نقد فصل دوم سریال The Mandalorian – قسمت دوم: مسافر (The Passenger)

هفته گذشته، مندلورین با یک اپیزود سرگرم‌کننده به دیزنی پلاس بازگشت و در طول آن شخصیتِ کب وانت را معرفی کرد، بازگشت بوبافت را نوید داد و داستانِ کُلی سریال را به هیچ وجه بست و گسترشِ چشم‌گیری نداد. البته در بیشتر موارد، این قابل بخشش بود، چرا که حداقل زمینه را برای پیشرفت ظاهری بقیه فصل فراهم کرد و به اندازه کافی ارجاع و ایستراِگ و صحنه‌های اکشن برای طرفداران دو آتشه سریال خلق کرد.

اما قسمت جدید سریال تحت عنوان مسافر با وجود فضای سرگرم‌کننده درون آن به راحتی ضعیف‌ترین قسمت مجموعه از منظر داستانی تاکنون است. مندلورین در این قسمت باید یک مسافر را با محموله‌ای گرانبها در یک سفر پُر خطر حمل کند.

داستان‌های اپیزودیک در مندلورین، هم نعمت است و هم دُشنام. از یک طرف این داستان ها، ما را با بخشی از جهان و ماموریت‌هایی که به نظر می‌رسد فوریتی ندارند یا در نهایت برای هدف کلی اهمیت ندارند، روبرو می‌کند. (البته این داستان ها هم بسیار زیبا و هم سرگرم کننده هستند) - از طرف دیگر، وقتی در اپیزودی در یک سیاره یخی شاهد تماشای صحنه تکراری تعمیرات سفینه توسط ماندو می‌شویم، این چیزی جز دشنام برای من بیننده نیست.

موضوع این هفته سریال یک کودک گرسنه است. در واقع بیبی یودا به واسطه بازیگوشی‌ هایش در وسط لانه عنکبوت‌های فضایی به دنبال سیر کردن شکم خود است. به طور کلی برخورد نمایشی و دراماتیک این اپیزود مندلورین با موجودات هولناک به نوعی هم از فیلم بیگانه و هم از هراس از عنکبوت فرانک مارشال، سرچشمه می‌گیرد، آن‌هم به بهترین و ساده‌ترین روش. در ادامه با بررسی این اپیزود با ما همراه باشید.

کماکان سرگرم‌کننده و شوخ‌طبع

فصل اول سریال خیلی بر لحظات کمدی تکیه نمی‌کرد، اما قطعاً عنصر طنزی که ما در این دو اپیزود فصل دوم دیده‌ایم، نشانه یک تغییر لحن ملایم و مناسب برای ادامه مسیر این سریال است. البته یکی از دلایل لحن طنز این اپیزود، حضور پیتون رید (کارگردان مرد مورچه‌ای) در پشت دوربین آن است. از برخورد و تعاملات پدر فرزندی شیرین بین ماندو و بیبی یودا گرفته تا ماجرای تخم‌های زنِ قورباغه، همه لحن طنز این اپیزود را برجسته کرده‌اند.

تأثیر مورچه‌ای پیتون رید!

حضور پیتون رید روی صندلی کارگردانی اپیزودِ مسافر، جدا از تزریق لحن کمدی، نتایج دیگری نیز داشته است. حضور این کارگردان مارولی که در چند سال اخیر بر روی پروژه مرد‌مورچه‌ای کار کرده، در مندلورین نیز قابل لمس است. اوضاع و احوال این اپیزود با پیتون رید، به شدت سرگرم‌کننده و مورچه‌ای شده است. برای مثال حضور غولِ مورچه‌ای به نام دکتر مندیبل، چیزی جز یک ارجاع شیرین به آثار پیتون رید نیست.

از طرفی حضور این کارگردان حشره دوست باعث شده ما در این قسمت شاهد عنکبوت‌های سفید بیگانه‌واری باشیم، که به شدت جالب و هولناک هستند. بدون شک دیدن چنین موجوداتی با این کیفیت بصری، تجربه لذت‌بخشی است.

شیطنت‌های بیبی یودا

یکی از کمبود‌های ظاهری قسمت قبل عدم توجه به بیبی یودا بود. اما این اپیزود او را در مرکز توجه قرار می‌دهد. در واقع این قسمت نشان می‌دهد نبض تپنده سریال شخص شخیص بیبی یودا است. از طرفی، بچه در این قسمت بیشتر از اکثر لحظات فصل یک در معرض خطر قرار دارد. یکی از جذابیت‌های بیبی یودا، برخورد وارونه او با محیط پیرامونی‌اش است.

منظور از برخورد وارونه، رفتار مهم و شرورانه او در این اپیزود است. این بچه کماکان مصمم است که هرچیزی در اطراف او حکم غذا را دارد. برخورد بیبی یودا با تخم‌های زن قورباغه‌ای نیز یکی از همین موارد است. این صحنه‌ها هم شیرین هستند و هم ابعاد رفتاری پیچیده این بچه را به نمایش می‌گذارند.

تزریق دوز کمی از ژانر وحشت

پس از نمایش یک اژدهای ویژه و جالب در اپیزود قبل، سازندگان سریال مندلورین در این اپیزود به سراغ گونه‌ای ترسناک به نام عنکبوت سفید رفته‌اند. در واقع این حرکت ورود سریال به ژانر وحشت هیولایی را به نمایش عموم می‌گذارد. فضای این قسمت به گونه‌ای تنظیم شده است که در پرده آخر اپیزود، تنش در بیننده به اوج خود برسد. بدون شک این لحن و فضای بسته ما را یاد آثاری چون بیگانه ریدلی اسکات می‌اندازد.

عنکبوت‌هایی که از زمین و آسمان سبز می‌شوند، و به دور سفینه ماندو می‌پیچند، یکی از ترسناک‌ترین تصاویر جهانِ جنگ‌ستارگان را به نمایش می‌گذارد. در واقع این تصاویر شگفت‌انگیز و موجودات تماشایی، گواهی بر احساس به شدت سینمایی درون این سریال است. جنگ‌ستارگان ژانرهای بسیاری را در خود جای داده است، اما دیدن نمونه‌هایی که در مندلورین تجسم یافته‌اند، چیز بسیار جالبی است.

نتیجه:

فصل یک سریال داستانی مرکزی و شخصیت‌هایی را شکل داد تا ماندو را به بهترین حالت ممکن درگیر ماجراهایی کند که رسیدن به نتیجه آن برای هر بیننده‌ای جذاب باشد. اما فصل جدید نه ماندو و نه بچه را در پرده داستان فصل اول قرار نداده است. این رویکرد رشد این دو شخصیت مرکزی را کند کرده، و از طرف دیگر به نمایش سرگرمی‌های پاپ کورنی می‌پردازد. بنابراین، اگرچه "مارشال" و "مسافر" کار زیادی برای ایجاد هیجان آینده سریال انجام ندادند، اما می‌دانیم که چیزهای زیادی در افق وجود دارد. پس ایمان را حفظ کنید، طرفداران!