وقتی برای اولین از ساخته شدن دنباله فیلم Happy Death Day با خبر شدم، امیدوار بودم که شاهد نسخه‌ای بهتر از عنوان نخستین باشم؛ اما آیا این دنباله به راستی مسیر این فرنچایز جدید را به خوبی حفظ می‌کند؟ باهم در ویجیاتو به جواب این پرسش پی خواهیم برد.
- کارگردان: کریستوفر لندن
- بازیگران: جسیکا راس، ازرائیل بروسارد، سورج شارما و رابی مادین
- بودجه: 9 میلیون دلار
ایده نخستین فیلم این سری خیلی اصیل و ناب نبود، اما در اجرا به بهترین نحو ممکن پیاده شده بود. حفظ جذابیت این کانسپت برای چندین فیلم به صورت دنباله از سخت‌ترین کارهای دنیای سینما به شمار می‌رود که کارگردان‌های بزرگتر و مبالغ هنگفتی در آن چندان موفق نبوده‌اند. کریستوفر لندن در کارگردانی دنباله‌ها تجربه نسبتا زیادی دارد که آن را مدیون عناوین «Paranormal Activity» است. نسخه‌هایی که در ادامه عناوین نخستین این فیلم‌ها ساخته شده بودند، چندان به مذاق منتقدین و اکثر مخاطبان خوش نیامده و در نوع خودشان شکست محسوب می‌شدند. با دیدن فیلم «Happy Death Day 2U» به این نتیجه رسیدم که کریستوفر لندن از اشتباهات سابق خود درس نگرفته و همچنان اشتباهات خود را تکرار می‌کند.
با چیزی که از آن سر در نمی‌آورید بازی نکنید؛ چرا که قاتلین منتظرند
داستان فیلم در ادامه فیلم نخستین رخ می‌دهد. فیلم از آنجایی آغاز می‌شود که شخصیت «رایان فان» توسط قاتل معروف ما تعقیب می‌شود و از مشکلات شخصیت اصلی در نسخه قبلی، یعنی «تری» رنج می‌برد. در ادامه برای مخاطب واضح می‌شود که این حلقه زمانی توسط رایان و دوستان هم‌دانشکده‌ایش «سمر» و «دره» به وجود آمده است. وقتی رایان سعی می‌کند تا این حلقه را بشکند، تری به جهانی موازی می‌رود که از نظر رویدادها با جهان خودش متفاوت است. این داستان با چالش وی با خود برای انتخاب بازگشت به دنیای خود یا ماندن در این دنیا دنبال می‌شود.
اولین نکته‌ای که با دیدن فیلم جلب توجه می‌کند، سرسری بودن داستان است که مخاطب را آزرده‌خاطر می‌کند و تماشاگر را به این فکر وا می‌دارد که این عنوان بیشتر برای سودجویی استودیو و اکران ساخته شده تا ایده‌پردازی‌های نو و تازه. محصول نهایی به قدری در برخی ابعاد دچار کم‌کاری شده است که به نظر می‌رسد برخی سکانس‌های فیلم را به اشتباه بریده‌اند.
کمی ایده جدید هم بد نیست!
بازیگران نسخه اول را می‌توان نقطه قوت اصلی آن دانست؛ ولی در نسخه دوم خبری از آن بازیگری نیست. حتی بازیگران به آن اجرا نزدیک هم نشده‌اند. البته این مشکلات جایی بیشتر نمایان می‌شوند که باز هم با اشتباهات کارگردانی در شخصیت‌پردازی همراه می‌شوند. نسخه دوم بیشتر از آن که شخصیت‌پردازی را بهبود بخشد، ضعف‌های این وجه از فیلم پیشین را نمایان می‌کند.
کریستوفر لندن این بار سعی کرده تا از ویژگی‌های داستانی فیلم «Back to the Future Part II» بهره ببرد. اگر این الهام‌گیری با تعقل و ترکیب با ایده‌های نو و البته متناسب با اتمسفر فیلم همراه می‌شد، نتیجه حتی به محصول کنونی نزدیک هم نمی‌شد. «Happy Death Day 2U» همانند آشی می‌ماند که نه تنها دو آشپز روی آن کار کرده‌اند، بلکه هیچکدام هیچ دستورپختی هم نداشته‌اند تا آن را دنبال کنند. عجیب است اما دو فیلم این فرنچایز همانند دو محصول از دو کارگردان با دو ذهنیت کاملا متفاوت هستند.
ترس با چاشنی علم و تخیل؟ نه!
قسمت دوم فیلم تا جای ممکن سعی می‌کند تا از موضوعی که باید روی آن مانور دهد، فراری باشد؛ که آن موضوع، مفاهیم سفر در زمان و دنیاهای موازی در سینماست. هر چه مخاطب جلوتر می‌رود، بجای اینکه پاسخ سؤال‌های خود را بگیرد، بیشتر سؤال‌های بیشتری برای خود ایجاد می‌کند و تا با این سؤال‌ها کلنجار برود، متوجه می‌شود که تیتراژ پایانی فیلم در حال پخش است. فیلمنامه هیچ جایی برای ایده‌پردازی مخاطب از وقایع در حال وقوع فیلم ندارد و از روشن کردن ذهن مخاطب به بهترین نحو جلوگیری می‌شود.
به حاشیه رفتن بخش اسلشر هم از دیگر نقاط ضعف واضح «Happy Death Day 2U» است. قسمت علمی-تخیلی فیلم که نه جالب و نه فاخر است، جای نقاط قوت نسخه قبلی را گرفته و «بحران ژانر» بهترین توصیف این وضعیت به شمار می‌رود. فیلنامه جای به اندازه و به وقتی برای هر بخشی که باید در فیلم حاضر باشد نگذاشته است و همین موجب آشفته به نظر رسیدن همه جنبه‌های فیلم می‌شود.
زمان قاتلی است که همه آن را دست‌کم می‌گیرند
در نسخه اول شاهد مبارزه شخصیت با عوام مختلفی بودیم و خطرات به خوبی تأثیر خود را روی بیننده می‌گذاشتند. تری نه تنها با قاتل نقابدار، بلکه با زمان نیز برای بقای خود می‌جنگید و به طور مدام دچار ضعف بیشتری در اثر خستگی می‌شد. به همین دلیل مخاطب با سکانس‌های بیشتری از فیلم ارتباط برقرار می‌کرد. نکته جالب اینجاست که روابط شکل گرفته در دنیای موازی پتانسیل بسیار زیادی دارند اما به خوبی ساخته و پرداخته نشده‌اند. مشکل وجود مانعی در شکل‌گیری احساساتی است که باید ایجاد شوند.
نکته‌ای که قابل ذکر است، باکس‌آفیس اخیر هالیوود است که فیلم‌هایی با محوریت جهان‌های موازی در آن خودنمایی می‌کنند. برای مثال در ماه‌های گذشته «Spider-Man: Into the Spider-Verse» شاهد اجرای این کانسپت به بهترین نحو ممکن بودیم. از پرداخت مناسب هر جهان تا فراموش نشدن وقایع جهان اصلی. «Happy Death Day 2U» اما درست در نقطه مقابل قرار دارد.
فیلمبرداری همچنان در سطحی متوسط است و نه می‌توان به آن پاداشی برای خلاقانه بودن داد و نه از آن انتقاد کرد. قاب‌بندی‌ها آنچنان تر و تازه نیستند ولی شاهد مشکلاتی که بیشتر فیلم‌های این ژانر از آن رنج می‌برند، نیستیم. موسیقی اما تکراری و بیش از حد آشنا به نظر می‌رسد. این تکراری بودن در سکانس‌هایی که فقط با بازیگر و موسیقی همراه هستیم، اذیت‌کننده می‌شود و جذابیت صحنه را از بین می‌برد. صداگذاری درست و بجا صورت گرفته و از این بعد، شاهد یکی از بهترین کارهای این ژانر هستیم.
فیلم «Happy Death Day 2U» می‌توانست با گذاشتن کمی حوصله و وقت بیشتر، حداقل به عنوان اثری مجزا قابل تقدیر باشد، اما محصول نهایی خود چیز جدید و نویی را ارائه نمی‌دهد و ایراداتی از نسخه قبلی را نمایان می‌کند. داستانی عجولانه تمام پتانسیل‌هایی که یک اثر معمولی در ژانر اسلشر می‌تواند داشته باشد را نابود ساخته و قسمت علمی-تخیلی بجای اینکه نقطه قوتی خلاقانه در عنوان باشد، به پاشنه آشیل آن تبدیل شده است. هنوز هم بخش‌های سرگرم‌کننده‌ای را در طول فیلم شاهد هستیم اما نقاط ضعف موجب می‌شوند تا آن لحظات خوب نیز در ذهن ماندگار نشوند. این لحظات خوب یا بین سکانس‌هایی با مشکلات عمده قرار دارند یا با چنین سکانسی ادامه می‌یابند و مخاطب را از کلیت فیلم دلزده می‌سازند.