نگاه نخست به بازی Star Wars Jedi: Fallen Order

بازی تایتانفال 2 به طور یقین یکی از مهم‌ترین و خوش‌ساخت‌ترین بازی‌های شوتر اول‌شخص چند سال اخیر بود. در دورانی که بازی‌های آنلاین داشتند جهان را به آتش می‌کشیدند و حتی نخستین تایتانفال عنوانی کاملاً آنلاین بود، نسخه دوم با یک تغییر رویکرد اساسی، تمرکزی ویژه بر بخش کمپین داستانی داشت و تقریباً از هر لحاظ -از طراحی مراحل گرفته تا گان‌پلی- بسیار معرکه ظاهر شد.

ریسپاون نشان داد که علی‌رغم همکاری با یکی از منفورترین ناشران بازی جهان، کارش آنقدر خوب هست که هم در جریان این همکاری خود آسیب نبیند و هم اندکی از بدنامی الکترونیک آرتز بکاهد.

به نظر می‌رسد این اتفاق در Star Wars Jedi: Fallen Order هم تکرار شده باشد. این‌بار با عنوانی کاملاً آفلاین روبه‌رو هستیم که به دور از هیاهوی بازی‌های آنلاین و بتل رویال (و حتی ایپکس که متعلق به خود ریسپاون است) تمام تلاش خود را برای ارائه یک کمپین سرگرم‌کننده به کار بسته و در عین حال، خط بطلانی بر نظریه احمقانه الکترونیک آرتز کشیده که چندی پیش گفت دوران بازی‌های تک‌نفره و آفلاین رو به پایان است.

در یک سوم ابتدایی بازی، استار وارز جدید در روندی که گیمر را عجیب پای بازی نگه می‌دارد، دائماً و دائماً المان‌های جدید رو می‌کند و فضایی می‌دهد که با گیم‌پلی خرق عادت بازی که ترکیبی از مترویدوانیا و سولز-لایک است خو بگیرید.

البته که ذات سولز-لایک بازی باعث می‌شود در درجات سختی بالا، نخستین ساعات گیم‌پلی اندکی دست و پا چلفتانه باشد؛ عمدتاً به این خاطر که هسته مکانیک‌ها کاملاً به سولز شبیه است، اما گستردگی توانایی‌های «کَل» (شخصیت اصلی بازی) آن را کاملا از ساخته‌های میازاکی متمایز کرده.

رفته‌رفته اما همه‌چیز تغییر می‌کند و سازندگان از جایی به بعد بیشتر از آنکه روی جنبه سولز-لایک بازی متمرکز باشند، فوکوس را روی جنبه‌های مترویدوانیایی بازی می‌گذارند. به این ترتیب، در تمام مراحل (که درون سیاره‌های مختلف با تکرارپذیری بسیار بالا دنبال می‌شوند) مسیرهای متعدد و سواخ‌سنبه‌های بی‌شمار برای گشت‌وگذار در آن‌ها خواهید داشت.

تا به اینجای کار با دو ادغام دو سبک روبه‌رو هستیم که انصافا بسیار خوش‌ساخت از آب درآمده، اما کار هنوز تمام نشده. علی‌رغم پیروی از این دو ژانر کلی، Star Wars Jedi گاهی هم تنه به بازی‌های اکشن-ماجرایی معمول می‌زند و حتی گاهی تبدیل به یک پلتفرمر پازلی -شبیه آنچه به صورت معمول در آنچارتد می‌دیدیم- می‌شود.

در نگاه نخست این ترکیب بسیار نامتناجس و ملغمه‌وار به نظر می‌رسد، اما حقیقت اینجاست که تیم ریسپاون حداقل در ساعات ابتدایی هیچوقت پا را از آنچه که باید فراتر نمی‌گذارد و به بالانسی تحسین‌برانگیز میان ژانرهای مد نظرش رسیده که در کنار سیستم مبارزه هیجان‌انگیزش، روند بازی را کاملاً رولر کوستری و فراموش‌نشدنی می‌کند.

هرچه بیشتر در Star Wars Jedi پیش می‌روید، توانایی‌های بیشتری آزاد می‌شود، هم برای کل و هم دروید دوست‌داشتنی‌اش، BD-1. و نکته مهم اینکه تا به اینجای کار، سازندگان قابلیت‌های تازه (که عمدتاً به فورس یا همان نیرو ارتباط دارند و در قالب درخت مهارت‌ها ارائه می‌شوند) را به شکل قطره‌‌چکانی به بازی افزوده‌اند و بنابراین می‌توانید مطمئن باشید که با گذشت هر ساعت، کاری جدید برای انجام دادن دارید.

نکته آخری که در این نگاه نخست باید به آن اشاره کرد، گرافیک تحسین‌برانگیز بازیست و مناظر محیرالعقولی که مقابل چشمتان قرار می‌دهد. تقریباً تمام لوکیشن‌های بازی (که تنوع بی‌نظیری دارند) به شکلی حماسی طراحی شده‌اند و دائماً در مناطق دوردست شاهد منظره‌ای چشم‌نواز هستید که یا اتفاقی حماسی را به تصویر می‌کشد یا خیلی ساده روحتان را با ابهتش جلا می‌دهد.

البته که این‌ها تمام ماجرا نیست و در این نگاه نخست صرفاً به مسائلی پرداختم که باید در ساعات ابتدایی بازی منتظرش باشید. Star Wars Jedi حداقل در یک سوم ابتدایی گیم‌پلی طولانی‌اش اثبات می‌کند که سازندگانش واقعاً برای آن وقت گذاشته‌اند و به نظر می‌رسد الکترونیک آرتز بالاخره بعد از سال‌ها توانسته کاری شایسته با لایسنس ۱۰ ساله‌ فرنچایز Star Wars انجام دهد و خاطره تلخ Battlefront 2 را بشوید.