نقد مجموعه فیلم هری پاتر – ورود به دنیای خیال‌انگیز هاگوارتز

مجموعه فیلم‌های هری پاتر بر اساس رمان‌های جی.کی. رولینگ (J.K. Rowling) ساخته شده و یکی از تاثیرگذارترین و محبوب‌ترین مجموعه‌های سینمایی فانتزی است. این مجموعه شامل هشت فیلم است که بین سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۱ منتشر شده‌اند. داستان درباره‌ی پسری یتیم به نام هری پاتر (Harry Potter) است که در یازدهمین سال زندگی‌اش متوجه می‌شود یک جادوگر است. او برای تحصیل به مدرسه جادوگری هاگوارتز می‌رود و در آنجا با دوستان و دشمنانی روبه‌رو می‌شود که مسیر زندگی او را شکل می‌دهند. در طول این ماجرا، هری با نیروی تاریک لرد ولدمورت (Lord Voldemort)، جادوگر سیاهی که قصد نابودی او را دارد، مواجه می‌شود.

این مجموعه با کارگردانی‌های متنوع از کریس کلمبوس (Chris Columbus)، آلفونسو کوارون (Alfonso Cuarón)، مایک نیوول (Mike Newell) و دیوید یتس (David Yates) ساخته شده و بازیگرانی مانند دنیل ردکلیف (Daniel Radcliffe)، روپرت گرینت (Rupert Grint) و اما واتسون (Emma Watson) نقش‌های اصلی را ایفا می‌کنند. فیلم‌ها با ترکیب داستان‌های ماجراجویانه، دوستی، رشد شخصیت و نبرد خیر و شر، دنیای جادویی منحصر به فردی را خلق می‌کنند که میلیون‌ها طرفدار در سراسر جهان دارد. با پیشروی داستان، فضای فیلم‌ها تاریک‌تر و جدی‌تر می‌شود و شخصیت‌ها از کودکان مدرسه‌ای به جنگجویانی تبدیل می‌شوند که سرنوشت دنیای جادوگری را رقم می‌زنند.

آغاز ماجراجویی

فیلم هری پاتر و سنگ جادو (Harry Potter and the Sorcerer’s Stone) به کارگردانی کریس کلمبوس، آغازگر دنیای سینمایی هری پاتر است و وظیفه سنگینی در معرفی شخصیت‌ها، جهان جادویی و ایجاد ارتباط اولیه با مخاطب دارد. از نظر روایت، فیلم با ریتمی متعادل پیش می‌رود و به‌خوبی داستان پسری یتیم را ترسیم می‌کند که از زندگی عادی خود وارد دنیایی شگفت‌انگیز می‌شود. روند داستان به‌صورت کلاسیک دنبال می‌شود یعنی معرفی قهرمان، ورود به دنیای جدید، کشف توانایی‌ها، مواجهه با موانع و در نهایت، درگیری با نیروی شر. این ساختار باعث می‌شود مخاطب به‌آسانی با فیلم ارتباط برقرار کند و با هری در مسیر کشف هویت و سرنوشتش همراه شود.

جذب مخاطب در این قسمت تا حد زیادی مدیون حس کشف و شگفتی است. ورود هری به هاگوارتز، مواجهه با جادو، آشنایی با دوستان جدید و قوانین مدرسه، همگی حس کنجکاوی و هیجان را در بیننده زنده نگه می‌دارند. همچنین، فیلم با حفظ فضای کودکانه و ماجراجویانه، برای طیف گسترده‌ای از مخاطبان، از کودکان تا بزرگسالان، جذابیت دارد. دوستی میان هری، رون و هرماینی پایه‌ای محکم برای پیشروی داستان در قسمت‌های بعدی می‌سازد.

از نظر کارگردانی، کریس کلمبوس که سابقه ساخت فیلم‌های خانوادگی موفقی مانند تنها در خانه (Home Alone) را دارد، با تمرکز بر فضای گرم و نوستالژیک، جهانی قابل لمس از جادو خلق می‌کند. فیلم با رنگ‌های گرم، نورپردازی ملایم و طراحی صحنه پرجزئیات، حال و هوای دلنشینی دارد که حس ورود به یک دنیای جادویی را تقویت می‌کند. جلوه‌های ویژه، هرچند نسبت به استانداردهای امروزی ساده‌تر به نظر می‌رسند، اما برای زمان خود کاملا متقاعد کننده و موثر هستند. لحظاتی مانند ورود به کوچه جادوگران، پرواز با جارو و نبرد نهایی با ولدمورت از جمله صحنه‌هایی هستند که جذابیت بصری فیلم را دوچندان می‌کنند.

گیرایی فیلم در ترکیب عناصر داستانی، جلوه‌های بصری و موسیقی متن بی‌نظیر جان ویلیامز (John Williams) شکل می‌گیرد. موسیقی، به‌ویژه قطعه Hedwig’s Theme، نه‌تنها امضای صوتی دنیای هری پاتر می‌شود، بلکه در تقویت حس جادو و رمز و راز نقش کلیدی دارد. در مجموع، قسمت اول با ارائه روایتی منسجم، شخصیت‌پردازی قوی، فضاسازی جذاب و کارگردانی هنرمندانه، به‌عنوان مقدمه‌ای عالی برای این مجموعه عمل می‌کند و موفق می‌شود مخاطب را به دنیای جادوگری دعوت کند.

داستان لبریز از راز و رمز‌ها

هری پاتر و تالار اسرار نسبت به فیلم نخست، فضای تاریک‌تر و رازآلودتری دارد و از همان ابتدا حس تعلیق و کنجکاوی را در مخاطب زنده می‌کند. روایت فیلم بر پایه کشف یک تهدید پنهان در هاگوارتز بنا شده است، جایی که دانش‌آموزان به‌طرز مرموزی به سنگ تبدیل می‌شوند و نشانه‌هایی از گشوده شدن تالار اسرار ظاهر می‌شود. این ساختار روایی که بر اساس کشف و حل معما شکل گرفته، مخاطب را درگیر می‌کند و حس کنجکاوی او را تا پایان زنده نگه می‌دارد. فیلم، لحظه‌به‌لحظه سرنخ‌هایی ارائه می‌دهد که ذهن بیننده را درگیر کرده و او را به حدس زدن وادار می‌کند.

یکی از نقاط قوت روایت، افزایش تنش و تعلیق است. از پیام‌های تهدیدآمیز روی دیوار گرفته تا حضور مار عظیم‌الجثه در پایان، همه عناصر داستان در راستای ایجاد حس خطر و اضطراب عمل می‌کنند. ورود شخصیت‌هایی مانند تام ریدل و گسترش پیش‌زمینه‌ ولدمورت نیز به سنگینی جو فیلم می‌افزاید.

این تغییر لحن نسبت به فیلم اول، احساسات مخاطب را برمی‌انگیزد، چرا که این بار هاگوارتز دیگر صرفا یک دنیای جادویی شگفت‌انگیز نیست، بلکه مکانی است که در آن رازهای تاریک و تهدیدهای مرموز کمین کرده‌اند.

علاوه بر تعلیق، فیلم از طریق روابط شخصیت‌ها احساسات مخاطب را تحریک می‌کند. دوستی هری، رون و هرماینی عمیق‌تر می‌شود و لحظات طنزآمیز و احساسی آن‌ها، در کنار تنش‌های داستان، تعادل خوبی ایجاد می‌کند. همچنین، اضافه شدن شخصیت‌هایی مانند دابی که با اعمالش هم خنده و هم ترحم برمی‌انگیزد، باعث می‌شود فیلم از نظر احساسی تاثیرگذارتر باشد. در مجموع، روایت تالار اسرار با ترکیب تعلیق، کشف رمز و راز و پرداخت احساسی، مخاطب را درگیر کرده و او را از ابتدا تا پایان با خود همراه می‌سازد.

بالغ شدن فیلم

هری پاتر و زندانی آزکابان نقطه عطفی در مجموعه است و تغییرات اساسی در روایت، سبک بصری و فضاسازی دارد. این فیلم که توسط آلفونسو کوارون کارگردانی شده، نسبت به دو قسمت قبلی رویکردی سینمایی‌تر و هنری‌تر دارد و عناصر روایی آن نقش کلیدی در جذب مخاطب ایفا می‌کنند. در این قسمت، برخلاف فیلم‌های قبل که بیشتر بر تقابل خیر و شر تمرکز داشتند، لایه‌های روان‌شناختی و پیچیدگی‌های شخصیتی برجسته‌تر شده‌اند. داستان بیشتر حول درونیات هری، ترس‌هایش و گذشته‌ خانوادگی او می‌چرخد و این عمق احساسی، ارتباط قوی‌تری بین مخاطب و شخصیت‌ها ایجاد می‌کند.

یکی از مهم‌ترین مولفه‌هایی که در روایت قابل توجه است، استفاده از زمان به‌ عنوان عنصر کلیدی در داستان است. سفر در زمان، که از طریق گردنبند زمان‌برگردان هرماینی معرفی می‌شود، نه‌ تنها روایتی غیر خطی را به داستان اضافه می‌کند، بلکه تاثیر مستقیم بر اتفاقات دارد. این تکنیک باعث می‌شود فیلم در پایان مخاطب را غافلگیر کند، چرا که بسیاری از اتفاقات که ابتدا غیرقابل توضیح به نظر می‌رسند، در بازگشت به گذشته معنی پیدا می‌کنند. این عنصر در کنار پرداخت استادانه به تعلیق و رمز و راز، فیلم را از نظر روایی قوی‌تر از قسمت‌های پیشین می‌کند.

مولفه‌ دیگری که روایت را پیش می‌برد، فضاسازی تاریک و استفاده از نمادگرایی است. ورود دیوانه‌سازها به داستان، علاوه بر ایجاد حس ترس و ناامنی، به درون‌مایه‌ی فیلم عمق می‌دهد. آن‌ها به‌ نوعی تجسم افسردگی و ترس‌های درونی هری هستند و این موضوع به بیننده کمک می‌کند تا بیش از پیش با شخصیت او همذات‌پنداری کند. همچنین، کشف حقیقت درباره‌ی سیریوس بلک و پیتر پتی‌گرو، که برخلاف انتظار اولیه مخاطب پیش می‌رود، نشان می‌دهد که فیلم فراتر از یک روایت ساده درباره خیر و شر است و بازی با درک و قضاوت مخاطب را هدف قرار داده.

امتیاز بالای این فیلم در میان منتقدان و مخاطبان تا حد زیادی به دلیل این تغییرات هوشمندانه در روایت، شخصیت‌پردازی عمیق‌تر و فضاسازی منحصر‌به‌فرد آن است. در حالی که دو قسمت قبلی بیشتر بر کشف دنیای جادوگری و نبردهای ساده میان هری و دشمنانش تمرکز داشتند، زندان آزکابان مسیری جدید را معرفی می‌کند که به رشد شخصیت‌ها، پیچیدگی داستان و ایجاد تجربه‌ای متفاوت برای بیننده می‌پردازد.

جام آتش متعلق به بهترین جادوگر

هری پاتر و جام آتش یکی از مهم‌ترین قسمت‌های این مجموعه است که تغییرات عمده‌ای در لحن و سبک روایت ایجاد می‌کند. این فیلم هم از نظر سینمایی پیشرفت‌های زیادی دارد و هم به دلیل فشرده‌ سازی داستان، انتقاداتی دریافت کرده است. از لحاظ ساختاری، داستان با ورود تورنمنت سه‌جادوگر ریتمی پرهیجان و ماجراجویانه دارد که مخاطب را تا پایان درگیر می‌کند. این قسمت همچنین نقطه عطفی در داستان هری پاتر محسوب می‌شود، چرا که برای اولین بار ولدمورت به‌صورت فیزیکی بازمی‌گردد و تهدید اصلی خود را آغاز می‌کند.

یکی از نقاط قوت این فیلم، افزایش هیجان و مقیاس داستان است. مسابقات سه‌جادوگر با سه مرحله خطرناک، سکانس‌های اکشن چشمگیری را به فیلم اضافه کرده که هر کدام حس تعلیق و هیجان خاصی دارند. رویارویی با اژدها، نجات دوستان از دریاچه و ورود به هزارتوی پر رمز و راز، همگی تنوع بالایی در روایت ایجاد کرده و تجربه‌ای مهیج برای مخاطب رقم می‌زنند.

رشد شخصیت‌ها و افزایش پیچیدگی روابط نیز یکی از دستاوردهای مهم این قسمت است. برای اولین بار، فضای داستان بیشتر از حالت کودکانه خارج شده و هری و دوستانش درگیر احساسات جدیدی مانند حسادت، رقابت، روابط عاشقانه و فشار اجتماعی می‌شوند. درگیری‌های احساسی میان هری، رون و هرماینی، حضور شخصیت‌های جدیدی مثل سدریک، فلور و کرام و همچنین تاثیر حضور ریتا اسکیتری خبرنگار، همگی جنبه‌های واقع‌گرایانه‌تری به دنیای جادوگری اضافه می‌کنند.

از لحاظ بصری و فنی، این فیلم نسبت به قسمت‌های قبل پیشرفت‌های قابل‌توجهی در جلوه‌های ویژه و کارگردانی دارد. صحنه‌های مسابقه، نبرد پایانی با ولدمورت و فضای کلی فیلم، نسبت به قبل سینمایی‌تر و پر جزئیات‌تر شده است. کارگردانی مایک نیوول نیز در ایجاد فضایی تاریک‌تر و پرتنش‌تر موثر بوده و به خوبی انتقال این تغییر را از دنیای معصومانه‌ هاگوارتز به دنیایی خطرناک و واقعی‌تر نشان می‌دهد.

یکی از بزرگ‌ترین انتقادات به این فیلم، حذف بخش‌های مهمی از کتاب است. جام آتش یکی از طولانی‌ترین کتاب‌های این مجموعه است و برای اقتباس سینمایی، بسیاری از بخش‌های فرعی و حتی برخی جزئیات مهم داستانی کنار گذاشته شده‌اند. مثلا، توضیحات مربوط به بارتی کراوچ و پسرش ناقص است و برخی از جنبه‌های مسابقه سه‌جادوگر نسبت به کتاب ساده‌سازی شده‌اند. این موضوع باعث شده بعضی از اتفاقات فیلم، به‌ ویژه در نیمه‌ی دوم، برای کسانی که کتاب را نخوانده‌اند کمی گنگ یا سریع به نظر برسد.

دیگر نقدی که به این فیلم وارد می‌شود، پرداخت سطحی برخی شخصیت‌ها و روابط است. با وجود اینکه روابط شخصیت‌ها نسبت به قبل پیچیده‌تر شده، برخی از آن‌ها به اندازه کافی بسط پیدا نکرده‌اند. مثلا شخصیت‌هایی مثل فلور و کرام، علی‌رغم اهمیتشان در داستان، حضور کم‌ رنگی دارند و چندان فرصت شخصیت‌پردازی پیدا نمی‌کنند. همچنین، برخی رفتارهای شخصیت‌ها (مانند عصبانیت بیش‌ازحد رون از هری به دلیل انتخاب شدن در مسابقه) در فیلم کمی اغراق‌شده به نظر می‌رسند.

هری پاتر و جام آتش فیلمی پرهیجان و تاثیرگذار است که به‌خوبی فضای تیره‌تر و جدی‌تر دنیای جادوگری را به تصویر می‌کشد. لحظات اکشن، جلوه‌های ویژه و اوج دراماتیک فیلم در پایان، نقاط قوت آن محسوب می‌شوند. اما حذف برخی جزئیات مهم کتاب و پرداخت نابرابر به برخی شخصیت‌ها، نقاط ضعفی هستند که باعث شده این فیلم، با وجود محبوبیت بالا، در میان طرفداران کتاب با برخی انتقادات مواجه شود.

شخصیت‌ها به سرنوشت نزدیک می‌شوند

فیلم‌ هری پاتر و محفل ققنوس و هری پاتر و شاهزاده دورگه، دیگر صرفا ماجراجویی‌های هاگوارتز را دنبال نمی‌کنند، بلکه بیشتر روی پیامدهای بازگشت ولدمورت، رشد شخصیت‌ها و نبرد خیر و شر تمرکز دارند. در فیلم محفل ققنوس روایت یکی از مهم‌ترین بخش‌های مجموعه را بر عهده دارد. تاثیر بازگشت ولدمورت و سرکوب حقیقت توسط وزارت سحر و جادو. داستان از جایی آغاز می‌شود که هری پس از مواجهه مستقیم با ولدمورت در جام آتش، با بی‌اعتمادی جامعه جادوگری روبه‌رو می‌شود. این تعلیق در داستان، احساس انزوا و سرخوردگی هری را به‌خوبی منتقل می‌کند و در کنار حضور شخصیت شرور جدید، یعنی پروفسور آمبریج، فضای فیلم را تلخ‌تر و واقع‌گرایانه‌تر می‌کند.

یکی از قوی‌ترین جنبه‌های این فیلم، پرداختن به سیاست و فساد در دنیای جادوگری است. وزارت سحر و جادو به جای مقابله با تهدید واقعی، حقیقت را انکار کرده و سعی دارد با انتشار اطلاعات غلط، هری و دامبلدور را بی‌اعتبار کند. این روایت، فیلم را از یک ماجراجویی مدرسه‌ای به داستانی سیاسی و اجتماعی تبدیل می‌کند که به موضوعاتی مانند کنترل رسانه، سرکوب مخالفان و قدرت‌طلبی می‌پردازد. در این میان، تشکیل ارتش دامبلدور و آموزش مخفیانه جادوهای دفاعی، یکی از جذاب‌ترین بخش‌های فیلم است که به رشد شخصیت هری و دوستانش کمک می‌کند.

کارگردانی دیوید یتس، که از این فیلم به بعد هدایت مجموعه را بر عهده گرفت، فضای فیلم را واقع‌گرایانه‌تر و تاریک‌تر کرد. او با استفاده از فیلم‌برداری مستندگونه در برخی صحنه‌ها و کاهش استفاده از رنگ‌های روشن، احساس اضطراب و تهدید را به‌خوبی به تصویر کشید. همچنین، نبرد پایانی در وزارت سحر و جادو، یکی از بهترین سکانس‌های اکشن فیلم است که جلوه‌های ویژه و تدوین آن، اوج قدرت و هیجان را به نمایش می‌گذارد. هرچند حذف برخی بخش‌های کلیدی کتاب، مانند جزئیات بیشتری از پیشگویی و ارتباط پیچیده‌تر میان اسنیپ و جیمز پاتر، انتقادهایی را از سوی طرفداران کتاب به همراه داشت.

اما فیلم هری پاتر و شاهزاده دورگه با روایتی کاملا متفاوت، بر دو محور پیش می‌رود، افشای گذشته ولدمورت و آماده‌سازی هری برای نبرد نهایی. از همان ابتدا، لحن فیلم ترکیبی از آرامش قبل از طوفان و حسی از نزدیک شدن به یک فاجعه اجتناب‌ناپذیر است. یکی از نقاط قوت داستان، بررسی گذشته‌ی تام ریدل از طریق خاطراتی است که دامبلدور به هری نشان می‌دهد. این سکانس‌ها به درک بهتر منطق و جاه‌طلبی ولدمورت کمک می‌کند و عمق بیشتری به شخصیت او می‌بخشد.

در کنار این فضای تاریک، فیلم به روابط عاشقانه‌ی میان شخصیت‌ها نیز می‌پردازد. احساسات بین هری و جینی و رون و هرماینی، در این قسمت پررنگ‌تر می‌شود. هرچند این روابط لحظات سبک‌تری به فیلم اضافه می‌کنند، اما برخی از طرفداران آن‌ها را غیرضروری یا پرداخت‌ شده در سطح می‌دانند. کارگردانی دیوید یتس در این فیلم سبک مینیمالیستی‌تری به خود گرفته است. استفاده از رنگ‌های سرد، نورپردازی تاریک و قاب‌بندی‌های متفکرانه، حس تنهایی و فشار روانی هری را منتقل می‌کند.

یکی از قوی‌ترین بخش‌های فیلم، صحنه‌ی ورود به غار و تلاش برای به دست آوردن یکی از جان‌پیچ‌ها است که با فضاسازی وهم‌آلود، تدوین دقیق و بازی قوی بازیگران، یکی از بهترین سکانس‌های مجموعه را رقم می‌زند. اما مهم‌ترین لحظه فیلم، مرگ دامبلدور است که نقطه اوج احساسی آن محسوب می‌شود. سکانس قتل او توسط اسنیپ با فضایی سنگین و بدون موسیقی اجرا می‌شود که این تصمیم کارگردانی، اثرگذاری آن را چند برابر کرده است. تنها نقدی که به این بخش وارد می‌شود، تفاوت آن با کتاب است، زیرا در فیلم دانش‌آموزان هاگوارتز تنها نظاره‌گر این اتفاق هستند، درحالی‌که در کتاب نبردی واقعی در قلعه شکل می‌گیرد.

در مجموع، این دو فیلم روایت مجموعه را از فانتزی نوجوانانه به درامی سنگین و تاریک تبدیل می‌کنند. محفل ققنوس با ایجاد فضای سیاسی و اجتماعی، و شاهزاده دورگه با پرداخت به گذشته‌ی ولدمورت و آماده‌سازی هری برای نبرد نهایی، نقش کلیدی در تکامل داستان دارند. کارگردانی دیوید یتس، با ایجاد فضای سینمایی‌تر، حذف برخی جزئیات کتاب را تا حدی جبران کرده، اما همچنان برخی از این حذف‌ها انتقادهایی را برانگیخته است.

انتهای یک سفر شگفت انگیز

دو قسمت پایانی مجموعه‌ی هری پاتر یعنی یادگاران مرگ قسمت ۱ و یادگاران مرگ قسمت ۲ عملا یک داستان را روایت می‌کنند که در دو بخش مجزا اجرا شده است. این تقسیم‌بندی، هم امکان پرداخت بیشتر به جزئیات را فراهم کرده و هم انتقادات خاص خود را داشته است. این دو فیلم روایتگر آخرین نبرد میان هری و ولدمورت، جستجوی جان‌پیچ‌ها و آشکار شدن سرنوشت شخصیت‌ها هستند. درحالی‌که قسمت اول بیشتر به سفر و درگیری‌های درونی شخصیت‌ها می‌پردازد، قسمت دوم کاملا بر جنگ و نبرد نهایی تمرکز دارد.

در هری پاتر و یادگاران مرگ قسمت اول، فیلم از نظر روایی فضایی آرام‌تر و احساسی‌تر دارد. برخلاف فیلم‌های قبلی که بخش عمده‌ای از آن‌ها در هاگوارتز جریان داشت، این بار هری، رون و هرماینی مجبورند خارج از مدرسه، در دنیای واقعی، به دنبال جان‌پیچ‌ها بگردند. این تغییر مکان، حس بی‌پناهی و خطر را تقویت کرده و به روایت حال و هوایی واقع‌گرایانه و سنگین می‌دهد.

از نظر کارگردانی، دیوید یتس این بخش را کندتر و مبتنی بر شخصیت‌پردازی ساخته است. صحنه‌هایی مانند تنهایی و ناامیدی شخصیت‌ها در بیابان‌ها و جنگل‌ها، درگیری بین رون و هری و رقص احساسی هری و هرماینی در چادر، همگی روی جنبه‌های درونی شخصیت‌ها تمرکز دارند. این انتخاب، اگرچه به عمیق‌تر شدن ارتباط مخاطب با شخصیت‌ها کمک می‌کند، اما باعث شده برخی مخاطبان که انتظار اکشن بیشتری داشتند، ریتم فیلم را کندتر از حد مطلوب بدانند.

یکی از نکات مثبت این فیلم، استفاده از نمادگرایی و داستان‌گویی بصری است. سکانس انیمیشنی که داستان یادگاران مرگ را روایت می‌کند، یکی از برجسته‌ترین بخش‌های فیلم از نظر خلاقیت بصری است و فضای افسانه‌ای داستان را تقویت می‌کند. همچنین، ورود تدریجی ارتش مرگ‌خواران و تسلط تدریجی ولدمورت بر دنیای جادوگران، حس فشار و ناامنی را در سراسر فیلم حفظ می‌کند.

اما از نظر انتقادی، برخی مخاطبان احساس کردند که فیلم بیش از حد طولانی و کم‌حادثه است. به دلیل تقسیم فیلم به دو بخش، برخی صحنه‌ها کشدار به نظر می‌رسند، به‌خصوص بخش‌هایی که هری و دوستانش در حال سفر هستند. با این حال، فیلم با مرگ دردناک دابی به نقطه‌ی اوج احساسی خود می‌رسد و پایان آن، مخاطب را برای قسمت دوم آماده می‌کند. در هری پاتر و یادگاران مرگ قسمت دوم، نقطه‌ انفجاری داستان رخ خواهد داد. برخلاف قسمت اول که بیشتر بر سفر و درون‌گرایی تمرکز داشت، این فیلم به نبرد هاگوارتز، مقابله‌ی نهایی با ولدمورت و فاش شدن رازهای بزرگ اختصاص دارد. ریتم این فیلم بسیار سریع‌تر و اکشن‌محورتر است و از همان ابتدا مخاطب را درگیر می‌کند.

یکی از قوی‌ترین جنبه‌های این فیلم، پرداخت دراماتیک و احساسی شخصیت‌ها در بحبوحه‌ی جنگ است. مرگ شخصیت‌هایی مثل فرد، لوپین و تانکس، فضای فیلم را تلخ‌تر و احساسی‌تر می‌کند. اما یکی از بهترین بخش‌های داستان، افشای حقیقت درباره‌ی اسنیپ است. نمایش گذشته‌ی اسنیپ و عشق بی‌پایانش به لیلی، به‌گونه‌ای اجرا شده که حتی مخاطبانی که تا آن لحظه از او متنفر بودند، دچار همدلی با او می‌شوند. این پیچش داستانی، یکی از تاثیرگذارترین لحظات مجموعه است.

از نظر کارگردانی، دیوید یتس در این قسمت از رنگ‌های تیره و سایه‌های سنگین استفاده کرده تا حس ویرانی و ناامنی را منتقل کند. نبرد هاگوارتز با جلوه‌های ویژه‌ی چشمگیر، یکی از بزرگ‌ترین نبردهای سینمایی این دوره محسوب می‌شود و توانسته مقیاس حماسی نبرد نهایی خیر و شر را به‌خوبی نمایش دهد. اما در این میان، برخی لحظات نیز می‌توانستند بهتر اجرا شوند. مثلا مرگ ولدمورت در فیلم به‌صورت تجزیه شدن او به ذرات غبار به نمایش درآمده، درحالی‌که در کتاب، او به‌سادگی روی زمین سقوط می‌کند. این تغییر، حس انسانی بودن ولدمورت را کمتر کرده و او را بیش از حد فراطبیعی جلوه داده است.

اوج احساسی و نهایی شدن داستان مخاطبان زیادی را در قسمت آخر به خود جذب کرده است. این فیلم پایان یک ماجراجویی ده‌ساله بود. طرفداران، پس از سال‌ها همراهی با شخصیت‌ها، می‌خواستند ببینند که سرنوشت هری، ولدمورت و دیگران چه می‌شود. این احساس نوستالژی و وابستگی، تاثیر عاطفی فیلم را افزایش داد. علاوه بر این نبرد هاگوارتز و مقیاس حماسی فیلم در این قسمت به‌طور مداوم بیننده را در تنش و هیجان نگه می‌دارد. سکانس‌های اکشن، جلوه‌های ویژه‌ی چشمگیر و طراحی صحنه‌های نبرد، باعث شده که فیلم به لحاظ بصری بسیار جذب‌ کننده باشد.

افشای رازهای بزرگ مثل بخش‌هایی مانند حقیقت اسنیپ، گذشته‌ی دامبلدور و معنای واقعی جان‌پیچ‌ها، لایه‌های جدیدی به داستان اضافه کردند و پاسخ بسیاری از سوالات طرفداران را دادند. پایان‌بندی هری پاتر برای طرفداران رضایت‌بخش بوده است. سکانس پایانی که هری، رون و هرماینی را پس از ۱۹ سال در ایستگاه قطار نشان می‌دهد، حس تکامل و پایان مناسب یک حماسه را به مخاطب می‌دهد. این پایان، گرچه شاید برای برخی ساده به نظر برسد، اما حس نوستالژی و خاطره‌انگیز بودن آن، در ذهن طرفداران ماندگار شد.

یادگاران مرگ قسمت ۱ و قسمت ۲ مکمل یکدیگر هستند و داستانی را روایت می‌کنند که هم از نظر احساسی و هم از نظر حماسی، اوج ماجراهای هری پاتر محسوب می‌شود. قسمت اول، آرام، فلسفی و شخصیت‌محور است، درحالی‌که قسمت دوم کاملا اکشن، هیجان‌انگیز و پرتنش پیش می‌رود. این دو فیلم، با وجود برخی انتقادات، توانستند پایانی شایسته برای یکی از محبوب‌ترین مجموعه‌های سینمایی تاریخ رقم بزنند.