پیشنهاد فیلم: بهترین سریال انیمیشنی که دیدیم

همه‌مون از بچگی با کارتون بزرگ شدیم. ساعت‌ها پای تلویزیون می‌نشستیم و با شخصیت‌هاش می‌خندیدیم، هیجان‌زده می‌شدیم و حتی گاهی گریه می‌کردیم. حالا که بزرگ شدیم، خیلی از ما هنوز عاشق کارتون‌ دیدنیم؛ انگار یه بخشی از وجودمونه که هیچ‌وقت قرار نیست ازش دست بکشیم.

برای من، چندتا سریال کارتونی هستن که واقعاً یه جایگاه خاص توی دلم دارن. اول از Arcane شروع کنم؛ یه سریال که با داستان جذاب و آرت فوق‌العاده‌اش یه استاندارد جدید توی دنیای کارتون‌های نسل جدید تعریف کرده. هر لحظه‌اش مثل یه تابلو نقاشیه که نمی‌تونی ازش چشم برداری.

بعد از اون، Hazbin Hotel رو دارم که یه داستان تازه و منحصربه‌فرد رو با کمدی خلاقانه ترکیب کرده. هر قسمت یه تجربه جالب و بامزه‌ست که سبک خاص خودش رو داره.

و در نهایت، سریال Avatar، که واقعاً نمی‌دونم باید تو دسته کارتون‌ها بذارمش یا انیمه‌ها، ولی هرچی که هست، توی زندگی من خیلی تأثیرگذار بود. این سریال باعث شد بعد از بچگی هم همچنان به دیدن کارتون ادامه بدم و از دنیای جذابش لذت ببرم.

خب دنیای رنگارنگ کارتون‌های دنیای کودکی من، به اندازه‌ای نقش مهمی تو شکل گرفتن شخصیت من داشتن که هیچ وقت نمیتونم فراموشش کنم؛ دوران کودکی من شامل دهه هفتاد میشه، دهه‌ای که پُر بود از کارتون و حس شادی و محو شدن توی دنیای رنگارنگ اون‌ها!

به احترام یک عمر حس و حال خوبی که برای من ساختن، نمیتونم یک انتخاب داشته باشم، پس چندتا از بهترین‌های اون دوره رو که با صدای برترین دوبلور‌های حرفه‌ای واسه من و هم نسلی‌هام خاطره ساختن رو میگم: گربه سگ با ایده عجیبش، خانواده دکتر ارنست و هزارتا ماجراجویی، خداوند لک‌لک‌ها را دوست دارد، رد پای آبی پُر از نوستالژی، مگامن دوست داشتنی، رابین هود، سفرهای علمی، لوک خوش شانس، آرتور، افسانه شجاعان، فوتبالیست‌ها، دوقلو‌های افسانه‌ای، میشل استروگف، کارآگاه کوالا، میتی کومان، بازرس کراس، بلیک و مورتیمر، سرندیپیتی، کوتلاس، و شاه‌بیت همه این آثار لاک‌پشت‌های نینجا که حتی بازیش تو سگا هم هیچ وقت از خاطره‌های خوش کودکیم پاک نمیشه!

بچه‌های دهه هفتاد کمی خوش‌شانس‌تر بودند و احتمالا جزو آخرین گروه‌هایی که می‌توانست اندکی محتوای جذاب از تلویزیون تماشا کند. کودکی ما هم به سریال‌های انیمیشنی کوچک و بزرگ زیادی گذشت. با این حال نمی‌خواهم خیلی به عقب بروم و انتخابم از همین چند سال پیش و پخش فصل اول سریال What If از مارول استودیوز خواهد بود. سریالی که باری دیگر یادآور شد که با وجود ناممکن‌ها، نباید امید و قدرت آن را از یاد برد.

سریال Batman The Animated Series بهترین اثر انیمیشنی سریالیه که تا حالا دیدم، چون واقعا همه‌چی تمومه. اول از همه داستانش برای یه طرفدار بتمن حرف نداره. هر قسمت یه ماجرای خفن و خاص داره که هم سرگرم‌کننده‌ست، هم پر از حس و پیام‌های عمیق. جالبه که شخصیتا رو ساده نکرده واسه بچه‌ها، بلکه پیچیدگی‌های روانی بتمن و حتی خلافکاراش رو خیلی قشنگ نشون داده. واسه همین، هم بچه‌ها حال می‌کنن، هم بزرگترا.
یه چیز دیگه که خیلی تو چشم میاد، طراحی سریاله. اون حال و هوای تاریک و سایه‌های خاصش که بهش میگن "دکو نوآر" یه فضای خفن و متفاوت درست کرده که واقعا به گاتهام می‌خوره. موسیقی متنش هم شاهکاره؛ آهنگایی که دنی الفمن و شرلی واکر ساختن، هر صحنه رو خاص‌تر کرده و خیلی به حال و هوای داستانا میاد.
اما چیزی که منو دیوونه کرده، شخصیتاشن. بتمن یا بروس وین، یا حتی بدمنایی مثل جوکر، هارلی کویین، و مستر فریز، همه‌شون یه عمق خاصی دارن. مثلا یه قسمتی هست که داستان مستر فریز رو طوری تعریف می‌کنه که نه تنها قابل درکه، بلکه باهاش همدردی هم می‌کنی.