حالا بهترین زمان برای طرفدار رزیدنت ایول بودن است

رک بگویم، انگشت شمار اسم‌هایی در دنیای ویدیوگیم وجود دارند که مثل «رزیدنت ایول» بتوانند چیزی در من روشن کنند. برعکس معمول که عجله‌ای برای تجربه عناوین جدید در روز انتشار ندارم، پس از رونمایی هر نسخه جدید Resident Evil پیش‌خرید آن را جزو اولویت‌ها قرار می‌دهم. حالا که قسمت نهم با نام کامل Resident Evil Requiem رونمایی شده است، تمام بازی‌های دیگر برایم زیر سایه آن قرار می‌گیرند.

پس از عرضه قسمت ششم با تمام انتقادات و حاشیه‌هایش، کمتر کسی فکر می‌کرد کپکام با یک تغییر رویکرد اساسی، دوباره بتواند رزیدنت ایول را احیا کند؛ جریانی که با قسمت هفتم شروع شد، با ریمیک قسمت دوم ادامه یافت و با قسمت هشتم و ریمیک RE4 به نقطه اوج جدیدی رسید. حداقل طی چیزی که کپکام در هشت سال گذشته نشان ما داده است؛ نباید نگرانی خاصی بابت Requiem داشته باشیم. اما همین خرده جزئیاتی که از بازی می‌دانیم، باعث می‌شود حساب جداگانه‌ای رویش باز کنیم.

اگر همزمان با خیلی‌ها در حال تماشای تریلر رونمایی بازی در مراسم سامر گیم فست بودید، احتمال دارد از فرم گرافیک متوجه شده باشید که یک بازی ساخته شده در RE Engine را می‌بینید. اگر اینجا سرنخی دست‌تان نیامد، ولی تسلط خوبی روی تاریخچه فرنچایز دارید، پس موقع ذکر اسم Alyssia Ashcroft قطعا خوشحال شدید. شاید در هیچ‌کدام از این دو لحظه در تریلر نفهمیدید که با رزیدنت ایول جدید روبرو هستید، اما صد درصد وقتی خرابه‌های راکون سیتی و ساختمان پلیس را دیدید از جا پریدید.

برای اولین بار طی ۲۷ سال، یک نسخه از رزیدنت ایول ما را به راکون سیتی باز می‌گرداند. آخرین باری که این شهر را دیدیم، پایان قسمت سوم بود که جیل با هلیکوپتر فرار می‌کند و همزمان، یک بمب عظیم حرارتی رها می‌شود تا هیچ ردی از هیچ ویروسی در آن باقی نماند. این احتمالا هیجان‌انگیزی ترین موردی است که می‌خواهیم در Requiem تجربه کنیم و ببینیم بازگشت به شهری که همه‌چیز از آن شروع شد، آن هم پس از تقریبا سه دهه چه حسی دارد. چه مسئله‌ای این اتفاق را هیجان‌انگیز‌تر می‌کند؟ این که احتمالا Requiem قرار است پایانی بر مسیر داستانی شخصیت‌هایی باشد که این سری را شکل دادند؛ کریس، لیان، جیل و کلیر که اصلی‌ترین بازمانده‌های راکون سیتی هستند، احتمالا در این نسخه وداعی به‌یادماندنی با طرفداران داشته باشند.

البته که این مورد هنوز رسمی نیست و حتی گریس اشکرافت تنها شخصیت قابل بازی طبق اعلام کپکام است. اما یک درصد فکر کنید خبری از یک شخصیت آشنا نباشد؛ کسی که طبق ادعای داسک گالم لیکر معروف، لیان کندی محبوب دلهاست. اما اگر قرار باشد پایان آرک داستانی راکون سیتی را ببینیم، حضور تمام شخصیت‌هایی که حالا مثل یک نماد در تاریخچه بازی‌های ویدیویی می‌درخشند، بهترین اتفاق برای طرفداران خواهد بود.

موقعی که این یادداشت را می‌نویسم، کمتر از یک هفته از رونمایی Resident Evil Requiem می‌گذرد و کمتر از ۹ ماه تا تجربه‌اش فاصله دارم. فعلا سراسر بدنم پر از انرژی و هیجان ناشی از انتظارش است و در ذهنم کلی حدس و تئوری و سوال می‌چرخد. بازگشت به راکون سیتی یکی از طلایی‌ترین برگ برنده‌هایی بود که کپکام می‌توانست برای این بازی رو کند و همه را بابتش هیجان‌زده کند. اما در عین حال نمی‌دانم چه واکنشی به خداحافظی با شخصیت‌هایی داشته باشم که سال‌هاست با آنها خاطره کنم. اگر چه هنوز هیچ چیز قطعی و رسمی نیست، اما تصور اینکه در آینده دیگر لیان و کریس و کلیر را نخواهیم دید، واقعا احساساتم را برانگیخته می‌کنم.

اما خوشبختانه آن قدر به کپکام ایمان دارم که در نهایت همه را راضی و خوشحال نگه دارد. این ناشر ژاپنی پس از افت چند ساله، ناگهان فهمید که چگونه باید به مسیر درست برگردد و تا همین الان هم به بهترین شکل ممکن در مسیر باقی مانده است. دقیقا از یک رزیدنت ایول خوب چه می‌خواهیم؟ ترس مدام، شخصیت‌های جذاب و گیم‌پلی درست و درمان. خوشبختانه کپکام دیگر در ارائه تمام آنها استاد است و همین من را به Resident Evil Requiem امیدوار می‌کند.