بازی Devil May Cry 5 بالاخره پس از حرف و حدیث‌های فراوان در سالی که گذشت معرفی شد. این معرفی با انتشار ویدیویی تبلیغاتی در مراسم E3 همراه بود که با استقبال همه جانبه عموم، ژورنالیست‌ها و منتقدین روبه‌رو شد. تقریبا تمام طرفداران به وجد آمدند بازی DMC دوباره به رگ و ریشه‌های خود بازگشته و ما شاهد ماجراجویی جدید قهرمان‌های قدیمی این سری هستیم. از سوی دیگر بحث‌های متعددی پیرامون خط داستانی جدید و حضور برادر دوقلوی دانته به نام ورجیل در مفاحل مختلف شکل گرفت.
در تریلرهای بعدی کپکام با معرفی کاراکتری به نام V مجدد باعث تهییج هواداران شد که او کیست و چه نسبتی با دانته یا شاید هم نرو دارد. در هر صورت این بازی بالاخره در چند روز گذشته منتشر شد و هواداران به شدت از تجربه این اثر ابراز رضایت کردند. حتی بعضی از منتقدین بر این باورند بازی Devil May Cry 5 بهترین اثر در این مجموعه محسوب می‌شود. جدا از تمام نقطه نظرات نویسندگان شناس و ناشناس، در این یادداشت بر اساس تجربه نویسنده ویجیاتو به این مقوله می‌پردازیم که چرا بازی ویدیویی Devil May Cry 5 را باید بهترین بازی این مجموعه بدانیم.
۶- روایت ۳ قصه موازی
گیمرهایی که تازه با این مجموعه آشنا شدند شاید در وهله اول کمی گیج شوند. چرا که در چند ماموریت ابتدایی با سیلی از کاراکترها و حوادث روبه‌رو می‌شوند که آشنایی درست و حسابی با آنها ندارند. اما تکنیک روایت قصه به صورت موازی که در گذشته در بازی Devil May Cry 2 شاهد بودیم این بار توانسته به جذابیت قصه بیفزاید. در هر صورت اگر آشنایی کمی هم با مجموعه DMCداشته باشید کاملا در جریان هستید که در هر قسمت، دانته و دوستانش باید با شیاطین مختلف دست و پنجه نرم کنند که معمولا یا به صورت مستقیم یا به صورت غیرمستقیم رد پای ورجیل، برادر شرور دانته در پی‌رنگ داستانی دیده می‌شود. به همین خاطر بازینامه‌نویسان بازی Devil May Cry 5 تصمیم گرفتند کمی آب و تاب به این ماجرا بدهند. از طرفی ارزش تکرار بازی را نیز بالا ببرند. چرا که بعضی از مراحل بازی به شما حق انتخاب می‌دهد که با کدام کاراکتر به بازی می‌پردازید. بسته به انتخابتان، مسیر مختلفی را تجربه می‌کنید. هر چند در نهایت هر سه مسیر به بیک شاهرا منتهی می‌شود. به عبارتی ساده‌تر فرض کنید قرار است سه نفر از نقطه A به نقطه B روانه شوند. این سه نفر شاید مسیر حرکتشان با یکدیگر متفاوت باشد ولی هر سه نفر در نهایت به نقطه B می‌رسند. به همین علت Devil May Cry 5 از لحاظ روایت داستانی کاری کرده کارستان! اگر بگوییم روایت DMC 3 از روایت ماجرای Devil May Cry 5 سه-صفر عقب است، اغراق نکرده‌ایم.
۵- ابهام‌زدایی قصه این مجموعه و یکپارچه‌سازی داستانی
منظور از ابهام، طرح معماهای پیچیده و غیر قابل پیش‌بینی نیست. بالاخره در یک بازی هک اند اسلش، معماهای زیادی که نتوان اصلا حدس زد خیلی کم وجود دارد. هر چند در آخرین ماجراجویی‌های کریتوس در بازی God of War ابهامات زیادی شکل گرفت تا بستر برای ساخت دنباله‌های بعدی آماده شود. اما در بازی DMC ابهامات مختلفی از شروع مجموعه به صورت خیلی خفیف پدیدار شد. مثلا در DMC 1 با کاراکتری به نام نئو آنجلو به مبارزه پرداختیم. کاراکتری که نمی‌دانستیم او کیست. آیا برادر دانته است؟ چه بر سرش آمده؟ شخصیت منفی این نسخه یعنی «ماندس» نیز در نهایت نابود نمی‌شود و در واپسین لحظات به دانته می‌گوید «من مجدد برمی‌گردم ولی قوی‌تر از گذشته». چه بر سر ماندس آمد و چرا معتقد بود قوی‌تر برمی‌گردد؟ در قسمت دوم دانته به دنبال شیطان مخوفی می‌گردد تا وی را از پا در بیاورد. در نهایت او در دنیای شیاطین زندانی می‌شود و بازی با پایانی باز به اتمام می‌رسد که به صورت مستقیم به زنده برگشتن دانته اعتراف نمی‌کند.
در قسمت چهارم با شخصیتی جدید به نام نرو آشنا می‌شویم که شباهت زیادی به دانته دارد. طی حوادث داستانی در می‌بریم نرو با شمشیر یاماتو – که متعلق به ورجیل است – قادر است ارتباط برقرار کند. آیا نرو فرزند ورجیل است یا ارتباط خونی با این دو برادر دارد؟ اگر ورجیل پدر نرو باشد به چه علت او را ترک کرده؟ تقریبا به نود درصد این سوالات در Devil May Cry 5 پاسخ داده می‌شود. آن ده درصد مابقی هم سازندگان نگه داشته‌اند تا در بازی ششم به این دسته از ابهامات شاخ و برگ بدهند. قصه‌نویسان در ماجرای جدید تمام تلاش خود را به کار گرفتند تا قصه این مجموعه از ابتدای سری تا به امروز یکپارچه شود. ظاهرا سیاست‌های استودیوی سازنده تغییر اساسی پیدا کرد. DMC باید یک بازی جذاب و به اصطلاح اجنبی‌ها «فان» باشد، نه یک بازی رازآلود و تراژدیک که باید در پایان ماجرا، یک بسته دستمال کاغذی جلوی روی‌مان قرار بدهیم.
۴- کمبو، کمبو و باز هم کمبو!
باید اعتراف کرد عشق و حال اصلی سری DMC به کمبوهایی است که با دانته و شمشیر افسانه‌ایش در گذشته می‌زدیم. ماموریت‌های بازی نیز معمولا به گونه‌ای است که دانته با یک ایل شیطان باید سر و کله بزند و به همین خاطر تلفیقی از ضربان مهلک سلاح و تفنگ‌های مختلفِ قهرمانِ قصه، ما را مجاب می‌کرد تا به این راحتی از خیر دشمنان بازی نگذریم! به همین علت استفاده همزمان از سلاح گرم و سرد باعث می‌شد تا کمبوهای مختلفی را بر صفحه نمایش نظاره‌گر باشیم. کمبوهایی که اغلب به قدری خشن می‌شد که حتی ما هم دلمان به حال اهریمنان ماجرا که دانته به خدمتشان می‌رسید، می‌سوخت.
با این حال تفاسیر، بهتر از من می‌دانید سیستم بازی DMC به کمبو زدن و صد البته به نحوه بازی‌تان امتیاز می‌دهد. در بازی Devil May Cry 5 تعداد سلاح و همچنین مهارت‌های هر کاراکتر به قدری متنوع است که به راحتی می‌توان تا حتی ۱ دقیقه شیطان مورد نظر را بین زمین و آسمان لت و پار کنید. همچنین اضافه شدن قابلیت جدیدی که به دانته اجازه می‌دهد به صورت کامل به یک اهریمن تبدیل شود نیز باعث شده تا این بازی از لحاظ گیم‌پلی جذاب‌تر و صد البته چالشی‌تر باشد.
در بازی‌های گذشته این سری شاهد موتورسواری‌های دانته بودیم و شاید شما نیز آرزو داشتید یک روزی سازنده‌ها کاری کنند ما در بازی، سوار موتور دانته شویم و دشمنان را نابود کنیم. در بخش مشخصی از داستان بازی Devil May Cry 5 دانته به موتور دست پیدا می‌کند که طی رویدادی جذاب، این موتور به یک سلاح تبدیل می‌شود. دانته می‌تواند بدون محدودیت و هر آن که اراده کند، برای قلع و قمع دشمنان از موتور جادویی‌اش استفاده کند. نرو نیز سلاح‌های مکانیکی در دست چپ خود دارد که کمبوها به واسطه نحوه استفاده و تدبیر شما از هر بازوی مکانیکی، وارد فاز جدیدی می‌شود که در نوع خود به کمبوها سرعت می‌بخشد.
۳- استفاده از غول آخرهای نام آشنای این مجموعه
غول آخرهای سری DMC با آنکه مثل بازی‌هایی مثل God of War غول پیکر نیستد و اندازه‌شان تقریبا کوچک است ولی از پا درآوردنشان کار چندان آسانی نیست. در درجات سختی بالاتر که باید اشهد خودتان را بخوانید! تقابل میان دانته و غول‌های این سری از دیرباز تا به امروز همگی جالب بوده و کمتر کسی صحنه‌های سینمایی آغازین نبرد آخر هر مرحله را رد می‌کند. هر چه باشد دانته با آن ویژگی رفتاری بذله‌گویانه‌اش حداقل یک متلک را باید حتما به حریفش بندازد. اصلا هم مهم نیست چقدر آن وضعیتِ حال حاضرش وخیم و جدی باشد. دانته باید هر طور شده حال طرف را بگیرد.
این رویه باعث شده اسامی هیولاهای گردن کلفت سری DMC ماندگار شود. برای جلوگیری از افشای داستانی و برای اینکه از مباره با یک سری از دشمنان نام آشنا سورپرایز شوید در اعلام نام آنها صرف نظر می‌کنیم. فقط همین قدر بدانید چندین و چند اهریمن موجود در بازی Devil May Cry 5 شاید برای شما آشنا به نظر برسند و شکارچیان این قصه مجبور می‌شوند با آنها مبارزه کنند. این تجدید دیدار با این دسته از دشمنان به قدری می‌تواند حس نوستالژی و خاطرات گذشته را برای شما تداعی کند که از نبرد با آنها لذت خواهید برد و حتی با کشته شدن‌تان هم چندان ناراحت نمی‌شوید. این حس و حال را در کمتر بازی تجربه خواهید کرد. بازی Devil May Cry 5 در زمینه طراحی غول آخرها کولاک کرده و به نظرم باید ایستاده برای طراحان مراحل کف زد.
۲- کارگردانی استثنایی و طراحی بسیار خوب مراحل
با تجربه بازی Devil May Cry 5 دیر یا زود شما هم به این نتیجه می‌رسید کارگردانی این بازی به شدت استثنایی است و باید اعتراف کرد انتظار برای عرضه این بازی کاملا ارزشش را داشته است. چرا که هیدئاکی ایتسونه، کارگردان این بازی نهایت زورش را به کار گرفته تا لحظه به لحظه این بازی، خاطره‌انگیز باشد تا اینکه مثل بازی DMC 4 با مراحل تکراری و خسته‌کننده روبه‌رو شویم. ارزش تکرار پایین از ابتدا به عنوان یک معضل برای این سری به شمار می‌رفت و باید گفت این معضل دیگر در بازی Devil May Cry 5 محسوس نیست. محیط بازی از لحاظ گرافیکی کمی یکنواخت است ولی از لحاظ ریتم و ضرب آهنگ، جذابیت و صد البته جریان‌ساز بودن بی‌نظیر است و تا به خودتان بیایید، متوجه می‌شوید دو، سه مرحله دیگر پرونده بازی به اتمام می‌رسد.
شاید کارگردانی نوآورانهِ رقیب دیرینه سری DMC یعنی خدای جنگ باعث شد ایتسونه در بازی Devil May Cry 5 به فکر اصلاح و تغییر زاویه دوربین بیفتد. سکانس‌های سینمایی همگی In-Game بوده و بر اساس شخصی‌سازی لباس و موی سر کاراکترها و صد البته اسلحه‌شان، شاهد حضور کاراکترها به شکلی که دلمان می‌خواهد در ویدیوها هستیم. هر چند کمتر کسی دلش می‌خواهد دانته را با رنگ موی سیاه ببیند.
در هر صورت اجازه دهید برگ برنده پنجمین نسخه از این سری را در همین کارگردانی و تدوین فوق‌العاده‌اش معرفی کنیم. البته منظور این نیست سایر بخش‌ها اهمیتی ندارند و هر چه یک بازی ویدیوی سینمای‌تر شود، پس بهتر است. تنها می‌خواهم به این موضوع برسیم کارگردانی Devil May Cry 5 باعث شده این اثر در مقایسه با چهار نسخه گذشته، یک سر و گردن بهتر باشد.
البته سلیقه‌ها می‌تواند در خوب یا بد تلقی کردن شیوه کارگردانی دخیل باشد. یک نفر شاید به کارگردانی خطی DMC 1 و DMC 4 احساس خرسندی و رضایت داشته و به تمجیدشان بپردازد. یک نفر هم با تدوین‌های منقطع DMC 3 و DMC 5 ابراز خوشحالی کند. در هر صورت هر طور فکر کنید کارگردانی Devil May Cry 5 بی عیب و نقص است و نمی‌توان به این راحتی، از آن ایراد فاحشی در آورد.
۱- یک بازی عامه‌پسند
کمی با خودم کلنجار رفتم که آیا ویژگی «عامه‌پسند» برازنده بازی Devil May Cry 5 است یا خیر. آخر پنج قسمت از ماجراهای دو فرزند اسپاردا گذشته و شاید برای یک فرد بیگانه با مجموعه چندان کار آسانی نباشد به یک باره با این سری ارتباط برقرار کند ولی هر چه بیشتر فکر کردم، خلاف این ماجرا بر من ثابت شد. چرا که قصه جدید است و آنتاگونیست نیز آنچنان شخصیتی پیچیده ندارد که فقط هواداران دو آتشه DMC در ببرند او کیست و چه نقشی دارد.
در حقیقت Urizen، آنتاگونیست این سری ابهت بالایی دارد ولی از لحاظ دارا بودن ویژگی‌های یک کاراکتر منفی ایده‌آل، فرسنگ‌ها فاصله دارد. ما چند مرتبه با او مبارزه می‌کنیم ولی چرا باید خودمان رو گول بزنم؟ هر جنبنده‌ای در دو عالم وجود داشته باشد توسط فرزندان اسپاردا از پا در می‌آیند و این قضیه، قانون نانوشته دنیای بازی «شیطان هم می‌گرید» است.
با این وجود، هر فردی از این بازی می‌تواند لذت ببرد. کافیست بلد باشد چطور گیم‌پد را در دستش بگیرد و به دشمنان حمله‌ور شود. این وسط، طرفداران مجموعه با تکنیک‌های همیشگیِ دانته و نرو آشنا هستند و کاملا آگاه هستند باید مهارت‌های هر کاراکتر را در ابتدا آزاد کنند و سپس سلاح‌ها و در همین احوال، استایل مبارزه دانته را ارتقا دهند. این دسته از افراد که می‌توان لقب «خوره DMC» را به آنها اطلاق کرد، بیشترین لذت را از این بازی می‌برند. دسته بعدی افرادی هستند که تازه با مجموعه DMC آشنا شده‌اند و الله بختکی ارتقاها را انجام می‌دهند. هیچ پیش زمینه‌ای در رابطه با قصه و کاراکترها ندارند ولی هر چه جلوتر می‌روند، با قهرمانان این بازی ارتباط بیشتری برقرار می‌کنند. تا اینکه پس از اتمام مرحله بیستم و پس از تیتراژ پایانی و تماشای آخرین سکانس سینماییی، گیم‌پد خودشان را روی زمین می‌گذارند و به جرگه طرفداران پر و پا قرص مجموعه Devil May Cry ملحق می‌شوند. اصلا مگر می‌شود عاشق دانته و دیوانه‌بازی‌هایش نشد؟