندگی خود را با شغل شریف دزدی پیش می‌برند. آن‌ها وقتی بچه بودند مادرشان به علت فراری بودن از دست پلیس، تنهای‌شان می‌گذارد و آن‌ها مجبور می‌شوند با در کنار هم بودن و ادامه‌ی دزدی‌های کوچک بچگی‌شان به دزدی‌های بزرگ‌تر در دوران بزرگسالی، هوای هم را داشته باشند. در یکی از دزدی‌ها اما، برادر کوچک گیر و پنج سال به زندان می‌افتد. بعد از آزادی، او به سراغ برادرش می‌رود و این بار تنها یک دزدی دیگر، یک دزدی آخر باقی مانده تا زندگی خود را تغییر دهند.

فیلم از بازیگران سرشناسی بهره می‌برد، بهره که چه عرض کنم، استفاده ابزاری کرده است. به غیر از دینکلیج و برولین، گلن کلوز و مریسا تومی و برندن فریزر هم در فیلم به ایفای نقش پرداختند که نه پرداخت مناسبی دارند و نه اکت مناسبی. در واقع شما در تک تک لحظات فیلم با توجه به اکت بازیگران، متوجه می‌شود خود آن‌ها هم فیلم را جدی نمی‌گیرند. نمی‌دانم هیچکدام از آن‌ها فیلمنامه را خواندند و سپس نقش را قبول کردند یا به علت سختی معیشت زندگی چشم بسته پیشنهاد را قبول و پول را گرفتند تا هشتاد دقیقه از شرم و ابتذال را بازی و تحمل کنند و سپس بروند پی کارشان. انگار که هیچ وقت چنین پروژه‌ای وجود نداشت. وقتی خود بازیگر فیلم را جدی نمی‌گیرد، شما خودتان تا انتهای ماجرا را حدس بزنید.

اما فقط به یک علت می‌خواهم یک یا دو نمره به فیلم بدهم، آن هم سلیقه‌ی خوب فیلم در انتخاب آهنگ‌هاست. در خلال فیلم ما شنونده‌ی برخی از باکیفیت‌ترین موسیقی‌های ژانرهای مختلف هستیم، به حدی که به سرعت می‌توانند در لیست آهنگ‌های محبوب‌تان قرار بگیرد. پس من به شما پیشنهاد دیدن این فیلم را نمی‌کنم، اما دوست دارم که آهنگ‌های مربوط به فیلم Brothers را در فضای اینترنت جستجو و دریافت کنید.

در کل فیلم Brothers یک تلاش ضعیف و رقت‌انگیز برای خلق کمدی عجیب است که به جای شگفت‌زده‌کردن‌تان، شما را تا مرز انزجار پیش می‌برد و غصه‌ی بودجه‌ای را می‌خورید که می‌توانست صرف پناه دادن به هزاران بی‌خانمان یا بالا بردن کیفیت بهداشت‌شان شود. در عوض یک پولی از این جیب به جیب دیگر رفت، یک لکه‌ی ننگ در کارنامه‌ی عوامل و دست‌اندرکاران و بازیگران، و یک ابتذالی که پرده‌ی سینما از نمایش آن شرمگین می‌شود و از تماشاچیان عذر می‌خواهد.

20

امتیاز ویجیاتو

با دیدن فیلم Brothers چیزی به دست نمی‌آورید، سرگرم نمی‌شوید و به خنده نمی‌افتید. کاش فقط همین‌ها بود، چون شاید به مرز انزجار از فیلم از سر ضعف و ابتذال آن در فرم و محتوا پیش بروید. بازیگران مشهور این فیلم، نه تنها دوای درد این فیلم نیستند، بلکه خود آن‌ها هم فیلم و سناریو آن را جدی نمی‌گیرند و جزو ضعیف‌ترین آثار در کارنامه‌ی هنری‌شان به شمار می‌رود. تنها نکته‌ی مثبت فیلم بدون دیدن آن هم به دست می‌آید، یعنی آهنگ‌ها، پس من به شما پیشنهاد دیدن این فیلم را نمی‌کنم، اما دوست دارم که آهنگ‌های مربوط به فیلم Brothers را در فضای اینترنت جستجو و دریافت کنید.