بررسی بازی Lonely Mountains: Downhill – کوهستان آرامش

اما موضوع این است که Lonely Mountains ساختاری مرحله‌ای ندارد که شما را لزوما به این چالش‌های دشوار تشویق کند. می‌خواهید ساعت‌ها مسیرهای مختلف را بدون هیچ دغدغه و فشاری رکاب بزنید و در زیبایی‌های طبعیت و مسیر غرق شوید؟ مشکلی نیست، انتخاب با شماست.

جلوه‌های صوتی و بصری بازی هم اتفاقا انگار با همین هدف طراحی شده‌اند. هر چقدر هم که به دنبال رکورد زدن، آزاد کردن آیتم‌های جدید و به چالش کشیدن خودتان هم باشید؛ Lonely Mountains با کوهستان‌های زیبا و دیدنی‌اش چشمانتان را نوازش می‌کند و شما را دعوت می‌کند به صدای طبیعیت فرا گوش دهید.

به عبارتی دیگر، در بازی خبری از موسیقی نیست. این صدای چرخش پدال‌ها، خورد شدن برگ‌های خشک و زرد رنگ پاییزی، سقوط جریان آب در آبشارها و آوای گوش‌نواز پرنده‌هایی خوش‌رنگ است که جای خالی قطعه‌های موسیقی را پر می‌کنند.

گیم‌پلی و مکانیزم کنترل دوچرخه‌ها شاید الگویی مستقیم از سری Trials باشد که البته خوشبختانه به همین اندازه هم لذت‌بخش و نرم است. اما اتمسفر آرام و دوست‌داشتنی Lonely Mountains: Downhill درست در تضاد با این سری قرار می‌گیرد و همین باعث می‌شود حتی هنگام تلاش برای شکست سخت‌ترین چالش‌ها هم بازی به تجربه‌ای اعصاب‌خوردکن تبدیل نشود.

هر چند که نمی‌توان همین حرف را در مورد سیستم آزاد کردن آیتم‌ها و به خصوص دوچرخه‌های بازی زد. هر کدام از ۶ دوچرخه بازی، ویژگی‌هایی کاملا متفاوت دارند و به شدت می‌توانند تجربه شما را تحت تاثیر قرار دهند. یکی از دوچرخه‌ها کارتان را در استفاده از مسیرهای آفرود و میان‌بر که تعدادشان هم بسیار زیاد است، راحت می‌کند و دوچرخه دیگر فرود راحت‌ و ایمن‌تری را ممکن می‌سازد.

اما برای آزاد کردن ۵ دوچرخه دیگر بازی، باید ابتدا اجزا یا Part‌های هر کدام را به نوبت و با پشت سر گذاشتن چالش‌هایی بسیار سخت آزاد کنید. در نتیجه آزاد کردن حتی یک دوچرخه هم کار بسیار سختی است و دور از ذهن نخواهد بود اگر بیشتر گیمرها حتی بعد از ساعت‌ها تجربه بازی از چنین عامل تنوع مهمی بی‌بهره بمانند.