فیلم Nutcrackers | بازگشت بن استیلر به سینمای کمدی خانوادگی

«فندق شکن‌ها» اثر دیوید گوردون گرین، یک کمدی-درام با بازی بن استیلر است که تلاش می‌کند پیوند صمیمانه خانوادگی را با طنز تند و تیز ترکیب کند، اما در نهایت در هر یک از این دو جبهه شکست خورده است. در حالی که استعداد استیلر به‌عنوان یک بازیگر کارکشته، گاه به گاه لحظه‌های شیرینی را به ارمغان می‌آورد، ولی فیلم زیر بار فیلمنامه‌ای نازک، لحن ناهموار و داستان‌گویی کلیشه‌ای کمر خم می‌کند. فیلم Nutcrackers به ​​کارگردانی گرین که بیشتر به خاطر تجربه ژانر‌های متفاوت (سه‌گانه احیا شده مجموعه فیلم اسلشر هالووین) و نویسندگی برخی آثار کمدی شناخته می‌شود، اثری فرمولی و تجربه‌ای فراموش‌شدنی و از هم گسیخته را برای تماشاگران به ارمغان می‌آورد.

داستان این فیلم درباره مایکل «مایک» ماکسول (بن استیلر)، یک مدیر بازاریابی معتاد به کار است که زندگی او حول کار سخت شرکتی و روزمرگی تکراری می‌چرخد. مایک که مجبور به ترک منطقه آسایش خود می‌شود، با اکراه به یک شهر کوچک در اوهایو می‌رود تا از خواهرزاده‌ هایش که اخیراً پس از مرگ نابهنگام والدینشان یتیم شده‌اند، مراقبت کند. مایک که کاملاً با نیازهای این بچه‌ها ارتباطی برقرار نمی‌کند، متوجه می‌شود که با روال زندگی آنها، یعنی زندگی روستایی بیگانه شده، و این شروع درگیری او با این چالش است.

در واقع این فیلم تلاش می‌کند تا سفر مایک را از یک فرد حرفه‌ای و از نظر عاطفی سخت همچون اسکروج را به یک شخصیت پدری دلسوز به تصویر بکشد. در طول راه، او متوجه می‌شود که والدین متوفی بچه‌ها مجموعه‌ای از سنت‌های ویژه تعطیلات عجیب و غریب را پشت سر گذاشته‌اند که بر مجموعه‌ای استادانه از فندق‌شکن‌ها متمرکز شده است، که اساس عنوان و هسته موضوعی فیلم را تشکیل می‌دهد.

واقعیت را بخواهید بن استیلر تنها نقطه روشن در این فیلم ابری است؛ بازی استیلر لطف نجات دهنده فیلم است. او در نقش مایک، خشم مردی را به تصویر می‌کشد که زندگی‌اش با دقت سازمان‌یافته زیر و رو شده است. زمان‌بندی کمدی او به فیلمنامه‌ای که در غیر این صورت ملایم بود، جان می‌بخشد، به‌ویژه در صحنه‌هایی که شخصیت شهری او با جذابیت روستایی اوهایو درگیر می‌شود. استیلر خواه درگیر انجام کارهای مزرعه‌ای باشد و یا با مردم محلی به‌طور ناخوشایند تعامل داشته باشد، تماشایی است و از اساس استیلر در این فیلم به کمدی فیزیکی و طنز بی‌حسی متمایل می‌شود که سال‌ها استاد آن بوده و بازهم لحظاتی واقعاً خنده‌دار خلق می‌کند.

با این حال، حتی تلاش‌های استیلر نیز نمی‌تواند قوس شخصیتی را که کلیشه‌ای و قابل پیش بینی است، نجات دهد. تبدیل مایک از یک معتاد به کار خود شیفته به یک نگهبان فداکار فاقد عمق است. فیلم به ما می‌گوید که او در حال تغییر است، اما به ندرت به ما نشان می‌دهد که چرا پیوند خانوادگی تازه یافته او شکل می‌گیرد. استیلر تمام تلاش خود را با محتوای فیلمنامه انجام می‌دهد، اما ضربات احساسی اغلب به دلیل نوشته شدن داستانی ضعیف حیف می‌شود.

اما جدا از بحث فیلمنامه و بازی‌ها، نکته مهم دیگر این است که من مخاطب نمی‌توانم خواسته فیلم را درک کنم؛ این یعنی آیا Nutcrackers کمدی است یا درام یا از اساس دچار بحران هویت است؟ ناهماهنگی لحن Nutcrackers بارزترین مسئله آن است. فیلم بین لحظات کمدی تند و تیز و درام بیش از حد احساساتی در نوسان است و نمی‌تواند تعادل منسجمی ایجاد کند. یک لحظه، مایک درگیر بازی‌های بداخلاقی است که شامل یک بز بد رفتار می‌شود، و لحظه‌ی بعد، داستان به طور ناگهانی به یک گفتگوی اشک‌آور درباره غم و اندوه و از دست دادن تغییر می‌کند. این تغییرات لحن، طنین عاطفی داستان را تضعیف می‌کند و مخاطب مطمئن نیست که باید بخندد یا با شخصیت‌ها همدردی کند.

علاوه بر این، بسیاری از سکانس‌های طنز فرمولی و بدون الهام یا تازگی به نظر می‌رسند. حتی تلاش‌های فیلمنامه برای مضامین عمیق‌تر و تکان‌دهنده‌تر - مانند تأثیر غم و اندوه بر کودکان و ارزش خانواده - تحت الشعاع تکیه آن بر کمدی ناتوان و سناریوهای ساختگی فیلم قرار گرفته است. در نتیجه ما با یک تجربه بصری ناهموار روبرو هستیم.

کارگردانی دیوید گوردون گرین، در عین حال که در لحظاتی شایسته است، ولی در کل فاقد استعداد بصری یا نبوغی است که می‌توانست محتوا را ارتقا دهد. محیط شهر کوچک با زیبایی‌شناسی کلی و کارت پستالی به تصویر کشیده شده است که هرگز احساس نمی‌شود واقعاً در آن زندگی وجود دارد. در حالی که برخی از صحنه‌ها به طور موثر گرمای فصل تعطیلات غربی را به تصویر می‌کشند.

به طور کلی در هسته خود، Nutcrackers می‌خواهد موضوعات خانوادگی، غم و اندوه و رشد شخصی را بررسی کند، اما به سختی حتی به چنین سطحی نزدیک می‌شود. فندق شکن‌های عنوان فیلم که به منظور نمادی از سنت‌ها و انعطاف پذیری منحصر به فرد یک خانواده هستند، به عنوان یک ابزار روایت استفاده نادرستی هستند. آنها به جای اینکه به عنوان یک استعاره معنادار عمل کنند، به یک ترفند داستانی عجیب و غریب تبدیل می‌شوند که هرگز به طور کامل به داستان بزرگتر متصل نمی‌شود.

البته این فیلم به موضوعات عمیق‌تری مانند چالش‌های والدین مدرن و امروزی و فشارهای شغلی اشاره می‌کند، اما این ایده‌ها به نفع طنز گسترده و راهکارهای ساده‌سازی کنار گذاشته می‌شوند. در نتیجه، بازده عاطفی توخالی و غیرقابل قبول به نظر می‌رسد.

به طور کلی: Nutcrackers یک فیلم ناهموار ناامیدکننده است که بازیگران مستعد و فرضیه امیدوارکننده خود را هدر می‌دهد. در حالی که بن استیلر لحظاتی از جذابیت و طنز را ارائه می‌دهد، فیلمنامه ضعیف، ناهماهنگی لحن‌ها، و توسعه ضعیف شخصیت‌ها پتانسیل فیلم را تضعیف می‌کند. لیندا کاردلینی و بازیگران مکمل تمام تلاش خود را می‌کنند تا داستان را نجات دهند، اما نقش‌های کوچک و نقشه‌های کلیشه‌ای همه چیز را خراب کرده‌اند.

برای کارگردانی مانند دیوید گوردون گرین، که در گذشته ثابت کرده است که می‌تواند ژانرهای مختلف را با هم ترکیب کند، Nutcrackers به‌طور شگفت‌انگیزی یک بازگشت به عقب است. اما چرا؟ چون فیلم به عنوان یک کمدی درام نه به اندازه کافی خنده دار است که بتواند به عنوان یک کمدی موفق باشد و نه از نظر احساسی به اندازه کافی جذاب است که به عنوان یک درام کار کند. در عوض، در حد وسط قرار می‌گیرد.