به بخش سوم و پایانی بهترین بازی‌های ایکس باکس 360 که می‌توانید روی ایکس باکس وان تجربه کنید خوش آمدید. در بخش‌های اول و دوم سعی کردیم در سبک‌های مختلف، عناوینی که به نظرمان لایق وقتتان هستند را معرفی کنیم. از شاهکاری همچون Red Dead Redemption گرفته که Backward Compatibility عملا تنها راه تجربه‌اش روی سیستم‌های مدرن است، تا Split/Second، یکی از بهترین ریسینگ‌هایی که در ده سال اخیر عرضه شد اما نتوانست زیاد توجهات را به خود جلب کند.

حالا هم در این راهنمای خرید، این بار قانونمان را شکسته‌ایم و به جای ۵ بازی معمول، به معرفی ۸ بازی پرداخته‌ایم. از آن جایی هم که کاتالوگ این بازی‌ها پر است از عناوین بسیار عالی و نمی‌توانیم همه آن‌ها را در لیست جا دهیم، تصمیم گرفتیم به صورت اجمالی اشاره‌ای به برخی از آن‌ها کنیم.

• The Orange Box: هرچند که قطعا تجربه این بازی‌ها روی کامپیوترهای شخصی بیشتر پیشنهاد می‌شود (و این روزها شاید مجموعا ۱۲ نفر هم Team Fortress 2 را روی کنسول بازی نکنند)، اما در هر صورت The Orange Box یکی از ارزشمندترین کلکسیون‌های تاریخ گیمینگ است و قطعا از تجربه Half Lifeها و Portal پشیمان نخواهید شد.
• هر سه نسخه Crysis: سه‌تا از بهترین شوترهای نسل هفتم، هرچند که اگر پی سی مناسبی دارید احتمالا بهتر باشد روی آن بازی کنید. مخصوصا نسخه اول که زمانی معیار سنجش قدرت کامپیوترها بود.
• GTA San Andreas و GTA IV: بعید می‌دانیم نیاز به توضیح خاصی وجود داشته باشد. همچنین نسخه پی سی GTA IV اوضاع جالبی ندارد و احتمالا با ایکس باکس تجربه بهتری خواهید داشت.
• هر دو نسخه Star Wars: Knights of the Old Republic: دوتا از نمادین‌ترین آثار نقش‌آفرینی تاریخ که برخی از بهترین داستان‌های دنیای استار وارز را روایت می‌کنند.
• Star Wars: Republic Commando: یک شوتر تاکتیکال بسیار باکیفیت، باز هم در دنیای استار وارز. احتمالا هم بعد از این بازی علاقه خاصی به کلون‌ها پیدا خواهید کرد.
• Castlevania: Lords of Shadow: عنوانی هک اند اسلش که به طرز سورپرایزکننده‌ای بازی بسیار باکیفیتی بود. جالب است بدانید که استودیوی Kojima Productions نیز روی آن کار کرده است.

حال، برویم به سراغ لیستمان:

Alan Wake

• تاریخ عرضه: ۲۴ اردیبهشت ۱۳۸۹
• درجه سنی: بالای ۱۳ سال
• قیمت: ۲۰ دلار

استودیوی خوش‌نام Remedy پس از اتمام کارش با بازی‌های مکس پین، تا مدت‌ها علاقه بسیار زیادی به ایجاد یک ساختار روایی همچون سریال‌های تلویزیونی در بازی‌هایش داشت. اگرچه آن‌ها بعدا با Quantum Break خیلی بیشتر روی این موضوع تمرکز کردند، اما اولین قدم‌هایشان را با Alan Wake برداشتند. در این بازی (که تا حد بسیار زیادی از سریال Twin Peaks ساخته دیوید لینچ الهام گرفته) در نقش نویسنده‌ای به نام آلن ویک قرار می‌گیرید که به همراه همسرش، آلیس، به شهر جنگلی Bright Falls سفر می‌کند. هدف آن‌ها از این سفر، استراحت ذهنی برای آلن و مشکل سد نویسنده (Writer's Block) او است. اما خب اوضاع خیلی سریع با ناپدید شدن آلیس به هم می‌ریزد و او مجبور می‌شود با تاریکی‌ای که برایت فالز را در هم نوردیده گلاویز شود. همان طور که گفتیم بازی از خیلی جهات شبیه یک سریال تلویزیونی به نظر می‌رسد؛ بازی به اپیزودهای مختلف تقسیم شده که هر کدام تم‌های خود را دارند. حتی بازی نیز دارای یک بخش «آن چه گذشت» نیز می‌شود که اتفاقات افتاده را یادآوری می‌کند. آلن ویک در کنار داستان و روایت جالبش، از گیم پلی ساده اما جذابی هم بهره می‌برد. از آن جایی که دشمنان شما همه از جنس تاریکی هستند، چراغ قوه‌ای که به همراه دارید راه حلتان برای تضعیف آن‌ها خواهد بود تا بتوانید با سلاح گرمتان آن‌ها را نابود کنید. بازی به طرز سورپرایزکننده‌ای هم از نظر گرافیکی همچنان چشم‌نوازی خود را حفظ کرده و برخی از مناظر بازی حقیقتا خیره‌کننده هستند. آلن ویک از آن بازی‌هاییست که به ندرت اثری ازشان می‌بینیم. قدرش را بدانید.

Brutal Legend

• تاریخ عرضه: ۲۱ مهر ۱۳۸۸
• درجه سنی: بالای ۱۷ سال
• قیمت: ۱۵ دلار

بازی Brutal Legend، ساخته تیم شفر و استودیوی Double Fine، یکی از آن بازی‌هاییست که شخصیت ازش می‌بارد و به غایت جذاب است، اما متاسفانه عملکرد تجاری ضعیفش باعث شد تا دیگر حتی فکر یک دنباله را هم از سرمان خارج کنیم. اگر در کنار گیم، از قضا متالهد نیز هستید و تا کنون اسم این بازی را نشنیده بودید، جسارتا هر کاری که دارید را رها کنید و این بازی را دریابید. شخصیت اصلی بازی یک Roadie به نام ادی بریگز (با صداگذاری جک بلک) است که پس یک حادثه و مرگش، وارد دنیایی متفاوت می‌شود که راک و متال از آن می‌بارد! در حدی که در مبارزات Hack 'n' Slashیی که با هیولاها و دشمنان مختلف بازی دارید، در کنار تبرتان مجهز به یک گیتار هم هستید. حتی می‌توانید با همان گیتار قطعات سولویی هم اجرا کنید که باعث اعمال قابلیت‌های قدرتمندی می‌شوند. گوشه کنار بازی نیز پر شده از آثار بندهای معروف و کلاسیک، همچون Megadeth، Motörhead، Judas Priest و غیره که حسابی متالهدان را سر ذوق می‌آورد. حتی از آهنگ‌ها هم که بگذریم، کافیست نگاهی به لیست صداپیشه‌های بازی بیاندازید؛ در این لیست نام اسطوره‌هایی همچون آزی آزبورن، راب هالفورد، لمی کیلمیستر و غیره را مشاهده خواهید کرد. یک جورایی می‌توان احساس کرد که این بازی رویاهای تیم شفر بوده، چرا که او هم به نظر یکی از طرفداران پر و پا قرص متال است. حتی اگر هم به این سبک موسیقی علاقه‌ای ندارید، باز هم تجربه Brutal Legend را شدیدا توصیه می‌کنیم. اگرچه نیمه دوم بازی کمی افت می‌کند، اما باز هم چیزی از جذابیت و کاریزمای این بازی کم نمی‌شود.

Tom Clancy's Rainbow Six: Vegas 1/2

• تاریخ عرضه: ۳۰ آبان ۱۳۸۵ (وگاس 1)، ۲۸ اسفند ۱۳۸۶ (وگاس 2)
• درجه سنی: بالای ۱۷ سال
• قیمت: هر کدام ۲۰ دلار

فرنچایز Rainbow Six این روزها با Siege به یک عنوان چندنفره رقابتی تمام عیار تبدیل شده، اما قبل از آن Vegas و Vegas 2 به عنوان آخرین نسخه‌های دارای بخش داستانی این سری شناخته می‌شوند. در واقع این دو بازی را می‌توان به عنوان یک جور پل میان بازی‌های قدیمی‌تر و سخت‌تر سری و Siege به حساب آورد. وگاس 1 و 2 شوترهایی هستند که در کنار داستان‌هایی نسبتا خوب و خلق لحظات هیجان‌انگیز و هالیوودی، به ریشه‌های تاکتیکال سری هم وفادارند. بازی از شما توقع دارد که رهبری یک گروه را بر عهده بگیرید و از استراتژی برای از بین بردن دشمنانتان استفاده کنید. چرا که دشمنانتان هم بسیار باهوشند و مطمئن باشید اگر بخواهید همچون شوترهای عادی به جنگ با آن‌ها بروید، زندگی‌تان تنها چند دیگر دوام خواهد داشت. بازی در حالت عادی از زاویه دید اول شخص دنبال شده و هنگام کاور گرفتن به حالت سوم شخص در می‌آید. به طور کلی هم این دو بازی در کنار عمق بالایشان، کاملا برای بازیکنان جدید قابل دسترسی هستند و خیلی سریع قواعد بازی دستتان می‌آید. سوای بخش داستانی، وگاس 1 و 2 شامل یک حالت کوآپ به نام Terrorist Hunt نیز می‌شوند که بازیکنان این بازی‌ها خاطره‌های زیادی از آن دارند. نکته جالب هم اینجاست که سرورهای بازی به نظر هنوز فعال هستند و اگر بتوانید بازیکنی پیدا کنید، می‌توانید به تجربه این بخش بپردازید. از آن جایی که این روزها تعداد شوترهای تاکتیکال آنقدر زیاد نیست، وجود این دو نسخه واقعا غنیمت است و پیشنهاد می‌کنیم آن‌ها را از دست ندهید.

Condemned: Criminal Origins

• تاریخ عرضه: ۲۴ آبان ۱۳۸۴
• درجه سنی: بالای ۱۷ سال
• قیمت: ۲۰ دلار

استودیوی Monolith یکی از کهنه‌کاران صنعت گیم حساب می‌شود و انصافا هم کاتالوگ بسیار قدرتمندی دارد؛ آن‌ها قبل از ساخت Middle Earth: Shadow of Mordor و دنباله‌اش، متخصصان ژانر اول شخص بودند و عناوین نمادینی همچون سری No One Lives Forever و سری‌های F.E.A.R و Blood را ساخته بودند. Condemned: Criminal Origins هم یکی دیگر از عناوین عالی و منحصر بفرد این استودیو است. این بازی (که گهگاهی به شدت یادآور فیلم Se7en از دیوید فینچر است) شما را در نقش یک کارآگاه درب و داغان به نام ایتن توماس قرار می‌دهد که مسئول بررسی یک سری قتل‌های سریالی دهشتناک شده است. خیلی زود پای ماجراهای عجیب‌تر و حتی به نظر فراطبیعی وسط می‌آید و خب، بازی خیلی ترسناک می‌شود. اتفاقا Condemned شاید یکی از بهترین بازی‌های ترسناک تاریخ باشد که حقش است بیشتر از این‌ها درباره‌اش صحبت شود. بازی برای ترساندتان به Jumpscareهای مسخره وابسته نیست و از اتمسفر بی‌نظیری هم بهره می‌برد. همه این‌ها را هم به کنار بگذاریم، سیستم مبارزه این عنوان همچنان یکی از بهترین مثال‌های مبارزات با سلاح سرد با زاویه دید اول شخص است. اصلا هم سیستم پیچیده‌ای در کار نیست، هر چیزی اعم از یک لوله یا تبر که به دستتان رسید را بردارید، به زمان‌بندی حملات طرف مقابلتان دقت کنید و سر موقع، شروع به کتک زدن او کنید. پس از این بازی آدم به فکر فرو می‌رود که چرا بعد از این بازی، همچنان عناوین بسیاری هستند که با پیاده‌سازی درست مبارزات اول شخص با سلاح سرد دست و پنجه نرم می‌کنند.

Bully: Scholarship Edition

• تاریخ عرضه: ۱۴ اسفند ۱۳۸۶
• درجه سنی: بالای ۱۳ سال
• قیمت: ۱۵ دلار

GTA و Red Dead Redemption معمولا دو بازی‌ای هستند که با شنیدن نام راک‌استار به یادشان می‌افتیم، اما آن‌ها بازی کوچولویی با نام Bully هم ساخته‌اند که عده زیادی برای ساخت و انتشار نسخه دومش دست به هر کاری می‌زنند. برخی این بازی را «GTA در مدرسه» توصیف می‌کنند که، یک جورایی درست است؟ مدرسه‌ای که شخصیت اصلی با نام جیمی هاپکینز مجبور به تحصیل در آن می‌شود شاید از نظر داستانی جای مزخرفی برای یک نوجوان باشد، اما گاهی اوقات هنگام تجربه بازی ممکن است با خود فکر کنید که هر چه باشد از مدرسه خودتان باحال‌تر است! شخصیت‌های مضحکی که در بازی ملاقات می‌کنید همه بر اساس آن کلیشه‌هایی هستند که در داستان‌های مدرسه‌ای میبینیم؛ خرخون‌هایی که کاری به جز خرخونی بلد نیستند، بچه‌های محبوب و خوش‌تیپ مدرسه که عاشق فوتبال آمریکایی هستند، گنده‌لات‌ها و شر به پا کن‌ها و الی آخر. در حین اینکه باید کلاس‌های خود را مدیریت کنید و مینی‌گیم‌های برخی جالب و برخی سختش (با شماها هستم، کلاس زبان انگلیسی و جغرافیا) را انجام دهید، به به گند کشیدن مدرسه نیز خواهید پرداخت. چه کتک‌کاری با دانش‌آموزان (و مخصوصا لات‌ها)، چه دزدی، چه سرک کشیدن به امکان ممنوعه (!). در هر صورت هم باید مواظب آن ناظمان رو اعصاب باشید و گیرشان نیافتید. پس از مدتی هم یک شهر کامل برایتان باز خواهد شد و به همراه آن، کلی فعالیت جانبی جدید برای تجربه اضافه می‌شوند. هرچند که بازی از نظر فنی کمی عمرش را نشان می‌دهد، اما واقعا به ندرت بازی‌هایی هستند که سرگرم‌کنندگی Bully را ارائه می‌دهند.

Shadows of the Damned

• تاریخ عرضه: ۳۱ خرداد ۱۳۹۰
• درجه سنی: بالای ۱۷ سال
• قیمت: ۲۰ دلار

Shadows of the Damned، مخلوق ترکیب ذهن‌های شینجی میکامی و Suda51، بازی حقیقتا عجیبی است. این دو در استودیوی Grasshopper Manufacture تصمیم به ساخت شوتری گرفتند که از طرفی دنباله‌روی ساختار Resident Evil 4 باشد، و از طرف دیگر هم... خب، هیچ چیزش با عقل جور در نیاید. نتیجه این همکاری بازی‌ای از آب درآمده که احتمالا به این زودی‌ها فراموش نخواهید کرد. در این عنوان در نقش گارسیا هاتسپر قرار می‌گیرید که به همراه جمجمه‌ای سخن‌گو با نام جانسون به جهنم سفر می‌کند. این جمجمه در آن واحد هم حکم سلاح، هم حکم یک مشعل و هم حکم یک موتورسیکلت برای گارسیا دارد (چرا؟ چون که زیرا). می‌توانید انتظار داشته باشید که با انواع و اقسام هیولاهای زاده ذهن طراحان استودیوی گرسهاپر با سلاح‌هایی خلاقانه مبارزه کنید. بازی از یک طرف هم یک جور ادای دین به سینمای Grindhouse است؛ خشونت بسیار بالا، هیولاهای عجیب و غریب، چپ و راست شوخی‌های نامتعارف و غیره. اسمش را ببرید، Shadows of the Damned آن را دارد. من باب آن شوخی‌ها هم، بازی واقعا از آن‌ها پر شده است. به ندرت پیش می‌آید که نامی ببینید یا دیالوگی بشنوید که به هر نحوی شامل یک جور اشاره یا شوخی یا غیره نباشد! حالا این که این روزها چقدر از این مدل نویسندگی خوشتان می‌آید به خودتان بستگی دارد، اما در هر صورت چیزی از باحالی این بازی کم نمی‌شود. حتی در پایه‌ای ترین شکل ممکن هم Shadows of the Damned یک شوتر سرگرم‌کننده است. در هر حال، دیگر کجا می‌توانید با شلیک به کله بز تاریکی را از بین ببرید؟

Ninja Gaiden 2

• تاریخ عرضه: ۱۴ خرداد ۱۳۸۷
• درجه سنی: ۳۰ دلار
• قیمت: بالای ۱۷ سال

نینجا گایدن 2 از جمله آن بازی‌هاییست که حتی پس از گذشت نزدیک به ۱۲ سال از عرضه‌اش همچنان یکی از خوش‌ساخت‌ترین سیستم‌های مبارزه بازی‌ها را دارد. شاید داستان بازی آن قدر جالب نباشد، شاید برخی از طراحی‌های شخصیت‌ها دیگر نسبت به استانداردهای امروز کهنه شده باشند، اما گیم پلی و در راس آن، مبارزات همچنان به قوت خود خوش‌فرم باقی مانده‌اند. ریو هایابوسا می‌تواند به شکیل‌ترین و در عین حال خشن‌ترین شکل ممکن دشمنان خود را تکه پاره کند. البته اگر مهارتش را داشته باشید، چرا که این بازی حسابی سخت است. بگذارید این جوری بگویم؛ قبل از روزهای سبک سولزلایک، نینجا گایدن آن بازی‌ای بود که اگر موفق به تمام کردنش می‌شدید می‌توانستید تا مدت‌ها پزش را به دور و بری‌های گیمر خود بدهید و احساس کنید که یک مرحله مهم زندگی را پشت سر گذاشتید. البته بازی بعضی اوقات می‌تواند بیش از حد سادیستیک باشد و صرفا به قصد اذیت کردن کارتان را سخت‌تر کند. بعضی اوقات دشمنان از جاهایی سر و کله‌شان پیدا می‌شود که در دفعه اول احتمالا نمی‌توانید از خود دفاع کنید و کشته می‌شوید. یا به طور مثال، ممکن است باسی را بعد از کلی تلاش شکست دهید و ناگهان، او منفجر می‌شود و شما را هم با خودش می‌برد. این‌ها را دیگر بگذارید به حساب کهنه بودن بازی. اما همان طور که گفتیم مبارزات بازی هنوز هم که هنوز است درجه اول باقی مانده‌اند. اگرچه این روزها Sekiro به عنوان سلطان بازی‌های شمشیرزنی سخت با حال و هوای ژاپنی شناخته می‌شود، اما این عنوان تا مدت‌ها در اختیار نینجا گایدن 2 بود. از بابت گرافیک هم خیالتان راحت باشد، با ایکس باکس وان ایکس می‌توانید از صدها بار کشته شدن با رزولوشن 4K لذت ببرید.

Black

• تاریخ عرضه: ۵ اسفند ۱۳۸۴
• درجه سنی: بالای ۱۷ سال
• قیمت: ۱۰ دلار

احتمالا خیلی‌هایتان با این بازی در روزهای پلی استیشن 2 خاطره دارید. اما اگر تا حالا هیچ گونه آشنایی با Black نداشتید، ممکن است با دیدن عکس‌هایش با خود فکر کنید که این یک عنوان نسل هفتمی است. اما خیر، این اثر استودیوی Criterion فقط برای پلی استیشن 2 و ایکس باکس اورجینال عرضه شد و نسخه نسل هفتمی که هیچ، روی پی سی هم منتشر نشد. خوشبختانه با ایکس باکس وان خود می‌توانید به راحتی این شوتر اول شخص را تجربه کنید و از رزولوشن به مراتب بالاتری لذت ببرید. هدف بلک، انتقال حس و حال فیلم‌های اکشن هالیوودی به بازیکن است. مخصوصا از نظر دقت به جزئیات سلاح‌ها. به لطف صداگذاری فوق‌العاده آن‌ها و حس خوبی که از تیراندازی دریافت می‌کنید، گاهی اوقات احساس می‌کنید آن چه در دستتان دارید از جنس خودِ مرگ است. حتی می‌توان گفت بلک با سلاح‌هایش همچون یک هنرمند با آثار هنری‌اش برخورد می‌کند. جزئیات و انیمیشن سلاح‌ها با نهایت دقت انجام شده‌اند و احتمالا بعد از این بازی، دلتان برای انیمیشن‌های تعویض خشابش تنگ خواهد شد. البته بلک ایرادات خاص خود را هم دارد؛ مثلا این که بازی آن چنان طولانی نیست و حدود ۴-۵ ساعت به طول می‌انجامد. یا این که بازی از نظر داستانی آنچنان حرفی برای گفتن ندارد. اما خب، اگر وارد بلک شده‌اید احتمالا به خاطر تیراندازی‌اش آمده‌اید، نه دیدن یک داستان خوب. این بازی همچنان یکی از شوترهای درخور توجه کنسولی مانده که حالا به لطف Backward Compatibility، عمرش را جاودانه کرده است.