نقد فیلم The Lovebirds – ما رو نکشید لطفا!

مایکل شولتر از زمانی که بازیگری را کنار گذاشت و پای خود را به عرصه کارگردانی باز کرد، مسیر هنری متفاوتی را برای خود رقم زد که انصافا از دوران بازیگری وی درخشان‌تر است. او در نقش‌های به اصطلاح عامیانه، آبکی ظاهر می‌شد و با اینکه هنرمندانه در فیلم‌های کمدی ظاهر می‌شد و در این بین موفقیتی همچون فیلم Reno 911:Miami نصیبش شد، اما عمدتا فیلم‌هایش ناموفق از آب در می‌آمدند. شولتر با کارگردانی The Big Sick در سال ۲۰۱۷ اما نشان داد که استعداد نهفته‌ای در کارگردانی دارد و حالا فیلم جدیدش را پس از دو سال روانه اکران (از نوع آنلاین) کرده است.

The Lovebirds قرار بود فروردین ماه امسال اکران شود و شیوع ویروس کرونا مانع از اکران فیلم روی پرده سینماها شد. استودیو پارامونت مدتی صبر کرد تا تکلیف فیلم‌های اکران فصل بهار خود را بداند و حالا که به نظر می‌رسد شیوع ویروس کرونا ادامه دارد، این کمپانی بیخیال اکران شده و حق پخش فیلم را به نت فلیکس داده است. The Lovebirds چندی پیش از این شبکه استریم شد و بینندگان با یک فیلم سینمایی کمدی عاشقانه با عطر و بوی جنایت روبرو شدند؛ اثری که شاید در وهله اول به شدت تداعی کننده آثاری چون Date Night و یا Game Night باشد.

The Lovebirds از صبح آشنایی جیبران و لیلانی آغاز می‌شود؛ زوجی که دیشب همدیگر را ملاقات کرده و حالا قصد دارند از هم جدا شوند و یک شب خاطره انگیز را برای خود رقم بزنند و بس. اما به نظر می‌رسد که دل این دو نفر پیش یکدیگر گیر کرده و ماجرا نمی‌تواند فقط به یک شب آشنایی خلاصه شود؛ جیبران از لیلانی می‌خواهد که صبحانه را با هم بخورند و در چند دقیقه، عشق این دو بیشتر و بیشتر گر می‌گیرد.

با پیشروی به ۴ سال بعد از این آشنایی، میبینیم که جیبران و لیلانی حالا زن و شوهر شده‌اند و خبری از عشق آتشین آنها نیست. آنها مانند اکثر زوجینی که پس از مدتی آشنایی به زیر یک سقف می‌روند، حالا بر سر کوچکترین موارد زندگی‌شان دعوا مرافعه دارند و اصلا با یکدیگر نمی‌سازند. جیبران مستندسازی می‌کند و لیلان در مارکتینگ به سر می‌برد و دو دنیای متفاوت آنها باعث شده که زندگی عاشقانه و زناشویی‌شان دچار اختلال شود. همه چیز در حال فروپاشی است و مقدمات یک جدایی برای این زوج فراهم است که آنها ناگهان درگیر موضوع یک جنایت می‌شوند؛ جنایتی که ناخواسته خودشان در آن متهم ردیف اول شده‌اند...

وزنه فیلم The Lovebirds روی مضمون عاشقانه‌اش حرکت می‌کند و شولتر مانند اثر قبلی خود، بیشتر از آنکه یک فیلم خنده‌دار بسازد، تصمیم گرفته تا پیاز داغ عشق را در دستپخت خود زیاد کند. صحنه‌های کمدی The Lovebirds نشات گرفته از حماقت دو شخصیت اصلی است و این کاراکترها به قدری احمق و نادان به تصویر کشیده شده‌اند که گاهی باور کردن اقدامات آنها کار خیلی سختی است. اصلا خود هسته اصلی فیلمنامه که پیرو حل شدن راز جنایت توسط این دو تن صورت می‌گیرد، یک علامت سوال گنده با یک علامت تعجب بزرگتر در کنار آن به وجود می‌آورد؛ اما موضوعی که باعث پذیرش این موارد غیرمنطقی و غیرقابل باور می‌شود؛ بازی خوب و شیمی عالی بین دو بازیگر اصلی است.

زوجین قهرمان فیلم، در برخی سکانس‌ها درباره نگاه‌های یکدیگر از هم سوال می‌کنند و باید گفت که این نگاه‌ها تنها بخشی از بازی عمیق دو بازیگر است. آنها طوری در فیلم ظاهر شدند که با وجود حماقت‌شان، یک زوج قابل باور و دوست داشتنی را شکل می‌دهند به طوری که حتی برخی کاراکترها در طول فیلم به دوست داشتنی بودن این دو اعتراف می‌کنند! (البته که نباید فراموش کرد کارگردان با این حربه قصد دارد که ما را بیشتر به سمت زوج قدرتمندی که ساخته علاقه‌مند کند.)

کومیل نانیجانی و آیزا ری برگ‌های برنده فیلم شلم شوربای آقای مایکل شولتر هستند؛ فیلمی که به هیچ وجه ظرافت اثر قبلی این کارگردان و دقت در جزییات آن را به همراه ندارد و بیشتر برای بفروش بودن ساخته شده تا خلق یک اثر ملودرام و تاثیرگذار. داستان The Lovebirds غافلگیری خاصی در مبحث جنایی خود ندارد و برهه عاشقانه فیلم است که چرخ‌های آن را به حرکت در می‌آورد و آن را تبدیل به فیلمی جذاب برای زوجین می‌کند. هجویه آثاری چون Eyes Wide Shut در بخش‌های پایانی فیلم اگرچه کاملا قابل حدس است، اما فضای فیلم را کمی تغییر می‌دهد و آن را درست سر بزنگاه از یکنواختی در می‌آورد.

باید اعتراف کرد که چند صحنه به شدت بامزه در The Lovebirds وجود دارد که خوشبختانه با دیالوگ پر شده‌اند و شاهد کمدی از نوع اسلپ استیک یا کمدی موقعیت نیستیم. دیالوگ‌های بامزه‌ای که ادا کردن آن توسط بازیگران قدرتمند فیلم آنها را خنده‌دارتر می‌کند و به فیلم روحیه تازه‌ای می‌دهد.

زوج نانیجانی و ری در ابتدای فیلم در نقش دو کاراکتر عاشق فرو رفته‌اند که قصد جدایی و نابود کردن کاشانه عشق خود را دارند اما موضوع هولناک و سیاهی چون جنایت، وارد زندگی آنها شده و سایه‌ سنگینش بر سر آنها کاری می‌کند که ارتباط آنها ذره ذره از نو شکل بگیرد. اوج شکل گیری ارتباط این دو نفر در سکانسی که آهنگ کیتی پری به نام Fireworks را با یکدیگر زمزمه و سپس فریاد می‌کنند به چشم می‌رسد و نمودار سینوسی رابطه آن دو دوباره شکل مثبتی به خود می‌گیرد. چرخه رابطه زوجین فیلم The Lovebirds به زیبایی شکل گرفته و فراز و نشیبی که در بین آنها وجود دارد بیشتر از همه موارد دیگر فیلم به چشم می‌آید.

فیلمنامه The Lovebirds بی ایراد نیست و پر از حفره و باگ است؛ از دو مظنون فراری گرفته که راست راست در خیابان‌ها می‌چرخند و تاکسی آنلاین لیفت درخواست می‌کنند و پلیس نمی‌تواند آنها را پیدا کند گرفته (آنها حتی در خرید لباس در این موقعیت حماقت به خرج داده و تابلوترین لباس‌های ممکن را می‌خرند!) تا ماجرای پایانی فرقه فراماسونری مانند فیلم که در همان حد دیالوگ کاراکتر لیلانی باقی می‌ماند: «یک چیز مزخرفی از این ماجرای فراماسونری‌ها است.» کارگردان ترجیح نمی‌دهد این مسائل را بازتر کند و به جایش تمرکز خود را روی زوج دوست داشتنی خود متمرکز کرده و توانسته با همین موضوع، از زیر بسیاری از موارد مهم در فیلم شانه خالی کند. The Lovebirds می‌تواند یک کمدی سرگرم کننده مخصوص زوج‌ها باشد ولی حالا که فیلم به صورت اینترنتی اکران شده، باید گفت که The Lovebirds در همان حد و اندازه یک فیلم ویدیویی مورد قبول مورد ستایش است و نه یک فیلم در ابعاد اکران وسیع سینمایی.