یک تئاتر متحرک را در فیلم The Personal History of David Copperfield ببینید!

آرماندو یانوچی پس از وقفه ای چندساله با این فیلم به عرصه کارگردانی بازگشته است. آخرین اثر یانوچی اقتباسی است از کتاب چارلز دیکنز بزرگ که  این کتابش را همانند فرزندش ستایش میکند. اگر با قلم دیکنز آشنایی ندارید، همچنان میتوانید از تماشای این فیلم لذت ببرید.

"The Personal History of David Copperfield" همانطور که از نامش عیان است، داستان زندگی دیوید کاپرفیلد، را به تصویر می کشد. نویسنده ی تازه کاری که پستی و بلندی های بسیاری را پشت سر میگذارد. در ادامه به نقد و بررسی این اثر می پردازیم.

خلق فیلم براساس کتاب های کلاسیک پرطرفدار همیشه مسئله ی جنجال برانگیزی بوده است. عموم مردم زمان زیادی را صرف مقایسه فیلم های برگرفته شده از کتاب می کنند. به همین خاطر این امر، ریسک بالایی را به همراه دارد.

فیلم با داستان خوانی عمومی کلیک میخورد. یک شروع هوشمندانه تا مخاطب را مدتی سرگرم کند. از طریق یک سری کات های خلاقانه تئاتر و بینندگان از بین میروند و دیوید نیز با تماشاگران، در تصویر سازی ذهنی این نمایش همراه می شود. گویا این داستان به قدری برای دیوید جذاب تلقی میشود که او نیز تشنه دیدار گذشته خود گردیده است.

بهترین امید انسان برای درک زندگی، نوشتن و ترسیم تفکرات پیرامونش است. میتوان گفت خلق افکار بر روی کاغذ ابتدایی ترین روش برای بدست گرفتن "کنترل" و به گونه ای "احاطه پیدا کردن بر محیط اطراف" است. کاپرفیلد از کودکی دست به قلم میشود، به نحوی که دیگران در مقایسه با او صفتی جز "سطحی گرا" نمیپذیرند. مانند نقاشی "خانه قایقی" که از نگاه ناپدری دیوید، چیزی جز نقاشی احمقانه بدل نمیشود. ناخواسته نقاشی "فیل وماربوآ" شازده کوچولو در ذهن تداعی میشود!

دیوید چنان رو به جهان اطرافش گشوده است، که اغلب انرا از دست میدهد. هویت پس از هویت، نام مستعار پس از نام مستعار. اما او این نقل قول ها و مشاهدات را تا زمانی که آنها را به کتابی تبدیل کند جمع آوری میکند، انگاه خود را میان این خطوط کشف می کند.

اقای دیک نیز مانند دیوید ذهن مخشوشی به همراه دارد اما در مرتب کردن آن ناتوان است. ایده به اهتزاز درآوردن نوشته هایش به همراه بادبادک در صحنه ای از شادی الهام بخش میتواند مانند رهایی از بند این زندان فکری قلمداد شود. همچنین تماشا "نقش پذیرفتن تفکرات"، حتی در امری پیش و پا افتاده مانند هوا کردن بادکنک، آرامش خاطر زیادی را برای آن شخص به دنبال دارد.

"The Personal History Of David Copperfiled" مضامین سنگینی را به سادگی با چاشنی طنز به تصویر میکشد، اما نمیتوان به ان به چشم درامی کمدی نگاه کرد. هنگام تماشا  آن اغلب لبخند می زنید اما به خنده نمی افتید. مسلما اقتباسی 2 ساعته از کتابی 600 صفحه ای کار چالش برانگیزی است.  فیلم گاهی از ریتم می افتد که می تواند شدیدا خسته کننده باشد، اما رنگ پردازی و سینماتوگرافی در طول فیلم به جبران آن می پردازد.

بخش های تاریک بسیاری از کتاب حذف گشته تا به فیلمی برای روشن کردن روز شما تبدیل شود. همچنین از تفاوت های برجسته بین کتاب و فیلم میتوان به ریخته گری رنگی  این اثر اشاره کرد، که شعار سال های اخیر فیلم های هالیوودی را به دوش می کشد.برای مثال می توان به  دیوید کاپرفیلد رنگین پوست با مادری سفید پوست یا آقای ویکفیلد آسیایی با دختری سیاهپوست اشاره کرد.

در آخر هرشخص این اثر را باید تنها با قلبش قضاوت کند."The Personal History Of David Copperfiled " از آن دسته فیلم هایی است که سعی دارد احساسات خاصی را در مخاطب برانگیخته کند، احساساتی که ارزش آنها به مراتب از تصویر بیشتر است.

نظر شما درباره اقتباس جدید سینما از اثر فاخر چارلز دیکنز چیست؟